hoi, Ik heb een tijdje geleden laten weten zwanger te zijn. Toendertijd was het niet gelijk feest (wel voor mij) omndat hij niet blij was. Inmiddels is het aleemaal helemaal geweldig. We kijken er naar uit! Maar het volgende punt is: hij wil niet dat er iemand anders dan hijzelf en medisch personeel bij de bevalling is. Ik zou het heel graag met hem samen doen, maar wil ook graag mijn moeder in de buurt. In dezelfde kamer. Hij komt hooguit met het compromis dat ze in de kamer ernaast mag zijn. Das voor mij niet akkoord. Niemand die mij zo goed kent, weet hoe ze mij gerust kan stellen en viermaal ervaringsdeskundige is als zij. Hij vindt dat we het samen gemaakt hebben en het samen ter wereld moeten brengen en daar heeft verder niemand iets mee te maken. Ik kan moeilijk informatie vinden omtrent dit onderwerp en zou heel graag verhalen en reacties van anderen willen horen. Lara
hmmmm wat verveldn zeg... dat jullie er niet uitkomen... maar ikzelf wil ook graag mijn moeder erbij hebben, en gelukkig zal mijn vriend daar niet moeilijk over doen, maar mocht hij dit wel doen, zou ik er gewoon op staan, en zeggen... of ze komt mee.. of jij bent zelf neit aanwezig.. ( zo ben ik echt) ... maar iedereen is hier natuurlijk anders is,maar ik denk dat hij misschien dan de ernst van hoe jij je voelt wel seriues neemt...??? anders gewoon op een rustige manier zeggen... dat je weet dat jullie je kindje samen ebben gemaakt, maar je graag je moeder erbij wilt hebben, want zij weet rpecies wat er met mij omgaat.. en jij niet ! zij weet hoe het voelt, en jij niet !... zij kan me helpen omdat ze dingen weet, en jij niet !... ik wil je er sup[er graag bij hebben, maar voor mij is mijn moeder een MUST... en ik denk dat ik degene ben die daar het beste over kan beslissen, want jij bent niet degene die daar ligt te bevallen !!! ik hoop in iedergeval dat je eruit komt... en wees gewoon hard.. blijf bij je standpunten, len aat je niet te makkelijk omlullen... ik wens je super veel succes gr.sarah
Echt alweer een super opsteker! Ik denk er in principe ook zo over, ben alleen bang voor het conflict en wil ook argumenten hebben om hem te overtuigen (jaja, dat ie t uit zichzelf nog niet begrijpt!)
Ik begrijp je man wel, maar jou ook. Jammer dat jullie het er niet over eens kunnen worden. Misschien als je hem rustig uit legt dat je haar erbij wilt omdat zij ervaring heeft... Probeer het rustig uit te praten samen in ieder geval. Hoop dat jullie er uit komen.
Miss kan je eerst overeenkomen dat je moeder idd wel in julie huis is (of ZH) en dat als het niet gaat voor jou, ze erbij mag komen. Als je partner toch ziet op het moment zelf dat het niet gaat en jij je moeder wil, kan hij toch weinig anders doen dan dat toestaan lijkt mij.
Misschien kun je voorstellen dat jullie het volgende keer met z'n tweeën doen, als HIJ gaat bevallen. Nee, serieus, jij moet al het werk doen en jij hebt steun nodig van mensen die jij graag om je heen wil hebben.
hmmm argumenten... je zou kunnen zeggen: hoe zou jij je voelen, wanneer jij een baby moet uitpersen, met iemand die zelf absoluut geen idee heeft over hoe jij je voelt...???... je kunt me steunen, en daarom wil ik ook dat je er bent... maar zo iemand als mijn moeder met haar ervaring zal je niet zijn... en IK lig daar, dus kun je me met deze keuze OOK steunen... als ik nou om zomaar iemand vroeg... maar ik wil mijn MOEDER, de vrouw die Mij op de wereld heeft gezet... en dus heeeeeeel goed weet wat er allemaal in mij omgaat, nu wil ik jou niet kwetsen, maar jij zal nooit weten hoe dit voelt... en ik wil graag iemand die ik vetrouw in de kamer hebben, die OOK weet hoe het voor mij is... dat is voor mij gewoon heel belangrijk.... ik wil graag dat je het snapt.. zonder dat we ruzie krijgen.. maar IK lig hier en niet jij !! en dit wel op ene heel rustige manier... dan zal hij het wel berijpen hoop ik... gr. sarah
Precies. Dus eigenlijk wil ik gewoon even bevestigd horen dat ik geen belachelijke wens heb, zoals manlief weet te omschrijven. Ik zou zijn eventuele angst om zich buitengesloten te voelen als eerste op deze wereld begrijpen. Maar daar gaat het hem niet om, zegt hij. Ik vind ook dat daar hele duidelijke afspraken over te maken zijn. Hij zal de navelstreng doorknippen (toch een ere-taakje) en de baby eerder vasthouden dan mijn moeder etc. Moeder is alleen daar voor the mental support. De tweede do ik zonder probleem alleen samen met hem.
