Hoi meiden. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal maar ik zou graag even iets van me af schrijven. Ook ben ik benieuwd naar een eventuele objectieve mening van een ander over het gebeuren. Ik ben misschien door al mijn hormonen wat minder rationeel in mijn denken dan dat ik normaal zou zijn.. Het volgende: Ik ben al ruim 11 jaar bevriend met L. De laatste tijd heb ik echt het gevoel dat het allemaal 1éénrichtingverkeer is in de vriendschap. We belden normaal meestal iedere dag en we wisten van elkaar wat ons bezighield. Nu is dat allemaal stukken minder geworden. Dat is op zich allemaal niet zo'n groot probleem voor mij. Soms groei je als vrienden nu eenmaal uit elkaar in een bepaalde periode. Helemaal als je allebei een andere indeling van je leven hebt, daar heb ik alle begrip voor. Wat mij echt dwars zit is dat ik sterk het gevoel krijg dat ik letterlijk ""gedumpt" wordt. Er is totaal geen interesse meer voor mij als persoon. Ik ben nu 14 weken zwanger en er wordt amper gevraagd hoe het met me gaat. Als ik aan de telefoon iets vertel dat ik heb meegemaakt luistert ze niet naar me. Dit is nu al een paar keer gebeurt, terwijl ik midden in een verhaal zit merk ik aan haar (gebrek aan) reactie dat ze helemaal niet luistert. Op de vraag "ben je er nog?" kreeg ik iets van sorry ik was even iets anders aan het doen en vervolgens begon zij weer een ander verhaal te vertellen. Ander voorbeeld; ik woon nu sinds 1 september in mijn nieuwe huis en ze is nog niet 1 keer langs geweest om te komen kijken. We hadden vorige week afgesproken dat ze morgen eindelijk naar mij toe zou komen. Toen ik haar dinsdag belde begon ze al terug te krabbelen en zij dat ze misschien 'sochtends moest werken. Ze zou het me woensdag laten weten. Ze moet nog bellen... Ik vind het echt totaal respectloos gedrag naar mij toe. We hebben in de afgelopen jaren zo ontzettend veel met elkaar meegemaakt zowel goede als verdrietige dingen en ik had tot voor kort echt alles voor haar gegeven. Daarom doet dit mij echt pijn. Ik denk er aan om haar een brief/mail te sturen waarin ik haar mijn gevoel hierbij wil duidelijk maken zonder verwijtend te zijn maar ik twijfel omdat ik nu niet weer degene wil zijn die een stap wil zetten.. Liefs Michelle
Misschien heeft het iets met je zwangerschap te maken? Heeft ze al kinderen, of wil ze ze ook maar wil het misschien niet lukken? Zoiets? Ik denk ook maar ff mee hoor
Herkenbaar. Ik had dit ook met een vriendin. Ik heb het contact verbroken. Ze praatte alleen over zichzelf en was nooit in mij geïnteresseerd leek het. Confronteren is best moeilijk, maar misschien kun je je gevoel erover delen met haar?
@Kus26:Lief van je maar nee. Ze is vrijgezel en woont in een hippe wijk in de grote stad. Ik woon 20 km verderop in een eensgezinswoning, heb een vaste relatie en een kleine op komst. Daarom begrijp ik deels ook wel dat we uit elkaar groeien. Dat is spijtig maar wel deels begrijpelijk. Ik vind het gewoon niet netjes dat hoe ik "afgedankt" word.
Gewoon op de man af vragen waarom ze zich zo gedraagt en duidelijk zeggen hoe jij je voelt. Misschien is ze zich van geen kwaad bewust! Communiceren!
misschien zit ze zelf ergens mee? weet niet hoor het is natuurlijk niet leuk als het allemaal vanuit jou initiatief moet komen ik zou er gewoon eens met haar over praten
Uhh, nee dat is verre van netjes! Ik zou het haar ook gewoon op de man af vragen. Ik denk dat een brief o.i.d. niet werkt. Als ze geen antwoord wil geven zegt ze misschien dat ze nooit een brief heeft gehad. Als je het haar zo vraagt kan ze er eigenlijk niet onderuit.
ja misschien zit ze zelf ergens mee.. of zou ze eigenlijk ook wel graag zich willen settelen, en ziet ze dat nu bij jou.. ik zou eens met haar gaan praten en dan open en eerlijk.. wie weet wat erachter zit waar je elkaar weer mee kunt helpen... succes meid...
