Het zal vast niet de eerste keer zijn dat dit onderwerp aan bod komt, maar ik kan er niks aan doen ik heb gewoon een hekel aan haar. Mijn man is enigst kind en vanaf het moment dat ik met hem ben 7 jaar inmiddels moet ze mij niet. Word ik compleet genegeerd en als mijn man dan de kamer uit is of wat ook moet ze altijd even een gemene kwetsende opmerking maken. Toen ik zwanger was van de eerstezijn er 5 ziekenhuisopnames geweest, ja mijn schoonmoeder is niet de allergezondste, suikerziekte en niet al te goed ter been. Maar ik had het best zwaar met mijn zwangerschap maar ze verwachten dat mijn man elke dag langs kwam. dat deed hij dan ook, hij voelt zich op de 1 of andere manier verplicht om voor haar te zorgen. Hij heeft ook een vader maar die heb geen rijbewijs en is ook heel slecht ter been. Elke keer scheen er niets aan de hand te zijn. Naar mijn idee gewoon aandacht trekkerij. Ik kreeg dan teveel aandacht. En onze hele zwangerschap ruzie alleen maar daarover gehad en voelde mij best wel alleen. Toen onze dochter geboren was is ze niet meer in het ziekenhuis geweest. Mijn man moest ze elke keer ophalen ook in mijn kraamweek, en nu zelfs, liever komen ze hier niet heen en willen ze dat we naar hun komen. als ze dan hier waren werd mijn kind uit me handen gerukt en een uur aan de keukentafel gezeten, waar ik echt verdrietig om was. Erbij op¨de bank kon ze niet zitten want daar zou ze niet meer uit kunnen komen. als we daar zijn zitten we ook aan de keukentafel uren en uren... Ze vind steeds dat onze dochter het te koud heeft en heb daar commentaar op dat we haar warmer moeten kleden etc. Zij hebben ook een hond en ze besloot dat mijn kind maar even met haar gezicht bij de hond moest zodat de hond kon wennen ofzo. Ze verwacht dat we vaak langs gaan en vind dat ze onze dochter te weinig ziet. 1x per 2 weken heb ik eruit kunnen halen bij mijn man. ze zal nooit de moeite nemen om hierheen te komen en als we daar dus zijn zit mijn dochter in de stoel omdat de hond daar rondloopt. Als we daar zijn word ik dus compleet genegeerd, totaal geen enkel respect hebben ze voor me. Nu ben ik weer zwanger ondertussen 22 weken. En jahoor, we hadden verteld dat we zwanger waren en nog geen 2 weken later lag ze weer in het ziekenhuis, ondertussen al 3 keer. nee het gaat nooit goed met haar, maar ze kan aan de bel trekken wanneer zij dat wilt. ik ga er niet heen en ik wil ook niet dat mijn kind daar steeds is. dat vind ik niet nodig. Dus mijn man en ik hebben daar weer continu ruzie over. Lekker genieten he van de zwangerschap? Heb al zovaak met mijn man proberen te praten, maar het ligt altijd aan mij en denk dat hij gewoon niet wilt toegeven dat zijn familie belachelijk is.ik vind haar het ook niet waard om er zoveel ruzie over te maken. en hij is niet anders gewend dan dat hij altijd alles moet doen voor ze, in het begin dat we samenwoonde deed hij elk weekend de weekboodschappen bijvoorbeeld. Hij maakt zichzelf afhankelijk en zij maken daar gebruik van. Dit ook omdat hij en onze dochter vaak kadoos krijgen, en nu de nieuwe baby. ik probeer echt mijn best te doen om zo aardig mogelijk te zijn en zal bijvoorbeeld met verjaardagen e.d. met mijn dochter knutselen, Praten met haar heeft geen enkele zin, Ze wisselt geen woord met me en betrekt alles op haarzelf. hebben meer moeders dit zo erg? vinden jullie dat ik me aanstel?
ik kan een heel verhaal typen over hoe erg mijn schoonmoeder is, maar dat heeft geen zin... dan ben ik morgen nog niet klaar, om het dus maar heel erg kort te houden.... uiteindelijk komt het op jezelf neer..... kun je het naast je neer leggen..... ja nee amen en alles met een korreltje zout nemen. en maar een uurtje op bezoek. en indd knutselen voor ziekenhuisopname en verjaardag. wat betreft dat ruzie maken met je man.... niet doen... probeer het ook daar naast je neer te leggen, probeer afspraken te maken dat hij niet elke dag gaat maar om de dag..... en dat jullie kindje dan niet altijd mee gaat maar gewoon 1 of 2 keer die week.
