Ik vind 50 echt te oud voor een kindje. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen van vrouwen die op een hoge leeftijd nog zwanger worden, maar dat betekent niet dat ieders lichaam daar geschikt voor is. En ik vraag me eerlijk gezegd ook af wat het psychisch met iemand doet om zó lang in de MMM te blijven. Je ontneemt iemand zo ook een stukje het gevoel dat het afgesloten kan worden en dat er door een rouwproces wordt gegaan, terwijl de kans dat het slaagt natuurlijk wel steeds lager wordt.
Natuurlijk moeten alleen die vrouwen behandeld worden, die nog een kans maken op een zwangerschap. En het moet ook een behandeling zijn die de vrouw lichamelijk aankan. Dus een vrouw met haar eigen eicellen proberen te behandelen terwijl ze 47 is en al lang in de overgang zit, dat moet je niet willen. Maar als diezelfde vrouw kan beschikken over een eiceldonor of cryo's dan heb je al een heel ander verhaal. Een collega van mij werd voor de tweede keer vader toen hij 50 was, zijn vrouw was vroeg in de 40. Geen idee of ze hulp hebben gehad, maar het is toch raar dat zij wel recht op hulp zouden hebben gehad en een stel waarbij de leeftijden omgedraaid waren geweest en dat ook in voldoende gezondheid had verkeerd, niet. Edit: voor mijn collega was het geen tweede leg, ze waren beiden gewoon nooit eerder iemand tegen gekomen waarmee ze kinderen wilden krijgen.
Precies dit. Ze refereren in dit nieuwsbericht aan het feit dat steeds meer vrouwen naar het buitenland vertrekken met hun kinderwens. Maar ze moeten eerst maar eens nagaan waarom dat is. Volgens mij heeft dat veel minder met leeftijd te maken als wel met de ontwikkelingen op fertiliteitsgebied, die in bijv. Duitsland of Belgie al veel verder zijn.
Dit lijkt me iets dat een arts beter kan bepalen dan wij. Wat betreft het te lang in de mmm zitten, dit vind ik een nogal random argument. Er zijn ook mensne die op hun 25 in de mmm belanden en er wel 15 jaar in kunnen zitten en mensen die pas op 39 beginnen met proberen en misschien pas met 42 in de mmm belanden. Als dit het argument is kun je beter een cap op het aantal jaren mmm zetten- wat ik overigens behoorlijk betuttelend en alles behalve wenselijk acht.
Dit is waar. Ik was 24e tijdens de eerste behandeling en stel dat wij doorgaan tot ik bijvoorbeeld 31 ben, vind niemand dat oud terwijl we dan zeven jaar lang in de mmm hebben gezeten. Als een vrouw er lichamelijk en psychisch nog aan toe is, wie zijn wij dan om dat te bepalen?
Tikken van de biologische klok - Zwanger worden | Ouders van Nu De cultuur mbt tot wat een goede leeftijd is om zwanger te raken is ver af geraakt van de biologie...
Gynaecologen houden zich wel druk bezig met het verhogen van de leeftijdgrens voor oudere moeders, maar het onderzoeken en verlagen van de leeftijdgrens voor baby's is niet reëel voor de Hollandse gynaecologen? Terwijl in het buitenland de grenzen voor baby's allang verlaagd zijn, blijven Nederlandse gynaecologen behandeling weigeren als een kindje onder 24 of 25 weken is. Ook al zijn de kindjes sterk, gezond en is er kans op overleving. Nederlandse gynaecologen, ik ben jullie kwijt en jullie prioriteiten al helemaal...
Precies eens, ook in Duitsland en België ligt de max tussen de 42-45 jaar. Het Oostblok/ Balkan zijn wel in voor trajecten met 50'ers. Heel duister gebied.
Maar feiten geven nu eenmaal aan dat een zwangerschap op latere leeftijd en zeker op een dergelijke leeftijd als tussen de 45-50 jaar sterk verhoogde risico's op o.a. afwijkingen bij het kindje met zich mee brengt. Wellicht als de ontwikkeling van IVF tot 50 jaar door zet, het percentage zwangerschapsafbrekingen ook stijgt.
Gynaecologen behandelen alleen de moeder. Jouw pleidooi betreft kinderartsen, daar hebben de gynaecologen geen invloed op. Een gynaecoloog zal er alles aan doen om een kindje van 24/25 weken zo lang mogelijk in de moeders buik te laten blijven, dat is zijn/haar werk. Zodra het kindje geboren wordt heeft het niets meer met een gynaecoloog te maken.
