Tegen mijn kinderen gebruik ik soms wel babytaal. Ik noem ze oliebol, babybeer, kroeliewoelie, dat soort dingen. Maar tegen anderen heb ik het gewoon over de jongens, of de oudste, of de kinderen. En ze gaan bij mij ook gewoon eten, drinken, plassen, poepen en in bad. Mijn moeder zegt altijd: happies doen, drinkies doen, pipi doen, etc. Vreselijk om aan te horen! Tellen doe ik altijd in jaren. En dan wel van 'net een' of 'bijna twee', maar niet in maanden. Alleen het eerste jaar, denk ik. Mijn zwangerschap telde ik ook altijd in maanden. Een vriendin van mij uit Duitsland was tegelijk met mij zwanger en zij telde in weken. En dan ook nog eens een week verkeerd, omdat ze daar anders tellen blijkbaar. Als we 27 weken zwanger waren, noemde zij dat al 28 weken. Toen snapte ik er niks meer van, haha.
Ik praat wel anders tegen de kinderen, lijkt me logisch, wel gewoon normale woorden, maar zeker toen ze kleiner waren, ook wel eens: "heb je au?" Pijn was toen au. Nu vraag ik gewoon of ze ze pijn hebben gedaan. En ik noem ze wel prins of prisesje soms. Snap niet zo goed wat mensen daar zo erg aan vinden, maar aan de andere kant, boeit mij dat ook niks
Eigenlijk dit. Meestal begin ik met? Heb je jezelf pijn gedaan? Heb je au? Meestal reageert hij pas op het laatste. Ik noem hem geen dreumesje maar een dreumes (zo noemen ze hem ook op het kdv dus ja) Ik noem hem meestal bij zijn naam of een liefkozing daarvan. Noem hem soms mijn vriendje. Geen idee, gewoon het is lief bedoeld. Ik ben verder helemaal geen klef of kinderlijk persoon haha. Zijn leeftijd noem ik wel 1,5 maar soms als iemand verduidelijking vraagt dan zeg ik hij is van september. En nooit over nagedacht maar ik zeg wel kom maar bij mama. Eerlijk gezegd denk ik dat het niet zo goed is als je je hier zo druk om maakt haha. Lijkt mij heel vermoeiend!
https://en.wikipedia.org/wiki/Baby_talk Het heeft zelfs een naam: Motherese. Baby Talk is juist heel goed en nuttig voor je kindje. Terwijl toch echt heel veel mensen denken dat je je kind moet aanspreken zoals je dit bij een volwassene zou doen...
Ik vind het berekenen van de zwangerschapsduur aan de hand van weken juist fijn. Vond het toch echt een fijn idee dat ik over de 24- en 26 weken grens heen was.
Wat ook al eerder gezegd is; je kindje verandert elke week, tijdens de zwangerschap maar tot z'n/haar 1e verjaardag. Vaak is het ook gemakkelijk. Als iemand tegen mij zegt dat ze 5 maanden zwanger is moet ik eerst gaan rekenen en er dan achter komen dat dat dus 20 weken is dus de 20 weken echo staat voor de deur. Op het forum zeg ik 'mijn zoon/zoontje' of 'zoonlief' maar dat is meer omdat ik zijn naam niet gebruik hier en ik toch wat variatie in een verhaal wil aanbrengen. In gezelschap met familie of vrienden noem ik hem gewoon bij z'n naam, ook naar mijn partner doe ik dat. Alleen als ik mijn zoon zelf aanspreek zeg ik soms 'liefie of schatje' en als hij mij roept antwoord ik ook wel eens met 'ja schat'. Verder praten we normaal tegen hem, geen verklein woorden ofzo.
Wij hebben een buurvrouw die tegen haar zoontje van 3 nog steeds in babytaal en met een hoog stemmetje praat. Ik word er al kriegel van als ik het hoor, dus ik vind het ook niet zo verwonderlijk dat het ventje bijna altijd loopt te dreinen/ huilen. Ik zou er ook wanhopig van worden als 3 jarige Natuurlijk praat je tegen een kind anders dan tegen een volwassene en zeker tegen een baby; die zijn dol op zo'n hoog stemmetje. Toch vind ik dat je een beetje mee moet groeien met je kind en niet in die babyfase moet blijven hangen. Koosnaampjes daar ben ik niet zo van, maar daar kan ik me dan weer niet zo aan storen.
Prinsje en prinsesje klinkt in mijn oren als dweperig en verwend. Ik hoor dames ook wel eens zeggen: mijn vriend behandelt me als een prinses. Wat doet hij dan? Doet hij alles voor je? Geeft hij je altijd je zin? Nooit "nee" of een weerwoord? Lijkt me geen gezonde relatie. Dat is de associatie die ik heb met de woorden prinsje of prinsesje. Het heeft een negatieve klank. Maar dat is het voor mij persoonlijk. Een ander zal het misschien juist heel lief vinden klinken. Ik denk namelijk niet dat ieder kind dat zo genoemd wordt ook zo behandeld wordt. Hoop ik...
