Hoi allemaal, Ik ga dinsdag naar de HA toe. Waarom? Omdat ik eigenlijk al heel mijn leven lang loop met het overslaan van me hart. Oké, ieder mens heeft hier last van, maar de reden dat ik nu toch eens verder wil laten kijken zit als volgt: Mijn opa (de vader van mijn moeder(die ik overigens nooit gekend heb)) is op jonge leeftijd overleden. Mijn moeder was 9 toen hij overleed. Hij voelde zich kennelijk niet goed, is naar huis gegaan, op bed gaan liggen, en is gestorven aan een hartstilstand. Vorigjaar februari ben ik bevallen van Dinand. Dit was via een keizersnede omdat hij in stuit lag. Achteraf gezien ben ik zo enorm blij dat ik zo bevallen ben! Toen Dinand 9 dagen oud was, wilde hij van het een op het andere moment niet meer drinken. Ik heb de nacht aangeklooit, maar het klopte niet voor mijn gevoel. Manlief was het er mee eens dat ik de HA zou bellen. Als het aan de assistente had gelegen, had ze het afgedaan als: Ach, hij is nog zo klein, misschien heeft hij gewoon geen trek. Wacht maar tot volgende week het CB langskomt. Maar zo eigenwijs als ik ben, heb ik door gedramt dat ik wilde dat de arts hem zag. En das maar goed ook! De HA kon geen verklaring vinden, hij was erg geel, maar daarbij ook erg kreunerig. Ga maar naar de kinderarts in het ziekenhuis! Afijn, wij de auto ingestapt en meteen richting ziekenhuis. Onderweg daarheen raakte Dinand in shock. Wat was ik blij toen we in het ziekenhuis aankwamen. We mochten ook vrijwel meteen doorlopen. En daar begon alles. Kleertjes werden uitgedaan, plakkers overal. Zuurstofgehalte in het bloed was absoluut niet goed, zuurstofmasker op. Er werd preventief antibiotica gegeven. Mocht het een infectie zijn, werd dat meteen aangepakt. Maar dat was het niet...het was zijn hartje. Hij had een grote fikse vernauwing in zijn aorta zitten zagen ze met een echo. Hij is toen over gebracht naar het LUMC in Leiden. Met 14 dagen is hij hieraan geopereerd. Nu is het een lekker ventje van bijna 21 maanden oud. Achteraf heeft dit alles een behoorlijke impact op ons, maar vooral op mij gehad. Halverwege september vorig jaar stortte in van de een op de andere dag in. Natuurlijk had ik daarvoor al klachten: wat als ik dood ga en m'n man achterlaat met een kind? Was oververmoeid want die hele periode heb ik mezelf weg gecijferd. Maar ik wist ook meteen dat ik hier niet alleen uit zou komen en ben meteen naar de dokter/maats.werk gegaan. Dit alles luchtte wel op. Na een paar weken was ik 's ochtends spontaan een keer misselijk, en mijn gevoel zei: Gooi er een test tegenaan. Wat bleek, ik was zwanger van nummer 2. Ik wilde na Dinand altijd heel graag een 2de, maar hoe ouder Dinand werd hoe meer ik zoiets had van: het is verstandiger dat we nog even wachten. Toen ik instortte wist ik dat het nu helemaal niet verstandig zou zijn om aan een 2de kindje te beginnen. De zwangerschap verliep probleemloos, alleen met mij ging het niet altijd even goed. Met 22 weken zwangerschap was zowel voor mijn man als voor mij de maat vol. Er moest iets gaan gebeuren en wel snel. Ik had last van paniekaanvallen, een vreselijk iets. Via de VK en de HA ben ik bij de crisisdienst van het GGZ terecht gekomen. Een week later ben ik begonnen met anti depressiva. Hoewel ze dat in een zwangerschap liever niet doen, was de keus bij mij niet anders. Als ik niet met de AD zou beginnen, was de kans behoorlijk groot aanwezig dat ons meisje eerder zou komen. Met veel pijn en moeite ben ik er aan begonnen, want het voelde voor mij als me eigen kindje vergiftigen. Nadat er wat weken voorbij gingen voelde ik mezelf zo ongelofelijk opknappen. Ik was zo enorm blij dat ik die