Goedemiddag, Ik heb een probleempje waar ik me niet echt meer raad mee weet. Ik ben nu bijna 2,5 jaar samen met mijn vriend. Hij heeft een zoontje met zijn exvriendin. Zij raakte zwanger toen hun een maand bij elkaar waren. Uiteindelijk zijn we erachter gekomen dat ze zelfs vreemd was gegaan waardoor we een DNA test hebben uitgevoerd. Toen die kleine 4 maandjes was zijn hun uit elkaar gegaan en was hij ook niet zolang erna bij mij. De kleine jongen wordt in augustus 3 jaar oud. Uit de DNA test bleek dat het kindje inderdaad van hem was. Aan de ene kant vind ik dat jammer, klinkt misschien gek!! Het is echt een heel leuk kind. Heel makkelijk en vrolijk. Het enige probleem wat er speelt dat ligt aan mij!. Ik ben nu 21 jaar, en ik en mijn vriend zijn bezig voor ons eerste kindje samen. De kinderwens bestaat al sinds mijn 16e jaar. Hier loop ik dus al lang mee rond dat ik graag een kindje wil hebben. Heel lang is het uitgesteld omdat ik een stabiele relatie wilde hebben die er nu gelukkig is. Nu vind ik het moeilijk om mijn vriend en zijn kindje te zien knuffelen. Omdat het toch voelt dat zijn kind niet de mijne is. Misschien is dit heel gek en schaam me er best voor maar ik kan er niks aan doen. Ik word er chagerijnig van en dat is natuurlijk ook niet leuk voor mijn vriend en zijn kindje. Naar mijn idee betrekt mijn vriend me ook te weinig bij de opvoeding. Ik voel me geen stiefmoeder ookal ben ik dit wel. Is er iemand die hetzelfde heeft? of iemand die mij advies kan geven?
heb je er al met je vriend over gesproken? over hoe jij je voelt? Misschien ook wel een beetje logisch dat jij nu een beetje jaloers bent omdat je nu zelf zo bezig met het krijgen van een baby. Probeer zijn zoontje echt bij je gezin te betrekken en ook bij een toekomstige zwangerschap. Want hij wordt dan natuurlijk wel grote broer. Ook al ben jij de moeder niet. Omdat het een gevoelskwestie is vind ik het erg moeilijk advies te geven. Ik hoop dat je eruit komt en je kunt accepteren dat jullie straks een gezin van 4 hebben, met het krijgen van een 'eigen' kindje.
Ja dat kan ik zeker wel! ik accepteer het ook ! en doe gewoon normaal, speel met die kleine en doe eigenlijk alles. We hebben ook afgesproken dat als ik zwanger raak en ik ga bevallen dat die kleine de eerste is (na ons dan) die de baby vast houd. Dat vond mijn vriend een goed idee.. Ik heb het er wel is met mijn vriend over gehad dat ik mij zo voel maar hij kan dat niet begrijpen. Dit is ook wel logisch want het is voor hem wel zijn kind. Verder laat ik het aan de buitenkant niet merken, maar van binnen is het heel erg die jaloezie. Zou niet weten hoe ik van die gevoelens afkom...
Heel snel zwanger worden Dan kan je je helemaal uitleven op je eigen kindje en zal het heel anders zijn.
Ja dat hoop ik natuurlijk, kon je maar in je vingers knippen dat je dan gelijk zwanger was... Maar zo snel gaat dit helaas niet. Nu maar hopen dat deze maand geen menstruatie komt.!!!
Herkenbaar hoor... ik had dan al een eigen zoontje, maar juist daardoor wordt mijn gevoel voor mijn eigen zoontje sterker. En ik lees bij jou dat het wel een heel lief mannetje is. Dus ik denk zodra je een eigen kindje hebt, je gevoel ook minder zal worden.
ja en nu ben ik zwanger, gister test gedaan die positief was.. dus nu gaat het hopelijk allemaal goedkomen.
hey stiefman, ik herken je gevoel ZO ERG! ik zit in een soortgelijke situatie.. Mijn vriend heeft ook een zoontje uit een vorige relatie. Zij is toen stiekem gestopt met de pil om de relatie te redden. Het ventje is nu 4 en sinds anderhalf jaar zijn ze uit elkaar. Mijn vriend en ik zijn nu een jaar samen. Het ventje op zich is heel lief en vrolijk, zelfde wat jij zegt, alleen ik erger me soms zooo dood aan hem. En aan mijn vriend die met hem knuffelt idd..Ook aan de manier waarop hij met zijn zoontje omgaat, meer als vrienden dan als vader en zoon. Vind ik af en toe niet echt normaal. Maar goed, ook wij zijn nu bezig voor een "eigen" kindje en ik hoop echt dat het daardoor beter wordt. Wij hebben het ventje elk weekend en ik word er af en toe knettergek van. Ik hoop dat het bij jou ook beter gaat straks als je eigen kleine er is
Herkenbaar! Hier was het wel in het begin moeilijker met een baby erbij, maat dat was ook omdat ik echt niet lekker in mijn vel zat toen.
Dit heb ik ook. ik heb een soort van depressie achter de rug, Ook daardoor werd ik snel jaloers. Nu betrekt mijn vriend me er meer bij sinds ik weet dat ik nu zelf ook zwanger ben. en ik moet zeggen dat het nu veeeeel beter gaat!!
Fijn dat het beter gaat! In mijn schoonfamilie heeft een nicht al jaren een relatie. Hij heeft een zoon uit een eerdere relatie. Hij was baby toen zijn ouders uit elkaar gingen. Ze hebben samen een dochter van bijna een jaar. Hij is heel relaxed met de baby en ziet het ook echt als zijn zusje. Hij beschermt haar, speelt met haar, enz. Ze noemen het ook echt 'zusje'. In het begin was het ook stroef (begrijpelijk!) zo'n jochie merkt ook dat er verandering is en dat hij aandacht moet delen. Maar als je zelf relaxed bent, merken de kinderen dat ook aan jou.