tnx voor de reactie, ben niet de enige met problemen dus had ik ook niet verwacht hoor, haha, , heb ook nog niet de helft getypt van hoe zij is. Maargoed het probleem is ook dat alles werkelijk alles betrekt mijn man op zijn familie. Om maar een voorbeeld te noemen als we aan het winkelen zijn zegt ie dat we dan even naar de Hema moeten dan kan hij voor zijn ouders even dit en dat meenemen, overal waar we heen gaan wil hij zijn ouders ook mee naar toe nemen. Het is nooit van ons samen, maar zijn ouders worden dus overal bij betrokken. Ik heb hem nu idd zover dat hij om de dag gaat, anders word het echt te zwaar voor me, heb ik hem ook gezged, en sterker nog, mijn dochter komt daar niet! hoe hoog of laag hij ook springt. Vergeten te zeggen dat de band met mijn ouders prima is. Hebben ook een vaste oppas dag en zijn echt heel lief en hebben respect voor alles wat we doen, willen zoveel mogelijk doen hoe wij het doen etc. Ook een goede band met mijn man, en dat maakt het moeilijk, want hij koppelt het vaak daaraan. ja maar jou moeder..... blabla Maar wat je zegt, probeer het naast mij neer te leggen, het beheerst namelijk nogal mijn leven. Maar das heeeeeeeel moeilijk
Als eerste wil ik je als tip geven maak idd geen ruzie met je man hierover. Ik herken veel van je vehaal maar wat je voor ogen moet houden is dat het toch zijn ouders zijn. Jouw man staat altijd tussen twee vuren in en dt is moeilijk. Probeer het gedrag van je s-moeder langs je te laten glijden of ga toch een gesprek aan. Confronteer haar met jouw gevoel...dat je nooit goed genoeg bent in haar ogen etc. Dan ben jij het kwijt en erger dan dit kan het volgen mij toch niet worden Succes
een paar kleine voorbeelden van mijn schoonmoeder * ik wil jou lelijke rotkop niet in mijn huis, het is MIJN zoon en daar blijf jij vanaf * het is jou schuld dat hij nu al uit huis is !!! ( hij was 24) EN ze heeft hem zelf uit huis gezet toen we 3 weken "verkering"hadden ik was net 17 geworden... kregen verkering... en 3 weken later zei ze tegen hem : of je maakt het uit... of je gaat maar ergens anders wonen..... dus hij woonde met 3 weken al bij mij en mijn ouders. * opbellen : ja ik wil de zolder opruimen.... NU ! ehmm ik zit te eten zegt mijn man dan ( toen nog vriend) ja en... kan me niet schelen.... en dan huilen,.... ik heb vroeger zoveel voor jou gedaan, ik heb je luiers verschoond... ik heb je eten gegeven.... ik heb er voor gezegd dat je zelfstandig werd... en nu vraag ik je dit... en wil je me niet helpen.... boehoehoe ..... en dan voelt mijn vent zich schuldig en liet zijn eten staan om meteen naar zijn moeder te gaan. * bij beide zwangerschappen wou ze geen oma worden, bij beide zwangerschappen heeft ze ons beide niet gefeliciteerd met de geboorte van onze kinderen. bij beide geboortes heeft ze ruzie staan maken met ons omdat ik eerst mijn moeder belde voor zij op de hoogte werd gesteld. en dan komen we weer terug op de discussie hoe mijn ouders altijd belangrijker zijn in haar ogen. * nu nog maakt ze opmerkingen als : waarom kleed JIJ de kinderen zo koud aan..... als ze verkouden worden is dat JOU schuld hoor.... ( ehh ze hebben romper lange mouw aan en zoon heeft nog een tshirt eronder ....hmm oh dat wist ik niet.... is dan het antwoord. * of met verven.... ik intresseer me er niet voor hoeveel rotzooi ze maken... ze hebben lol.... zodra ze in bed liggen ( ik doe het meestal voor het slapen gaan ) ruim ik het wel op. maar neeee mevrouw moet even bepalen dat ik tijdens het verven met de kinderen ook maar even alles meteen weer achter hun kont op moet ruimen ! en dan er nog boos over worden op mij ook nog pff bekijk het even. * toen onze zoon in het ziekenhuis lag met een gebroken been ( 4 weken lang) hebben mijn ouders een kado gekocht van 90 euro, zo;n mobigo... een computertje, mijn schoonouders (die gescheiden zijn) woudne graag mee betalen, zodat het ook van hun was, en mijn schoonzus en zusje ook, nou prima vonden mijn ouders goed, waarop mijn ouders zeiden, wij brengen het vanmiddag wel.... waarop mijn schoonmoeder boos werd... zij betaalde toch immers ook mee..... ZIJ wou het geven.... en zij kwam de volgende avond pas weer.... waarop mijn ouders weer zeiden: ja maar het jong verveeld zich dood... kan het het bed niet uit omdat hij in tractie ligt.... wij kunnen het vanmiddag toch gewoon geven... nee dat wou ze absoluut niet hebben. okee zeiden mijn ouders, geef jij het dan maar.... maar wat schoonmoeder niet wist is dat mijn ouders mij al op de hoogte gesteld hadden van het cadeau.... wat doet schoonmoeder.... ze gaat naar onze zoon toe.... kijk eens wat deze lieve oma voor jou heeft uitgezocht, een mooi duur cadeau omdat jij je zo verveeld en zo nog wat te doen hebt in bed.... dus ik kom binnen en zeg : hoor ik dat nu goed ? JIJ dit gekocht ? jaaahaa zegt ze..... toen zei ik wel, JA en MIJN OUDERS ! hmm ja ook een beetje van andere opa en oma ! en dit zijn nog maar een paar dingen waar ik zo op kan komen er zijn echt heel veel dingen gebeurd afgelopen 6 jaar... en het enige dat helpt is het naast me neer leggen, ze veranderd niet.... ze is zoals ze is en alles wat ze zegt neem ik met een korrel zout, ik ga een uurtje in de week, en ook mijn kinderen zien haar liever niet als wel.....en dat doet ze gewoon zelf om wie ze is.... ze wil het forseren met de kinderen en daar houden die van mij niet van.
