tsja... wat vind je ongewenst Uiltje?? Het lijkt in deze samenleving erom te draaien, je neemt een kind en je moet er vooral geen last van hebben, je eigen leven mag er niet onder leiden en vooral je nachtrust moet bewaakt worden. Kind in eigen bed, in eigen kamer, zo snel mogelijk van 19.00 tot 07.00 slapen en vooral er geeeeeeen last van hebben! (even zwart wit gezegd) Dat dat vreselijk onnatuurlijk is, en dat kinderen hun ouders heel hard nodig hebben, dat ze die bevestiging nodig hebben, dat het heel normaal is wordt niet gezien! Ik ben van mening dat wanneer je er altijd bent voor je kindje, je hem altijd het gevoel geeft dat wat er ook aan de hand is jij als ouders er bent, dat ze daar juist zelfverzekerd van worden, meer vertrouwen van krijgen en minder huilen. Maar goed, iedereen hier zegt: "Laat maar krijsen", dus laat je kind lekker huilen, zeker als hij in paniek is, en leer je kind dat je er niet voor je bent als hij je nodig heeft.
Ik vind het altijd zo jammer dat er mensen zijn die anderen constant veroordelen.. zo ook weer over de laten huilen discussie. TS vraagt naar ervaringen om het voor haar en haar kindje gemakkelijker te maken, niet naar iedereens mening over laten huilen. Ik heb wel een voorbeeld waar TS misschien wat aan heeft: Mijn nichtje kon ook niet zonder mijn zus, echt wat een drama, mijn zus kreeg gewoon geen slaap meer omdat mijn nichtje echt ging krijsen, hyperventileren en noem maar op als ze een stap richting de deur zette. Totdat mijn nichtje een paar nachtjes bij opa en oma ging slapen. Zij hebben haar wel even laten huilen.. en klaar is kees. Het patroon werd doorbroken en zij begreep na het weekend wat de bedoeling was. Ik zeg niet dat dit bij ieder kind werkt, maar lijkt mij na bij een kindje van een jaar best een optie. Hier is onze meid 3 maanden en ik ben wel heel bewust in het positieve aandacht geven en het negatieve negeren. Natuurlijk niet als ze echt huilt, maar wel als ze even jengelt voor het slapen gaan. En hier werkt dat prima
Volgens mij zeg ik er heel specifiek bij dat ik het niet heb over situaties waarbij angst of gevoelens van onveiligheid een rol spelen. Maar als het er bij wijze van spreken insluipt dat mijn dochter de hele dag door snoept, en ik wil dat doorbreken. Dan zal ze echt wel heel wat uit de kast gaan trekken om het patroon van de hele dag snoepjes krijgen in stand te houden. Dat bedoel ik met ongewenste patronen.
Nou ik had het in mijn reactie ook al eerder gezegd. Nog heel lang er bij blijven zitten is echt de grootste investering die ik heb gedaan. Ze gaat nu bijna lachend slapen en dat ik er nog even naast zit is nu een soort bedritueel. Ik vind het zelf ook fijn gek genoeg. Het geeft mij een goed gevoel dat zij zich veilig voelt, dan heb ik het goed gedaan denk ik dan. Nogmaals, iedere ouder en ieder kind is anders maar als het kind dit fijn vindt dan wel nodig heeft, waarom niet.
Sorry hoor, maar ik ben het echt niet met je eens dat niemand in onze samenleving last wil hebben van hun kind Vind het een vreemde uitspraak en is volgens mij gebaseerd op niks. Ik denk dat veel ouders juist het beste voor hun kind willen.. maar misschien ben ik wel te positief ingesteld
Maar wat voor jou werkt kan voor de ander het begin van heel veel ellende zijn. Oudste van een vriendin van mij wilde ook niet alleen slapen, dus mams bleef erbij zitten...tot 7!! jaar. Dit heeft ze bij de volgende 2 dus niet meer gedaan. Andere vriendin van me heeft een baby van 2 maanden én haar zoon van 8 nog iedere nacht bij haar in bed. Alle pogingen om hem in z'n eigen bed te laten slapen ten spijt. Ze doet dus amper een oog dicht nu.