Maar dat zeg ik toch niet? Ik maak me specifiek zorgen over vrouwen die bijvoorbeeld op hun 30e in de MMM raken en dan vervolgens dus tot hun 50e door kunnen gaan. Het lijkt me sowieso al heel lastig om die wens uiteindelijk los te moeten laten als het niet lukt en kan me heel goed voorstellen dat iemand pas wil stoppen als het echt echt écht niet anders kan. Elke laatste strohalm wordt aangegrepen (en terecht, want die wens is er, dus je wilt ook doorgaan!). Wat doet die specifieke situatie met iemand? En met je relatie enz? Ik denk dat het óók belangrijk is dat zulke dingen uitgezocht worden ipv dat er alleen lichamelijk wordt gekeken. Dat iets biologisch gezien kan betekent niet dat het ook raadzaam is.
Gynaecologen behandelen de moeder en neonatologen de extreme prematuren, dat klopt. Maar als je de 24 weken nog niet bereikt hebt, zijn er gynaecologen die een erg afwachtende houding aannemen en worden er verschillende protocollen per ziekenhuis gevolgd. Het kan als zwangere echt uitmaken waar je dan terecht komt of je dan alsnog die 24/25 weken grens weet te halen.
Dat klopt maar ik neem aan dat de artsen die over die leeftijdsverhoging gaan wel ergens iets inzien, anders willen ze dat niet. Ik vind dat ook lastig hoor, ergens vind ik het ook te oud. Mijn moeder is net 50 geworden...
Helaas trof Evia een gynaecoloog die er niet alles aan heeft willen/kunnen doen om de bevalling te stoppen (als ik het goed heb begrepen Evia?) Overigens denk ik niet dat het of of is, het mag wat mij betreft best en en zijn. Feit blijft dat NL hopeloos achterloopt en dat is triest, dat maakt niet alleen dat mensen naar het buitenland gaan, maar zorgt ook voor veel verdriet. En niet te vergeten de financieen, behandelingen in het buitenland zijn zo duur dat de meeste mensen het niet kunnen betalen of achterblijven met een enorme schuld. Waar vaak niet eens een baby uit voort is gekomen.
Dit was ook mijn punt. Zo is het in mijn vriendenkring ook. En wat mij opvalt, is dat in de buurt waar ik woon, en ook op de school van mijn kids, de leeftijd van de moeders weer wat lager ligt. Het opleidingsniveau ligt hier lager. Zou het daar dan toch ook mee te maken hebben?
Vast wel, langer studeren zorgt vaak voor een hogere baan waarin carriere belangrijk(er) is. Overigens vind ik de gedachte van 37+ers die nog wel kinderen willen maar er gewoon nog niet aan toegekomen zijn best euhm, schokkend.
De opleiding van een lager opleidingsniveau duurt natuurlijk ook wat korter.... MAVO duurt maar 4 jaar, terwijl VWO 6 jaar duurt. En sommige MBO opleidingen duren ook korter dan een HBO of universitaire opleiding. En dan komt er nog bij dat veel beroepen op een 'hoger' niveau niet parttime kunnen, dus stellen sommige mensen het ook uit. Eerst carriere maken. Of misschien is het lastiger om een partner te vinden als hoogopgeleide persoon. Heb ik tenminste eens ergens gelezen.
Wat de gewoonte in een maatschappij is geworden zou geen leidraad moeten zijn in wat als 'goed' moet worden beschouwd. Voor mij is dat in ieder geval niet zo omdat de meerderheid hiervoor kiest. Niet dat ik 31 jaar te oud vind onder gezonde omstandigheden, maar als gemiddelde? Pff... ik vind dat zelf geen positieve ontwikkeling. Maar het is ook maar net hoe je tegen het leven in het algemeen aankijkt, dat is sowieso al bij iedereen anders. Het heeft m.i. inderdaad vooral met prioriteiten te maken en dat een kinderwens vaak ten koste van alles maar in vervulling moet komen. Al begrijp en ken ik de pijn van het met lege handen staan. Maar nee het leven gaat niet altijd zoals wij het graag zouden willen zien, bij mij ook volstrekt niet. Ik had graag een groot gezin gewild maar naast het medische 'nee' zijn er meer factoren waardoor ik van mening ben dat het voor ons niet is weggelegd. Soms is er ook teveel pijn, teveel bagage waardoor de belangen van het eventuele kind belangrijker zijn. (En dat zijn ze in mijn ogen altijd.) Dan ga ik dat niet met alle gevolgen van dien toch voor elkaar willen krijgen.
Ja, ik was zestien toen ik aan mijn mbo begon en ik leerde vrij snel dus ik haalde mijn diploma op mijn 18e. VWO'ers zijn dan net klaar en moeten nog beginnen aan hun studie.