Veel huilen, altijd zeuren, nooit luisteren, ik ben er klaar mee..

Pff ik kan je niet helpen maar wel aangeven dat het me heel zwaar lijkt. Hier is dat ook met fases, die van ons is 2 maanden ouder. Ik merk zelf dat het wel weer minder wordt. Hij slaapt niet meer overdag en 's nachts ook regelmatig niet eens de klok rond en is daarom vaak chagrijnig. Ik kan daar ook heel erg slecht tegen. Ik probeer me zelf voor te houden dat het wel weer over gaat. Hoort wel bij de leeftijd denk ik.
Overigens valt het niet luisteren bij ons heel erg mee, het is meer het chagrijnig en zeurderig zijn. En ik klink misschien heel negatief maar het valt allemaal reuze mee.

 

Dag moedertjevj!

herkenbaar hoor, onze draak is 2 jaar en 8 maanden, en heeft ook deze periodes. Zelf last van een postnatale depressie, de jongste is 4 maanden, maakt het allemaal niet makkelijker. Ik wil je een hart onder de riem steken met mijn bericht. HET IS OVERAL HETZELFDE. Je bent niet raar dat het je frustreert, HIJ is niet raar dat hij zeurt, huilt, niet luistert. Dat is mijn conclusie van de laatste tijd. Vaak hoor je het van mensen om je heen niet, maar dat is het fijne aan forums zoals deze. niemand veroordeelt je (als het goed is).
Het is zaak uit je frustratie te raken (hoe dat moet?, je aandacht richten op de positieve dingen die gebeuren, hem alleen maar positieve aandacht geven (behalve als het écht niet door de beugel kan natuurlijk), aan het eind van de dag de positieve dingen opschrijven, jezelf complimenten geven wat je goed gedaan hebt, je zoon complimenteren als hij even lief is, niet zeurt, niet huilt etc. Afspraak met hem maken:" ik luister niet als je zeurt; kun je dit ook normaal zeggen? En met normaal bedoel ik; mama, mag ik dit bakje/een snoepje/naar buiten?". Wowl, wat goed dat je dit netjes vraagt. Je krijgt een sticker als je goed luistert.
Dit soort dingen werken bij mijn draak. Ik hoop dat je ermee uit de voeten kunt.
En blijf vooral je hart luchten!
Oja, en wat mij ook geholpen heeft om mijn frustratie te verminderen is het inzicht dat hij het niet tegen mij persoonlijk richt (ik werd boos omdat ie wéér niet naar me luisterde (ben ik niet lief/leuk??, geen goede moeder??)) , maar puur zijn grenzen aan het verkennen is, aan het groeien is, en dit bij jou doet juist omdat hij zoveel van je houdt en zich veilig voelt.

 

Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn dochter toen ze 2,5 jaar oud was. Ene moment wil ze naar buiten, bij het schoenen aantrekken werd ze nijdig omdat ze niet naar buiten wilde. Dit ging de hele dag hoor. We werden er helemaal gek van. Straffen hielp niet, door het gekrijs kregen we oorpijn.
Ik heb uiteindelijk de box op zolder opgezet midden in de kamer, box helemaal leeg en dochter erin. Ze kon zich nergens aan bezeren. Alle deuren dicht en zelf beneden genieten van de rust. Eerste dag heeft ze er 2 uur in gekrijst (wel om de 5-10 minuten gaan vragen of het alweer ging). Na 2 uur was ze naakt in slaap gevallen. De tweede dag kon ze na een uur uit de box, rustig en wel. Op een gegeven moment was ze ook opgelucht dat ze niet meer zo nijdig was, kwam ze met een zucht vertellen dat het over was, vond het zo zielig. Ze had het gewoon dus niet onder controle, vond tegen zichzelf.

Na een week was ze weer bedaard en gedroeg ze zich weer.

Wij vonden het erg zwaar, kon haar af en toe wel een mep verkopen. Sterkte ermee.

 

Dat doe ik trouwens ook: als hij zeurt of jengelig iets vraagt, zeggen dat ik zo niet luister. Dat hij het normaal en netjes moet vragen. Dan zegt hij altijd alsjeblieft erbij haha. En vooral ook positief gedrag telkens belonen, al is het maar door te zeggen goed zo!

