Hoi meiden, Pff..ik weet nu een aantal weken dat mijn lieve moeder zwaar overspannen is. Toen ze er net voor uit kwam was het een klein hoopje die van voor of achter niet meer wist of ze nog leefde. Nu is ze erachter dat een hele hoop uit het verleden het heden heeft ingehaald. Ze heeft in haar jeugd verschrikkelijke dingen meegemaakt en is daarna in een gewelddadig huwelijk (met mijn vader) terecht gekomen. Dit duurde 14 jaar... Het leek de afgelopen 10 jaar erg goed te gaan, ze is hertrouwd met de meest lieve man die je je kunt bedenken, en heeft nog 2 kinderen met hem gekregen. Afgelopen december is ze door faillissement haar baan kwijt geraakt en thuis komen te zitten. Sindsdien is het begonnen..het nadenken, het malen, verdriet, verward zijn. Ook woonde 1 van mijn (volbloed)broers van 22, nog bij mijn ouders (moeder en stiefvader) thuis. Ook dit liep totaal niet goed, en mijn broertje heeft mij verteld dat hij zomaar het huis was uit gezet en bij mijn vader moest gaan wonen. Mijn vader beaamde dit. Ik was er in eerste instantie behoorlijk van over de zeik. Ze hebben 's avonds nog bij ons op de bank gezeten, 2 broers en mijn vader (die had zichzelf uitgenodigd, verhoudingen zijn oke tussen ons). Mijn vader vond het ronduit belachelijk wat er allemaal was gebeurd. Ondanks dat ik niet kon begrijpen dat mijn moeder zoiets gedaan kon hebben, vond ik nog steeds dat hij totáál geen recht van spreken had, na alles wat hij ons en mijn moeder heeft aangedaan. Nadat ik met mijn moeder en stiefvader de andere kant van het verhaal had gehoord, bleek dus dat de situatie compleet anders was. Mijn broertje liegt veel, voert geen fluit uit, werkt niet en gaat niet naar school en had het over zijn eigen uithuisplaatsing. Hij wilde zélf al weg bij mijn ouders. Na overleg leek het voor iedereen beter dat hij bij mijn vader zouden gaan wonen. Ook deze situatie is nu best uit de hand gelopen tussen mijn broers en mijn moeder. Het breekt haar op, en ze is kapot van hoe dit zo is verdraaid. Nu heb ik net gehoord dat ze zich vrijwillig heeft laten opnemen in een kliniek. Dit doet me zo een pijn, mijn moeder.. Ze is bang voor zichzelf, ze is bang dat ze gaat vluchten, weg van huis, en terug naar mijn vader Zoals ze vroeger ook al zo vaak is teruggestuurd naar mijn vader. Ik weet niet zo goed hoe ik kan helpen, als ik haar bel om te zeggen wat een prachtig weer het is, dan is het haar al te veel bijvoorbeeld. Haar gevoelens zitten zo diep, niemand lijkt te kunnen helpen. Ik praat veel met haar, maar echt kunnen helpen, ik zou niet weten hoe.. Mijn stiefvader doet het fantastisch en steunt haar door en door.. Ik hoop zo voor haar dat dit 'snel' achter de rug. Ze is nog geen 50 en heeft nog een lang leven voor haar. Ze heeft lang genoeg pijn gehad.. Ze weet ook nog niets van de zwangerschap, ik ben bang als het misgaat dat ze zich daar druk om zou maken. En ergens twijfel ik ook of ze wel enthousiast kan reageren..Al is dat het allerminst belangrijk op dit moment, maar ik wil haar toch ergens blij mee maken, al is het dat nu misschien even niet realistisch.. Sorry voor dit lange verhaal!
Wat vreselijk voor je. IK kan begrijpen dat het pijn doet, maar wat goed van haar dat ze hulp heeft gezocht! Sterkte meis.
