Vervelend zeg.... Snap je frustratie. Hier ook een moeilijke slaper. Hij wil niet slapen als het allemaal nog te gezellig is. Rond de leeftijd van jou kindje, ook toen ik hoogzwanger was van de 2e zo'n extra moeilijke periode. Die was abrupt voorbij toen de baby er was...... Hoop voor jou hetzelfde! Ergens snap ik alle 'laat maar krijsen' adviezen, maar snap ook dat dit moeilijk is en jij als moeder het beste weet waarom je kindje huilt. Bij paniek zou ik niet laten huilen. Wat hier werkt is voor het slapen rustig afbouwen, vast ritueel zodat hij rust krijgt. Nog even bij me laten zitten en verhaaltje lezen. Dan al vertellen dat hij zo naar bed gaat. Bij het naar bed brengen vertel ik wat er na het slapen gaat gebeuren (buitenspelen oid). Dus echt een beetje het gesprek aan gaan. Jou kindje is ook oud genoeg om dit te begrijpen...... Mijn kindje zegt wel eens dat er een klein lampje aan moet, soms wil die dat ik even blijf. Dit doe ik dan ook. Kan nu altijd binnen 5 min weg (ook als hij nog niet slaapt). Houd moed, dit duurt niet eeuwig!
Ik blijf van mening dat je door bij haar te blijven zitten, juist haar gevoel bevestigt dat het alleen heel erg eng is op haar kamertje. Niet zo gek dat ze in paniek schiet als ze merkt dat je weg bent! Als je dit wil doorbreken, dan zou ik het echt nu doen! Over een paar weken is de baby er en ga je dan ook elke avond 2 uur bij haar zitten? Dat is toch volkomen onrealistisch? Als je het dan niet meer doet, gaat ze het koppelen aan de baby en dat lijkt me voor hun band ook niet handig. Ze moet straks al de aandacht delen, dus zo min mogelijk boze gevoelens naar de baby toe, lijkt mij zeer wenselijk. Ik zou toch proberen om haar zover te krijgen dat het helemaal niet eng is in haar kamertje! Ook niet als ze alleen is. Kinderen zijn beelddenkers, dus zeggen heeft geen zin, je moet het laten zien. Ga samen met haar een knuffel, lampje ofzo kopen, die haar het veilige gevoel weer teruggeeft. Succes! De nachten worden al zwaar genoeg met weer zo'n kleintje, dus ik hoop dat jullie met de oudste snel de rust weer terugkrijgen!
Moeilijke situatie hoor. Ik denk dat je moet doen wat je hart je ingeeft. Maar het lijkt me erg zwaar voor je en het wordt straks nog zwaarder met een kleine baby. Misschien is advies inwinnen van een professional niet eens zo'n gek idee. Ze is nu 2 jaar en zoveel angst lijkt me niet goed voor haar. Veel sterkte, krijg je verder wel een beetje steun?
Mag ik vragen hoe het gaat als je man erbij gaat zitten? Of moet jij het echt zijn? Anders eens proberen hoe dat gaat. Wie weet valt ze dan sneller in slaap. Laten huilen is ook niet mijn ding, helemaal niet bij paniek. Belonen/straffen e.d. is ook niet echt mijn ding, maar ik ben dan ook meer van het onvoorwaardelijk ouderschap. Ik zou de gevoelens van een kind niet negeren, ze hebben die begeleiding nodig en de bevestiging dat je ook op die momenten er voor je kindje bent. Een kind dat verdrietig is of bang hoort getroost te worden en hebben hun ouders nodig. Veel tips kan ik verder niet geven, behalve proberen hoe het gaat als je man een paar dagen bij haar gaat zitten. Veel sterkte!