 

Nou, dit lijkt me inderdaad niets voor de kinderarts, bijna àlle 2 jarigen zijn zo

Zeeeeeeeer consequent zijn in je straffen (dus niet de ene keer wel straffen en de andere keer verzuchten hoe lastig het allemaal is en lekker zijn gang laten gaan). En laat hem maar lekker lachen, dat vergaat hem uiteindelijk wel als hij 4x binnen een kwartier in de hoek staat. Zo ging dat hier met beiden. Lachen hoor die hoek, tot je doorkrijgt dat je er wel erg vaak staat en het daar toch wel heel erg saai is en dat mama wel heel erg vasthoudend is..

Probeer ook af en toe een time out voor jezelf in te lassen. Hetzij door even alleen weg te gaan als je man/vriend thuis is of je kind eens een paar uurtjes naar een oppas te brengen en even jezelf verwennen in die tijd..Hier krijg je weer energie van, waardoor de wereld er ineens weer heel anders uitziet..

Probeer een paar avonden per week even een uurtje te gaan wandelen. Gewoon je hoofd legen, even alleen met jezelf en de natuur zijn. Ookal ben je nog zo moe, toch proberen. Echt, je knapt ervan op

Sterkte meid....Maar bedenk dat je er niet alleen in staat. Heeeeeel erg veel moeders worden weleens wanhopig in die eerste paar jaar van het leven van hun kind. Je lieve baby veranderd in een draakje en daar moet je in groeien, dat gaat gewoon niet doormiddel van een vingerknip. Ze noemen die eerste jaren niet voor niets weleens de tropenjaren. Het ìs soms gewoon zwaar, maar je bent zelf degene die doormiddel van wat aanpassingen de boel wat minder zwaar te maken (en dan bedoel ik daarmee dat je wat meer tijd voor jezelf mag inlassen...)

 

Als je kindje lachen moet omdat hij op de gang of in de hoek moet helpt het hier om zelf een timeout te nemen... Ik loop dan zelf even naar boven, doe het traphekje dicht en ga even boven zitten (even rust) en mijn zoon heeft dan heel goed door dat hij fout is geweest. dit werkt hier beter dan hem in de gang zetten, want als ik um in de gang zet dan loopt hij vrolijk lachend weer naar binnen en heb de klink omhoog dus door zelf even er uit te lopen (naar boven) wil echt helpen.

En verder het is echt de leeftijd hoor! Huilen omdat hij zijn zin niet krijgt negeer ik en zeuren ook werkt prima. en idd maak je kindje aan het lachen, kietel hem eens door e.d. altijd dikke lol. Zet de muziek eens een beetje luider en ga gek met hem dansen ook altijd dikke lol! Gewoon lekker gek doen samen. Dit maakt alles veel leuker en je kind wordt gewoon veel vrolijker daardoor deze dingen werken hier altijd heel goed, of even samen gaan zitten en puzzle doen gewoon even 1 op 1 aandacht dan genieten ze echt.

 

Hier ook een mannetje wat ik wel eens onder een paar lagen behang kan plakken en eigenlijk al vanaf zijn geboorte veel huilt. Ik kan er soms goed tegen maar ook heel vaak minder. Wat hij nu ook heel vaak doet is als ik bijvoorbeeld zijn schoenen aan wil doen of een schone luier wil geven dat hij zichzelf op de grond gooit en zichzelf heel zwaar kan maken op de 1 of ander manier (erg fijn voor me rug ook). Daarbij wil hij ook nog wel eens slaan en schoppen en kan daar best verdrietig om zijn. Ik vetrouw er maar op dat als ik gewoon consequent blijf het vanzelf weer beter gaat worden.

Sterkte en je bent gelukkig niet de enige!

 

PPff wat herkenbaar allemaal zeg..heb het hier ook regelmatig en schaam me dan voor anderen denk dan doe ik het wel goed wat doe ik verkeert!! We zijn nu de speen aan het afleren en wordt er wanhpig van de eerste avond gister ging het bst goed maar vanavond ppff mijn man is weg en hij sloopt de hele boel..maar je wil niet toegeven maar poe wat moeilijk zit hier bijna te huilen uit wanhoop....en zou het liefste die speen geven maar ja dan heeft hij gewonnen!

 

Herkenbaar.... alleen mijn zoontje is nu 3 jaar.
Hier werkt de consequente aanpak en daar wijk ik niet van af.
Ik waarschuw 1 x, daarna gaat hij op de trap en daarna gaat hij naar boven.
En natuurlijk beloon ik positief gedrag met complimenten en knuffels e.d.

 

Hoe oud is jou kindje?