Wat een ontzettende moeilijke tijd voor jullie. Ik denk dat je moeder een goede keuze heeft gemaakt voor zichzelf. Het kan nu alleen nog maar beter worden. Ze krijgt nu de hulp en zorg die ze nodig heeft. Ik denk dat je je moeder blij kan maken met het gevoel dat je van haar houdt. Dat je haar niet in de steek laat en haar een kaart of brief stuurt en langs komt. Veel sterkte
Ik wil even reageren op je berichtje om je heel veel sterkte te wensen. Het lijkt me ontzettend moeilijk om zo van de 'zijlijn' toe te moeten kijken en eigenlijk niets kunt doen, of in ieder geval heel weinig. In jouw berichtje voel ik heel veel liefde naar je moeder toe. Dat vind ik heel mooi en bijzonder. Ik ben van mening dat dat jouw moeder ook kracht geeft, maar zo te lezen heeft ze een lange weg te gaan. Heel veel sterkte, voor je moeder maar ook voor jou en je familie!
Wat verschrikkelijk voor je moeder, maar wat goed dat ze zich heeft laten opnemen! Dan kan ze zonder dat ze zich over dingen thuis moet druk maken richten op haar heling proces. Ik zou haar wel vertellen dat je zwanger bent. Geef haar een lichtpuntje. En laat haar weten dat je er bent voor haar. Dat is alles wat je kan doen. Sterkte meid!
O wat erg mijn moeder is ook een keer opgenomen geweest toen was ik nog erg jong dus weet ik niks meer van. Wel loopt ze al 25 jaar onder behandeling van een psycholoog. Mijn vader gaat vaak mee met de gesprekken, hij leert er ook veel van vind ik. Vorig jaar was het een periode ook heel erg mis met haar. Ik heb toen zelf de psycholoog gebeld en om informatie gevraagd. Gelukkig weet hij dat ik erg bezorgd ben en dat ik ook wel al ervaring heb dus. Ik denk dat je weinig kan doen voor je moeder. Je kan er voor haar zijn, laat weten dat je meeleeft en vooral (en dat is echt moeilijk!) luisteren. Laat haar uitrazen, huilen, schreeuwen, vloeken, tieren, janken, wat dan ook.
Wat vervelend! Wel heel erg goed dat je moeder hulp is gaan zoeken! Ik wens je heel erg veel sterkte!!
Ik kon het geschreven hebben. Al is de situatie bij mijn moeder iets anders en heeft ze zich niet op laten nemen. Wat ik opmaak uit je bericht is dat je je machteloos voelt, en dat herken ik heel erg. Het is verschrikkelijk om te zien dat je moeder niet gelukkig is, en je niet weet hoe je haar moet helpen. Ik heb dan ook geen tips voor je, behalve haat laten merken dat je er voor haar bent. Sterkte!
Dank jullie wel voor de lieve berichtjes! Ik ga haar denk ik volgend weekend over de zwangerschap vertellen. Volgende week vrijdag hebben we een echo.. Ik hou jullie op de hoogte..
Wat enorm lastig voor je! Ik ben zelf werkzaam op een opnameafdeling psychiatrie in het ziekenhuis. Dus als je vragen hebt of eens wilt praten mag je me altijd een PB sturen. Je moeder heeft het waarschijnlijk heel moeilijk nu en zit (denk ik) vast in haar eigen gedachten. Het feit dat ze is opgenomen klink als verschrikkelijk maar is eigenlijk juist heel positief! Ze word nu omringt door professionals en krijgt waarschijnlijk medicatie en therapie waar ze van zal opknappen sterkte ermee de komende tijd. Owja m.b.t. Je zwangerschap, mensen met een depressie genieten niet veel meer en komen soms moeilijk bij hun gevoel. Dat is echt een symptoom van de ziekte depressie. Dus mocht ze 'niet enthousiast' reageren, denk dan vooral daaraan, ze kan er nu echt even niks aan doen
Hier hetzelfde meegemaakt met mijn moeder. Niet om dezelfde reden, maar ook zo de weg kwijt dat ze zich op heeft laten nemen. Ze kon niet eens meer zelfstandig haar medicijnen innemen. Een heel zielig klein hoopje mens wat je dan meemaakt. Heel machteloos voel je je dan. Geloof me, het duurt even, maar uiteindelijk zul je zien dat het stukje bij beetje steeds een beetje beter zal gaan. Geef het de tijd. Sterkte!