Ik begrijp het wel dat hij je moeder er niet bij wil hebben. Het is toch een gebeurtenis die min of meer intiem is en ja je moeder ligt er in bed ook niet naast om mee te kijken (misschien een slecht vergelijk, maar weet niet hoe ik het anders moet verwoorden) Hij voelt zich misschien niet goed hierbij omdat jij blijkbaar denkt dat hij geen groot genoege steun is voor jou om je te helpen bij de bevalling. Ik begrijp dat dat voor hem vervelend is. Van de andere kant moet jij al het werk doen en moet jij natuurlijk krijgen wat je wilt op zo'n moment. Maar ik zou er goed over nadenken of hij misschien niet die steun kan zijn in plaats van je moeder. En ik zou dan wel akkoord gaan met het feit dat ze in een andere kamer zit. Als het erop aankomt en jij hebt haar nodig gaat hij daar echt niet over bekvechten op zo'n moment denk ik....
Dat is ook helemaal waar. Hij zal daar niet over gaan bekvechten op dat moment. Maar ik zou ook graag goede en eerlijke afspraken maken. Daarnaast is mijn moeder ook een persoon met emoties en voelt zich graag ook betrokken. Ik kan haar niet zomaar in de "wachtkamer" zetten, als het ware. Daar respecteer ik haar teveel voor. Voor haar is het ook een emotionele gebeurtenis en ook haar kleine meid ligt daar te bevallen. Het is niet zo dat ze het voortouw zal kunnen nemen, dat vind ik mn mannetje zn taak, maar ze mag zien wat er gebeurt en kunnen zeggen wat ze wil. Zo zie ik het tenminste graag voor me. Ik weet dat alles altijd anders loopt dan je hoopt of pland, maar toch. Mijn vent is daar omdat het zijn kind is en wij er voor elkaar zijn om dit moois op de wereld te zetten. Mijn moeder is daar om de cyclus te laten kloppen. Het komt ook uit haar voort. Daarnaast is bevallen een vrouwending. Tsja, vroeger mochten de mannen er niet eens bij zijn... Groetjes, Lara
Wij wilde het heel graag saampies doen. Maar wij wonen in Denemarken en toen mij moeder hoorde dat de kleine van plan was te komen, is ze gelijk hierheen gereden. Op het moment dat ik mocht gaan persen kwam ze binnen ... ik vond het heerlijk dat ze er was. Jullie komen er hopelijk samen wel uit ... het is nl ook heel bijzonder om je moeder bij je bevalling te hebben.
Ja daar heb je wel gelijk in, dat t een vrouwending is, maar vindt je moeder het dan zo erg om er niet bij te zijn? Uiteindelijk is er ook een verloskundige bij die je heel goed kan helpen en ook vrouw is...meestal dan. Misschien kan je met je vriend/man afspreken dat ze erbij is op het moment dat t kindje echt geboren wordt, en de uren ervoor dat hij er dan alleen is. Dan mist zij de geboorte niet en heeft hij tijd met jou alleen.
Ik had mijn moeder er ook bij ondanks dat mijn hier voordat het zover was niet zo happy mee was. Dat was dan echt iets voor hem om zich overheen te zetten, want ik ken mijn man en mijn mam en bovenal mijzelf. Ik had haar er echt bij nodig en mijn man was ook blij dat ze er bij was, dan had hij ff tijd om af en toe een hap van zijn ontbijt te nemen haha. Nee echt, het moet voor JOU zo aangenaam mogelijk zijn en geen drama. Misschien wil jij je vent er NIET eens bij hebben op het moment zelf omdat je hem wel kan schieten.. Dat had mijn zus namelijk. Nee, dit is helaas iets wat alleen jij kan doen (bevallen dan) en dan moet je het doen hoe JIJ het wil!
Ik snap je vriend toch ook wel. Kan me voorstellen dat hij zich overbodig voelt als je moeder erbij is. Maar je moet echt doen waar jij je goed bij voelt. Ik heb een hele goede band met mijn moeder maar ik wilde het echt alleen met mijn man doen. Het moment supreme is echt van ons samen geweest en we hebben heerlijk samen genoten die nacht. Daarna zijn mijn ouders meteen gekomen. Ik denk ook niet dat mijn moeder erop zat te wachten om erbij te zijn hoor haha. DIe is veel te nuchter wat dat betreft. Maar nogmaals je moet doen waar jij je prettig bij voelt.. Het voorstel om je moeder in de buurt te houden maar het eerst met je vriend te proberen is misschien wel een goed idee.
