Graag zou ik wat meningen willen horen. Vind het zelf nu de moeilijkste keuze van me leven, wel of geen 2e. Heb altijd geroepen dat als ik kinderen zou kunnen krijgen dat ik dan voor 2 zou gaan. Maar na mijn zware 1e zwangerschap (zat al met 15 weken in de ziektewet), dacht ik dit nooit meer het blijft er 1. We hebben een schat van een meid en kerngezond. Eindelijk begin ik ook te herstellen van alle kwaaltjes die ik aan de zwangerschap heb overgehouden (nu 2,5 jaar verder). Maar je raad het al, nu begin ik toch weer kriebels te krijgen. Mijn hart zegt ja, maar mijn lichaam zegt nee. Soms denk ik dat ik het stiekem meer voor mijn dochtertje wil dan voor mezelf. Vandaar dat ik deze vraag stel. p.s. het is namelijk makelijk gezegt om naar je hart te luisteren, maar als je lichaam niet wil wat dan!!!
Ik ben zelf enigsking, en ben nu bezig om zwanger te worden van de 1e. Maar 1 ding weet ik heel zeker, dat ik er meer als 1 neem, als dat kan dan.... Geen pretje enigskind zijn ! Ik zal er voor gaan als ik jou was!!
Als je het alleen voor je dochter doet, doe je t om de verkeerde reden denk ik. Alleen als je het zelf wilt (een kindje willen krijgen is nou eenmaal een egoistische keuze) zou ik zeggen ga ervoor. Kijk, ik ben blij met mijn broertje en zusje, maar heb meerdere vriendinnen die enigskind zijn die dat helemaal prima vinden (en zelf ook de keuze hebben gemaakt het er bij 1 te laten). En je weet nooit hoe het uitpakt met een 2e of volgende kindje. Misschien heeft het wel speciale zorg nodig. Als je het dan puur voor je oudste hebt gedaan wordt dat heel zwaar denk ik. Ik (we) heb gekozen om voor een tweede te gaan omdat IK (we) dat graag wilde, mijn zoontje had ook goed terecht gekomen als het bij hem was gebleven hoor.
Oh ja, mijn hart wil ook nog wel een derde (en vierde), maar door chronische vermoeidheidsklachten weet ik niet of dat verstandig is, dus straks zal ik ook een keuze moeten maken tussen verstand en gevoel. We zullen zien.
Ik ben heel lang enigskind geweest (13 jaar) en ik vond het geen probleem! En ja, ik kies bewust voor maar 1 kindje. mn ventje vindt t zielig en wil er graag 2, maar hij heeft een zus en denkt dat enigskind zijn heel vervelend is. Je moet indd samen beslissen of jullie er graag nog 1 willen, zeker niet voor het andere kindje doen.... Suc-6!
Ik heb ook geen broers of zussen en heb dat heel erg gemist, ok je weet natuurlijk niet WAT je mist, maar ik wil dat mijn eigen kinderen in elk geval niet aan doen. Al ken ik ook genoeg voorbeelden van mensen die wel een broer of zus hebben en daar totaal niks mee of aan hebben/hadden... En ik heb een fantastische jeugd gehad, super lieve ouders etc. Maar mijn keuze zou het niet zijn om 'maar' één kindje te hebben. Ik ben nu zwanger van de eerste en dat verloopt tot nu toe prima. Als dat zo blijft gaan en ook een redelijke bevalling, dan gaan we zeker weten voor een tweede. Maar het moet natuurlijk allemaal wel kunnen, naar je eigen lichaam luisteren is ook heel belangrijk. Al is misschien toch elke zwangerschap weer anders???
dit is dubbele gevoelige vraag: ik ben zelfs enigskind en heb altijd wel iemand naast me gemist van broer/zus.. vooral in slechte tijden dan snak je toch naar iemand waarbij je kunt uithuilen en waarbij je niet zoveel woorden hoeft te gebruiken hoe jeje voelt etc.. (vrienden genoeg dat terzijde) mijn vriend heeft een zusje en daarmee alleen maar in de haren gehangen na de puberteit (hun schelen 2jaar) dusjaa.. is allemaal dubbel zo'n vraag hé.. vooral na een zware bevalling denk je er wel 2x zolang over na.. keuze moet jezelf met je man maken..
Hier ook een enig kind. Ik heb er nooit problemen mee gehad! Ik heb een geweldige jeugd gehad en ook nu kan ik niet zeggen dat ik een broer of zus mis. Mijn vriend heeft we een broer en een zus. Met zijn broer is het contact wel oke, maar met zijn zus heeft hij helemaal niets. Wie zegt dat als je 2 (of meer) kinderen krijgt deze goed met elkaar overweg zullen kunnen. Ik zou de beslissing niet laten afhangen van of jij denkt dat je kindje wel gelukkig zal gaan worden zonder broer of zus. Ga voor een tweede als jij denkt dat je lijf het aankan en jullie het zelf ook willen. Als je twijfelt zou ik er niet aan "beginnen". Ik weet niet hoe oud je bent..... Als je nu besluit nog even te wachten is het dan "te laat"? Succes met dit dilema!
Ik ben ook enig kind en heb altijd gezegd: 2 kinderen of geen. Geen was geen optie, omdat ik echt kinderen wilde, dus het zullen er 2 worden. Ik sta er nog steeds volledig achter, omdat ik echt een broer of zus gemist heb (en nog steeds mis). Ook al kunnen ze tijdens hun kinderjaren misschien niet altijd even goed met elkaar overweg, het lijkt mij toch leuk om te weten dat er nog iemand is als er bijvoorbeeld iets met je ouders is ofzo. Allez, ja, moeilijk uit te leggen misschien Langs de andere kant moet je er zelf ook wel volledig achterstaan achter een tweede kindje vind ik. Gewoon een tweede kindje nemen om je dochtertje geen enig kind te laten zijn: ik weet niet of dat een goede reden is...
Ik ben lang enigst kind geweest omdat mijn moeder maagklachten had en het lastig voor haar was om opnieuw zwanger te raken. Op mijn 12e kreeg ik ineens een broertje erbij en 11 maanden later een zusje het was wel even wennen maar ik vind het nog steeds super leuk dat ik de babytijd van hun zo bewust heb meegemaakt. Ik werd wel lekker verwend als enigst kind, maar vind het wel fijn om een broertje en zusje te hebben. Als je ouders er later niet meer zijn heb je in iedergeval directe familie met wie je je emoties kan delen. Natuurlijk heb je dan ook wel tantes of ooms..maar dat is toch anders vind ik. En mocht je lichaam tegen je gaan werken dan zijn er toch ook nog andere opties op kinderen te nemen..bijvoorbeeld adoptie Succes met het maken van een keuze!
Hoi allemaal, Ten eerste hartstikke bedankt voor deze lieve reacties. Zelf wordt ik nu 36 in December dus vind dat ik het niet meer te lang moet laten duren voor een besluit. Zelf heb ik 1 broer, waar ik altijd als kind erg veel mee samen deed. Samen surfen, paardrijden,stappen en wintersportvakantie. Eigenlijk waren we 2 handen op 1 buik. Mijn vader is gestorven toen ik net 2 jaar was. En mijn moeder nu bijna 9 jaar geleden. En sinds het overlijden van mijn moeder zie of spreek ik mijn broer bijna niet meer, hij heeft een muur om zichheen gebouwd. Hij is gewoon bang geworden om weer een belangrijk persoon te verliezen en schermt zich af. Dus ondanks zo'n goedeband, wil dat niet zeggen dat je verdriet kunt delen. Dit schrijf ik alleen even ter info.