AAAARGH mijn hele rant weg... ok dan krijgen jullie de ingekorte versie: In april bevallen van een zoontje, in juli weer aan het werk. Voor bevalling/verlof was ik servicedesk coördinator, stressvol, druk, veel bezig met mensen. Na verlof wilde ik minder werken en minder stressvol werk, dus heeft iemand anders mijn functie overgenomen en ben ik schrijfwerk gaan doen. Ik heb me al die tijd voor kunnen houden dat ik dit leuk vond. Maar het gaat niet meer, mijn motivatie is compleet weg. Ik voel me schuldig. Omdat ik niet meer voor 110%, of maar voor 60% voor mijn werk ga. Omdat ik blij zou moeten zijn dat ik werk heb. Omdat ik het gevoel heb mijn werkgever en collega's te kort te doen. Mijn prioriteiten zijn veranderd. Ik wil nu huisje boompje beestje, ik wil een gezellig, netjes, schoon, opgeruimd appartement. Ik ben geen goede huisvrouw, maar wil het wel beter doen dan nu, ik heb het gevoel dat ik het niet kan of niet genoeg probeer. Ik ben sinds de zwangerschap ontzettend creatief geworden, dat is een nieuwe passie. Die heb ik voorheen niet gehad. Ik wil hier meer mee bezig zijn in plaats van werk. Voorheen werkte ik 32 uur, nu 28 uur. Mijn zoontje gaat 3 dagen in de week naar de creche. 2 dagen zou ik ook nog ok vinden, maar veel minder dan dat niet, want de crèche heeft zoveel meer te bieden dan wanneer hij alleen maar hier thuis zit! Namelijk andere kindjes, een fijne ruime tuin, grote ruimte, andere mensen. Het is beter voor zijn ontwikkeling dan wanneer hij continue hier is, ik ben nieuw op het gebied van de ontwikkelingen van een kind, crèche leidsters hebben hier veel meer ervaring in. Ik zou graag ander, creatiever werk willen. Maar dat is nu niet zo makkelijk, en ik vermoed dat ik dan ook een motivatieprobleem heb. Het is gewoon zo dat werk nu ergens onderaan mijn prioriteitenlijstje bungelt, en dat is ontzettend wennen. Voorheen werkte ik regelmatig nog even over omdat het dan lekker rustig was, dat vond ik niet erg. Thuis was ik nog met werk bezig. In het weekend soms ook, niet omdat het moest maar omdat ik het leuk vond. Van die 110% motivatie is nu niks over, zelfs het extra inkomen motiveert nauwelijks meer (maar daar zijn we wel gewend aan geraakt, als ik zou stoppen zouden we echt flink de riem aan moeten trekken en dan kan mijn vriend niet meer 36u werken.) Ik zal me er gewoon doorheen moeten slepen denk ik, een oplossing is er niet. Maar hoe? Het is moeilijk mijn bed uit te komen voor werk. Als ik mezelf probeer te motiveren heb ik het gevoel alsof ik mezelf voorlieg. Herkennen jullie dit? Graag jullie ervaringen en pijnlijke(?), eerlijke, opbeurende, inspirerende adviezen en andere motiverende opmerkingen!
Ik kan even niet stemmen maar zal zo doen, in ieder geval was mijn motivatie 0,0 na mn verlof, ik had het heel moeilijk om weer op te starten, en dat heeft zeker een half hjaar geduurd. Voelde me ineens onzeker in mn werk, nu gaat het weer goed gelukkig maar ik was mezelf niet. wilde t liefst bij mn kindjes blijven.
Dat werk onderaan bungelen komt me overigens heel erg bekend in de oren. Ik vond het zo ontzettend, en bijna niet te doen, moeilijk om een balans te vinden tussen mijn thuis en gezin, en de persoon die ik ben op mijn werk. Overal moeten uitblinken voor je gevoel, of misschien zijn we te perfectionistisch, willen we alles te goed doen. Mijn zoontje huilde daarbij veel in het begin, en ik heb eind van mn zwangerschap emotioneel n flinke klap gekregen. Ik begon na een maand of 2 pas echt te genieten van mn kereltje, en toen moest ik alweer aan het werk, en me gaan bewijzen op dat vlak. Ik vond dat vreselijk, ik kon dat totaal niet opbrengen en begon me er erg down onder te voelen. Maarrrrr het is na een maand of 6 ( ja toch lang geduurd helaas ) gelukg om mezelf weer te vinden in mn werk, mn leidingevende gaf ook aan dat ik na die maanden ineens weer 'mezelf' leek te worden. Ik begon de leuke dingen in mnw erk te zien, en ook te genieten van aan het werk zijn, even helemaal iets anders, en mn zoontje weer van de creche halen, waar hij het leuk heeft, geweldig. Ik hoop dat het voor jou ook weer snel goed gaat komen, ik weet echt hoe je je voelt, het is zo vervelend!!! Misschien ook nog wat hormonen?
