grote twijfels over relatie 31 wk zwanger

Discussie in 'Alleen en zwanger' gestart door sana, 29 apr 2011.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Wilde toch graag nog even delen hoe het op dit moment is.

    Nadat ik de beslissing heb genomen om uit elkaar te gaan, Tijdelijk in principe, is het rustig in huis. En heb ik een aantal weken veel rust ervaren en tevredenheid. Op het moment ben ik toch wat onrustig. Voel me verdrietig, alleen en zit vol twijfel of het wel de juiste beslissing is. Ik probeer met hem in contact te blijven, maar dat blijft moeizaam. Ik snap dat ik ook niet de makkelijkste ben, vol met emoties enzo. Maar voel me nog steeds niet begrepen door hem.

    Nu verder kijken naar de toekomst. Hoe verder? (hoe) gaan we de bevalling samen doen? Hoe gaat dat in de kraamperiode? Stel nou dat dat niet gaat? Ik voel me emotioneel steeds verder van hem verwijderd. Het voelt nu al alsof de afgelopen periode ons schade heeft toegebracht en ik weet niet hoe we dit goed kunnen maken. Moet ik dat wel willen. Ik vind het nog een enge gedachten te bedenken dat het definitief is.
    En ik voel me zo alleen. Nog steeds. Ookal heb ik meer kracht nu, dan eerst. Het is wel iets beter, maar nog best moeilijk. We hebben ook nog geen jongensnaam!! Aah stress!

    Nou ja, dat voor nu... Nog tips?
     
  2. Mammadoe

    Mammadoe Fanatiek lid

    3 jun 2011
    2.169
    0
    0
    Amsterdam
    Hej Sana,

    Ik lees hier in ene bij toeval je verhaal. Is dus een heel stuk ernstiger dan ik dacht zeg!
    Om eerlijk te zijn doet het me denken aan die jongens bij 16 and pregnant op mtv (wel eens gekeken?). Je ziet die meiden veranderen als ze zwanger zijn, er komt van nature een veranwoordelijke moeder naar boven, waar de jongens gewoon feestbeesten zonder verantwoordelijkheid blijven. Dit veranderd (als de meiden geluk hebben) vaak pas nadat ze de baby in hun armen hebben, vanaf dan voelen ze zich pas echt vader.
    Misschien was hij er nog niet aan toe en zal dit in de toekomst langzaamaan veranderen. Het is alleen de vraag of jij er op wilt wachten..... Maar ik snap dat het erg moeilijk is, zeker nu je hoogzwanger bent. Misschien dat je nog een klein deurtje in je hart kan openlaten voor hem, tot na de zwangerschap. Wie weet pakt hij vanaf dan zijn verantwoording op....en snapt hij wat echt belangrijk is in dit leven....
    Heel veel succes meid, ik heb met je te doen!
     
  3. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Hoi Mamadoe,

    Dat laatste stukje wat je schrijft: hoop dat je nog een klein gaatje in je hart kan overlaten voor hem, voor na degeboorte. Vind ik erg mooi. Ik probeer het maar.
    Het is rustig in huis, das belangrijk en ik probeer met hem in contact te blijven...

    xx
     
  4. Nalia

    Nalia Actief lid

    29 okt 2010
    275
    0
    0
    Huishoudelijke Hulp
    Noord Brabant
    Hoi Sana ik wil je ten eerste heel veel sterkte wensen met je situatie. Maar inderdaad rust is het belangrijkste voor jou en je kleintje.

    Mijn vriend en ik hebben ook niet de makkelijkste relatie gehad. Veel gezeur en gedoe.. Liefde isser genoeg tussen ons 2 dat staat buiten kijf.