Tja, dat is makkelijk zeggen natuurlijk als je maar 5 minuutjes bij de kleine hoeft te zitten en geen half uur / drie kwartier Als ik zou weten dat mijn zoontje met mij ernaast in 5 a 10 minuutjes in slaap zou vallen, dan zou ik er ook met liefde naast blijven zitten. Geen probleem! Maar TS zit regelmatig veeeel langer bij de kleine en dat is gewoon niet te doen.
Jah, en dat zegt ze pas een paar posts boven die van jou dat van dat huilen uit paniek had in de OP moeten staan en dan waren de adviezen vast wel wat anders geweest. Ik zou een kindje in paniek ook niet zomaar laten huilen, dus als ik dat had gelezen (ze reageer namelijk direct onder mijn eerste post), dan had ik een ander advies gegeven.
Dit doet ze (denk ik) enkel 5 min. omdat ik er eerder in 'geinvesteerd' heb. Oftewel, toen ze kleiner was (vooral in de verlatingsangstperiode van 7 tot 10,5 maand) heb ik er heeeeel lang bij gezeten. Kostte dus veel tijd en toewijding. Dit had ik in de post erna gezet, sorry is misschien niet zo duidelijk. @Zara75: ik snap jou reactie niet, want ook dat zeg ik in mijn post, ik citeer: "Nogmaals, iedere ouder en ieder kind is anders." Verder post ik in het forum nooit reacties om het beter te weten want dat weet ik niet. Ik vertel mijn ervaring met als uitgangspunt dat het een tip kan zijn. Ik zet er ook meestal bij 'werkt voor ons'. Zo heb ik ook veel tips van andere ouders uitgeprobeerd en nee die werkte niet allemaal maar sommige wel. We zijn op de wereld om elkaar te helpen.
Je snapt toch wel dat als je met een oordeel komt ("wat raar dat...."), je daar reacties op kunt verwachten Uiteraard zijn we hier om elkaar te helpen! Ik neem aan dat TS zo verstandig is om zélf de tips eruit te pikken die ze wil proberen of waar ze wat aan denkt te hebben en de rest lekker links laat liggen. Dat doe ik namelijk ook altijd
Het feit is helemaal niet dat zij geleerd heeft hoe, het feit is dat jouw nichtje gemerkt heeft dat hoe verdrietig ze ook is en hoe hard ze ook huilt er dus niemand kwam om haar troosten of een gevoel van veiligheid te geven...het arme kind heeft het dus gewoonweg opgegeven.
Nee laten huilen zou ik zeker ook niet doen. Dat heb ik nooit gedaan bij mijn zoontje en ik zou het nu ook nog steeds niet doen. Probeer anders eerst even het middagslaapje eraf te halen. Dan is er al wat druk af. Blijf je even bij haar zitten als ze 's avonds naar bed gaat. Eerst een boekje lezen, lekker knuffelen en dan onder de dekens. Slaapliedje zingen? Wellicht helpt dat allemaal wel. Succes, kan me voorstellen dat dit je opbreekt. @Missmara, een baby van 3 maanden is er echt nog niet mee bezig om bewust/onbewust te huilen. Dus negeren bij negatieve aandacht geloof ik niet in bij een 3 mnd oude baby. Hoe moet die nou weten wat positief/negatief is? Die huilt gewoon omdat het iets nodig heeft.
Daarom schrijf ik ook: wat voor jou werkt... Een paar voorbeelden uit mijn omgeving waar dit dus juist uit de hand gelopen is. Het was geen verwijt naar jou toe. Maar meer een bevestiging dat ieder kind inderdaad anders is. Misschien heb ik het onhandig geformuleerd...