stap genomen had (uiteindelijk). Toen Fabiënne werd geboren, kon ik eindelijk genieten. Want hoewel de angst en paniekgevoelens werden onderdrukt door de AD, zat ik wel regelmatig te denken aan: Wat als Fabiënne het zelfde heeft als Dinand? Kan ik zo'n slopende periode nogmaals aan? Ik moest ter observatie 48 uur blijven in het ZH, maar daarna mochten we lekker naar huis. Toen Fabiënne 6 dagen was, wilde ze ook van het 1 op het andere moment niet meer drinken. Daar gaan we dan, dacht ik meteen. De kraamhulp die we hadden was fantastisch en zo meegaand dat ze meteen de vk heeft gebeld. We mochten direct naar het ziekenhuis komen. Ze was inderdaad wel wat bleekjes en dronk vrijwel niets. Ze hebben haar opgenomen, achteraf bleek dat ze spruw had. Wel hebben we erop gestaan dat er een echo werd gemaakt van haar hartje, zodat we zelf konden zien dat er met haar niets aan de hand was. De echo kregen we. Ze had geen vernauwing in haar aorta, maar ze had wel ipv 3 aortakleppen, maar 2 kleppen. Ze hebben meteen gekeken of dit lekte, maar dit was niet het geval. Dus het is verder niets ernstigs (GELUKKIG). Bij mij schommelt me gevoel wel. Ik voel me goed hoor, maar ik heb er soms dagen tussen zitten dat mijn gevoel niet geweldig goed is, en maak me dan zorgen om alles. Nu heb ik de stap genomen. Ik ga naar de huisarts toe om te kijken of er verder onderzoek gedaan kan worden bij mij. Ik vind het raar en vreemd dat mijn opa is overleden aan een plotselinge hartstilstand, dat mijn hard vrij regelmatig overslaat, en dat mijn beide kinderen iets hebben wat niet helemaal in orde is. En stiekem vind ik het toch best een beetje eng!
Wat een verhaal, en wat goed dat je die stap hebt gezet. Ik kan me goed voorstellen dat je er enorm tegen op ziet. Maar je wilt natuurlijk weten of het bij jou ook zo is. Het lijkt in de familie voor te komen dus verder onderzoeken is in mijn ogen juist heel goed. Veel succes en sterkte
Pfff wat een verhaal zeg! Wat een stress zal dat opgeleverd hebben. Superfijn dat met je zoontje goed gaat Inderdaag goed dat je de stap gezet hebt. Ik kan me ook voorstellen dat je er tegen opziet, maar het is voor een goed doel . Sterkte!
Poeh, meis!! Wat een verhaal, ik kan me voorstellen dat je het spannend vindt! Maar wel ontzettend goed dat je gaat! Ik hoop dat het niks ernstigs is en dat je straks opgelucht adem kan halen! Veel sterkte!
Jemig Ik snap dat je dat onzeker maakt. Grote stap, maar wel een goede! Als er niets uitkomt (wat ik natuurlijk voor je hoop) dan is het nog altijd goed geweest voor je gemoedstoestand Heel veel sterkte. En fijn dat het (weer) goed gaat met je kindjes.
heftig verhaal allemaal mijn hart slaat ook vaak over en voel ik me even minder tot op heden bij elke onderzoek geen verdere onderzoek na gedaan alleen luisteren en ik loop er al jaren mee 4 jaar nu ongeveer zelfs vk/gyn/avondarts nacht arts ziekenhuis niets anders gedaan dan luisteren en ze merkte het ook wel op maar zochten er niets achter
Jeetje!! Wat een verhaal!! Natuurlijk is het eng! Maar ontzettend knap dat je aan de bel hebt getrokken. En ook heel fijn dat alles goed gaat met jullie kindjes.
goed meid dat je de stap genomen hebt! Je gevoel is ook zó logisch... Ik heb tegenwoordig zo iets van: Voel ik iets waarvan ik dénk dat het niet klopt- bezorgd het me angst en beinvloed het mijn doen en laten? Dan ga ik er niet meer mee rond lopen en mezelf stapelgek mee maken: Hupsakee, naar de huisarts. Vaak wordt je dan toch wel snel gerustgesteld en als je dat niet doet, heb je achteraf voor niets lang rondgelopen met klachten waar je hartstikke angstig van werd. sterkte en succes!
