Mijn vriend en ik zijn nu ruim een jaar samen en het gaat supergoed. Hij heeft uit zijn vorige relatie een zoontje van nu net 4 jaar oud. Heel lief kereltje, maar ohhh wat erger ik me af en toe aan hem. Mijn vriend is niet streng genoeg, wil de toffe papa uithangen en heeft niet echt kaas gegeten van het ouderschap lijkt het soms. Zijn ex is stiekem gestopt met de pil om de relatie te redden en toen hij daar achter kwam was het al te laat, ze was zwanger. Nu zijn we zelf bezig om zwanger te worden, ik wil al zoooo lang graag een kindje en heb nu eindelijk de partner waar ik oud mee wil worden en een dergelijke toekomst mee aan durf te gaan, maar hij komt steeds met verhalen over toen zijn ex zwanger was van zijn zoontje.. Op zich vind ik het wel fijn dat hij al een beetje weet hoe en wat, maar ik hoef echt niet te weten hoe zijn ex was tijdens haar zwangerschap, en dat ze zichzelf niet meer kon scheren dus dat hij dat toen moest doen.. Voor hem is het een manier om te laten merken dat hij het echt wel weet allemaal, maar ik vind het vervelend. Ik had me mijn toekomst zo anders voorgesteld, niet met het kind van een ander maar gewoon eigen kinderen. En ik vind het jammer dat we het niet samen voor de eerste keer mee kunnen maken.. En ik zeg dat ook, maar het gaat er niet in bij hem ofzo.. zo, dat was mijn beklag. Lucht op
Hier dezelfde situatie gehad! Heel frustrerend idd. Nu is het contact met de ex ook niet goed dus dan hebben we daar weer zorgen en veel gedoe om.
Ik snap ergens wel dat dat er bij hem niet in gaat. Mijn vriend heeft 2 kindjes en heeft alles niet 1 maar zelfs al 2x meegemaakt. En in het begin dacht ik dan ook dat het voor hem niet speciaal meer is maar dat is hier echt niet het geval. Zijn mening is dat elke vrouw en elke zwangerschap anders is en hij is hartstikke blij en betrokken en kijkt echt uit naar de komst van de kleine. En eerst vond ik het niet leuk dat t zijn 1e keer niet meer is maar nu zie ik eigenlijk alleen maar de voordelen. Ik kan straks met een gerust hart eens een dagje op bed blijven bij wijze van hij weet wel hoe het moet! Ik snap je wel hoor, ik had ook nooit gedacht dat ik met een gescheiden man met 2 kids zou eindigen maar hij is het allemaal waard hoe slijmerig dat ook klinkt. Ik heb er zelf geen moeite mee als hij dingen verteld over de zwangerschap van zijn ex, dat is nou eenmaal een deel van zijn leven. Maar als jij het vervelend vindt dan gewoon echt duidelijk aangeven dat je dat soort dingen liever niet wil horen. Hier is contact tussen ex en vriend ook niet altijd super en ex van vriend en ik hebben helemaal geen contact, ik vind het jammer voor de kids maar liever zo dan telkens gezeik.. Ik sluit mij voor dat gehannes echt een beetje af, voorheen trok ik mij alles aan en dat kost zo veel energie.. Succes met het zwanger worden en blijf vooral goed praten met je partner.
Ik kan me wel voorstellen dat je er niet op zit te wachten om steeds te horen hoe een andere vrouw was toen ze zwanger was van jouw vriend. Maar probeer het inderdaad van zijn kant te zien, hij leeft in ieder geval mee! Maar even wat anders, in plaats van gesprekken met hem te hebben over dat je het niet leuk vindt dat hij de vergelijking met zijn ex maakt, zou ik een paar goede gesprekken met hem hebben over hoe je vindt dat hij met zijn zoontje is, en alvast goede afspraken maken over hoe jullie straks jullie kindje op gaan voeden. Als je je nu al ergert aan hoe streng hij is, dan ga je je zeker 100x meer ergeren aan hoe hij is met jullie kindje. Dat lijkt me een veel belangrijker gesprek, eerlijk gezegd.
ik ben er ook wel blij mee dat hij een beetje weet wat hij kan verwachten, dat vooropgesteld. En hij verzekert mij ook dat deze zwangerschap net zo bijzonder is, misschien wel bijzonderder omdat hij alles nu bewust meemaakt en we er samen voor hebben gekozen.
Hier zelfde gehad maar het was mega speciaal voor hem. Soms moest ik me beetje aanpassen en soms hij. Maar al met al, met veel praten, hebben we er beide intens van genoten!!!