Mss kun je eerst de speen overdag wegnemen en pas als dat gewend is ook 's avonds? Veel kinderen kunnen pas lekker ontspannen als ze even kunnen sabbelen tijdens het inslapen...

En wen eraan dat anderen er altijd wel anders over denken. Wat je ook doet, er zijn duizenden andere manieren. Maar bedenk dat jou manier ook een goede is, je doet het niet zo snel fout hoor Soms lijkt het bij anderen gesmeert te gaan, maar dat is ook vaak maar de buitenkant. Je weet nooit wat er achter gesloten deuren allemaal voor drama's afspelen

 

Nee dat is waar idd..Mijn zoontje is ruim 2 en een half en heeft al lang geen speen meer overdag hij had hem altijd alleen nog maar met inslapen..maar ja dat is nu extra moeilijk natuurlijk en pppff wat was het een drama vanavond hij verbouwde zijn hele kamer en ik steeds weer terug en hem gewoon weer rustig in bed leggen en weer weg, maar op een gegeven moment was ik het ook zat en werdt ik boos je wilt het niet maar ppff was zo moe en mijn andere zoontje van 5 maanden begon er ook van te huilen nou dan is het zo lastig en mijn man komt net thuis gaat 1 keer kijken en hij gaat slapen niet te geloven hebben meer moeders dat dat ze dan beter naar papa luisteren?? En ik wilde natuurlijk nou niet toegeven met die speen want je het was al 1 avond goed gegaan...

 

Ik snap je gevoel

Zelf ben ik erg makkelijk daarin hoor. Als hij helemaal geen speen meer heeft, alleen nog bij het inslapen, waarom dan niet?

Vaak zie je (al wat grotere) kinderen overdag met een speen in de mond lopen en praten. Zo krijg je problemen met de spraak. Van dat half uurtje voor het slapen gaan, krijg nmi niet zoveel problemen met de mondmotoriek of tanden. Zelf heb ik 2 duimers, die pakken ze wanneer ze willen (afhakken is ook weer zo lullig). Ze mogen van mij alleen pertinent niet praten met dat ding in hun mond. Gelukkig duimen ze alleen als ze ook hun knuffie erbij hebben. In de praktijk betekend dit, dat ze het doen als ze even een filmpje zitten te kijken en als ze naar bed gaan..

Maargoed, een ander denkt er weer anders over natuurlijk. Hoe sta je er zelf tegenover? Heb je echt zoveel problemen met dat speentje 's avonds of doe je dit om dat denkt dat het zo hoort?

 

Nou het is meer omdat 2 mensen hebben gezegt dat hij een speen mondje kreeg en heb me dat zo aangetrokken..terwijl het waarschijnlijk gewoon komt doordat hij stukjes van zijn tanden heeft afgebroken door een val! Maar heb zelf tot mijn 13e geduimt en vond het zo erg die scheve tanden dat ik het gewoon graag voor wil zijn en ja hoe ouder hij wordt hoe lastiger het wordt..

 

Doe waar jij (en je man) jezelf goed bij voelt. Laat je niet in de war brengen door anderen (ook niet door mij) en volg je gevoel. Als je gevoel zegt "doorzetten", dan doe je dat natuurlijk. Maar als alles binnenin je zegt dat je je kindje dat speentje nog even wil gunnen, zie dat dan alsjeblieft niet als falen....Inderdaad is het moeilijker om af te leren als ze ouder worden, maar het ouder worden heeft ook nog een andere kant. Je kunt dan namelijk meer uitleggen of je kunt er een fantasieverhaal van maken (bijvoorbeeld over een spenenfee die alle speentjes van de kindjes komt ophalen in ruil voor een klein kadootje bijvoorbeeld). Nu is je kindje daar inderdaad nog te klein voor en moet je ècht doorzetten en daar moet je dan wel een persoon voor zijn....

