Dit wordt een lang verhaal en ik weet niet of ik het op de goede plek neerzet. Maar ik ben toch heel benieuwd of er meer vrouwen zijn die dit zo hebben ervaren. Mijn eerste bevalling is behoorlijk pittig geweest. Mijn dochter wilde niet zelf ademen en heeft een week in de couveuse gelegen. Hierdoor was ze als baby (en nog steeds) erg prikkelbaar. Veel huilen, reflux, niet slapen, etc. Daarnaast heb ik een behoorlijke postpartumdepressie gehad. Kortom, ik ben het eerste jaar nou niet echt een hele leuke moeder voor haar geweest. En hoewel ik in therapie geweest ben en het heb afgesloten, type ik dit met tranen in m'n ogen. Nu ben ik weer zwanger en doordat dit mijn tweede is denk ik toch meer over dingen na. Ik wil bijvoorbeeld graag gaan dragen. En voorafgaand aan de bevalling een gesprek met de lactatiekundige omdat de vorige keer de borstvoeding niet lukte. Maar ik heb ergens steeds een klein stemmetje in mijn hoofd dat het zo oneerlijk vind tegenover mijn dochter. Bij haar was ik te onzeker om te dragen en zij heeft geen borstvoeding gehad en ik was ook nog eens niet gezellig. En ik weet dat je het niet op een Weegschaal moet leggen, hoe oneerlijk is het om de tweede deze dingen te ontzeggen omdat de eerste het ook niet heeft gehad? Maar toch kan ik het stemmetje niet uitzetten. Is dit herkenbaar? En hoe hebben jullie dit dan van je afgezet?
Ik heb lang niet zo'n zwaar jaar gehad als jij. Eigenlijk ging het bij ons op een heel zware reflux-maand na prima. Maar ik herken me deels wel in wat je stelt. Ten eerste de emoties. Herinneringen komen boven aan de vorige keer en toen ik van de week de aanstaande bevalling doorsprak met de vk moest ik bijna huilen omdat ik sommige zaken rondom de geboorte en kraamtijd niet als prettig heb ervaren. Daarnaast kan ik me je schuldgevoel goed voorstellen. Maar misschien zijn er ook zaken waar je dochter juist meer aandacht voor heeft gekregen dan je nieuwe kindje. Ik merk bijvoorbeeld dat ik deze zwangerschap nauwelijks tijd heb/maak voor het nieuwe wonder. En na de geboorte zal deze baby niet de volledige aandacht krijgen die veel eerste kindjes wel krijgen. Persoonlijk voel ik mij dus eerder schuldig richting de nieuwe baby. Dragen kan je trouwens ook straks nog doen met je oudste, veel doeken zijn prima geschikt voor peuters. Kan je daarvan nog een stukje inhalen . En door je jongste te dragen heb je je handen vrij voor je oudste, voordeeltje voor haar. Iedere zwangerschap en iedere baby is anders. En soms is dat leuk, soms niet. Soms is het leuk om de eerstgeborene te zijn en soms is het leuk om de jongste te zijn. Het is zoals het is. We leren allemaal van eerdere ervaringen, en dat is maar goed ook.
Ja ik vind het wel herkenbaar, Dat stemmetje komt regelmatig bij mij naar boven, doordat ik nu ook zwanger ben van nummer 2! Zal misschien een groot deel onzekerheid zijn. Probeer er over te praten met je partner?/vrienden/vriendinnen? Succes.
Hier precies hetzelfde bij de eerste een bevalling van 26 uur met ruggenprik en remyventonil, niet echt bezig geweest met de zwangerschap (was een gewenst ongelukje) en veel osteopaat bezoeken gehad enzovoort. Borstontsteking na 4 dagen dus moeten stoppen. Nu cursus haptonomie , wil ik zonder pijnstilling bevallen in bad met hypnobirthing. Ook ga ik van te voren naar een lactatiekundige het voelt zo oneerlijk Ik probeer mezelf maar te overtuigen dat moedergevoelens niet verschillen dus ik evenveel van beide ga houden, en zij van mij enzovoort. Ook doet de cursus haptonomie heel veel met mij en mijn partner !
Je leert, je groeit veranderd, dat heeft niets te maken met meer of minder liefde voor de ene, maar aanpassen en juist door je dochter ben je gegroeid en maak je hier gebruik van.. niets mis mee!
Ik vind dat je het heel goed doet. Je hebt een duidelijk beeld van wat je wel en niet wilt en wat je daarvoor moet doen, en dat doe je dan ook nog. Als het nieuwe kindje er straks is, sta jij sterk in je schoenen en kun je samen met je dochter genieten van alles. Ik denk dat we het steeds zo goed mogelijk doen. Je deed wat je kon voor je eerste kind en nu doe je wat je kunt voor je tweede kind. Je hebt alleen niet alles in de hand. Wat jij hebt meegemaakt lijkt me vreselijk en helemaal niet jouw schuld. Volgens mij was je de beste moeder die je kon zijn en zul je dat straks weer zijn.
Makkelijk zeggen van mij. Maar dat is ervaring, bij baby nummer 1 moet je alles leren. Baby 2 geeft al een duidelijker beeld. En dat heeft helemaal niets te maken met meer houden van, echt niet! Je hebt kind 1 alles gegeven wat je kon, je vraagt niet om een depressie. Je hebt wel gevraagd om hulp, en om dat te doen ben je al een topper! Maar ik begrijp jouw gevoel wel enorm goed!
Moeilijk voor je! Weet dat je eerste kind niets liever zou willen dan dat je je weer voor 100 % inzet zoals toen ook het geval was. En dat als alles beter/makkelijker verloopt, hij/zij het je tweede kind meer gunt dan ieder ander.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes! Dat doet me heel goed. Ik heb toch maar een afspraak gemaakt bij mijn psycholoog om bij haar ook mijn verhaal te doen en het een plekje heeft voor ik ga bevallen. Gelukkig heb ik nog even.
Herkenbaar... Ben zwanger van de tweede en je bent nu al moeder. Er hoeft geen moeder meer geboren te worden. Niet alles is meer nieuw. Je kunt nu aandacht schenkenaan de dingen waar je de vorige keer nooit aan heb gedacht of niet wist dat het bestond. Dat is niet jou schuld, maar je hebt ervaring gekregen... is Mooi toch. Misschien dat je dingen nu ook anders zou aanpakken. Wat iemand anders al zeiudste zijn heeft voordelen en de jongste zijn ook. Heel veel sterkte met je komende zwangerschap en kindje.
Hier was de eerste bevalling horror, bv liep slecht en hij bleek een huilbaby. Mede door reflux. Ook mijn eerste tijd was niet leuk en zat ik ook behoorlijk met mezelf in de knoop door alles. Bij de tweede dus alles totaal anders gedaan! Super bevalling gehad, bv liep goed, heb hem ook veel gedragen ( heb de eerste ook veel gedragen ) maar ik heb totaal geen spijt of schuldgevoel naar de eerste toe. Kijk, als ik bij m'n eerste alles had geweten van te voren had ik het ook heel anders gedaan maar dat is nou eenmaal niet zo en dat moet je accepteren, hoe moeilijk ook. Nu zwanger van de derde en ook nu zal ik bepaalde dingetjes weer op een andere manier gaan doen. Niet dat het beter oid is maar omdat mijn gevoel daar op dit moment gewoon goed bij is Ik hoop voor je dat je de knop om kan zetten en met de tweede een toptijd krijgt en hiervan kan gaan genieten samen met je oudste