Ik zou vragen of er iets aan de hand is en vertellen wat je dwars zit. Of je groeit zonder duidelijke reden uit elkaar, of je kan samen beslissen over wat jullie willen met de vriendschap.
ik vond je eigen idee eigenlijk wel heel goed, haar een brief/email schrijven met daarin jouw vragen en je gevoel, zeg dat het je eigen gevoel is en vraag haar of dat klopt, op die manier beschuldig je niemand en hou je het bij jezelf, wie weet heeft ze er stiekum toch moeite mee dat jij gesetteld bent en zij nog niet, helemaal nu je zwanger bent kan ik me enigszins wel wat jaloezie voorstellen, ik praat het niet goed maar het gebeurt wel vaak, meid, zet je gevoel op papier en dan kun je in ieder geval voor jezelf al wat dingen op een rijtje zetten, werkt de vriendschap op deze manier nog wel voor JOU, ipv ZIJ dank jou af, dat is wel zo maar als dat voor jou niet werkt dan moet je duidelijk zijn en je grenzen aangeven, succes hoor, dit is echt heel moeilijk
Communiceren is the key word... Ik heb dit zelf meegemaakt met een vriendin, en dat is uitgelopen op een grote ruzie omdat zij niet tegen mij durfde te zeggen dat zij met dat gevoel zat (eenrichtingsverkeer enzo).
Ik had dit ook. En heb dit ook geuit meerdere malen. Zij deed er verder nix mee. Dus ik heb ook het contact verbroken. Soms groeien mensen uit elkaar. Soms hebben ze wel een goede reden. Maar sommige mensen hebben het misschien net iets te druk met zichzelf.
Ik zou het ook aan haar vragen. Misschien geeft ze je een reden om haar nog een kans te geven, en anders kun je misschien beter het contact verbreken. Als zoiets voort blijft slepen is ook niet leuk (voor jou) en kan het voor ongemakkelijke situaties zorgen.
Ik heb dit ook een beetje zo gevoeld en heb toen ook gewoon gevraagd hoe het zat. Helemaal goed zal het nooit meer komen, want onze levens zijn te verschillend nu (zij single ik getrouwd en kind). Maar we hebben nog wel leuk contact en dat vind ik het belangrijkste!
Meiden, echt super bedankt voor jullie reacties. Dat doet me heel goed. Voordat ik zwanger was hebben we ook al eens zo'n periode meegemaakt. Toen hebben we er al eens over gepraat maar volgens haar was er toen niks aan de hand. Nu heb ik haar gisteren gebeld en nam ze niet op. Sms gestuurd en gevraagd of ze nog langs kwam. Ik kreeg pas aan het einde van de avond een slap smsje dat ze van haar werk echt geen vrij kon krijgen. Ze werkt alleen in de ochtend 2 uurtjes en de rest van de dag was kennelijk ook te veel moeite. Het voelde een beetje alsof ik voor haar "de oma/tante/buurvrouw met de snor" was waar je als kind alleen als het echt moest met tegenzin naartoe ging . Als ik haar van de week nog spreek zal ik het nog een keer ter sprake brengen. Ik zou het persoonlijk wel fijn vinden als zij vandaag of morgen contact met mij op zou nemen. Anders ga ik me er denk ik wel bij neerleggen dat deze vriendschap niet meer is wat het geweest is zonder me erover te blijven frustreren.
Wat een vervelende situatie... Ook voor mij jammergenoeg herkenbaar. Weet je wat ik vind dat je 'moet' doen? Er al van uit gaan dat de vriendschap gedaan is, en wachten tot zij weer contact met je opneemt. Mocht ze dit niet doen, wordt je in elk geval niet verder gekwetst. Mocht ze wel contact met jou opnemen en vragen waarom ze zo lang niks van je heeft gehoord (die kans zit er dan dik in) dan zou ik eens even flink mijn gal spuwen! Succes!
hoi michelle, je moet het er zeker met haar over praten,mischien heeft zij wat gehoort dat jij wat hebt gezegt wat zij niet leuk vind en dat ze daarom mischien teleurgestelt is....... en weet ook dat mensen van een mug een olifant kunnen maken...... hierbij zeg ik je dus niet dat je iets slecht over haar hebt gezegt hoor , maar het kan over goede dingen gaan die ze als goede vriendin als laats heeft gehoort..... het is maar gissen hoor, maar hopelijk komen jullie er saampjes er wel uit en zo hoort dat ook bij vriendschap ik wens je in ieder geval veel succes liefst jasmine
Jouw verhaal klinkt mij heel bekend in de oren. Ik had precies zo'n zelfde situatie meegemaakt. Ik was net zwanger en had een hele goede vriendin. Met en met werd het contact steeds minder en had ze ook plots geen tijd meer voor mij. Moest altijd plots werken en als ik belde nam ze ook nog maar amper op. En hier werd dan ook nooit gevraagd hoe het met mij ging. Dacht op een gegeven moment ook dat ze jaloers was op onze zwangerschap! Toen ik het daarna probeerde uit te spreken zei ze zelf dat er helemaal niks was, ze had het hartstikke druk Maar ook onze situatie (vaste relatie) en haar situatie (vrijgezel) dat botste gewoon door de komst van een ukje. Ik heb de vriendschap gewoon laten varen. We hebben nu maar sporadisch contact en ik heb er rust mee. Ik heb mijn leven, zij het hare. Ze is nog steeds een vriendin van me, maar op een heel ander niveau als mijn andere vrienden!