Ook ik had na mijn verlof (7 maanden inclusief ouderschapsverlof) helemaal geen zin om weer aan het werk te gaan... Wilde mijn mannetje gewoon niet "alleen" laten. Nu ik weer aan het werk ben voor 3 dagen, en mij mannetje 1 dag naar het kdv gaat, 1 dag thuis is bij papa en 1 dag komen opa en oma naar ons huis, vind ik het heerlijk om weer onder de mensen te zijn. 4 dagen per week ben ik fulltime mama, de andere 3 militair. Even wat anders als luiers, fruithapjes en middagslaapjes. Maar eerlijk is eerlijk, op mijn werkdagen is het ook weer heerlijk om thuis te komen!
De motivatie is hier ook stukken minder en dat wordt erger naarmate dochter ouder wordt. Toen ze 4,5 maand was ben ik weer aan het werk gegaan, al moet ik zeggen dat ik i.v.m. een enorm verlofoverschot meer niet dan wel heb gewerkt. Twee dagen per week, een dag per week, dan weer een week niet... zo heb ik het jaar uitgezongen. Vond ik helemaaaal niet erg, maar ik merkte wel dat ik daardoor mijn eigen taken niet goed kon oppakken en het gevoel had dat ik er voor de kat z'n K bij zat. Het vooruitzicht dat ik vanaf 2012 wel 3 dagen (jaja ) zou gaan werken en ik dus m'n eigen taken weer voor 100% zou overnemen gaf wel iets rust. Nu is het 2012 en ik heb er inmiddels 3 weken op zitten. Motivatie is nog niet echt top, al gaan de dagen nu wel sneller en voel ik me weer een collega aan wie je iets hebt. Ik merk gewoon dat werk véél minder belangrijk is. Ik heb thuis een dochter en zij is nu het belangrijkste in mijn leven. Om 16:30 gooi ik de deur dicht en ik zie je morgen wel weer. Ik blijf niet langer zitten, ik begin niet eerder, ik ga niet door in m'n pauze. Nu heeft dat niet alleen te maken met de geboorte van m'n dochter hoor. Er wordt flink gereorganiseerd, er zijn op de afdeling wat vervelende dingen voorgevallen en ik heb tijdens mijn ziekte in de zwangerschap (zat al heel vroeg thuis met bekkeninstabiliteit) echt heel erg weinig begrip gekregen, dat heeft me zó enorm gekwetst!Met dat in m'n achterhoofd loop ik tegenwoordig niet meer zo hard, het kan me niet meer zo interesseren. Ik maak me niet meer zo snel ergens hard voor, het zal allemaal wel. Het is er dus niet leuker op geworden, maar ik heb thuis zo iets leuks zitten. Ik werk nu meer voor de centen dan voorheen. Voor de zwangerschap was het de dagelijkse invulling van mijn leven, daar stortte ik me op. Ik wilde omhoog, ging omhoog, wilde nog meer inspraak, kreeg nog meer inspraak. Tot ik dus zwanger werd en niet meer kon werken, toen werd me duidelijk hoe makkelijk je ingeruild wordt. Een poppetje dat je tijdelijk aan de kant schuift, in plaats van een gemotiveerde werknemer met gevoel. Tja. Ik wil er niet meer rouwig om zijn. Het scheelt dat m'n collega's en m'n werkzaamheden zelf het nog een beetje leuk maken en dat ik nog niet met tegenzin naar m'n werk ga. Zolang dat nog allemaal goed zit, hou ik het wel vol
Dank voor alle reacties Ik denk dat het bij mij meespeelt dat ik een hele andere functie heb nu. Ik mis denk ik het werken in een team, dat motiveert gewoon meer dan nu. Bij mijn vorige functie kon je niet luieren of hangen, het ene na het andere wat geregeld/gedaan/verbeterd kon worden diende zich aan. Nu is die druk ineens weg, en dat merk ik. Ik had niet gedacht dat ik de "stress" zou missen maar ik heb het blijkbaar nodig. Ik heb niet de illusie dat ik een van die weinigen ben die zijn hele leven lang met plezier naar zijn/haar droombaan gaat. Ik denk dat dat maar voor weinigen is weggelegd. Maar eens overleggen op het werk of ik weer ingezet kan worden in een andere functie, ik denk dat ze heel blij zijn dat ik dit aangeef want wat ik nu doe is mijn talent verspillen. Oh jee, alweer veel te laat, mijn ventje is rond 06:15u weer wakker.. gauw naar bed!