 

Er is hier al een topic over speentje afleren geweest, waar ik ook op heb gereageerd en nogal wat negatieve reactie's op heb gehad, omdat ik mijn kinderen nooit hun speen heb afgepakt, maar gewacht heb tot dat ze het ding zelf niet meer wilde. Mijn zoon van 12 heeft hem tot zijn 10e gehad, so what??? Mijn oudste van 17 duimde, en af en toe doet hij het nog, ja en............? Mijn zoontje van 2 heeft ook een speen, en ook die krijgt van mij alle vrijheid, als hij zich daar nu prettig bij voelt, wie ben ik dan omdat die speen weg te halen, en allerlei drama's te gaan veroorzaken? Wat de buitenwereld vind, daar heb ik maling aan, je doet het toch nooit goed. Ik vind gewoon dat je moet doen waar jij denkt goed aan te doen, en als dat het speentje van je zoon weghalen is, dan moet je dat gewoon doen, maar doe het alsjeblieft niet omdat andere zeggen dat hij een speenmondje krijgt. Als je zoontje zich veilig voelt en geborgen met een speentje s'avonds in bed, is dat toch veel belangrijker dan wat andere daar van vinden? En dat vele huilen, zeuren en niet luisteren, dat heb ik hier momenteel ook. Probeer er zo min mogelijk aandacht aan te geven, wat soms echt niet meevalt. En er even tussen uitgaan, zodat papa of een oppas het even over kan nemen, dat gaat voor mij helaas niet op. Er is hier geen papa, en ook geen oppas die het over kan nemen, ik roei met de riemen die ik heb, en ja soms zit ik er ook doorheen, maar na een goeie nachtrust ga ik er gewoon weer tegenaan. Ben ook niet anders gewend. Misschien dat ik daarom ook wat makkelijker in dingen ben geworden, zoals dat gedoe met een speen. Maar ook deze periode van dreinen, huilen, en zeuren gaat weer voorbij, en dan komen er weer andere dingen. Ik heb ze in 3 leeftijdscategorieen, en er is altijd wel wat, maar daar wen je wel aan. Doe gewoon waar jij en je zoontje zich goed bij voelen, en trek je niets van de buitenwereld aan! Maakt het voor mij in ieder geval een stuk makkelijker. Groetjesss Lot

 

ik sluit me aan bij het verhaal van lotte. ik heb ook 2 oudere kinderen en naarmate je langer moeder bent dan leer je om meer over je kant te laten gaan van wat andere zeggen. je leert het moeder zijn ook. dat je niet steeds onzeker bent over wat anderen vinden of zullen zeggen bedoel ik daarmee. 2 en half is gewoon niet de handigste tijd om een speen af te leren.en al helemaal niet als je er eigenlijk zelf ook moeite mee hebt. je moet vertrouwen hebben in je eigen kunnen en in je eigen oordeel als moeder en dat uitstralen.mijn kinderen hebben nooit een speen gehad omdat ze die niet wilde. maar hadden ze die wel gehad dan had ik hem s'nachts zo gauw niet afgepakt omdat iemand anders vind dat ik dat moet doen. geloof in je eigen oordeel meid en sta erachter.

wat ts betreft. we hebben deze fase allemaal. de een al wat erger dan de ander en hij komt ook nog een paar keer terug totdat ze 4 zijn en lekker naar school mogen. dat is waarom je moeders vaak hoort verzuchten dat hij/zij eraan toe is. in zekere zin klopt dat vaak ook want je zal zien dat je daarna in een rustige periode terrecht komt. tot de 5 ongeveer en dan gaan ze vloeken

zoals Lotte al zei het is met kinderen altijd wat. ze rollen van de ene fase in de andere. naarmate ze ouder worden komen er andere problemen of zorgen bij en ook die gaan weer voorbij. maar je groeit erin. zoals al geschreven is zoek een beetje ontspanning. ga als je man thuis is even een blokje lopen. of zet kindlief in de buggie en ga een eind lopen meestal worden kinderen daar ook rustig van. of even naar een speeltuintje in de wijk. of ga samen lekker gek doen en liedjes zingen doorbreek de negatieve sfeer. en denk maar dat er op hetzelfde moment nog veel meer moeders precies met hetzelfde zitten. dan voel je je wat minder alleen. sterkte!

 

Nou we hebben toch volgehouden met de speen, en het gaat nu al super gister middag en gister avond sliep hij binnne een kwartier toch blij dat we hebben door gezet, snap jullie reaxtie ook want oohh wat vond ik het moeilijk om hem te horen huilen.. maar wat ben ik nu blij dat ik toch heb doorgezet!!

 

dit werkt bij mij ook,die van mij is ook een jankerd hoor,altijd drammen,zeuren,vertikt het om iets netjes te vragen en hij kan al helemaal niet zn excuses aanbieden. sommige dagen trek ik het niet en schiet ik uit mn slof en andere dagen ben ik de rust zelve.
op tijd naar bed,af en toe iets leuks doen voor mezelf,lekker in bad of op de bank met een portie vlammetjes