Moeite met andere geslacht na geboorte overleden kindje

Ik heb nooit in jouw schoenen gestaan. Maar ik kan me niet voorstellen dat iemand met een beetje gevoel in z'n donder jou deze emoties kwalijk zal kunnen nemen. Ik wil je veel sterkte wensen.

 

Ik weet maar al te goed hoe jij je voelt.

Ik was al blij dat de 1e IVF poging was gelukt en dat ik 50% kans op weer een meisje had. Ik had het even moeilijk na de bevalling, toen bleek dat het toch echt een jongen was. Net zo welkom hoor, je zult mij niet horen klagen......maar zo af en toe blijft het knagen.

Nu ben ik een echte jongensmoeder, met een beetje heimwee naar de roze meisjesdingen.

Sandy

 

Ik begrijp je heel goed, hoewel ik bij deze zwangerschap niet echt een voorkeur had voor het geslacht. Wij krijgen nu een meisje, terwijl we een zoontje hebben verloren na een vroeggeboorte. Aan de ene kant vind ik het wel fijn dat het nu een meisje is en ik er dus een heel ander kindje bij zie, maar aan de andere kant vind ik het ook wel erg jammer dat ik nu geen jongetje zal meemaken.

Maar als ik denk aan de volgende zwangerschap, wat nog lang niet van toepassing is. Denk ik wel dat ik een hele sterke voorkeur zal hebben, en het idee dat ik misschien nooit meer een jongetje zal krijgen en zal ervaren vind ik ook heel moeilijk. Dus begrijp jou heel goed, ookal is het hier nog niet van toepassing.

 

Tuurlijk mag je zo voelen hoor . Vind je heel dapper dat je er voor durft uit te komen!! Wij hebben onze zoon twee weken geleden verloren en is dus nog vers maar ook bij mij gaat toch af en toe ( als ik zijn kamertje ben )al wel door het hoofd stel dat ik die kleertjes nooit kan gebruiken (in geval er geen jongentjes meer komen) want ik zou het nooit over me hart kunnen krijgen om ze weg te doen ....

Ps gefeliciteerd nog met je zwangerschap !!!( ook al ben je al op de helft

 

Lieve Amy, heel herkenbaar en begrijpelijk hier op het Vlinderforum.
Merk dat er best een taboe op rust bij familie en vrienden. Als ik mijn angst voor teleurstelling over een kindje van het andere geslacht probeer uit te leggen bij familie of vrienden.
Het word niet begrepen, goedgepraat en weggewimpeld.
Wij hebben in November een dochtertje verloren met een zwangerschap van 23 weken.
We hadden stiekem al een voorkeur voor een meisje, en toen bij de 20 weken echo bleek dat die wens uit zou komen waren we door het dolle heen. We hebben ons zo ontzettend verheugd op de komst van een dochtertje, dat ik ontzettend bang ben dat ik teleurstelling zal ervaren bij een zoontje. De angst om nooit een dochter te mogen zien opgroeien zit er bij mij nu al in.
Dus ik begrijp je teleurstelling maar al te goed.
Je word nu opnieuw geconfronteerd met het missen van een dochtertje in je leven. En zult dat opnieuw moeten verwerken.
Natuurlijk houd je zielsveel van je zoontjes, en zul je straks ontzettend trots zijn op je mannen!

 

Hey Micloveally,

ik vond het eerst ook heel moeilijk wat te doen met kleertjes etc. Ze een eventueel ander kindje aan doen op een mogelijk later moment vond ik echter ook een lastige gedachte. Ze zijn voor hem.
Wij hebben hierop besloten een mooie herdenkkist te maken. Kist mooi geschilderd waarin alle spulletjes komen die we voor hem hebben gekregen.
Weggooien was namelijk ook voor ons geen optie.
Misschien heb je er wat aan.

Liefs

 

Och jee Amy, wat rot dat je je zo voelt. Ik denk dat t wel begrijpelijk is hoor. Ik had ook weer een lichte voorkeur voor een meisje. Ben tegelijk zwanger met 2 vriendinnen en die krijgen beide een meisje. Bijna iedereen in mijn omgeving heeft meisjes. Toen ik hoorde dat we inderdaad weer een meisje kregen was ik wel blij. Ik heb natuurlijk al wel een dochter rondlopen dus heb geen idee hoe ik gereageerd zou hebben als het dit keer een jongen zou zijn. Maar kan me goed voorstellen hoor dat als je al een zoon hebt en je een dochter bent verloren je heel graag nu een meisje had gekregen. Wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk kan je er met de tijd wat beter mee omgaan. Knuffel.