    Maar misschien komt t bij jou situatie nu zo tijdens de zwangerschap ook een beetje voort uit dat de zwangerschap voor hem te snel is.
    Toen ik onverwachts zwanger bleek te zijn, wou hij eigenlijk gelijk een abortus, hij heeft nooit kinderen gewild en ik altijd.. Hoewel hij op dat moment wel in de toekomst kinderen zou willen, het moment was voor hem niet juist. We woonden toen ook nog in een te klein hok waardoor de spanningen vaak hoog opliepen. Voordat hij uberhaupt had besloten om de kleine te houden of niet, kregen we een ander huis, meer ruimte om ons heen en in ons hoofd. We hebben in de verhuis tijd allebei besloten dat we de kleine zouden houden. Ik wou dat zowieso al wel. Alleen hij moest eraan wennen. Ook ik heb me een groot deel vd zwangerschap alleen gevoeld. Het werd door hem een beetje naar de achtergrond gedrukt..
    Maar sinds ik best een buikje begon te krijgen en gewoon zn hand op mn buik legde als de kleine bewoog is hij steeds meer zich in gaan leven. Ook toen hij hoorde dat het een jongen is, was hij zo trots als een paauw. Hij heb nu een mooie muurschildering gemaakt op de kamer vd kleine. En nu zegt hij dat hij zelfs mn buik zal gaan missen. En veel meer van die grote kleine dingen. Het bleek bij hem allemaal uit angst voort te komen. Bang om alles verkeerd te doen voor de kleine.
    Probeer ook hierover met hem te praten, of hem met iemand anders erover te laten praten. Want angst kan veel doen met mensen. (mits dit ook voor hem geldt tenminste)

    Maar ook in het nieuwe huisje bleef t tussen ons gezeur. Ik ben er een weekje tussen uit geweest. Wat is dat goed voor ons geweest zeg!! We begrijpen elkaar veel meer, hebben goede gesprekken, en leggen op tafel wat er dwars zit. Dit scheelt zoveel. Ik hoop dat het voor jullie ook zal schelen, of jullie nu terug bij elkaar komen of niet. Want als hij er inderdaad wil zijn voor de kleine is het in ieder geval makkelijker als het vriendschappelijk kan.

    Dikke knuff
     
  5. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Weetje, ik kan zoveel zeggen als ik wil, maar krijg er geen redelijke reactie op. Het ligt vooral allemaal aan mij en de zwangerschap. En als dat straks niet verandert, dan is hij sowieso weg.

    Ik kan soms zooooo boos worden. Dan voel ik me zo onbegrepen.
    Hij zit allemaal leuke dingen te doen, zijn vrije leven te vieren. Ik heb hem de afgelopen maand 2 keer gezien. En ik ben hoogzwanger, en kan voor mijn gevoel haast niets meer. Probeer hier een huishouden te runnen, heb haast geen inkomen. En hij gaat leuke dingen doen, en lijkt wel niet te snappen dat ik zo alleen ben, en me alleen voel. Daar voelt hij gewoon niets voor. GVD, ik ben het zat. Ik wil niet meer alleen zijn. Geen vriend, vriendinnen op vakantie (en wonend in een andere stad, en niet bezig met babys). Ik kan toch niet een beroep blijven doen op kennissen enzo.
    En als ik me een beetje alleen voel, vind ik het deste moeilijker om contact te zoeken met 'vage' mensen.

    Ik voel me zo door hem in de steek gelaten. Hij laat het ook gewoon maar zijn, hij komt niet met oplossingen ofzo. Als ik probeer er iets van te zeggen krijgen we weer (aan de telefoon) ruzie. Ik wil graag overleggen over de bevalling, kraamtijd, maar weet niet. Hij heeft een beeld dat hij daar 'gewoon' bij is. Dat hij ook 'gewoon' hier is als de baby er is. Nou, ja, prima, maar handig als je dat met mij deelt. Ik wou dat we gewoon bij elkaar waren.

    Buiten dat, zit ik ook nog in een verbouwing van mijn dak, waar geen schot in zit, omdat het de hele tijd regent. En dát veroorzaakt weer enorme lekkage. Sjonge jonge. Heb niet eens een veilige plek hier...

