Pfff, zou het begonnen zijn? Het beruchte peuterpuberen? Of is het nog erg vroeg. Binnen een paar weken is mijn lieve, makkelijke en rustige dochter getransformeert in een klein draakje waar je U tegen zegt. Mevrouw bepaalt nu zelf of ze haar avondeten opeet. Draaaaama. Ze wil niets... terwijl ze voorheen alles at. Nu weet ik dat ik er aan tafel niet te veel aandacht aan moet besteden en dat wil ik ook niet, met als resultaat dat ze niets eet, hooguit een paar lepeltjes yogert, maar dan om 4.00 uur wakker wordt van de honger Gisteren in een volle wachtkamer bij de dokter: Mevrouw was rustig alle boekjes uit een bak aan het halen. Om ze vervolgens weer terug te leggen en opnieuw te beginnen. Ik pakte een boekje om in te kijken en ze pak ineens hardhandig (voorzover een peuter dat kan) met haar nageltjes in mijn vel mijn arm en zegt: NEEEEEEEEEEEEEE MAMA!!!. Ik vroeg haar niet zo tegen mama te schreeuwen en ze riep: NEEEEEEEEE en ze rukte het boekje uit mijn handen. Toen kwam de dokter om ons te halen, mevrouw stort zich op de grond en begint vervolgens te krijsen!! Jeetje, ik schaamde me dood. Van papa moet ze niets meer hebben. Als ik er niet bij ben is hij net goed genoeg, maar het houd niet over. Zodra ik thuis ben mag hij niet bij haar in de buurt komen. Als hij haar op bed legt krijst ze de hele boel bij elkaar dat mama moet komen. Eten wat van hem af komt spuugt ze gewoon uit. Knuffelen is er niet meer bij want ze slaat hem van zich af. Phoe, is voor manlief ook niet leuk! Ook lijkt het wel of ze me de laatste dagen 'expres' pijn wil doen. Ze trekt dan heel hard aan mijn haren en als ik zeg dat dat pijn doet (rustig) gaat ze heel hard lachen. Echt waar, ze komt niet meer bij (en dat werkt zo aanstekelijk dat ik moeite moet doen om niet ook te lachen) Of ze komt langslopen en geeft ineens een schop Help!!! Is het begonnen of is dit een voorloper van de peuterpubertijd PS: Natuurlijk is ze nog steeds het liefste meisje van deze aardbol, net nog een heerlijk plak/kwijl/snotkusje van haar gekregen
Ja klintk als flink uitproberen. Wij toleren dat absoluut niet, dat slaan, knijpen en dat soort dingen. Dan vraag ik niet of ze dat niet wil doen, nee ik kijk haar recht aan en zeg haar dat dat niet mag. Meestal begint ze dan te huilen omdat ze merkt dat het serieus is. Als ik het nu tolereer wordt het straks alleen maar erger, vrees ik.
Ik denk dat je gelijkt hebt. Probleem is dat ze me gewoon uitlacht, ook als ik haar streng toespreek. Meestal pak ik haar armpje zodat ze niet meer kan slaan, kijk haar recht aan en zeg dat ze dat niet mag doen. Eerst keek ze nog wel verbaast maar nu is het eerder grappig. Ik heb haar gisteren haar eerste time-out gegeven. Ze moest op de mat zitten. Ze zat daar heerlijk relaxt (erg grappig op te zien) en ik had het gevoel dat ze niet erg onder de indruk was, maar ze was helemaal gekalmeerd toen ze terug mocht komen. Ik denk dat ik dat vaker ga proberen.
Welkom tot de pubertijd! Heel herkenbaar hoor, hier (nog) net zo! Ook al wordt het nu wel ietjes minder. Papa mag nu eindelijk weer wat meer gaan doen, maar eerst was het net zo'n drama als bij jou, pffffff heel vermoeiend. OVer het slaan en schoppen, na 1x slaan duidelijk maken dat het niet mag. 2de x slaan, waarschuwing dat hij bij de volgende keer op de gang gaat. 3de x slaan, hup op de gang, 2 min. Hij gaat nu al echt beseffen dat we het echt doen, en moet zeggen dat hij al weer veel minder op de gang gaat. Maar geduld, geduld, is de hoofdregel
Ook zo'n leuke fase inderdaad.. Hier ook, wel op en af, maar vaka genoeg dat hij nee zegt. Laat je in ieder geval niet teveel meegaan. Als iets niet mag, dan ook reageren (zoals de gang, negeren etc) en als iets moet dan ook zorgen dat het gebeurd (zoals iets opruimen). Door best consequent te zijn valt de nee-fase hier prima te doen.. Hier werkt de mat ook niet echt als straf, maar het zorgt wel voor een rustmoment. Soms als hij gek druk is, en dingen doet die niet mogen, vraag ik of hij naar de gang wil. Dan loopt hij er zelf heen en gaat rustig zitten. Als ik hem 2 minuten later ophaal is hij helemaal kalm.
