Oh wat rot voor je dat je hier zo mee zit... ik zou denk ik precies hetzelfde hebben... het bezorgd aankijken maar niks durven zeggen en daarna me schuldig voelen dat ik het niet had gedaan... wat niet wil zeggen dat dat schuldgevoel terecht is want zoals anderen ook al zeggen, jij was niet verantwoordelijk maar die ouders, jij was druk met je eigen kinderen... en je had als je wel wat had gezegd waarschijnlijk nog een grote bek gekregen en het had niks veranderd... Vreselijk als mensen zo nonchalant met hun kinderen om gaan Ben mezelf nu door dit topic wel aan het voornemen om toch iets te zeggen als ik zoiets zie, alleen al om niet ook zon schuldgevoel te hebben achteraf. het is wel een goeie om na te denken hoe je zoiets niet aanvallend kunt brengen, dat scheelt wel...
Enorm heftig Jij moet je zeker niet schuldig voelen Die vrouwen moeten dat Hun aanspreken hierover zal helaas niets veranderen zo’n soort vrouwen luisteren daar niet naar Hopelijk zijn ze nu wel wekker geschud Vreselijk
Ik begeef mij ook een beetje in die kringen en is het niet (naast natuurlijk de enorme gezinnen en daarmee ook de “nood” dat iedereen mee helpt) Gods voorzienigheid?
Dat denk ik niet. Ik denk eerder gewoon gemakkelijk, het zal zo'n vaart niet lopen, we houden allemaal een oogje in het zeil ed. Ik herken overigens wat @Paardenbloem schrijft volgens mij wel ja.
Dat is wel een makkelijk excuus natuurlijk. Als wij het op 'God's voorzienigheid' hadden gegooid waren we hoogstwaarschijnlijk na een jaar alweer kinderloos geweest met onze zoon met gebruiksaanwijzing. Gelukkig hebben wij wel altijd onze 'ouderlijke verantwoordelijkheid' genomen. Ik kan echt heel weinig verdragen van mensen die, om welke reden dan ook, hun jonge kinderen aan hun lot overlaten. Helaas al meerdere gevallen meegemaakt. En dan heb ik het niet over een ongeluk in een klein hoekje, maar meer het geval zelf gaan liggen zonnen en de driejarige opzadelen met zusje van 12 maanden in een zwembad met glijbanen. Of een peuter van een jaar of 1,5 bij het speelstationnetje in de Jumbo parkeren en zelf uitgebreid gaan winkelen. En dan verbaasd zijn erop aangesproken te worden, en dan vervolgens de kleine weer uit het oog te verliezen. Dat soort werk.
Ik zie het ook veel gebeuren. Nu zal ik ook echt wel eens fouten maken met mijn kinderen, maar ik snap echt niet dat veel ouders bij ons in de buurt hun kinderen van 4/5/6 jaar naar buiten sturen met 'ga maar buiten spelen en ik wil je over 2 uur weer zien' en gewoon geen toezicht houden... We wonen naast een weg waar auto's en stadsbussen rijden. TS: je hebt niets verkeerd gedaan. Maar: ik zou wel de politie bellen en vertellen wat je gezien hebt. Wie weet hebben ze geen interesse in je verhaal, maar wellicht word er wél onderzoek gedaan en dan moet dit imo gemeld worden. Dan heb je wel gedaan wat je kon doen. En je hoeft je niet schuldig te voelen, het is de verantwoordelijkheid van de ouders om op hun kinderen te letten.
Ik hoop het niet.. Dat dat lijdt tot laksheid.. Ik snap het ook niet, want los van je geloof wil je toch gewoon je kind helemaal nooit kwijt, heb je een oerdrang om je kind te beschermen ofzo.. Ik hoop/denk zelf dat het vooral onmacht is om alles in de gaten te houden met de grote aantallen kinderen..
Het is ook niet iedereen hoor, over het algemeen zijn het hele lieve, vriendelijke mensen. Ik merk alleen wel dat ze veel aan de sociale controle overlaten, en dat is voor iemand die uit Den Haag komt moeilijk te begrijpen... Ik vind het gewoon iedere keer doodeng als ik zo'n kleintje in z'n pamper op een fietsje over de straat zie fietsen...
ik ook... maar ook als ik aan zwemmen ben en sommige ouders zie, eigenlijks zit ik nooit relax en telkens andermans kinderen in de gaten houden
Of die klagen t zwembad aan omdat er gebrek was aan toezicht. TS jij had hier echt niks aan kunnen doen. Zulke types krijg je geheid een grote bek terug. De oudste is rond de 8 dan zou je verwachten dat ze toch al de nodige jaartjes kinderen hebben en al redelijk bekend zijn met t fenomeen watervlug en de paar cm water die maar nodig is. Ik had niet eens gebleven, mijn man en ik hebben t nodige al meegemaakt. Zo'n houding en onverantwoordelijk gedrag draait bij ons de maag om. Wij vertrekken en dat is geen geintje. Tis er wat aan doen of er mee leren dealen, nou ermee dealen wordt m niet, er wat aan doen dat de situatie veranderd heeft geen nut (grote bek en aanverwanten) dus stappen we zelf maar uit de situatie. Sorry iets te veel kleine kistjes gehad...
@Vero0504 Snap in helemaal... ik denk dat wij nu ook zouden weggaan of ergens anders waar we niet zien gaan zitten(als dat kan en lukt en dan rustig bij zouden voelen...) we zijn nog niet wezen zwemmen na overlijden van R dus geen idee hoe ik nu zou reageren.
