En dan bedoel ik met alles pffffff Zie ik er wel leuk uit? Vinden mensen me wel leuk? Staat deze kleding me wel? Bij elke afzegging van een afspraak denk ik ligt het aan mij? Bij sommige opmerkingen van mensen hoe klein ook ga ik nadenken wat ze bijvoorbeeld bedoelen en hoe ze het bedoelen enz.... Voel me vaak ook een beetje down en moe terwijl ik alles heb wat mijn hartje begeert, superdochter, supervriend, leuk huis in een leuke buurt, leuk werk maar toch ben ik niet helemaal gelukkig! Weet dat het iets is dat in mijzelf zit maar kom er maar niet achter wat het nu precies is, ben al een paar keer bij een psycholoog geweest maar dat lost voor mij ook niet veel op helaas! Hoe word ik weer blij met mezelf? Hebben jullie misschien dat antwoord voor mij
Ik had dit vroeger ook wel.. Maar ik heb nu een instelling van: "Mensen oordelen toch wel... Dus waarom niet gewoon doen waar je jezelf goed bij voelt!?" Ik maak me echt niet meer druk om wat mensen vinden of zeggen. Het is mijn leven. Vinden ze mijn kleren niet mooi? Jammer, dan kijken ze maar de andere kant op. Vinden ze me niet aardig? Jammer, dan maar niet. Ik vind ook niet iedereen aardig. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. En mensen zullen altijd oordelen. Het is zo zonde om je hele leven om anderen te laten draaien. Het gaat er toch om dat jij zelf gelukkig bent en dat ben je volgens mij, alleen moet die knop even om
Herkenbaar... ik denk altijd dat alles aan mij ligt. Geef mezelf vaak de schuld over dingen die fout gaan. Denk ook te veel na. Over dingen wat anderen zeggen maar ook over wat ik zelf heb gezegd. Mss had ik dit of dat niet moeten zeggen want dan was...... and go on... Gek word ik ervan! En ik wil altijd weten wat andere mensen denken.... ik ben bang dat ze slecht over me denken. Ik leees even mee dus.
Ik had dat rond mijn 20e heel erg. Hoe mensen over me dachten en dezelfde dingen die jij opnoemt. Erg vervelend Ik ben er volgens mij over heen gegroeid of overheen gestapt. Ik heb er nu echt schijt aan wat mensen denken, ze denken toch wel. En praten ook De realiteit is dat het heel erg meevalt, jij twijfelt over je kleding bijvoorbeeld terwijl een ander denkt "wow, wat een leuke broek heeft zij aan!". Bij een afzegging van een afspraak denk jij dat het aan jou ligt, terwijl de persoon aan de andere kant van de telefoon hoopt dat jij nu niets stoms over hem/haar denkt daardoor Probeer het een beetje van je af te zetten, misschien kun je het oefenen ofzo. Ik weet ook niet, hoor. Je moet gewoon lekker kunnen genieten van alles zonder jezelf bezig te houden met wat anderen vinden.
Zou Rationele Emotieve Therapie niet iets voor je kunnen zijn? Zie linkje. Rationeel emotieve therapie Maar ms heeft jouw psycholoog dat ook al eens voorgesteld?
Het gekke is dat ik in mijn hoofd best wel weet dat al die onzekerheid helemaal niet nodig is maar het zit er gewoon en het gaat vanzelf! Denk een deel opvoeding en een deel karakter..... Soms heb ik dagen dat ik me sterk voel en de wereld aankan, heerlijk voelt dat maar de mindere dagen overheersen toch wel
Ik herken je punten wel eigenlijk. Hier denk ik ook deels karakter. Mijn moeder had dit ook altijd en heeft het hulp geleerd anders te denken.
Ik herken wel wat je zegt. In mijn jeugd veel te maken gehad met afwijzing, gepest op school, ouders die er eigenlijk onvoldoende voor mij waren. Ik besloot als kind dat het aan mij lag, want die anderen werden toch niet gepest. Dus ging ik heel hard mn best doen alles zo goed mogelijk te doen om acceptatie en liefde te verdienen. Waar ik erg onzeker van werd, want je kunt onmogelijk alles goed doen en ik kon mezelf niet aanpassen naar alles wat ik dacht dat iemand misschien van mij kon verwachten. Was vaak somber depressief. Psycholoog hielp een beetje maar niet echt. Ik weet niet of je gelovig bent en of je op dit antwoord zit te wachten, maar voor mij is de ommekeer gekomen toen ik besloot God een kans te geven in mijn leven. Ik was daarvoor helemaal niet gelovig, maar mensen zeiden dat Jezus mij wou helpen en ik dacht wat heb ik te verliezen... Kan niet anders zeggen dan dat Hij dat gedaan heeft. Het heeft mij heel erg geholpen te ontdekken dat er een God is die van mij houdt, wat ik ook doe, wat ik ook van mezelf vind en dat ik Zijn liefde niet hoef te verdienen. Hij heeft mijn leven compleet veranderd. Soms ben ik nog wel onzeker of probeer heb ik moeite met wat mensen van mij vinden. Maar het helpt mij erg te weten dat aan het eind altijd God daar is die mij onvolwaardelijk accepteert, ook al stellen mensen me teleur. Ik denk dat gelukkig zijn en blij met jezelf zijn ook een keuze is. En vaak is negatief denken echt veel makkelijker dan positief. Soort verdedigingsmechanisme, als ik van mezelf vind dat ik lelijk ben komt het niet zo hard aan als een ander dat zegt, is dan alleen een bevestiging. Als je zegt dat je mooi bent en de ander zegt van niet is de klap harder op een of andere manier... Besluiten om positieve dingen uit te spreken is moeilijk maar helpt wel.