Ik noem mijn dochter vaak prinses. Ze is ook echt een prinsesje: ze is enerzijds altijd heel betrokken, wil helpen, neemt vaak de leiding in een groepje leeftijdsgenootjes, kan goed delen en heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel, maar kan soms ook enorm de diva uithangen. En tsja, roze, glitter, kroontjes, zwierige jurkjes, getut met haren, handtasjes... Ik noem haar ook vaak schoonheid, schat, lieverd, of soms tut als ze loopt te tutten. Ik snap het bezwaar niet zo. Voor zoonlief ("meneer voornaam", bink, liefie, vent) zeg ik vaak iets eerst in een volledige zin, en herhaal dan de boodschap in kernwoorden. "Lieverd ga je je schoenen aantrekken? We gaan buiten spelen. Schoenen aan, naar buiten." Dat werkt nu goed voor hem.
Hier hebben we tot 2 jaar in maanden gepraat omdat het medisch was.. In het ziekenhuis praten ze namelijk wel over maanden. (Bij jonge kinderen he )
Wij praten normaal tegen onze dochter. Niet met zo'n zeikstemmetje maar gewond toonhoogte. Zoals al vaker hier is gezegd, is een hond een hond, auto een auto. Onze dochter noemt overigens elke hond die ze ziet Jacky omdat zo onze hond heet. Zelfs wilde honden in de dierentuin zijn Jacky, tsja! Wij hebben verder niet echt koosnaampjes voor haar. Geen, prinses of Dreumesje etc. We noemen haar bij haar voornaam maar verkleinen het wel vaak. Maar dit komt omdat ze gewoon zo klein en tenger is voor haar leeftijd. Wat ik wel persoonlijk vind is het noemen van mijn kind, mijn dreumes etc. Ten eerste, is het kindje van zichzelf, maar zolang het kindje met een papa en mama of twee ouders opgroeit dan vind ik het gewoon ons kindje of onze dochter. Wij hebben haar samen "gemaakt" en zijn samen haar ouders.
Omdat je grote en kleine dreumesen heb. Die van mij is echt een dreumes terwijl die van mijn zus een dreumes is. Net zo goed als dat ik er verschil in vind zitten tussen een kleine verlegen net 4 jarige kleuter en een grote vrije/brutale bijna 6 jarige kleuter
zwangerschap in maanden baby tot 12 maanden daarna gewoon 1 jaar, 1.5 etc als iemand vraagt hoe oud mijn zoontje is dan zeg ik hij is net 3 geworden want er zit wel een groot verschil in begin 3 en eind 3 verkleinwoorden ik probeer het niet te doen dus niet zeggen we gaan handjes wassen want voor hem zijn het gewoon grote handen maar betrap mezelf er weleens op dat ik het af en toe vergeet koosnaampjes ik heb er 1 voor mijn zoontje en ook 1 voor mijn dochter niet iets raars maar gewoon simpel en als een ander zich daar aan irriteert moet ie dat lekker doen ik heb wel andere dingen om me aan te ergeren
Ja, dat is zeker goed. Afstemmen op het niveau van degene die je voor je hebt. Je kind aanspreken als een volwassenen vind ik pas raar. Dat ís het gewoon niet! Oké er zijn mensen die doorslaan maar een kind zal je beter begrijpen als de volwassenen zich aanpast aan zijn niveau. "Kom maar bij mama" vind ik ook echt niet raar of overdreven koetjiekoetjie. Ik zeg het dagelijks en ik zeg er ook nog schatje achteraan Tegen mijn baby sta ik helemaal achterlijk te doen af en toe...
Wij praten normaal met onze dochter, maar soms ook wel anders omdat zr dat gewoon heel grappig vind . Haar klanken doen we na, die zij dan weer na doet. Goede gesprekken hoor, en schijnt goed te zijn voor de spraakontwikkeling. Koosnaampjes: banjer, spekkie, mini, doerak. Als iemand daar last heeft, pech gehad
Toen mijn kinderen jonger waren koos ik er bewust voor om een auto gewoon auto te noemen en geen toet toet ofzo. Een hond is een hond en geen waf waf. Koosnaampjes hebben ze wel, tegen mijn dochter zeg ik vaan mijn muisje (ze wilt dat niet meer maar soms floept het er zo uit) zoon is croky (had ie zelf bedacht)
Ik praat normaal tegen mijn kind: auto is idd een auto enz. Maar ik praat er niet tegen Zoals een volwassene hoor. Kom maar bij Mama vind ik persoonlijk niks raars aan. En wel: wat doet de auto? Toet toet enz. En het is onderzocht dat je in kleine zinnen het meeste Leert aan kinderen. Dus behapbaar houden. Hier geen bijnamen behalve mini...tja ze is nou eenmaal heel erg mini.
We praten gewoon normaal tegen onze dochter (hond=hond) Geen rare 'piep-stem' oid. Ik vind dat zelf altijd klinken alsof je kind niet helemaal goed zou zijn (koetsiekoetsie-taal) en heb daar dus een hekel aan. Ik noem onze dochter bij haar naam maar ook wij hebben natuurlijk ook wel 'koosnamen' voor haar Verkleinen doen we hier ook niet aan. Gewoon, normaal dus. Tenminste, voor ons normaal