Dit inderdaad. Waarschijnlijk had je alleen maar dingen naar je hoofd gekregen als: waar bemoei je je mee oid. Hopelijk zijn je eigen kindjes niet te erg geschrokken?
Ik woon bepaald niet in de biblebelt, maar hier in de buurt lopen kinderen ook al redelijk jong zonder direct toezicht buiten en ik doe daar wel een beetje aan mee. Mini speelt bij mijn moeder ook soms met alleen haar broer (van 7) buiten en ze mag inmiddels ook al op pad als ik nog mijn schoenen aantrek bijvoorbeeld. Zeker in de buurt naast ons is alles ingericht op kinderen en daar spelen ze in de leeftijd van 2,5 tot 10 samen buiten zonder direct toezicht. Er is namelijk altijd wel een ouder die de afwas doet bij het raam en daardoor iedereen ziet of die in de voortuin aan het werk is en een oogje in het zeil houdt. En de kinderen zijn ook gewend dat ze door andere ouders kunnen worden aangesproken. Ik denk dat dat effect op zo'n plek waar jij woont nog sterker is. Iedereen let een beetje op elkaar en dan kun je wat makkelijker ruimte geven. Maar, met water kan dat nooit en oudere kinderen kunnen niet op kleine kinderen letten. En dat is de verantwoordelijkheid van de directe volwassenen en het lijkt me vreselijk om dit zo mee te maken. Het is niet jouw schuld of verantwoordelijkheid geweest, maar ik snap dat het je ontzettend raakt.
Hoi ts, als ik dit een keer ga meemaken zal ik jouw verhaal in gedachten houden en op de desbetreffende ouders afstappen. Uitleggen dat ik verhalen ken waarin het vreselijk misging. Dus wat dat betreft heb je met je topic mogelijk al toekomstige kinderen gered. Het was niet jouw verantwoordelijkheid. Ik snap je schuldgevoel. Heel rot om mee te maken dit! Onze zoon van 6 speelt ook zonder toezicht buiten (geen water). Hij mag om het blok spelen en als hij zich er niet aan houdt, moet hij een week in de tuin blijven. Als hij weggaat bij het vriendje bij wie hij speelde moet hij dat eerst komen melden. En dan nog, ga ik hem zoeken als ik hem drie kwartier niet heb gezien of gehoord. Mijn hart slaat dagelijks overuren en in mijn hoofd is hij al talloze keren ontvoerd. Maar toen ik zelf 6 was, fietste ik al zonder begeleiding naar school. Een dorp verderop! Ik nam zelf het pontje als ik de rivier over moest en zakgeld gespaard had, toen ik 8 was. Dat was 5-8 kilometer van huis. Ik genoot van die vrijheid en gun het mijn zoon ook. Bovendien spelen al zijn leeftijdsgenoten zonder toezicht en mogen zij zelfs al veel verder van huis, net als ik vroeger. Tja, 't blijft lastig. Ik wil hem zelfstandig hebben en ik wil hem voortdurend zien voor mijn eigen rust. Dat gaat nu eenmaal niet samen.
Ik herken dat dus echt niet als insider. Gelukkig niet.. want dat zou toch wel erg beschamend zijn. Ik zie t wel bij 'tokkie gezinnen'. Vaak meerdere gezinnen bij elkaar, bbq mee, veel drank en harde muziek. (Ik woon omgeving 010) En op die kinderen let niemand. En als je er wat van zegt.....
Van waar ik woonde in Nederland herken ik dit ook wel. Maar zonder het verder goed te praten vraag ik me af of het niet ook te maken heeft met de sociale controle die in grotere steden toch wel mist?
Wij wonen in een beetje een volkswijk in de stad, hier ook jonge kindjes die alleen buiten spelen en bv met hun loopfietsje over de straten rijden zonder echt toezicht (soms is er wel een zus/broer mee, maar niet altijd). Ik zie echt regelmatig buurkindjes van 2,5-3 jaar aan de andere kant van de wijk rondrijden, gewoon midden op de straat (terwijl het hier best druk is met verkeer, er is bv een supermarkt waar heel veel mensen naartoe gaan, vrachtwagens rijden etc - ik vind dat zelf soms al onoverzichtelijke situaties als ik er fiets...). Mijn oudste mag zelf naar 4 verschillende speelpleintjes in de wijk, mijn jongste alleen naar het pleintje aan het eind van de straat. Dat vind ik al spannend genoeg Ik durf nu wel alleen met 2 kinderen naar het zwembad, en daar wil ik ook altijd beide kinderen kunnen zien (de oudste mag wel zelf zwemmen, de jongste blijft bij mij, ze heeft nog geen diploma). Bij een zwemvijver of aan zee gaan we altijd met z’n vieren en is er continu iemand bij de kinderen. Zoooo veel ouders die lekker dutjes doen op het strand en hun kind gewoon bij het water laten spelen, brrr...
Misschien lees ik t verkeerd, maar denk jij dat grote refo gezinnen hun kleine kinderen zo de straat op sturen omdat de voorzienigheid van God zou zijn als ze iets zou overkomen, want dan is t hun tijd gewoon geweest? Of juist dat God wel op hen let? Ik zou beide absurd vinden. Niet dat jij dat denkt, maar dat die mensen zou zouden denken. Ik ben t gelukkig nog nooit tegengekomen. Anders zou ik daar zeker wat van zeggen.