Hier is dochter van 20 maanden ook al volop bezig. De kunst in een evenwicht te zoeken.Sommige dingen moeten nu eenmaal echt; geen discussie en dan huilt ze maar even. Met andere dingen is t een beetje schipperen; dan laat ik haar gewoon wat d'r gang gaan of geef haa d'r zin; is voor een kindje ook niet altijd slecht.... Ze slaat / schopt ed nog niet, maar ik zou daar echt NIKS van tolereren; zou d'r zonder waarschuwen even op de gang zetten. Als je dat consequent doet neem ik aan dat de lol er snel af is. Eten is idd lastig, zeker als ze 's nachts honger heeft. Is t misschien een idee haar voor t slapengaan een banaantje of flesje pap te geven? Heeft ze toch wat binnen. Ik vind wel dat ze ver gaat tov papa; sommige dingen herken ik hier wel. Maar zou Iris bv eten uitspugen dat ze van papa krijgt dan zouden we haar met d'r stoel omdraaien aan tafel; gebeurt niet. En hier wordt Iris omstebeurt door ons op bed gelegd; door papa wil ze ook soms niet, maar daar trekken we ons niet heel veel van aan. Dus....denk op sommige punten echt streng zijn en sommige dingen een beetje laten.
Oké de gang is leuk, maar hier zou de gang dus niet werken. Dan gaat madam naar boven en dat is nog niet vertrouwd, of ze gaat lopen klauwen in de kattebak, lijkt me ook niet geweldig. Hoe doen jullie dat? Of staat er gewoon bij jullie niets op de gang waar ze kwaad of vies mee kunnen? @Anne; jij zegt dat ze je lachend blijft aankijken. IK denk dat ze dan toch op 1 of andere manier niet de ernst vd situatie doorheeft. MIsschien moet je even zoeken naar een manier waarop je doordringt tot dr. Bij ons werkt het beste om dr stevig vast te pakken en op ooghoogte haar verplichten ons aan te kijken. (evt kin bijsturen met onze hand) En dan duidelijkz eggen wat we niet willen hebben.
In het begin zetten we hem gewoon ergens tegen een muur aan. Wel in zicht, maar verder negeren. Mijn jochie bleef dan wel zitten. Zo kun je ook ergens een stoeltje/matje neerzetten in je kamer. Omdat ik weet dat mijn jochie wel blijft zitten durf ik hem in de gang te zetten. Want hij kan wel de trap op en de voordeur openen..
Hier is de gang ook niet altijd succes. hij loopt er gelijk weer uit, ik houd hem dan even vast en zeg duidelijk dat het niet mag. Als hij dan uit de gang mag en hij doet het weer, zet ik hem in de kinderstoel, dan kan hij even geen kant op. Ik zet hem er niet te vaak in, want die stoel moet wel leuk blijven om te eten. slaan en schoppen doet hij nog niet, maar dat zou ik echt niet tolereren, we hebben hier wel een bijt fase gehad, dan ging hij bij de eerste poging gelijk op de gang. Het lijkt wel of er nu even een fase is, waarin alles wat je hebt afgeleerd weer even terugkomt.8) af en toe moet je er echt achteraan rennen. Ik blijf ook consequent, er zijn dingen die echt niet mogen en echt moeten, daar is geen discussie over mogelijk, dan maar even huilen. Met andere dingen is het inderdaad schipperen, een tussenweg vinden. Mijn zoontje wil momenteel met alles helpen en dat mag ook tot op zekere hoogte. Verder negeren en afleiden, dan is de lol er vrijsnel van af.