Hier eventjes een update.. Mijn moeder is sinds maandag weer volledig thuis. Ze hield het amper uit daar, ze voelde zich heel eenzaam en ging alleen maar meer malen. Omdat ze vrijwillig is opgenomen, is er ook geen directe hulp voor haar. Ze kon daar puur blijven voor de 'rust'. Ik ben maandagmiddag gebeld door mijn stiefvader dat ze 's ochtends een paniekaanval heeft gehad en dat ze zichzelf heeft lopen bekrassen Ze wilde naar huis.. Ik ben mee geweest, en jeetje...wat een klein hoopje. Ik herkende mijn moeder gewoon niet meer terug. Het was erg emotioneel, ook voor mijn stiefvader, want hij zag mijn moeder uit zijn handen glijden. Ze verlangt heel erg naar haar geboorteplaats, waar ze ook is opgegroeid en mijn vader heeft ontmoet. Ze is destijds tegen haar wil naar onze huidige woonplaats verhuisd, waar ze zegt dat zich nooit erg thuis heeft gevoeld. Vandaar nu de neigingen om terug te vluchten naar mijn vader. Dat gevoel werd tijdens haar opname alleen maar sterker... Ze is zo in de war dat ze nu mijn stiefvader en 2 jongste broertjes als 'tegenstander' ziet. Ze dook helemaal ineen toen ze hem zag.. Volgens mijn moeder doet ze nu naar mijn stiefvader, hoe mijn vader naar haar heeft gedaan. Het gevoel beangstigd haar, omdat ze diep van binnen weet dat het ze helemaal niet wil natuurlijk en ook totaal onrealistisch is. Pff..ze pakte op een gegeven moment m'n hand en huilde als een klein meisje dat ze zo de weg kwijt was en niet wist wat ze moest doen. Ik heb m'n tranen grotendeels in kunnen houden, niet alleen voor mezelf en de baby, maar ook voor haar. Achteraf verbaasde me het dat dat lukte.. Ik ben na gaan denken, en ik denk dat het kwam omdat ik haar echt niet meer herkende. Alleen toen ik bewust nadacht 'jeetje, dit is mijn moeder'...stroomde de tranen. Maar dat is goed zo, ik wil en ik ga haar helpen voor zover ik kan, maar er zit ook nog een kindje in mijn buik en ik heb een peuter rondlopen, dus ik moet de knop ook uit kunnen schakelen... Juist omdat ze nu zo een afkeer tegen mijn stiefvader voelde, ziet ze mij nu denk ik als vertrouwenspersoon. Dus ze zei nog.. "nooit gedacht..vroeger stond ik zo voor mijn moeder, en jij nu voor mij" Verschil is wel dat ik nu een volwassen vrouw ben en hier geen 'trauma' aan ga overhouden. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ik voor haar klaar sta en haar zoveel mogelijk zal steunen, en ze zich hier nooit schuldig over hoeft te voelen en helemaal niet hoeft te schamen. We hebben afgesproken dat ze min mogelijk alleen thuis is, ik zal dus ook regelmatig bij haar op bezoek gaan. Ik heb haar net even gebeld, en ze voelt ik stukje bij beetje beter. Ze slaapt beter, heeft een redelijk ritme, en houdt zich goed bezig. Ben alleen een beetje bang straks, als wij op vakantie zijn en mijn stiefvader weer aan het werk, half augustus...maar goed, dat zien we dan wel..