oja nog iets : mijn schoonmoeder heeft net na de geboorte van mijn dochter een paar schoenen gekocht voor onze zoon, 2 maten te klein... boos werd ze ... toen ik haar vertelde dat het niet paste, alles wat mijn ouders kochten was goed en paste goed en wat zij kocht was weer eens niet goed, ze schreeuwde een end weg en gooide de schoenen naar mijn kop, tassen die ze bij zich gooide ze door de kamer en ze bleef maar tieren, onze kinderen werden super bang, we hebben haar weggestuurd met de mededeling dat ze terug mocht komen als ze normaal kon doen en sorry kon zeggen, na een half jaar kwam ze nog steeds niet en ben ik zelf nar haar toe gegaan. ik zeg wel heel makkelijk leg het naast je neer maar ik heb er soms ook nog moeite mee hoor.... maar bedenk goed waar je het voor doet ! nu na 3 jaar.... ziet mijn schoonmoeder dat ze het helemaal verkeerd heeft aan gepakt...... ze ziet namelijk dat onze zoon en dochter dingen opmerken...... die zien dat oma niet "lief"is voor hun mama.... maar hun mama is de beste en de liefste in hun ogen... en zullen achter mama staan. vorig jaar vroeg ze aan de oudste, ga jij mee met oma een stukje fietsen ? Nee ik wil niet met jou weg, jij vind mama niet lief. en nu nog ..... hij is niet graag alleen bij zijn oma... en wanneer oma nu rot doet tegen zijn mama gaat hij er dwars tegenin... ze tekend haar eigen plek als oma zijnde ..... voor onze kinderen is ze niet heel belangrijk... ze doet namelijk lief tegen mama.... en nu ziet ze dat... dat als ze het niet had laten merken..... dat de kinderen zich dan meer op hun gemak gevoeld hadden, en NU werkt ze eraan.... en nog gaat het niet altijd goed dus wanneer ze zo doet... probeer te bedenken : mijn kind krijgt dit ook mee.... ze tekend haar eigen plek als oma zijnde, ook mijn kind zal achter mama staan. dat maakt het een stuk makkelijker om los te laten.
Bah wat vervelend zeg.. Mijn schoonouders zijn ook geen lieverdjes.. Gelukkig ziet mijn man dit steeds meer in. Maar het blijft moeilijk voor hem, want het zijn zijn ouders. Maar daar zijn ook vele ruzies aan te pas gekomen hoor tussen hem en mij. Dat hij ze niet zomaar de deur wijst kan ik nog begrijpen, maar ik wil dat hij ziet zoals het is. En dan hij begrip toont naar mij toe. Dat gaat ondertussen best heel goed. Wij hebben met hen ook al vele ruzies gehad (pas nog). Het blijft altijd moeilijk.. Maar wij hebben ook duidelijke afspraken met elkaar: wij laten ons niet dwingen om wat af te spreken. We komen niet alleen daar. Als ze ons willen zien, kunnen ze ook hier komen en zelf bellen. Als er weer ruzie gemaakt/gestart wordt door hun, mogen ze het zelf oplossen en bespreekbaar maken (lees excuses maken). Anders is er gewoon geen contact tot die tijd. Misschien kun je eens redelijk met je man praten? Duidelijk maken wat voor dingen ze doet en zegt tegen je. Wat jij prettig zou vinden en zou verwachten. Hoe moeilijk het ook is als het gaat om ouders, je hebt altijd nog eerst een leven met je vrouw en kinderen, dan pas komt de rest. Dat moet je man toch echt gaan beseffen vind ik! Maar het heeft ook heel erg veel te maken met je eigen houding en hoe je erin staat. De momenten dat ik het even niet kan, valt het meer zwaar. Maar sommige momenten probeer ik heel erg mijn best te doen in accepteren. Dan loopt het een stuk soepeler. En het is niet leuk dat dat zo moet, maar zij veranderen echt niet..