Hier is Iris zo onder de indruk dat ze 'apart' wordt gezet dat ze zich niet verroert... Ze zit of op t matje bij de achterdeur of op t matje in de gang. Echt maar 20 sec ofzo; ze vindt t vreselijk en maakt dus meer dan genoeg indruk. Ze zit er niet vaak hoor; tot nu toe in totaal iets van 4x gedaan. Moet natuurlijk ook t uiterste middel zijn..
Ik moet stiekem wel een beetje lachen, heel herkenbaar! Eva heeft al een tijdje dat ze je haar wil wil opleggen, ik vind het heel grappig en ga er gedeeltelijk in mee, maar ze moet ook weten dat ze niet altijd haar zin krijgt. Dan gaat het erover dat ik van haar in de keuken moet blijven. En bóós dat ze wordt als ik er toch uit ga! We hebben een spiegel in de gang waar je in kijkt als je de keuken uit loopt. Dus zij loopt de keuken uit, ik begon ook te lopen, ze zag het in de spiegel en draaide zich boos om, dat gezicht, haha! Maar zo gaat het dus met meer dingen. En dat tafereel bij de huisarts komt me bekend voor, het nee zeggen vooral. Laatst had ik zo'n leuk tafereel bij de verloskundige, Eva zit weer in een soort sprong en ligt helemaal in een deuk als ik boos wordt. Dus ik pak haar uiteindelijk boos bij haar arm, Eva laat zich op de grond vallen en lacht me keihard uit . En omdat het de eerste keer was dat ze dit deed wist ik ook niet zo goed wat ik hier nou mee moest . Staat zo lekker lullig, maar goed. Ik denk dan altijd even na wat ik er nou precies mee wil/moet doen, daar ben ik na 1 dagje wel uit en dan is het voor Eva na een paar keer wel duidelijk hoe het werkt. Hier werkt waarschuwen met 'laatste keer, anders...' of 'als je het nog 1 keer doet dan...'heel goed. In de hoek gaat ze trouwens nauwelijks. Meestal werkt de laatste waarschuwing goed genoeg en doet ze het daarna niet meer.
mijn zoontje heeft het ook hoor. Alles moet precies gaan zoals hij het wil.. Alleen kan dat dus niet altijd, vaak moet het toch echt zoals mama het wil... Hij staat wel regelmatig op de gang, niet lang ofzo. Echt een minuutje, maar dat is meestal al wel voldoende. Hij wil ook nooit mee als ik wegga, dus ik ga regelmatig "zonder hem" nou ja dan doe ik net alsof. En dan komt hij me achterna gerend..
Het had mijn verhaal kunnen zijn! Alleen dan niet bij de dokter, maar in de supermarkt! En dan zo heeeeeeel hard gillen, zoals meisjes dat kunnen en niet ophouden! Je schaamt je ogen uit je kop joh! En vooral vaak doen, buitens huis, zodat je niet echt iets van straf ofzoiets kan geven, haha.
Hier zou trouwens de gang ook niet helpen. Ze loopt de trap op (lees mijn topic ) of gaat met de schoenen spelen. Als ze 'straf' krijgt, moet ze met d'r gezichtje richting de muur staan. Maar ze blijft meestal niet staan, soms blijf ik achter d'r staan, dat ze daar moet blijven staan en dan een minuutje mag ze er vandaan komen. Ik denk dat we hier ook maar eens weer wat strenger gaan optreden.
Als ze het echt te bont maakt, pak ik haar op en zet 'r zo in het voorhalletje, met als resultaat een oorverdovende jank/krijsbui en bonken dat ze doet op de tussendeur! En dat gillen... Een speenvarken is er niets bij! 'Mamaaaaaaaaaaaaaaaa'! Echt, volgens mij denken de buren dat ik haar mishandel of zo. Oh, ja, standaard doet ze ook gelijk de onderste klink op de deur (tijdens het janken). Zo typisch. Af en toe weet ik het ook niet meer. Op alles is het 'neejjj'! Lopen we naar de auto, zeg ik 'r dat ze een handje moet geven, gooit ze zich midden op straat (!!!) op de grond. Lekker koud in die sneeuw. Heb ik haar net meer dan adorable aangekleed.... Heeft iemand zin om een dagje op te passen? Ergens anders is ze altijd een engeltje, hoor, wees maar niet bang!
