ik ben muisje, al niet meer piepjong, maar kom. ik was een alleenstaande mama van 2 tieners, die ik altijd zogoed als alleen heb groot gebracht. een goeie 2 jaar geleden leerde ik iemand kennen, ook met 3 kinderen, die bij de ex verblijven, en hij bezoekrecht heeft. mijn oudste vloog toen net het nest uit, ik was een jonge mama. na een jaar was er sprake van samenwonen, dus ook gedaan, vanaf dan liep het mis, als zelfstandige nooit thuis, ik ondertussen zwanger, maar hij moest ook niks hebben van mijn kinderen, en liet dat ook duidelijk merken. 7 maand zwanger ziet hij het niet meer zitten, mijn zoon is er te veel aan en ik word netjes verzocht te vertrekken. in de daaropvolgende maanden is het racen tegen de klok om te verhuizen voor de bevalling, de sfeer word steeds grimmiger. ik ga door een emmotionele hel,de eenzaamheid is moordend, maar herpak met het vooruitzicht op de baby, van mijn zoon krijg ik alle steun en van mijn dochter ook, mijn vriendinnen zijn ook hemels. net voor de bevalling valt de vraag of hij mij en de baby ooit nog terug zal zien, waarop ik antwoord, nee, gedaan is gedaan, op dat moment speelt wraakzucht een grote rol, met het gevoel dat hij een hel heeft gemaakt van wat de mooiste tijd van mijn leven had moeten zijn, vermeld ik fijntjes dat ik binnen ga om te bevallen en dat hij niet welkom is, de baby krijgt ook mijn naam. hoe sterker ik word, hoe meer hij krimpt. kort voor d-day, wil hij voorlopig apart wonen maar hij ziet mij plots te graag om volledig te breken. ik houd voet bij stuk en beval, geflankeerd door 2 vriendinnen in een speedtempo. trots en volledig onderste boven stel ik savons mijn dochtertje aan hem voor, voor mij zit een wrak met een baby op de arm, ik voel een lichte vorm van victorie in mij. 2 jaar krijgt hij om te beslissen, ik bepaal of ie komt of niet, het blijft ergerlijk, hij zou kiezen voor sterilisatie, maar nu nag steeds niet gedaan, terwijl er toch een reeel risico is. om 23u komen voor een baby? en dan denkt hij dat ik dat goed zal vinden. gek word ik ervan. alle meningen zijn welkom hoor, heb ik nu zoveel geduld? ben ik te braaf?
Welkom op dit forum. Een moeilijke situatie, waarin jij goed moet kijken naar wat je zelf ook wilt en wat het beste zou zijn voor de baby. Stel grenzen, in het belang van jullie allemaal. Er moet volgens mij duidelijkheid komen voor allen die bij deze situatie betrokken zijn. Hierbij moeten gevoelens van wraak en victorie naar mijn mening geen rol spelen, want dat lijkt mij niet in het belang van de baby. Zorg er voor dat de baby niet inzet van 'het spel' wordt. Sterkte ermee!
Allereerst welkom!!! Zelf ben ik ook vandaag voor het eerst op dit forum. Maar wat een vervelende situatie. Denk je eindelijk weer van dit is het...... sta je er weer alleen voor. Gelukkig begrijp ik dat je veel steun en liefde krijgt van je kinderen en vriendinnen. Misschien een rare reactie van mij aangezien ik 23 ben en nog geen kinderen heb, maar ik kan aan de ene kant wel je elende voelen van hoe moet het nu. Het enige wat ik je kan mee geven is: kies voor je zelf en je kinderen. Hoe moeilijk het misschien ook is. Ik wens je heel veel sterkte en luister naar je hart....... Groetjes Twijfelaartje23