Hallo meiden, Ik heb het gevoel dat ik alleen maar klaag over mijn kwaaltjes... Ik heb chronische pijnklachten waardoor deze zwangerschap mij heel erg zwaar valt. Mijn 'gewone' klachten zijn r altijd en daar komen de zwangerschapsklachten overheen, dus dat maakt het niet makkelijker. De eerste maanden erg misselijk geweest met dagelijks spugen. Al heel vroeg harde buiken waar ik regelmatig extra voor op controle ben geweest. De laatste weken veel last van mijn rug, voorweeen, slecht slapen, last van mijn bekken omdat ze zo diep ligt, moe, benauwd etc etc. Alleen tussen 18 en 24 weken heb ik mij heel redelijk gevoeld, en daarna was dat weer voorbij. Altijd als mijn vriend thuiskomt en vraagt hoe het was, kan ik meestal alleen maar zeggen: mwaa, gaat wel, niet denderend, slecht, kan beter etc. Bijna nooit eens: ja goede dag gehad! Daar baal ik van, want voor mijn idee klaag ik alleen maar....ook niet heel leuk voor mijn vriend. Hij zegt het niet erg te vinden. De zwangerschap zelf, dus buiten mijn klachten om, verloopt volgens het boekje, dus dat is in ieders geval fijn. Maar ik vind het zwaar!! Ook hier sorry voor mijn geklaag. Is dit een beetje herkenbaar?
O ja absoluut. Ik heb nog geen goede dag gehad hoor! Met ME en Fybromyalgie heb ik het in de basis ook al zwaar. Maar nu zwanger is het gewoon nog zwaarder. Ik heb ook nog HG, ookal gaat dat inmiddels eindelijk beter. Ik ben kei moe, veel pijn, ook al harde buiken en dat is naar! Ik probeer er wel van te genieten, maar ik moet de dagen vooral doorkomen. Uit bed komen is een drama, zeker als mijn vriend werken is. Dus ik snap je helemaal, ik wil ook niet klagen, maar eerlijk gezegd, ik heb het zwaar, en ik had echt gedacht dat het leuker en beter zou gaan, dus ik ben ook nog eens zwaar teleurgesteld. Maar goed, toch proberen er het beste van te maken!
En ik voel me er ook echt heel lullig onder, tegenover mijn vriend, terwijl ik ook weet dat ik er weinig aan kan doen dat ik me zo voel...Heel dubbel dus
Als je het zelf vervelend vindt, zou je kunnen proberen om aan het einde van de dag drie fijne dingen op te schrijven en één vervelend iets. Zo leg je ook de nadruk op de dingen die wel positief zijn. Ik heb geen chronische pijnklachten dus daar kan ik niet over meepraten. Ik kan me wel voorstellen dat dit heel zwaar is. Misschien helpt het om bij pijn lekker in bad te gaan of onder de douche. Je buik in te smeren met zwangerschap of babyolie. Veel sterkte!
Ja ik had het ook anders gehoopt! Het is afzien nu en dan. En ik voorzie ook best een hele zware kraamperiode met al die gebroken nachten, want dat is niet bevorderlijk voor mijn klachten. Het is ook een behoorlijke afweging geweest om voor een kindje te gaan, want het is niet vanzelfsprekend als je dergelijke klachten hebt. Daar moest ik heel erg over nadenken en hoe ik dingen aan zou gaan pakken als het niet gaat. Maar uiteindelijk wou ik mijn klachten dit niet in de weg laten staan. Maar het gaat zwaar worden.
Het klinkt hetzelfde al hier roeska, en ik voel me ook vervelend tegenover mijn vriend. Ik probeer dan ook maar zo veel mogelijk te doen wat ik kan voor het eten, en in huis, zodat hij niet alles hoeft te doen. De kraamperiode zie ik ook eg tegenop, maar ik probeer me er nog niet al te druk over te maken. Probeer dingen te zoeken waarbij je een beetje kunt ontspannen, lekker douchen? Of zwemmen, of even op de bank met een dekentje en een boek? Dat kan misschien net even een fijn gevoel geven zodat je er weer even tegenaan kunt!