- jullie zijn nog niet eens een jaar bij elkaar - de man in kwestie was pas gescheiden toen hij jou leerde kennen, of wellicht ben jij de reden van de scheiding - je ergert je aan zijn zoontje, die klaarblijkelijk nog moeite heeft met de nieuwe situatie - je twijfelt nu al aan de opvoedtechnieken van je partner - zijn ex is opnieuw zwanger van hem, hij had dus seks met haar toen jullie al iets hadden - en nu wil je ook een kind van deze man Waarom vind je dit een goede basis voor een baby? Mama wil de relatie lijmen met nog een liefdesbaby, papa wil zo snel mogelijk een nieuw gezin, en jij wil gewoon zo snel mogelijk een baby met om het even welke man die een beetje fatsoenlijk lijkt (want je wil er al zo lang eentje). Volgens mij ben je beter af als BAM en een (anonieme) donor.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het niet leuk vind wanneer je vriend het over de zwangerschap van zijn ex heeft. Wellicht zou je dat aan kunnen geven. Waar ik me wel aan stoor is hoe je over zijn zoontje praat. Als eoa aanhangsel die er maar bijgekomen is en die je maar voor lief moet nemen. Ik heb een meisje van bijna 5 die soms nog moeite heeft met het feit dat ik en haar vader (wanneer het uitkomt) uit elkaar zijn, terwijl ze eigenlijk niet echt beter weet aangezien we dat al 3 jaar zijn. Ze moest ook erg wennen aan mijn nieuwe vriend waar ik nu zo'n 10 maanden samen mee ben, en nog steeds dus ze kan soms behoorlijk dwars liggen. Wat ben ik blij dat ze van mijn vriend alle tijd krijgt om te wennen. Dat ze zich soms ook niet op zo'n hele leuke manier mag uiten. Dat ie verdomd zijn best doet om een band met haar op te bouwen en haar met rust laat wanneer ze er even geen behoefte aan heeft. Maar waar ik vooral blij om ben is dat hij haar niet als 'het kind van een ander ziet' maar als MIJN kind en dat ie het nooit in zijn hoofd zou halen om te zeggen dat ie het jammer vind dat we dat allemaal niet samen voor de eerste keer mee kunnen maken alsof zij er niet echt toe doet. Ik denk eerlijk gezegd niet dat het probleem bij je ex ligt of zijn zoontje maar eerder bij jou.
Ik lees nergens dat TS negatief spreekt over het zoontje van haar partner, het enige dat ik zie staan is dat ze zich de toekomst voor had gesteld met eigen kindjes en niet het kind van een ander. Zie niet wat daar mis aan is, het is ook het kind van een ander en niet van haar. Ik vind het prettig dat mijn dochter goed overweg kan met haar stiefmoeder, dat ze haar aardig vind en dat dat wederzijds is, maar... ze blijft mijn kind en niet dat van haar stiefmoeder. Ze blijft de dochter van mijn ex en niet van mijn partner. Ze heeft 2 ouders, wij hebben de plicht voor haar te zorgen en van haar te houden. Dat ze 2 stiefouders heeft die dat ook doen is meegenomen, maar die hoeven er niet voor te zorgen dat zij zich veilig en geliefd voelt, die verantwoording is aan mijn ex en mij als zijnde haar ouders. Het is mijn taak als stiefmoeder dat mijn stiefdochter ook het gevoel heeft dat ons huis ook haar thuis is, maar... het is niet aan mij op dezelfde manier van haar te houden als haar ouders doen, dat kan ik niet, dat voel ik zo niet. De bloedband ontbreekt zeg maar... En ik kan me voorstellen dat dat voor meer stiefouders zo is en dat ze een stiefkind daardoor soms als '' last'' zien. Het is niet alleen maar moeilijk voor de kinderen en het enige dat je kan doen is je best, maar gevoel laat zich niet dwingen... Als dat wel zo was waren er namelijk geen stiefkinderen dan bleven de ouders wel bij elkaar en werden problemen opgelost en hielden ze van elkaar voor de rest van hun leven.....
Ts ik snap je helemaal. Ook ik had het mijzelf anders voorgesteld. Ik heb 2 stiefkinderen ( 4 en 7). Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ontzettend moeilijk vind. Nu wijkt hun opvoeding ook totaal af van die ik aan Lemmy mee geef dus dat vind ik ook erg lastig. We moeten ons erbij neerleggen.
het is maar wat je wilt lezen, maar het enige wat ts over dat kind schrijft is dat hij 4 jaar is, en dat ze zich aan hem ergert. En dat is niet negatief?? ts, ik vraag me ook af hoe je denkt dat je partner nu als vader zal zijn, want hij heeft niet veel kaas gegeten van het ouderschap?? Ik zou mijn energie liever daar in investeren.
Ze zegt ook dat het een lief kereltje is en dat ze zich af en toe aan hem ergert.... Sja ik erger me ook weleens aan mijn eigen kinderen als ze druk en dwars zijn en precies de tegenovergestelde kant op gaan. Klinkt meer of ze zich ergert aan haar vriend die niet (voldoende) ingrijpt.... Dus ja ook omgekeerd is het blijkbaar net wat je lezen wil....
Ze zegt ook dat ze het jammer vind dat ze het met een kind van een ander moet doen, en dat ze liever samen voor de 1e keer kindjes hadden gehad. Hoewel ik dat prima begrijp is het nu eenmaal niet zo. Ze heeft er zelf voor gekozen om een relatie aan te gaan met een man die al een kind heeft én dus weet hoe zo'n 1e zwangerschap werkt. Daarbij zal het me niets verbazen dat het jochie haarfijn aanvoelt dat TS liever had gehad dat ie er niet was geweest..hoe lief ze hem ook vind.