Het is idd een lastig probleem, maar JIJ moet jullie kindje ter wereld brengen en als je daar je moeder bij nodig hebt...... DAN IS DAT ZO!!! Ik hoop dat jullie er uit komen, succes ermee! XXX
tja moeilijk dit... mijn moeder stond bij de 1e op de gang te wachten ik had zelf ook zoiets van dit is van ons samen, en mijn moeder en ik zijn echt 2 handen op een buik maar ik zou ook niet willen dat mijn schoonmoeder aan de andere kant van het bed zou staan en ja dat is toch ook weer logisch dan dat dat dan ook niet gebeurt.. bij de 2e was mijn moeder er wel bij, vooral omdat ze bij ons om de hoek woont, ik het al had overlegd met hem en hij er niet op tegen was, maar vooral omdat ik dit ook graag met mijn moeder wilde delen, gelukkig begreep mijn schoonmoeder het wel maar ik kan toch echt wel begrijpen at hij daar niet zo heel gelukkig mee is.... ik weet niet of jullie in de toekomst nog meer kinderen willen, maar zou je niet een compromis kunnen sluiten dat bij een eventuele 3e je moeder er wel bij mag zijn...... jammer dat deze donderwolk er nu boven hangt...ik kan me heus wel voorstellen hoe jij erover denkt en dat jij graag je moeder er bij zal willen hebben maar ik kan nog beter je man begrijpen, dat hij dit gewoon iets van jullie samen vindt.... hoe dan ook ik hoop dat jullie eruit komen. succes
Hoi Lara, Lastig zeg, dat je met zoiets zit terwijl je met andere dingen bezig zou moeten zijn! Wat de andere (aanstaande) moeders ook schreven: ik denk dat je goed moet overleggen, maar dat jouw mening net wat zwaarder mag wegen dan die van hem. De bevalling is voor jullie beiden een heel intens moment, die jullie gezamelijk op een optimale manier moeten beleven. Wat bij mij ook meteen in mijn hoofd kwam is dat je van tevoren eigenlijk nooit kan zeggen waar je precies behoefte aan hebt (en de vader ook niet). Geen enkele persoon is hetzelfde en geen enkele bevalling. Misschien heb jij wel tijdens je bevalling de behoefte aan rust en stilte en heeft de vader wel een oppepper van een derde persoon nodig. Ik zou het dus nog niet vastleggen en met z'n 2en kijken hoe de bevalling loopt (bijvoorbeeld met je moeder in de buurt of naast de telefoon zodat ze meteen kan komen als ze gebeld wordt). Bovendien zou ik er geen grote druk voor jezelf op zetten. Succes met jullie keuze!
Mensen, jullie zijn heerlijk om te lezen. Dankjulliewel daarvoor. Ben er voorlopig nog niet uit. Heb ook besloten te wachten tot week 35 ofzo. In die tussentijd gaat er nog zo veel gebeuren. Misschien moet ik er lekker uit stappen. Ik heb inmiddels aangegeven waar ik me prettig bij voel en de gedachte dat ik het zonder mn moeder zou moeten doen maakt me verdrietig. Ze zoeken het maar uit met zn allen. Maar ik denk soms ook dat dit misschien een mooi moment is om de wereld aan te kunnen op eigen kracht. Ja, mn vent is erbij, maar bij hem hem ik niet al mn leven lang steun gezocht en hulp gekregen. Das gewoon anders. Ik weet het ook niet goed uit te leggen, ik ga gewoon niet kiezen tussen die twee. Klaar. Ik doe het niet. Maarreh...ik wordt weer geschopt, hihi, t is druk in mn buik. En morgen gaan we kijken wat het is!!! Zo ontzettend nieuwsgierig...naar mn kleintje.
Mijn moeder was erbij en wil ik er nu ook weer bij hebben... ik heb mijn mannetje verteld dat ik dat graag wilde en hij vond het logisch, Ze was ook een enorme steun op de momenten waarop de pijn niet te harden was...ze kende het immers en heeft de hele tijd mijn rug lopen wrijven. Mijn mannetje kon af en toe dan zijn zenuwen buiten weer onder controle krijgen door een sigaretje te roken hihi en ik had dan toch steeds iemand bij me.. ik had haar ook gewoon nodig omdat de 1e keer natuurlijk nieuw en eng was en zij mij het meest kan geruststellen. Geen moment heeft hij mij ook maar gezegd dat ik mijn moeder er niet bij mocht hebben. Hij begreep het volkomen en hij heeft ook zoiets van JIJ moet al het werk doen en dus mag JIJ ook zelf weten hoe je het voor jezelf het prettigst kunt maken en hij probeert zo goed als kan te steunen. (en dus ook het feit te accepteren dat ik mijn moeder er ook bij nodig had/heb) en geloof me: ondanks dat je moeder erbij is, is het intiem genoeg hoor.... want hij blijft de papa en nadat jij je kindje in armen hebt gekregen is hij aan de beurt