 

Amy, ik had heel veel moeite om destijds de commode leeg te ruimen. Het heeft een tijdje geduurd voor ik zover was. Mijn man heeft later de commode en het ledikant een ander kleurtje gegeven en toen kon ik er vrede mee hebben dat er een andere baby in zou komen liggen.

Sandy

 

Heel herkenbaar, alleen dan vanaf de andere kant. Na het overlijden van onze dochter hoopte ik juist een zoontje te krijgen zodat ik niet kon gaan vergelijken.

 

Ik vind het ook helemaal niet gek. Wij zijn vorig jaar ook ons dochtertje verloren.. Nu bezig met een nieuwe zwangerschap, nog niet zwanger maar hopelijk wel snel.
En ik hoop ook zo dat het dan weer een meisje is, ben nu al zo bang dat het een jongen gaat worden. Vooral voor de spulletjes, het kamertje die zo mooi roze is weg moet.
Natuurlijk hou je zielsveel van je mannen maar toch dat meisje ga je zo missen...
Hopelijk kan je t in stapjes goed verwerken. Sterkte!

 

Allemaal heel herkenbaar.. Toen ik nog zwanger was, wist ik in mijn hart al dat mijn jongste een jongen zou zijn. Ik wilde het geslacht niet weten, omdat ik voor mezelf de hoop wilde houden op een meisje.. Ik wilde zo graag een meisje omdat ik een meisje ben verloren. Ik vind het nog steeds moeilijk dat de jongste een jongen is en loop er zelf ook enorm tegenaan, omdat ik gelukkig wil zijn dat ik een gezond kind heb mogen krijgen. Ik zeg het nooit tegen mensen, omdat ik zoiets heb dat ik blij moet zijn met wat ik heb gekregen. Maar heb nog absoluut het gevoel, dat ik nog een kind wil krijgen, en dan een meisje.. wil zo graag haar spulletjes nog eens echt kunnen gebruiken. En haar vernoemen. En het vergelijken doe ik nu ook wel hoor.. heb het idee dat ze heel erg op elkaar lijken. Enige verschil is het geslacht en dat zoontje gezond is en zij ziek was..
Het is gewoon moeilijk ik wou dat zij hier had kunnen blijven.

 

Wat 'fijn' om dit onderwerp hier te zien. Ik ben dus niet de enige... Al moet ik zeggen dat het sinds de geboorte van mijn jongste bijna weg is. Toen ik zwanger raakte na mijn dochtertje kon het geslacht me niet zoveel schelen. Ik wilde een baby, punt. En ik kreeg een prachtige zoon, die ik echt zie als het licht van mijn leven. Dankzij hem had ik weer een reden om op te staan en kon ik me op en top mama voelen.

Maar bij mijn derde had ik wel echt een voorkeur. Wij wilden het bij twee kinderen houden, dus toen ik een piemel op de echo zag, voelde ik teleurstelling en verdriet. Niet omdat hij een jongen is, maar omdat ik nu nooit een dochter zal krijgen. En ik wil die juist zo graag om te zien hoe een dochter van ons eruit zou zien. Zou ze op haar zus lijken? Ik was er zo benieuwd naar! Dus verdriet en teleurstelling waren daar en dat icm de loeizware zwangerschap, echt heel moeilijk. Schuldgevoel ook naar mijn jongens toe. En toen was hij daar. Hij werd in bad geboren en was zo rustig, keek me aan en er was donder en bliksem en alles wat je verwacht bij liefde op het eerste gezicht! Ik steeg zowat op wat geluk! En wanneer ik die twee mannetjes samen zie, is die glimlach op mijn gezicht er niet af te rammen Want weet je, ook in hen zie ik hun grote zus. Hun lange, slanke benen, hun kleine neusje, ze hebben hetzelfde haar, zelfde kleur, had zij dat ook? Ze lijken ontzettend op elkaar en zijn tegelijk echt hun eigen mensje. Het geeft me antwoorden en met die antwoorden kwam hier de rust. Zij zijn geweest waar zij is geweest. Zij hebben gevoeld, wat zij heeft gevoeld. Zij hebben allemaal mijn stem gehoord, mijn hart, onze handen op mijn buik tegen hen aan gevoeld. Ik kan het echt niet anders gewild, ik ben dolblij met mijn zoons en zou ze echt niet voor een meisje willen ruilen.

