Nou, ik zie meer op tegen 9 maanden lang zwanger zijn (Wat een eindeloos eind, ik tel af vanaf dag 1) dan tegen die bevalling. Die duurt max 24 uur. Op die manier relativeer ik het maar. Ik was na de 5e er ook heel erg lang niet aan toe om nog een baby te krijgen, maar ja, op een gegeven moment gaan die eierstokken toch weer rammelen en weet ik wel dat je dan weer door de zwangerschap en bevalling heen moet. En ondanks dat het soms pittig is, is het ook weer heel bijzonder. Wat mij betreft gaat er niets boven het gevoel van een net geboren baby op je buik. Als die bevalling dan begint denk ik altijd wel: oh ja, vreselijk, dit was het, help, kan het stoppen, ik wil toch niet etc. Maar die keuze is er niet. Het gaat door, je moet door. Het enige wat helpt is jezelf herpakken en erin mee gaan. Angst en pijn overgeven en er voor te gaan. En uitkijken naar dat prachtige moment van je kind in je armen sluiten. Ik werk nog 2 dagen in de week, dus bij mij gaat de jongste dan naar een gastouder. Dat scheelt echt wel. Pas was ik een nachtje weg met de oudste en was hij helemaal verdrietig want mama was er niet. Mn hart brak, maar aan de andere kant is het ook goed om eens een ander kind vol in de aandacht te zetten. In jouw geval is dat ook natuurlijk. Je doet het niet voor jezelf, maar voor je andere kind. Dat is goed om voor ogen te houden.
Kan hij niet even op bezoek komen? Qua pijn/bevalling: ik zie er niet tegenop, "ik heb het vaker gedaan, ik kan het". Natuurlijk kijk ik niet uit naar de pijn, wil daarom ook nog vragen of ctg echt moet/meerwaarde heeft. Ik wil kunnen bewegen en douchen. En loopt het anders vind ik pijnbestrijding ook geen probleem. Liefst zonder maar beslissen in het moment want je weet niet hoe het gaat verlopen.
Zo fijn om jullie zienswijze te lezen... Voelt het toch minder alleen op een of andere manier.... Jullie hebben natuurlijk gelijk. Er is geen weg terug en soms moet je in het moment kijken wat mogelijk is. Weet ook niet waarom ik ineens zo emotioneel ben om alles...♡ mja als je daar helemaal alleen in dat zh bed ligt voelt het alsof je de enige bent die het doormaakt.
Helaas hebben wij gisteren gezien dat ons kindje niet meer leeft. Ik moet de miskraam afwachten, we bidden dat dit snel zal gebeuren...
Dat heeft natuurlijk ook met je hormonen te maken. Het is ook echt compleet herkenbaar. Maar inderdaad wat @toch3 ook zegt. Je hebt het eerder gedaan, jij kan dit. Als mij het overviel waren dat ook dingen die ik zei. Ik weet niet of jij de Bijbel kent maar deze tekst heeft mij alle keren gesteund: "Ik vermag alles, door Hem die mij kracht geeft." Daardoor besefte ik, ik doe het niet alleen (uiteraard was man er gelukkig elke keer bij, vk niet).
A nee wat verschrikkelijk zeg. Wat een verdriet. Hopelijk hoef je niet al te lang te wachten. Heel veel sterkte.❤️
@taliaa Oh nee... wat ontzettend verdrietig. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe. Het is heftig. ♡
@Shalom Dankjewel. Ik ken de tekst inderdaad. Maar ik voel hem niet altijd. Was jij soms ook ingeleid of in het ziekenhuis?
Ook herkenbaar. Soms is proclameren dan genoeg, ook al voel je het zelf even niet. Ik ben bijna ingeleid. Net op tijd begonnen de weeën spontaan. Wel in het ziekenhuis maar onder eigen vk. Mijn angst was ook niet per se de pijn, maar vooral de snelheid van weeën achter elkaar (weeën storm en geen adem tussendoor) en een te snelle bevalling (1 keer in 3kwartier (zonder vk (gelukkig mét man)) bevallen wat lichamelijk heel fijn was maar mentaal mega heftig). De volgende keren was ik bang geen controle te hebben en op elke willekeurige locatie te gaan bevallen. De laatste keer was een mega cadeau. Dat ging heel rustig/relaxt en met bijna geen pijn.
Wat fijn, @Shalom. Dat je het op die manier als cadeau mocht ervaren. Aan de ene kant zou ik snel niet eens zo erg vinden... omdat ik dan sneller van de pijn af ben. Ik ben er gewoon het liefste klaar mee nu... Vind het gewoon erg dat ik blijkbaar nooit rond 40w weeën lijk te krijgen. En ik nooit een natuurlijke bevalling kan meemaken daardoor. Ik zal blijven proclameren. Niets is onmogelijk, toch...
Dankjulliewel allemaal. Alle liefs gewenst.. Mocht er ooit nog weer een kindje bijkomen meld ik me weer met een groot gezin op komsy
Het is jullie gegund... ik heb tussen kindje 3 en 4 een reeks miskramen gehad maar uiteindelijk toch nog 2 kindjes mogen krijgen. Houd hoop ♡
Ja... Ik heb 6 jaar moeten wachten op deze zwangerschap en ben inmiddels 41.. Het voelt alsof de tijd de wens heeft ingehaald
het is jullie zeker gegund. Hier heb ik tussen de 3e en 4e 2 miskramen gehad en daarna ook nog gezonde kinderen. Geef de hoop niet op hoor. Leeftijd zegt echt niet alles. Hier meerdere op het dorp van 44,45 en zelfs 46 jaar die gewoon nog gezonde kindjes mochten krijgen. Ook mijn zus mocht 42 zijn toen ze haar jongste kreeg.