Hier ook absoluut geen roze wolk zwangerschap.. Dus ook constant het klaaggevoel. Net voor de zwangerschap is mn vent zn werk kwijtgeraakt, tot 12 weken kotsmisselijk, en de continue angst voor nog een miskraam.. Toen ging het 2 weken goed, en begon de bekkeninstabiliteit, met 16 weken heeft mn zusje een overdosis genomen(goed afgelopen) Met 18 weken lag ik op de 1e hulp, extreem benauwd, geen redenen gevonden.. Met ruim 23 week opgenomen, extreme pijnklachten en harde buiken, ik heb blijkbaar galsteenkolieken.. die komen en gaan, en daar kan niks aangedaan worden tot na de zwangerschap.. Sinds dien dus verplicht thuis, door de combi van erger wordende bekkeninstabiliteit, de galsteenaanvallen, en de te grote hoeveelheid stress.. Inmiddels heel ventlief ook nog steeds geen nieuw vast werk.. alleen een 0 uren contractje voor een tijdje.. Nu heb ik dit getypt, en bedenk ik er steeds weer dingen tussendoor.. jeetje das niet goed hoor.. De enige heeft een heeeerlijke zwangerschap, en de ander kan er amper van genieten.. Het is moeilijk met pijnklachten, en dingen die niet gaan zoals je wilt.. Probeer het van dag tot dag te bekijken..
Ja ik doe het ook heel rustig aan overdag. Ik ben altijd thuis omdat ik vanwege mijn klachten afgekeurd ben. Dus er zit niemand achter me aan en ik hoef in principe ook niks te doen, al probeer ik dat wel, want ik vind dat ik niet alles aan mijn vriend over mag laten.Al zal dat straks moeten als ze geboren is. Dan moet ik er voor haar kunnen zijn. In bad gaan helpt wel even tegen de harde buiken, maar zodra ik er uit ga, zijn ze er ook weer. Ik probeer me ook zo weinig mogelijk druk te maken over de kraamperiode. We hebben goede afspraken gemaakt en er is altijd wel iemand in de buurt die even kan inspringen, mocht het nodig zijn. Ik kan wel genieten van het bewegen in mijn buik, en als ze de hik heeft hihi. Het is gelukkig niet allemaal negatief, al voelt het soms wel zo. Jullie ook heel erg gefeliciteerd met jullie zwangerschap!
Jee nathaliiej, dat klinkt ook zeker niet fijn...ik hoop dat je vriend snel weer werk heeft, en dat jij niet nog al te veel ellende te verduren krijgt. Is zeker niet makkelijk als dingen niet gaan zoals je wilt, os zoals je het verwacht had. Sterkte hoor!
Ik herken me precies in jouw verhaal. Ik heb het gevoel ook constant te zeuren en te klagen. Volgens mijn vriend valt dat mee. Maar volgens mezelf niet. Ik zit nu thuis met te veel , lange , pijnlijke harde buiken en mag/kan niks. Buiten het gezeur voel ik ook dat ik geïrriteerd raak vn het niks doen. Wat volgens mijn vriend ook meevalt. Denk dat wij ons zelf erger inschatten dan dat we eigenlijk zijn. Heerlijk , hormonen .
Hey! Ik had een soortgelijk onderwerp gepost vd week. Gister was ik bij iemand (een deskundige) en weet je wat hij zei? Klagen heeft een functie! Niks mis mee! Achter klagen zit altijd een verhaal. Dus mss helpt het je om tegen je vriend te zeggen wat je echt voelt en hoe je erin staat. Dat je zo graag positief wilt zijn maar er is een hele verbouwing bezig in je lichaam en het lucht je op om erover te klagen en dat het niet wegneemt dat je ontzettend blij bent met jullie kindje. En mss kun je dan zeggen dat hij je 'geklaag' dan maar moet zien als een uiting die gezond is. Herken het trouwens helemaal. Ben vanuit opvoeding ook gewend niet te mogen zeuren naar buitenwereld enz. Heb er gewoon last van. Ben 1 grote klaagzang als het aan mij ligt.. Voel me daar dan weer schuldig over en kan dan klagen dat ik me zo schuldig voel over het klagen haha! Vicieuze cirkel