Net zoals vele andere wannabe-mums surf ik nogal wat af om zoveel mogelijk info te verzamelen over zwangerschap... en zo kwam ik op een dag op dit forum terecht. 'k moet zeggen dat ik de sfeer hier héél gemoedelijk en leuk vind (in tegenstelling tot het andere forum waar ik geregistreerd ben - daar zitten ze onderling ruzie te maken )... 'k heb even geaarzeld want ik kom uit belgië en ik dacht dat jullie het misschien niet leuk zouden vinden dat hier een belgische indringster komt meekletsen Ik zal mezelf even kort voorstellen - ik ben 30 jaar en sinds vorig jaar in april gestopt met de pil. Gek op salsa als ik ben, maakte ik mij half augustus klaar om met tentje naar de antilliaanse feesten te trekken (is een groots salsa-event) maar vreemd genoeg had ik mijn regels nog niet gehad. Nu ja, voor ik met de pil startte, was ik ook nooit op tijd dus ik had er niet echt bij stilgestaan dat ik zwanger zou kunnen zijn. Ik dacht dat mijn lichaam eerst wat zou ontpillen en ik rekende er de eerste maanden niet op zwanger te zijn... groot was dus ook mijn verbazing toen ik voor vertrek toch maar effe een test deed en ik zag dat die positief was Even groot was ook mijn gelukkig gevoel... Samen met m'n ventje hebben we wel een kwartier naar de test zitten staren terwijl we tegen elkaar zeiden: we worden mama en papa 'k heb meteen mijn kaarten voor de antilliaanse verkocht en vanaf toen leefden we op een wolk. Op een morgen zag ik op het toiletpapier lichtroze afscheiding... meteen paniek natuurlijk. Naar de huisarts die me doorverwees voor een inwendig onderzoek. Bij het onderzoek zag ik het hartje kloppen - wat me geruststelde... even toch... want eens thuis bleef de roze-achtige afdruk op het toiletpapier. Dus maar naar de gynaecologe gebeld. Ik mocht 3 dagen later op onderzoek en ook zij deed een inwendige onderzoek - het hartje klopte nog stevig maar ik heb met moeite naar de monitor gekeken. Ik had er zo'n slecht gevoel bij - had op t internet zoveel gelezen over hoe slecht het was als je "vers" bloed verloor - het werd telkens gelinkt met een miskraam en daar bereidde ik me op voor. De gynaecologe schreef rust voor. Naja en daar lig je dan in bed - ik durfde met moeite opstaan om naar t toilet te gaan, had een rol wc-papier naast mij liggen en checkte om het half uur of ik nog bloed verloor want ondertussen was het van roze-achtig naar 'n heel weinig bloedverlies gegaan, was het al eerder rood. 'k heb enkele dagen in bed gelegen - de uren kropen vorbij - ik wilde niemand zien behalve m'n man... volgens de gynaecologe was de de rand wat gescheurd en dat moest dichten - door te rusten dus. Zaterdagmorgen was mijn opluchting groot toen ik merkte dat ik gestopt was met bloeden. Ik moest dringend plassen en stapte voorzichtig naar het toilet. Toen ik effe naar het toiletpapier keek, zag ik dat dat doordrenkt was door helder rood bloed... Ik had ervoor wel wat buikpijn gehad maar had niet gedacht dat dat mijn miskraam zou zijn... wel dus... We zijn naar de kliniek gereden. Ik moest naar de afdeling materniteit. Alsof het nog niet erg genoeg is dat je je vruchtje aan het verliezen bent, moet je ook nog eens naar de afdeling materniteit waar je de kindjes hoort huilen, waar het vol vrolijke mensen loopt, waar je al die mooie geboorte-aankondigingen ziet hangen... 'k moest op een kamer gaan liggen en wachten op de gyne. Zij stelde vast dat het vruchtje al verdwenen was - de baarmoeder was terug al in gewone grootte. 'k heb me aangekleed alsof ik net ervoor een ferm kalmeermiddel genomen had, ik huilde helemaal niet, ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg. Mijn man liep naast mij, wist totaal niet hoe te reageren. We reden samen naar huis - ik wilde in bad, wilde alles van me afwassen. Terwijl ik de trap opliep, voelde ik iets uit mijn lichaam glijden. Ik dacht dat het bloed was en nam toiletpapier om het af te vegen. Tot mijn grote ontsteltenis had ik het vruchtzakje in mijn handen. 'k heb het voorzichtig geopend en zag daarop het vruchtje liggen. 2 zwarte puntjes die de oogjes zouden moeten worden, een "lijfje"... 'k ben toen heel hard beginnen huilen. Waarom????? Waarom moest dit mij overkomen???? 