Hier ook een peuterpubertje hoor, het word wel wat minder nu. Als manolito niet luister gaat hij in de hoek en dat vind hij niet leuk !! Hij gaat dan ook schreeuwen , nee ik wil niet in de hoek, maar hij moet wel van mij, gelukkig blijft hij wel altijd zitten als ik hem erin zet en als hij dan een beetje gekalmeerd is, mag hij er weer uit (das meestal wel snel hoor) En hier heeft manolito ook weleens op straat heel hard gehuild, omdat hij niet wilde doorlopen , toen heb ik hem opgepakt (had ook de kinderwagen bij me met lorenza) en ben verder gaan lopen, terwijl hij dus riep nee mama, niet doen laat me los !! laat me los !! en daarna riep hij HELP HELP, nou toen wist ik ook niet zo goed waar ik moest kijken hoor, alle mensen keken me aan. Maar ja nu doet hij dat nog wel eens, en nu ben ik het wel gewend, en interesseert het me niet meer dat iedereen kijkt. Maar we kunnen het nu meestal ook wel goed oplossen samen hoor, zodat ik hem niet op hoef te tillen.
Onze oudste was ook zo'n heeeeeeerlijk vervelend ventje vanaf anderhalf tot hij naar school ging. De tweede was veel makkelijker, ik dacht soms wel es dat hij niet helemaal goed zou zijn, omdat die zo rustig was... Maar goed, hij kreeg het net zo goed, al was het wat later en milder. En nu met Jesse is het helemaal leuk en lief en aardig, nog steeds! Ik geniet ervan met volle teugen want ik weet dat het elke dag kan toeslaan: die peuterpuberteit. Dan blijf ik gewoon in bed liggen tot hij naar school moet, hahaha.
O wat herkenbaar! Mijn draakje is nu 20 maanden en krijgt ook dit soort streken. Ze zegt heel arrogant 'neeej', en schud met dr hoofdje. het is heel schattig, maar niet handig! Soms vraag ik ook weleens te veel en moet ik het eigenlijk gewoon 'doen'. Dan vraag ik bijvoorbeeld, ga je mee een schone luier aan doen? En dan zegt ze natuurlijk nee, waarop ik zeg dat we echt een schone luier aan gaan doen. Ik betrap mezelf erop dat ik te weinig dingen gewoon aankondig en gewoon doe. Niet dat ik het niet in de hand heb hoor, want als het puntje bij paaltje komt doet ze het toch wel. Als ze blijft weigeren: na 1x waarschuwen hup 1 minuut in de gang. En boos dat ze dan wordt!! Maar daarna is ze poeslief en heel stil. En dan is het voor mij ook goed, en krijgt ze een dikke kus. Volgens mij gaat het er inderdaad om dat je indruk maakt en vooral ook consequent blijft. Maar schattig is het ook vaak....
ow wat herkenbaaar allemaal zeg!!! hier ook een peutertje met een enorme eigen wil... het is ook net hoe ze wakker word... als ze helemaal vrolijk wakker word kan ze echt de hele dag lekker lachen om niks en lief spelen.. maar als ze met dr verkeerde been uit bed is gestapt merk je het ook echt heeel snel.. het gegil in de supermarkt hebben wij ook al gehad haha... even uitproberen hoe mama reageert als ik heel hard ga gillen om iets wat ik niet krijg.. wij negeren dit soort dingen meestal en dan heeft ze al snel door dat het geen indruk heeft gemaakt! wat ook nieuw is is dat als wij aan de telefoon zitten, om dan ineens heel hard te gaan gillen en huilen om aandacht te trekken... soms vind ik het wel lastig hoor al die periode's maar het is net wat jij zegt snoopy1979, ze hebben telkens wat nieuws en dan is het weer even uitvogelen van hoe gaan we hiermee om en wat werkt het beste... het mooie vind ik echt wel dat je merkt dat ze steeds meer gaan begrijpen, soms liggen wij samen echt helemaal in een scheur om kleine dingetjes. of zijn we verstoppertje aan het spelen door het huis en telkens als ze ons dan weer vind doet ze helemaal verbaasd terwijl wij ons altijd op dezelfde plekjes verstoppen haha.... geweldig hoe je daarvan dan weer kan genieten he