Dit klopt helemaal! Mijn ouders zien er ook als een berg tegen op om het haar te moeten vertellen, maar ze kunnen nu nog niks vertellen, omdat ze nog bijna niks weten. Wie er meegaat als begeleiding, hoe de kamers eruit gaan zien. En dat is voor haar juist zo belangrijk. Ik vind het woord gehandicapt ook niet helemaal gepast, maar het geeft wel duidelijk aan dat haar wat mankeert. Voor een buitenstaander is het zowieso moeilijk te begrijpen hoeveel zorgen er nu zijn voor onze ouders en voor ons in de toekomst als wij de zorg overnemen. Maar ik doe het met liefde
Dat is heel fijn voor je zus dat ze jullie heeft! Ondanks dat je t met liefde doet is het zwaar. daarom is t ook zo triets dat sommige cliënten links worden gelaten door familie. Dat doet mij veel pijn. Zeker in tijden als deze.
Dat zien wij inderdaad ook bij haar op de groep, dat sommige heel weinig naar huis gaan of visite krijgen. Tuurlijk, wij gaan er ook niet elke week heen (het is ruim een uur rijden bij ons vandaan), maar met speciale dingen gaan we daar heen en met feestdagen en verjaardagen komt ze bij mijn ouders.
En ik ben zo bang dat de situatie weer net zo erg word als vroeger. Minder begeleiding, hogere medicatie en fixeren.
Zijn er verder nog dames die een gehandicapte broer of zus hebben? Ben wel benieuwd naar jullie ervaringen.