Ik praat absoluut zachter en rustiger tegen kleine kinderen dan dat ik normaal praat. Geen zeikstemmetje, maar bewust lager tempo en zachter volume. Bij kinderen tot een jaar of 4 buk ik ook als ik tegen hen praat en kijk ik hen aan. "Heb je au" vind ik geen rare vraag. Au is een woord dat kindjes snel kennen en een uitroep is. Een dreumes kan niks met het woord pijn. Een hond is hier overigens gewoon een hond en een auto een auto. Mijn kinderen hebben allebei een koosnaam en verder noem ik de jongste wel eens baas.
Naar mijn kind toe praat ik anders als naar een volwassene. Het blijft natuurlijk een kind, maar ik gebruik wel gewone woorden. Poes, auto, hond, etc. Wel vind ik het best knap dat ze die heeft foute ze heet, want ik noem haar vaker schat/boef/spook dan dat ik haar naam gebruik Naar andere toe noem ik haar wel bij haar naam, prinses vind ik verschrikkelijk. Zo noemt de cassière haar elke keer Alleen hier op het forum gebruik ik haar naam niet, omdat ik dat privé vind.
Ik praat normaal tegen mijn zoon. Ik merk wel dat mijn stem wat hoger is als ik het tegen hem heb, maar verder gebruik ik normale woorden en volledige zinnen. Ik heb er ook echt een hekel aan als mensen echt van die babytaal gebruiken, bv "heb je au gedaan?" of "doe maar lachen naar oma". Vreselijk! Ik spreek mijn schoonmoeder er zelfs op aan, die doet dat heel erg. Ik heb wel koosnaampjes voor mijn zoontje maar wel gewoon schatje of liefje. Prinsje of prinsesje vind ik echt verschrikkelijk (sorry). Wij zijn de koning en koningin niet en verder vind ik het zo dweperig klinken. Zo, weer wat frustraties geuit. 😜
Wij praten normaal tegen dl. Dat is niet alleen makkelijk voor ons, maar ook goed voor de taalontwikkeling. Heb wel allerlei lullige koosnaampjes voor haar, maar 'prinses' is daar geen van!
Zwangerschappen tel je nu eenmaal in weken. En zolang kinderen nog zo snel veranderen en ontwikkelen zeg ik de leeftijd eerst in weken en dan in maanden. Er zit zoveel verschil tussen 1 jaar en 2 jaar, dat mag best nog wat specifieker. En heeft niks met 'babytaal' te maken.
Ik word zelf ook altijd een beetje mottig als ik iemand bezig hoor over hun prinsesje, prinsje of wondertje. Maar goed, ieder zijn ding. Babywoorden zoals een waf of een tjoektjoek gebruiken wij ook niet. Ik zie het nut er niet van in.
Het automatisme om hoog te praten tegen een baby is gewoon ingebakken bij de mens omdat een baby dat vanaf het begin als veilg beschouwd . Je hoeft echt niet de hele dag poele poele boven de wieg te hangen maar een baby leert zo wel dat je iemand is die wel te vertrouwen is.
Wij praten redelijk normaal tegen d'r. Geen rare stemmetjes of woorden. Een hond is geen waf of woef, maar een hond. Een poes is een poes of kat, en geen miauw (natuurlijk doet een hond wel woef en een poes miauw). Ook heeft ze pijn of doet het zeer en dan zeg je au. We hebben wel koosnamen voor d'r Overigens is dat niet in de trant van prinsesje of schattepatatje, maar dikkie of monkeybutt of butty.
Het heeft niet eens zozeer met veiligheid te maken, wel met de hersenontwikkeling van baby's, die registreren hoge tonen namelijk veel beter. Op een andere toon praten tegen kleintjes is dus puur instinct.
Ik heb echt een hekel aan die kleine kindertaal die door volwassenen tegen kinderen gebruikt wordt. Zoals "kijk, daar rijdt een broem broem" :/ De verpleegkundige van het CB vroeg mij een keer of dochter al een auto een broem broem kon noemen. Nou nee en zo gaat ze het ook niet noemen 😅. Ik probeer alles zoveel mogelijk bij de gewone benamingen te noemen tenzij dit te moeilijk is. Zoals eerder genoemd in het geval van pijn bijvoorbeeld. Over mijn dochter praat ik ook gewoon als "mijn dochter dit, *voornaam* dat. Als ik alleen ben met haar kan ik haar wel de meest vresijke truttige dingen noemen maar ook echt alleen dan .
Mijn kind noemt een auto toch echt een buba en een hond een woef ook al noemen wij het een auto en een hond. Dus ik zou niet te hard roepen dat jouw kind dat niet gaat doen
Tegen verloskundige, vrouwen met kinderen of andere zwangeren zeg ik dat ik nu 27 weken zwanger ben. Tegen andere mensen zeg ik 6 maanden. Vooral mannen hebben geen flauw benul van weken Als ik met anderen praat over mijn zoon noem ik gewoon zijn naam, tegen hem zeg ik wel allemaal koosnaampjes. Lijkt me ook niks mis mee. En er is een vrij lange tijd geweest dat mijn zoon niet begreep wat ik bedoelde als ik vroeg: waar heb je pijn? Als ik vroeg: waar heb je au? begreep hij het wel. Inmiddels snapt hij het wel en vraag ik dus gewoon waar hij pijn heeft. Zo ontwikkel je mee met je kind.
Helemaal eens met je eerste alinea over zwangerschap. Jij bent dus " gewoon" 6 mnd en ik bijna 7 mnd of zoiets zwanger. Of ik zeg dat ik dan en dan ben uitgerekend.
de oudste heb ik nooit koetjiekoetjietaal geleerd. vies was vies en geen bah. pijn was pijn en geen au enz.. ze heeft de gewone woorden wel goed over genomen gelukkig. ik kan me dan weer kapot ergeren aan het toontje dat vaak gebruikt wordt tegen de kleintjes.. ja je gaat vaak automatisch wat zachter en liever praten tegen zo'n kleintje maar mijn neefje heeft dus geen jongens stemmetje maar een koetjiekoetjie stemmetje. hij kan heel goed praten maar door dat toontje vaak niet goed verstaanbaar
Ik vind het altijd gek als iemand zegt ik ben zoveel maanden zwanger. Ga dan altijd meteen omrekenen/vragen naar het aantal weken. Dus omgedraaid kan ook
Dat kwam weer "door" het topic over jeukwoorden in de lounge. Niet dat ik verantwoording schuldig ben naar wie dan ook, maar dat terzijde .