Der is echt niets zieligs aan. Ze heeft gewoon geleerd dat er een tijd is van spelen en een tijd van slapen. En geborgenheid en troost krijgt ze genoeg. Feit is wel dat ze sindsdien heerlijk rustig in slaap valt en daardoor veel beter in haar vel zit. Tja, die paar tranen wegen echt niet op tegen die woedebuien die ze daarvoor had. En hoe doe je dat later als ze een keer iets niet mogen en ze gaan krijsen.. mogen ze zich dan ook niet uiten? Of krijgen ze dan maar gewoon hun zin? Tja... Ieder zijn mening
Ik vind het pedagogisch gezien juist heel erg kloppen om in te gaan op de behoefte van je kindje. Mijn dl is 19 mnd en ik blijf ook bij haar tot ze slaapt. Dit vindt ze gewoon fijn.
Wat ik bedoel is dat ik niet alleen aandacht geef bij huilen, maar vooral het positieve gedrag benoem en haar daarvoor prijs. had ik even anders moeten formuleren.
Ik negeer even de discussie.. Ik vind het zo lastig om te bepalen wat haar behoefte is. Ze is bang en een bang kind laat ik niet huilen, dat kan ik niet. Maar doordat ik erin mee ga heb ik nu een kind wat amper slaapt. We leggen haar s avonds rond 7 uur in bed. We hebben een vast ritueel en omdat ze nu zo bang is blijft een van ons erbij tot ze slaapt. Ze is dan alsnog onwijs onrustig en aan het draaien en doen en slaapt pas tussen 8 en 9 uur. De ene nacht slaapt ze door tot 6 uur. De andere nacht wordt ze midden in de nacht wakker en is dan ontroostbaar. We nemen haar dan bij ons in bed. Ze is dan ook ontzettend onrustig. Zaterdag was het zo erg dat ze ging huilen als ik met mijn rug naar haar toe lag! Kortom ze maakt korte nachten dus het middagslaapje eraf halen lijkt mij geen goed idee. Maar s middags merk ik dat ze sinds ik erbij zit, niet langer slaapt dan drie kwartier. Ze wordt dan wakker en begint te huilen omdat ik dan weg ben. Kortom door erbij te blijven zorg ik er ook voor dat ze niet de slaap pakt due ze nodig heeft. Maar als ik er niet bij zit slaapt ze helemaal niet. Ik heb al geprobeerd om nog dingetjes te doen als ze in bed ligt. Bijvoorbeeld even naar de wc. Maar als ze me niet ziet is het gelijk paniek. Ik word er echt radeloos van, soms denk ik dat ik er een professional bij moet halen die mee kijkt.
Als het een fase is en een heel klein babytje dan zou ik ook niet gecontroleerd laten huilen. Maar jouw dochtertje is altijd al lastig met slapen. Als het savonds geen probleem is om alleen in slaap te komen, dan zou ik het ook eens zonder middagslaap proberen. En anders zou ik het zeker op de nanny manier proberen. Ook omdat je er bijna eentje bij krijgt. Ik snap heel goed dat je bij moeilijke slapers soms keuzes maakt die niet handig zijn voor later. Ik ken het helemaal. Mocht je wel consequent door gaan pakken dan zou ik het je kindje eerst kort uitleggen. Of laat eens iemand meekijken, orthopedagoog oid. Veel succes!!!
Lastig hoor! Ik begrijp je dilemma. Misschien ten overvloede: lampje aan/muziekje van bijvoorbeeld de babyfoon? Even rommelen op de gang en ook tegen haar zeggen dat je op de gang blijft? Lampje op de gang aan? Of is de paniek al zo groot dat je daar niet eens aan toe komt? Dit zijn dingetjes die het eerste jaar bij mijn dochter geen verschil maakte (Ze is pas 2 geworden), maar pas geleden verhuisde ze naar een andere slaapkamer en brak de paniek los. Ze vond het doodeng. Toen ben ik op de gang gaan rommelen en benoemde dit ook naar haar. Toen ontspande ze en ging slapen. Het lijkt me nu gewoon erg zwaar met oog op je zwangerschap.