Ik schrijf dit omdat ik ontzettend veel verdriet heb wat er in de afgelopen maanden is gebeurt. Ik hoop dat ik het op deze manier een plaatsje kan geven.... 2jaar geleden gingen we voor een 2de kindje.Binnen 3 maanden was ik zwanger.We hadden dit nooit verwacht omdat de eerste zwangerschap een jaar op zich heeft laten wachten.Dolgelukkig en blij waren we. Helaas voor korte duur want met 5,5 week ging het al mis. Heel verdrietig maar wel realistisch dat zoiets altijd kan gebeuren. In de maanden die volgden raakte ik niet zwanger. In september (2009) vroeg mijn vriend mij ten huwelijk! Ik ben toen voor een jaar aan de pil gegaan omdat ik niet zwanger wou trouwen. Van mijn dochter was ik nl.30kilo aangekomen. September 2010 zijn we getrouwd en in oktober stopte ik weer met de pil! 5 januari 2011 had ik al een positieve test in handen! Helemaal blij waren we en had er alle vertrouwen in dat het nu goed zal gaan. Helaas 2 weken later kreeg ik met 6 weken een bloeding. We mochten meteen een echo laten maken, niks te zien op de echo en de bloedwaarde was erg laag. weer een miskraam.(achteraf mischien een buitenbaarmoederlijke zwangerschap) Wat een ontzettende pijn voelde ik.... Toch besloten we vol goede moed er weer voor te gaan en zo had ik 11mei een positieve test in handen. Gereserveerd en terughoudend was ik blij, maar tegelijkertijd leefde ik continue in angst, angst om weer een wondertje te verliezen. Ik voelde continue een druk onderin de linkerkant van mijn buik. Ziekenhuis gebeld en we mochten weer komen. 24mei was dat. Helaas was het nu echt foute boel. Ik had een buitenbaarmoedelijke zwangerschap en werd diezelfde dag nog geopereerd. De arts heeft mijn eileider kunnen sparen en daar waren we 'blij' om. Maar.... ik knapte helemaal niet op en ipv. dat mijn hcg bleef dalen ging het weer stijgen (als ze je eileider sparen moet je wekelijks bloedprikken totdat je hcg onder de 0,2 is). Ik werd gebeld door het ziekenhuis dat ik meteen moest komen. Zo gebeurde het dat ik 14 juni voor de 2de keer geopereerd werd en dat ze alsnog mijn eileider hebben moeten verwijderen. De psychische klap die je dan te verwerken krijgt kan ik niet omschrijven.Je leeft in angst en verdriet dat je mischien niet meer zwanger kan worden.... Na een goed gesprek met de gyn. hebben we besloten om het op z'n beloop te laten en gewoon kijken of ik toch weer een keer spontaan zwanger raak. We zijn lekker met z'n 3-en op vakantie gegaan en hebben genoten! Eenmaal thuis dacht ik het lijkt wel of ik zwanger ben. Nee dat kan toch niet zo snel????!!! Toch voor de zekerheid een test en ja hoor op 26juli testte ik wederom positief! Ongelofelijk dat dit zo snel kan! En nadat het 3 keer fout is gegaan kan het toch niet waar zijn dat wij nog een keer alle ellende mee moeten maken? Nee dit gaat goed, dat moet gewoon... Niks is minder waar 2augustus word mijn angst weer werkelijkheid.ik verlies bloed, heel veel bloed. In alle paniek weer het ziekenhuis gebeld en moest weer meteen komen. Bloed afgenomen waarde 23! Geen goede zwangerschap zegt de gyn. duh dat had ik zelf ook al gevoeld. Nu moet ik morgen weer bloed prikken en dan maar 'hopen' dat het hcg is gedaald want als het stijgt is het ws weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.... Hoeveel kun je meemaken in zo'n korte tijd en dan de vraag die continue door mijn hoofd spookt; WAAROM???? Ik heb voor mezelf besloten om een half jaar rust te nemen en weer aan de pil te gaan. Rust krijgen in mijn hoofd en ruimte om dit allemaal te verwerken, maar hoe verwerk je zoiets??? Mijn man wilt dit al helemaal niet meer meemaken en is er 'klaar' mee. Elke keer tussen hoop en vrees zitten, hij kan en wilt het niet meer... Maar ik kan nu niet leven met de gedachte dat we het niet meer gaan proberen over een half jaar en dat we nooit meer een kindje krijgen. Ik hoop dat mijn man er anders over gaat denken op langere termijn en dat we er samen uit kunnen komen. Ik ben een prater en hij is dat niet, dat maakt het ook nog eens extra moeilijk.... Pfff..hoeveel kan een mens aan?!! Sorry voor dit hele lange verhaal, ik hoop dat er mensen zijn die mij/ons kunnen helpen en tips kunnen geven.... Liefs Butterfly
Jeetje meid wat een heftig verhaal! Ik heb 1 miskraam gehad en zit er soms al helemaal doorheen.. Meid idd hoeveel kan een mens aan.. Ik hoop voor je dat het geen bbm zwangerschap is Duim voor je morgen! Meis ik weet verder niet goed wat ik moet zeggen alleen dat ik jou en je mannetje natuurlijk veel sterkte wens en ik hoop dat jullie in de toekomst wat meer geluk krijgen en toch ooit nog een kindje mogen krijgen.. Liefs
Hoe is het vandaag gegaan meis? Heel veel sterkte, het valt allemaal niet mee, dikke knuffel! Een mk krijgen is vreselijk, en als je dat dan meerdere malen mee moet maken, dat is gewoon zo oneerlijk, dat zou niemand moeten gebeuren!