jeetje...en ik maar klagen over mijn schoonmoeder maar die maakt het gelukkig lang niet zo bont als die van jou. Wat naar voor je zeg! Het negeren herken ik ook wel. Voordat we getrouwd waren ging het eigenlijk wel maar ze probeert steeds van alles erdoor te drukken zoals zij het wil en daar zeg ik nu gewoon wat van. Dan gaat ze met haar rug naar me toe staan en richt het gesprek dan op mijn man. In het begin moest ik daar wel om lachen maar uiteindelijk vond ik dat zo belachelijk dat ik er een keer wat van heb gezegd in een tuin vol visite bij familie van mijn man. Ze werd toen rood en stamelde een beetje maar ik was de schaamte een beetje voorbij toen en heb gewoon tegen haar gezegd dat ik altijd netjes tegen haar doe en dat ik verwacht dat zij ook met respect met mij omgaat. Sindsdien is er eigenlijk nog niet veel veranderd maar ik was wel blij dat ik het op een nette manier eruit had gegooid. Ik denk dat het ook wel helpt als er meer begrip is vanuit je man. Hij moet toch ook zien dat zijn moeder jou niet met respect behandeld. Het blijft inderdaad zijn moeder maar jij bent zijn vrouw en ik vind niet dat hij dit zomaar over zijn kant kan laten gaan. Als een ander zo respectloos tegen je zou doen zou hij er wel wat van zeggen toch? Nu de kindjes nog klein zijn zou ik echt proberen om op een lijn te komen met je man want als de kinderen straks groter zijn en dat rare gedrag van oma gaan overnemen....daar zou ik toch niet blij van worden.
Iedereen is her zich hopelijk wel van bewust dat je een relatie hebt met de zoon van deze horrorvrouw? Ik blijf het altijd zo bijzonder vinden.. je bent toch niet alleen in deze relatie? Wat vind je partner er van? Wat heeft hij mee gekregen van zo'n vrouw in de opvoeding? Vindt hij dit normaal? Ik zit niet te wachten op het antwoord hoor maar ik blijf me verwonderen hoe zulke leuke kerels schijnbaar zulke monsters van moeders hebben
haha, ja. En dan zijn er ook zekere theorieën die beweren dat mannen vaak op vrouwen vallen die ze aan hun moeder doet denken en andersom.
hier werden de ogen van mijn man gelukkig al gauw geopend ! dus hij is er al vlot niet meer in mee gegaan en zijn samen het "gevecht" aan gegaan met zijn moeder, zijn moeder is echt geen monster, ze houd van haar zoon en van haar kleinkinderen, maar voelt zich snel buitengesloten en als wij andere dingen te doen hebben voelt zij zich onbelangrijk, en gaat ze dat op een nare manier uiten, gelukkig zijn we het wel met elkaar eens over zijn moeder, en staan we hierin dus samen en niet ik alleen, ik zou het erg moeilijk vinden als ik er alleen voor had gestaan
Jeetje wat zal je het ook moeilijk hebben (gehad) met de situatie, lastig hoor, Mejojo. en alle andere mama's. Wat jammer dat het te vaak zo moet gaan Mijn man ziet het idd niet erg in wat er allemaal gebeurd, of hij wil het niet inzien want zn mammie loopt zo over hem heen. Soms twijfel ik heel erg aan mezelf en denk ik dat het aan mij ligt. Wat ik al eerder zei, hij is enigst kind. Zijn ouders zijn slecht ter been en er word op hem gerekend. Daar gaan ze ook van uit, hij kan geen kant op naar zijn idee. zal altijd een opdracht krijgen om wat voor ze te moeten halen (hondenvoer oid) Ze belt sowieso 2 keer per dag op hoe het met hem gaat en wat ie allemaal gedaan heeft. Ook word er uigebreid besproken wat we hebben gegeten en met wat voor vlees en dat soort dingen elke dag. Als we weg zijn belt ze altijd op of hij ergens is aangekomen (niet alleen vakantie, wat ik wel logisch zou vinden al belt ze dan bijna elk uur waar we precies zitten) vreselijk.... En idd ik moet het naast me neer leggen en de situatie accepteren, maar dat is wel kei moeilijk met zo'n " horrormama" zoals eerder gezegd nee praten probeer ik heel vaak met hem ook, maar hij probeert het altijd af te wimpelen of eoindigd in een ruzie en dat vind ik ook niet leuk voor onze dochter zovaak. want als we ruzie hebben gaat het maar over 1 ding