    Voel me zo alleen en in de steek gelaten. Ik vind het zo oneerlijk dat hij niet ziet dat ik hier alleen zit, en dat hij alles door mij heeft laten regelen. Hij heeft ook niets praktisch voor de baby geregeld. Niets. En straks is het dan allemaal maar weer normaal? Kan hij misschien een keer naar zichzelf kijken, en bedenken dat een deel ook niet door de zwangerschap komt, maar wellicht door zijn laksheid.

    Ja, en natuurlijk is hij bang en vindt hij het moeilijk. maar meer weet ik ook niet. Waar die bang voor is: dat licht ie verder niet toe. Ja voor de verandering enzo...

    Me moeder is er ook de hele zwangerschap niet geweest, ze komt van de week. Ze woont eigenlijk sinds een half jaar in het buitenland. En ik vind het fijn dat ze komt, maar ook jammer dat ze er niet geweest is, én straks weer weggaat. Maar ik zal van het moment proberen te genieten. Ben ik tenminste niet meer zo alleen.

    Weetje, ik ga ook niet meer lekker wandelen, of naar een andere stad ofzo, of eindeloos fietsen. Dat gaat gewoon niet meer. Ben vooral veel thuis, in de tuin, op t terras.

    Ik ben afgelopen jaar (anderhalf) ook continue op reis geweest, dus heb helemaal geen stabiel netwerk van vrienden, of personen. Die moet ik nog opbouwen enzo... maar das lastig zo.

    Soms heb ik goede momenten, maar word zo verdrietig van dat allene gevoel. Gadver. Ik wil dat niet meer. Maar heb nu niet de kracht en de situatie om het op te lossen. Daardoor wil ik graag dat die kleine geboren wordt, dan breekt er weer een nieuwe fase aan. Misschien kan ik daar meer mee.
    Mochten er nog tips zijn: graag. Waarschijnlijk een erg lang en onsamenhangend verhaal, maar voelt fijn om het op te schrijven...
     
  6. Soda Pop

    Soda Pop Niet meer actief

    Hai meis!

    Ik vind het altijd zo makkelijk voor die mannen.. "ze zijn zelf nie zwanger, dus KUNNEN ook niet betrokken zijn"
    Wat een bullshit... Je bent toch ook samen zwanger geworden? Daar was hij toch ook bij betrokken?
    Kortom, zoals ik jou verhaal lees vind ik hem inderdaad ontzettend laks!!
    Net mijn ex...
    Die deed ook geen donder...
    En nog steeds nie...

    Wat ik me afvraag, wil je hem dan nog terug, omdat hij de vader is, of omdat je je alleen voelt... OF omdat je nog altijd van hem houd..
    Als er geen liefde meer is, dan houd het echt op meid...
    En ik SNAP heel goed dat jij waarschijnlijk ook niet je stabiele zelf bent door die hormonen en alles, maar laten we wel wezen, kan je er veel aan doen???
    Hij kan minstens zijn verantwoording nemen!!
    Ik vind dit zo waardeloos...

    Ik heb het vanaf begin zwangerschap ook alleen gedaan, (zonder de verwekker dus) En tijdens zwangerschap leerde ik een kennis beter kennen, en er bloeide toch iets, liet ie me in de steek nadat mijn zoontje was geboren.. Daarna altijd nog "alleen" geweest..
    En weet je, ik mis een maatje, ik mis mijn grote liefde! Maar wat zijn we sterk, mijn zoontje en ik..
    Als er nu nog weer iemand in ons leven komt, dan weet ik, wat er ook gebeurd, al word ik weer alleen gelaten, wij kunnen het samen aan!

    Qua vriendschappen opbouwen, ik kan je niet helpen, ik ben zelf netzo... Harstikke bang en aan het dichtklappen wat zoiets betreft...
    Kan je hier niet meepraten met mama's die in de zelfde periode bevallen als jij?

    Doe ik ook, en die schatten zijn voor mij echte vriendinnen geworden. Recht voor z'n raap, maar allemaal zijn ze er voor elkaar!!
    Dat gaf en geeft mij zo'n kracht!
    Ik ben ontzettend blij dat ik ze heb leren kennen op dit forum...

