Hoi allemaal, Vandaag ben ik na 3 weken vakantie weer begonnen op mijn werk en in de auto naar huis had ik het al helemaal gehad (zelfs tranen over mijn wangen!). Het zullen wellicht de hormonen zijn die door mijn lijf gieren van de Clomid, maar ik kon even niks hebben. Er was een collega met een aandachtspuntje van voor de vakantie wat ze met me wilde bespreken en een andere collega besluit me te negeren omdat ik haar naam in een overdracht heb vernoemd. Er werd totaal niet gevraagd naar mijn vakantie, terwijl ik hierin juist altijd de ander vraag naar hun belevingen. Herkennen jullie dit soort momenten? En hoe gaan jullie hiermee om?
Wat een domper zo na je vakantie! Niet echt leuke begin van het werkleven. Ik herken het niet helemaal maar wil even aan je vragen:"Hoe was je vakantie?" Vind je het werk wat je doet wel leuk?
Nou dat is dan ook erg oncollegiaal! Misschien een idee om eens rond te kijken voor ander werk? Ik zou zo niet kunnen werken in elk geval met zulke mensen.
Ik zou als dit gevoel blijft uitkijken naar ander werk. Jaren terug heb ik bijna hetzelfde gehad. Welliswaar had ik leuke collega's, de werkdruk was zo enorm hoog dat ik ook de eerste werkdag na mijn vakantie jankend in de auto zat. Drie dagen later zat ik met een lichte burn-oud thuis. Achteraf bleek dat ik al maanden last had van een enorme werkstress en mn batterij was na een vakantie van twee weken nog steeds helemaal leeggetrokken. Nu heb ik een baan die veel beter bij me past, na een vakantie heb ik weer zin in mn werk! Nooit meer naar mn werk met een knoop in mn maag, wat een verademing was dat. Let dus goed op jezelf! Vind je je werk nog wel leuk? Speelt er iets anders? Het is namelijk geen goed teken als je na 1 werkdag overstuur thuis komt....
@ Perzik; Wat ontzettend lief dat je naar mijn vakantie vraagt! Er stond eindelijk weer even een lach op mijn gezicht. Mijn vakantie was heerlijk, dankje! Ik heb mijn werk als verpleegkundige in de thuiszorg altijd wel leuk gevonden, maar sinds dag 1 heb ik af en aan soms wat problemen met mijn collega's. Soms denk ik dat het komt doordat het vrijwel alleen vrouwen onder elkaar zijn, maar ik denk ergens dat het ook gewoon DE vrouwen op mijn werk zijn. Ik voel me hierdoor soms wel erg onzeker, omdat ik me ga afvragen of het niet aan mij ligt. Al met al inderdaad geen fijn begin van de werkweek!
nou dat is ook niet aardig zeg...snap dat je daar van baalt. Ik vraag mij wel af als ik zo vrij mag zijn of je daar wel op je plek zit. Want dat je daar zo emotioneel van wordt geeft misschien aan dat je sowieso niet helemaal lekker in je vel zit? Ik bedoel er helemaal niet mee dat je je aanstelt hoor.
Wat een rot terug komst op je werk...misschien dat het over een weekje wel weer bijgetrokken is. Ik heb gelukkig geen ervaring met werken met allemaal vrouwen, maar dat is maar goed ook want ik zou er ook zo over piekeren, of je het allemaal wel goed hebt gedaan, of ze je nog wel accepteren, of ze niet achter je rug om vanalles proberen om je zwart te maken. Vrouwen zijn zo onaardig tegen elkaar en onder elkaar. dus ik wil je vooral succes wensen. en mocht je er over een maand nog niet echt happy zijn, probeer te kijken of je iets kunt veranderen waardoor het weer beter wordt! dus niet alleen denken wat rot dat ze er niet naar vragen, maar lekker zelf over vertellen, wat je allemaal hebt gedaan en ook wel naar hun weekenden en uitstapjes blijven vragen....het komt vast goed!
Herkenbaar... Ik heb dat ook regelmatig (gehad) op het werk. Helaas ook op mijn studie verleden jaar. Soms liggen de mensen je niet of is er iets wat zij niet leuk vinden of waardoor je er niet bij hoort. Ander werk zoeken is een optie, maar je kunt het ook gewoon ronduit vragen. Die collega die je negeert bijvoorbeeld. Je kunt naar haar toe lopen (als je dat wilt) en vragen: kan ik je even spreken; ik heb het gevoel dat je mij negeert. Ik kreeg dat idee omdat *benoemt gebeurtenis* en *waarom jij dat vond* en vraagt vervolgens: klopt dat? Een gevoel kan ze nooit ontkennen; en misschien is ze zich wel van geen kwaad bewust en zal ze vriendelijk reageren. En zo niet, dan weet je dat ook gelijk en heb je een mogelijkheid om het uit te praten. Of ze is gewoon een verschrikkelijk mens en dan kun je haar dat recht in haar gezicht zeggen (dat heb ik verleden jaar ook bij iemand gedaan - f*ck her!!!). Daarna kun je elkaar links laten liggen en optrekken met anderen. Meestal duurt het bij mij vrij lang voordat ik ergens op mijn plek ben. Dan voel ik mij een paar dagen ergens bij horen - maar uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk nergens bij hoor en blijf ik maar solistisch Na elke vakantie is het opnieuw wennen, zeker twee/drie weken...
Joycey dat uitpraten met deze collega heb ik helaas al een paar keer geprobeerd, maar eindigt helaas altijd weer op deze wijze. Ze gaat over 2 maanden met pensioen dus in dit geval wil ik kiezen voor doen of mijn neus bloed (negeren? Wie?). Hopelijk kan ik het dan over een paar maanden achter me laten en zit ik inmiddels weer wat meer op mijn plek hier. Zo niet... Ik ben her en der aan het solliciteren en dan hoop ik maar dat ik ergens anders wel mijn plekje zal vinden. Ik vrees echter dat dit een terugkerend probleem is omdat ik "anders" ben en helaas ook op de middelbare school en het MBO buiten de boot viel. Met anders bedoel ik dan weer meer volwassen en dat is blijkbaar in deze maatschappij iets negatiefs .