hoi Sterretje, Lief dat je reageert en aan me denkt! Mijn bloed is al goed gedaald naar 10,1! Dus dat betekend dat ik een gewone miskraam heb eb gelukkig geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap! Ik ga vanavond al starten met de pil! En moet volgende week voor de zekerheid nog een keer bloedprikken. Liefs
Hoi butterfly, Jeetje wat heftig zeg! Heb er geen woorden voor. Ben zelf na 22 weken zwangerschap bevallen van ons zoontje ivm een ernstige zwangerschap. Willen nu heel graag weer zwanger worden, maar het zal nooit meer een zorgeloze zwangerschap worden. Wel "fijn" dat de HCG waarden gedaald zijn ipv gestegen. Ik hoop echt oprecht dat jullie het komend half jaar een beetje rust kunnen vinden en dat in de toekomst de zon weer een beetje gaat schijnen. Ik ken je man natuurlijk niet, maar misschien denkt hij er over een tijdje anders over. Geef hem even de tijd om alles te verwerken en praat erover. Wellicht dat na de periode van rust hij het weer net zo graag wil als jij! Ik hoop het!!! Liefs
Lieve butterfly, wat een verdriet. Ik wil je even een hele warme digiknuf geven..komtie..."HUG"! Voor jou! Ik heb zelf een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, dat is nu 1 jaar geleden en omdat het opnieuw zwanger worden maar niet lukt kan ik het verdriet op sommige dagen ook nauwelijks verdragen. Ik wens je heel, heel veel sterkte, moed en positiviteit voor jullie toekomst! Liefs Roos
Lieve Butterfly, Zit jou verhaal te lezen en de tranen beginnen te branden. Ik ken zo dat gevoel ik ben zelf 2 weken geleden geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap van bijna 8 weken. Het is zo moeilijk om hier mee om te gaan wij zijn zelf nu 1,5 jaar bezig en was zo gelukkig dat ik een positieve test in mijn handen had . Weet niet of je dat herkent dat je ontzeker er van wordt en bang dat ik nooit een mooi kindje in mijn armen mag houden, mijn 1e eileider hebben ze ook moeten verwijderen omdat die niet meer te redden was. Wil je via deze weg ook heel veel sterkte wensen en kracht!!!! Liefs Babs
Lijkt of ik mijn verhaal las alleen hadden we alleen nog geen kinderen. Dus ook 3 keer een miskraam en 1 keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met 7 weken. Toch ben ik direct na me buitenbaarmoederlijke zwangerschap zwanger geraakt en dat is goed gegaan. sterkte!
Lieve meiden, Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes! Doet me erg goed en vind het ook fijn dat ik hier mijn hart kan luchten! Ik heb gelukkig veel mensen om me heen die lief voor me zijn en er voor me zijn, maar dat is toch anders omdat hun het (gelukkig) nog nooit hebben mee gemaakt. @ Eef5, wat verschrikkelijk voor jullie zeg, heb er gewoon geen woorden voor. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop oprecht dat je weer zwanger mag worden en een gezond kindje in je armen mag sluiten!! @ Bellerose, Vreselijk voor jullie, en wat erg dat je tot nu toe niet meer zwanger bent geworden. Mogen jullie niet naar het ziekenhuis om te kijken wat mogelijk is? Of willen jullie dat (nog) niet? Wij mochten na een half jaar zelf proberen terug naar de gyn. en dan zouden we gaan starten met evt. ivf.... Ik herken je verdriet en je machteloosheid... @ babsiebabs, ik herken je gevoel van onzekerheid. Het is nu nog extra moeilijk voor je omdat het nog maar zo kort geleden is. Het verdriet en de angst is enorm. Hoop dat je weet dat je met 1 eileider ook nog goed zwanger kan worden? En als dat niet lukt, schakel dan hulp in van je gyn. Maar voor nu moet je eerst psychisch en lichamelijk herstellen. lichamelijk voel je je snel weer beter, maar weet uit eigen ervaring dat je psychisch een flinke klap te verwerken heb... @ lizzy, haha ja heel apart om dat zo op te schrijven he! Maar ben er inderdaad wel heel blij om Als een van jullie de behoefte hebt om er met me over te 'praten', laat dan even een berichtje achter op mijn profiel! Dikke knuffel voor jullie allemaal!!!!