    Liefs
     
  7. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Ja, het is vooral een beetje uitzitten. Ik kan nu ook even geen dingen aanpakken, lukt me niet meer. Zo rustig mogelijk blijven.

    Nu spreek ik me vriend wel af en toe aan de telefoon. En net zei die: Ik wil wel terugkomen, want het komt zo dichtbij. Ik vraag: Hoe dan? want ik wil niet op het laatste moment nog allemaal stress enzo.

    Ik snap dat hij er voor zijn kindje gaat zijn, daar ga ik voor het gemak nog maar even vanuit. Dus hij vindt het spannend qua bevalling enzo, en dat dan de baby komt. Maar kan hij er dan nog wel voor mij zijn, de komende week (weken)? Of zal dat net zo lopen als eerst? Ik wil gewoon meer van hem! Ik wil dat hij er voor mij is, voor me zorgt, me aandacht geeft. En als hij hier dan in huis is, en dat gebeurt niet, dan zal ik me nog rottiger voelen.
    Dus ik zei: Nou, ik weet het niet. Ik ben nog boos op je. Ik neem het je kwalijk dat je er niet voor me bent.
    En ik vind het zelf moeilijk om dat gevoel los te laten. moet ik dat doen? Is het beter als hij hier voor de laatste periode hier in huis kom (ben nu 39wk)? Ik voel me schuldig doordat ik mijn twijfel heb uitgesproken naar hem. Dat ik niet weet of dat een goed idee is. Voelt ie zich misschien weer gekwetst door.

    Hij kan nu ook niet naar zichzelf kijken, en inzien dat hij dingen anders kan doen. Dat hij ziet dat ik hem nodig heb... En daar iets aan wilt doen... Jeetje, ik loop over!!!!

    Ja, of ik van hem hou? Ja, natuurlijk denk ik dan. maar ik voel me niet tot hem aangetrokken, vind hem niet leuk nu. En wil inderdaad niet dat hij terugkomt uit een schreeuw om niet meer alleen te zijn.
    En ik heb zeker het ideaal om als twee ouders een kind op te voeden. Bij elkaar te zijn. Maar ik heb er nog geen vertrouwen in. Hij kan mij ook niet toezeggen dat het goed komt, dat hij zal vechten voor ons. Ik krijg 0 bevestiging. Terwijl ik dat juist zo graag wil, door die stomme emo-hormonen. bah.

    Hij zit nu ook in een andere stad, dus dat ik qua bevalling niet heel handig. maar daar werkt hij ook sowieso...
     
  8. mama05

    mama05 Fanatiek lid

    28 nov 2007
    1.142
    0
    0
    overrijsel
    hoi sana

    heb even je verhaal gelezen!! maar je zit in een heftige tijd!! maar kan je wel zeggen volgens mij ben je beter af zonder hem!! waarom vraag je niet of je moeder bij de bevalling kan zijn (weet dat ze in buitenland woont) maar misschien kan ze iets later komen!!

    Je zegt dat je niet aangetrokken voelt na hem is het dan niet dat je hem weer terug neemt dat je niet alleen wil zijn!! denk dat je leven na de bevalling zowieso op zijn kop zal staan en je moet er wel van proberen te genieten want je zit zo in een depressie!!

    Heb je al eens met je dit verhaal verteldt aan je vk?? misschien zijn er ook wel kraamhuizen waar je terecht kunt!!

    Meisje ik wens je veel succes maar probeer te genieten straks van je kleine in je buik!!!!
     
  9. Soda Pop

    Soda Pop Niet meer actief

    Hmm, das een hele goei van Mama, mijn VK raadde me ook aan om mijn ex niet meer te zien, daar hij me alleen maar stress gaf!