Maar ik heb het er nu wel doorgedrukt bij mijn man dat we over een paar jaar nog een keer voor een kindje gaan. En heel stiekem hoop ik dan toch weer op een meisje... Zucht... Al schijnen er wel een paar dingen te zijn die je kunt doen om de kans op een bepaald geslacht te vergroten. Ga ik me tegen die tijd in verdiepen. Ligt schijnbaar aan dieet en aan timing. Maar tot die tijd voel ik me zo goed als compleet met mijn twee jongens en als daar een derde gezonde jongen bij komt, ben ik een gelukkige, trotse mama met een lief, klein vlindertje in mijn hart

 

Hier zijn mijn twee mannetjes ook zo leuk samen.. Vooral de jongste lijkt veel op zijn zus. Ik vind dat zo mooi..
Hier ook bij mijn man laten weten dat ik nog een kindje wil (en heb het dan altijd over een meisje) maar dat wist hij al, dat heb ik namelijk altijd al gezegd dat ik er 3 wil (levende!). Ik geloof dat timing er wel toe doet, als ik achteraf terugkijk op mijn tempkaartjes, zie ik dat wel.
Trots ben ik sowieso op al mijn kindjes

 

Nu wij op de uitslag van de punctie wachten hopen wij allereerst natuurlijk op een gezond babymeisje. Nog voor ik het geslacht wist kocht ik een jurkje. Had stiekem een voorgevoel maar zou het eventueel nog kunnen bewaren voor misschien een dochtertje in de toekomst. Natuurlijk kan ik ook erg gelukkig zijn met een zoontje. Het liefst heb ik dat hij op zn vader lijkt en uitgroeit tot een mooie knappe vent. Maar bovenal dat ze gezond en happy zijn!

 

Ik ken het ook en hier is het ook klaar door dat er R* een ziekte had die we niemand gunnen.
Ik moest heel erg slikken toen C een meid bleek te zijn was er van overtuigd dat zij een hij was maar toen de echo kwam en de beste man zij het is een meid heb het wel 3x gevraagd.
En nu is ze anderhalf en heb ik het soms nog wel eens moeilijk.
En VL ook maar het is een schatje.
Het gevoel van missen blijft heel erg.
Nooit meer compleet..

 

Ik snap je ergens wel hoor. Al vanaf het begin wil ik dolgraag een dochter. Toen mijn eerste een jongetje bleek te zijn, was dat ook een beetje een teleurstelling. Ik had me altijd een dochter voorgesteld, eigenlijk nooit dat ik een zoontje zou krijgen. Dus was even omschakelen en natuurlijk ben ik dolgelukkig met hem. Onze tweede bleek een meisje!!! Ik was zo intens gelukkig op dat moment en ik kocht meteen een hele garderobe aan jurkjes en roze spul. Een jongen en meisje! Ja mooier kon ik het me niet wensen dacht ik, mijn geluk kon echt niet meer op. Bij de 20-weken echo bleek ons meisje een ernstige hartafwijking te hebben en we moesten haar loslaten, wat een ellende en een droom doorprikt! Al gauw werd ik weer zwanger, iedereen in mijn omgeving zei... "hopen dat het weer een meisje is!" maar gek genoeg... Ik wilde een jongen! Ik was zo bang dat als het een meid zou zijn dat ik het zo confronterend zou vinden en een jongen zou compleet anders zijn. En.. het is een jongen! Maar nu ik de spulletjes van dochterlief aan het uitzoeken ben, denk ik er nu wel vaak over na, dat ik dan nooit een levende dochter zou hebben, dat begint eigenlijk nu pas tot me door te dringen dat ik er zelfs bij ML over ben begonnen misschien toch nog voor een derde levend kindje te gaan. Eigenlijk is dat niet goed, want dan zou ik het doen voor een dochter, maar het kan dan ook net zo goed weer een zoon zijn... We zien wel, nu maar eerst zorgen dat dit kindje gezond is en de 20-weken echo afwachten