ik ken het. Me opa en oma zijn overleden aan hun hart 59 en 69 jaar maar. Al me vader zijn broers en zus allen achter in de 30 begin 40 toen hebben al hartinfarcten gehad 2 hebben ze zelfs voor de dood weg moeten halen. Omleidingen in het lichaam, gedotterd enz.... Behalve me vader die heeft nog niks gehad "ff afkloppen". Ik ben er ook als de dood voor dat het mij overkomt of me vader. Het zit echt bij ons in de familie aan me vader zijn kant. Wel heeft de arts gezegd dat het ook generaties kan overslaan. Mijn vader was een nakomertje na 10 jaar misschien heeft het hem overgeslagen, of hij heeft gewoon puur mazzel dat zijn hart het goed doet. Kan ook wezen dat wij het gen bij ons dragen. Maar het hoeft niet. Wij moeten iniedergeval elk jaar ons cholesterol, bloeddruk enz na laten kijken. Gelukkig altijd goed geweest. Maar........ik ben nu veeeel te zwaar dus het is nu gevaarlijk voor me. En ik heb nu elke dag wel een moment dat ik bang ben. Wat als...........Er word gezegd dat ik niet eraan moet denken maar onbewust doe ik het wel. Door me gewicht ben ik nu soms kortademig en dat vind k best eng. Ik weet dat ik echt moet afvallen dus ik ga het ook zeker doen. Maar als je me zusje ziet die is veeeeeeeeel zwaarder dan ik ben en haar cholesterol en bloeddruk is juist weer goed. Kan ook best zijn dat ik het wel heb en me zusje weer niet. Het is echt gepuzzel. Wat betreft mijn kinderen weet ik het niet, maar ik wil wel als ze straks 16 zijn dat het nagekeken word. Iniedergeval voor de zekerheid! Succes meid, hoop dat alles gewoon goed met je is!
Thnx allemaal voor de reacties. Natuurlijk hoop ik dat er uiteindelijk niets gevonden word. Ik laat me dinsdag ook niet wegsturen als hij alleen maar geluisterd heeft. Ik wil gewoon dat er iets anders gedaan wordt dan luisteren alleen. Al die jaren dat ik ik er al mee rond loop, (ja oke ik ben niet dood neergevallen in die tijd, dus er zal wel niets aan de hand zijn) maar het kan zo enorm beangstigend zijn. Zeker omdat ik zelf nog aan de AD zit (die overigens prima zijn werk doet hoor). Als mensen vragen aan mij: wat zou je dan het liefst willen wat ze wel doen? Een echo!
Heel goed van je! Bij mij is een jaar of vier terug een echo van mijn hart gemaakt wegens een ruis en overslaan. Mijn hartklepje blijkt wat langer te zijn en als ik dan stress heb krijg ik de ruis en dat blijkt dan te voelen als overslaan.. Mijn hart was voor de rest in perfecte conditie.. Ik ben zo blij dat iknu weet hoe het komt, ik durfde gewoon soms niet meer te slapen omdat ik bang was dat ik dood zou gaan... Dus goed van je meid,die onzekerheid is ook niets! Succes
Goedemorgen allemaal! Nou hier vanmorgen naar de HA geweest. Hij vind (gelukkig) net als ik dat dit best verder onderzocht mag worden. Misschien dat het toch erfelijk bepaald is. Morgenochtend ga ik eerst bloed laten prikken voor de schildklier, natrium, kalium, HB en BSE(nee dat is niet de gekke koeienziekte whaha). Donderdagochtend nog een afspraak staan voor een holter. Die krijg ik (denk ik) 24 uur lang. Als mijn hart dan zou overslaan, kan ik op een knopje drukken en wordt de 30 seconden die daarvoor waren ook geregistreerd. Zo kan het een beeld vormen of het daadwerkelijk iets van hartritme stoornissen zijn. Vooralsnog denkt hij niet dat dat iets ernstigs is omdat alle mensen daar last van hebben. Ik kom op de wachtlijst te staan voor een echo (dat is hetgeen wat ik het liefst wil, en daar kwam hij gelukkig zelf mee!) Nu aankomende donderdag eerst maar kijken of ik zo'n moment van die hartkloppingen kan oppikken. Dan zal je zien dat ik die dag helemaal nergens last van heb! Heb het trouwens ook niet elke dag hoor, maar eens in de week komt het zeker voor. Al met al ben ik dus blij dat ik zo'n fijne meegaande huisarts heb!
Super goed van je dat je gegaan bent. Fijn dat de ha het zo serieus neemt en je goed laat onderzoeken. Heel veel succes, ben benieuwd of er iets uit gaat komen.
Jeetje wat een verhaal, maar goed dat je zo op je strepen staat en ik snap je angst hoor!! Fijn dat je idd serieus genomen wordt
Gisterochtend bloed laten prikken. Moest vanmorgen toevallig naar de dokter om een holter (apparaatje die je hart registreerd) op te halen, en toevallig waren de bloeduitslagen al binnen. Natrium, kalium, cholesterol, suiker, vitaminen, mineralen, HB en schildklier waren allemaal tiptop in orde! Das alvast een zorg minder. Ik heb nu voor 2 weken een holter mee gekregen, en moet proberen dat overslaan van het hart proberen op te vangen. Als het gebeurd moet ik op een knop drukken en wordt er een halve minuut voor het overslaan en een minuut na het overslaan geregistreerd. Ben erg benieuwd!