    Ik denk dat hij nu even helemaal NIX mag verlangen en willen, wat denkt ie nouw!! Kom op zeg! En jij je schuldig voelen omdat je hem de waarheid zegt!! Ben je nouw! Je moet je niet op je kop laten zitten hoor! Je bent strax ook verantwoordelijk voor het allermooiste wat je kan overkomen! En daar mag je (fel) voor opkomen!!
    Ik vind zoals je het allemaal verteld die vriend een lapzwans, sorry, kan nie anders zeggen.. En nu komt het dichtbij, word ie nieuwsgierig, en wil die er bij zijn, zodat ie dat later weer kan rondbazuinen? Dat ie een goeie papa is, want hij was er bij, of iets in die trant..

    Ik zou het indd eens met je VK bespreken!
    Ik ben wel heel benieuwd wat ze zegt!
    EN misschien kan je moeder indd overkomen?
    Het is nie nix natuurlijk, dat haar dochter een babytje krijgt!

    Meid, ik gun je dit zooo niet heh! Het hoort zo'n mooie periode te zijn! Zo lekker om van te genieten.. En dan dit...
    Ik vind het zelf zooo erg dat ik niet meer van de zwangerschap heb genoten, en helemaal van de weken na de geboorte van mijn mannetje, weet er bijna nix meer van!
    Probeer dat te voorkomen meid!!

    JIJ en je kleine gaan voor ALLES!

    Liefs
     
  10. sana

    sana Actief lid

    29 apr 2011
    109
    1
    18
    NULL
    NULL
    Ha meiden met lieve reacties. Wat is het fijn om dat weer te lezen. Voel ik me weer even bevestigd in mijn niet gek zijn. Die twijfel blijft maar de hele tijd.
    Me moeder is nu aangekomen, dus die zal er bij zijn als ik dat wil. Dat hangt natuurlijk van het moment af. maar ze is sowieso in de buurt!

    En zoals Kussie zegt, dat hij er dan straks mee gaat pronken dat hij er bij was. En dat dat zo heftig was. Maar waarom is ie er nu dan niet? Dat vind ik zo frustrerend.. Als ik dat tegen hem zeg, neemt hij er afstand van: zegt ie niets, gaat ie in discussie of hangt ie op... Hij zal nooit zeggen: geeft niet schatje, komt goed, geen zorgen, ik zal er voor je zijn. neee, altijd discussie... whaaa!

    Maar dat heb ik ook soms met me moeder, omdat ik het moeilijk vind dat ze geëmigreerd is. Maargoed, dat is een tweede.

    Ik heb het trouwens al met mijn verloskundige overlegd. Al vanaf het begin dat ik stress had, en veel ruzie. En weet ik veel wat. Maar ze geven eigenlijk geen concreet advies. Ze praten eerder met me mee: ja, rust op het einde is belangrijk. En denk erover na of je weet wie je erbij wilt hebben. Ze zeiden: Denk aan een doula.
    Maar ze zijn minder betrokken dan ik had gehoopt.
    Nou, ik ga nu even naar ze toe, dus even aankaarten.
    Maar ik heb denk ik wel besloten dat hij erbij mag zijn. Misschien ook voor de binding met mij, of zijn eigen kind. Ik hoop eigenlijk dat hij in ieder geval dán inziet hoe pittig het is, en hoe hard je iemand kan gebruiken in je omgeving voor alle steun. Maargoed.
    Ik denk niet dat hij hier van te voren moet komen... maar daar moet ik nog maar even over doortwijfelen....
     
  11. mama05

    mama05 Fanatiek lid

    28 nov 2007
    1.142
    0
    0
    overrijsel
    sana vind heel knap dat je de beslissing hebt genomen om hem er bij te laten!! maar ik zal als het jou was gewoon nog even de beslissing voor je zelf houden dan kun je zien hoe de rest van de weken gaan!!! meid je moet echt voor jezelf kiezen!! zo`n lapzwans (sorry) is toch niks!! heb je geen goede vriendin die er bij zou kunnen zijn??

    meid je kunt het en wens je veel plezier met je moeder!!
    Ook mijn vader is geemigreerd maar met zulke dingen is hij er wel!! ik zit nu ook niet lekker in mijn vel maar hij belt wel van als er wat is moet je bellen en dan komen we je helpen dus wie weet kan je moeder ook wel!!!
     

Deel Deze Pagina