'k heb een bad genomen en zou het vruchtje de volgende morgen gaan neerleggen op "mijn plekje". Da's een plek waar ik naartoe ga als ik effe alleen wil zijn, als ik wil nadenken over alles... een heel rustig plekje aan de voet van een mooi bos waar een kleine kapel staat. Voorlopig had ik het vruchtje op mijn nachtkastje gelegd. De volgende morgen werd ik wakker en meteen schoot door mijn hoofd: 'k ben niet meer zwanger Ik maakte me klaar om het vruchtje te gaan "begraven", ging even naar de keuken en kwam toen terug naar de kamer om het vruchtje op te halen. Ik zag het toiletpapier op mijn bed liggen : Blijkbaar had mijn hond het opgegeten 'k kon natuurlijk niet kwaad zijn op de hond - zij had zelfs ooit een pup gehad en ze eten hun nageboorte op, voor haar was dit dus puur instinctief waarschijnlijk... in elk geval was het nog maar eens een slag in het gezicht dat ik niet "waardig" afscheid kunnen nemen had. Maanden later ben ik er blijkbaar nog niet over heen en heb ik ondertussen nog niet het geluk gehad terug zwanger te worden. De eerste maand na de miskraam wilde ik meteen terug zwanger zijn - toen ik niet meteen zwanger was, begon die wens om zwanger te worden, te verminderen - het zou toch terug verkeerd aflopen... Ondertussen was het rondom mij baby-boom... werkelijk AL mijn vriendinnen en AL mijn familieleden werden zwanger of kregen 'n baby... Leuk hoor -telkens een cadeautje gaan uitkiezen in babyboetiekjes... mijn hart brak keer op keer en gaandeweg ben ik mijn enthousiasme verloren, kon ik niet meer blij zijn wanneer nog maar eens iemand mij kwam zeggen dat ze zwanger was. 't is niet schoon, ik weet het... maar ik voel me echt zo... ik ben wel blij, maar het doet zo'n pijn Toen mijn schoonzus (zus van mijn man) zei dat ze voor een tweede zou gaan, had ik ook weer goeie moed - ik zag ons samen zwanger zijn... alleen... zij werd na 2 maanden stoppen met de pil zwanger... en ik niet. Om het nog erger te maken, zei ze me doodleuk dat ik maar blij voor haar moest zijn - zij kon zich ook niet schuldig voelen omdat zij wél meteen zwanger raakt en "een ander niet" tuurlijk kan zij er niet aan doen, maar een beetje medeleven aub. Ze had ook een theorie klaar waarom ik niet zwanger word: het zit teveel tussen mijn oren. Kijk naar mij, riep ze vrolijk wijzend op haar beginnend buikje. "ik heb er helemaal niet aan lopen denken en bij mij lukt het wel meteen, jij bent er gewoon teveel mee bezig" :x Op zo'n moment komen er lelijke gedachten naar boven in mij - dan denk ik van: mens, je weet niet waarover je praat!!!! Ik wens niemand een miskraam toe maar iemand die het niét meemaakte begrijpt het blijkbaar niet... in elk geval begrijpt zij het niet - of ze was gewoon teveel bezig met haar eigen geluk... In november bevalt ze en zal het voor mij opnieuw heel zwaar worden... 'k heb mijn man al laten weten dat ik met oudejaar niet meega naar zijn ouders... ik wil niet een ganse avond bij de kindjes van zijn zus zitten terwijl ik daar met lege buik zit... ik kan het echt niet meer aan... Vorig jaar met oudejaar had ik iedereen op voorhand gezegd om ons geen baby te wensen - ik had het er toen héél moeilijk mee... toen het jaarwissel was, kwam zijn pa naar me toe... "EN DIT JAAR EEN BABY e!!!!" De dag nadien moet je dan bij de rest van de familie gaan gelukkig nieuwjaar wensen en kreeg ik telkens weer de vraag : zeg, wanneer gaan jullie eens beginnen é???? Het begint zo zwaar te wegen... En elke maand terug die hoop - die symptomen die je voelt - elke maand die pijnlijke tepels, die opgezette buik, die zeurende buikpijn... Enfin, we geven niet op... maar het mag voor ons nu ook eens tijd zijn dat ik eens goed nieuws heb...
Hoi Nessa, Welkom hier op het forum. Natuurlijk zijn ook Belgische dames (en ook heren, maar die komen maar niet hehe) welkom hier op het forum. Je zult wel zien dat hier nog meer Belgische dames zijn. Jeetje, wat een verhaal zeg. Ik snap best dat je er allemaal nog steeds mee zit. En dan nog het feit dat iedereen in je omgeving zwanger raakt, dat moet heel moeilijk zijn. En de een wordt makkelijker zwanger dan de andere, ik denk niet dat dat tussen de oren zit. Kijk, het moet geen obsessie worden, maar natuurlijk denk je er veel aan, als je wens een kleintje is. Ik hoop voor je dat het voor jullie ook snel raak mag zijn! Groetjes en nog veel plezier hier op het forum, Daphne
Lieve meid, wat een verschrikkelijk verdrietig verhaal. Ik denk niet dat het tussen je oren zit, maar ik denk wel dat je door je verdriet je lichaam niet de kans geeft weer zwanger te worden. Gekke beredenering he? maar lichaam en geest zijn 1 en als jij verdrietig bent is je hele lijf dat. Ik hoop voor je dat je je verdriet een plekje kunt geven en verder kunt gaan met je leven. En snel opnieuw zwanger bent. (net als ik, tegelijk?) Vervelend trouwens he al die mensen die zich met jou bemoeien, wanneer je nou eindelijk eens begint met zwanger worden... Bij ons gebeurt dat ook, de familie is zo ongeduldig, en ik probeer er niet te veel op te reageren. ze hoeven toch ook niet alles te weten (dat we al bezig zijn)? Nou meid veel succes en houd je taai!
Welkom hier Nessa, Ik leef met je mee echt waar!! Ik begrijp wat je voel... Ik ben ook uit Belgie,ik woon in Brussel.... Als er iets is mag je altijd aan ons vragen,hier zitten heeel toffe meiden hoor.... Zo spijtig van je miskraam.... Ik zat bijna in dezelfde situatie,hoor Al mijn vrienden rondom me zijn zwnager of verwachten een kindje,wanneer ik ze zie ik begin te wennen,omdat ik het ook zo graag wil maar ja het lukt maar niet,maar ik hoop toch deze keer zwanger te zijn,en ik wens voor jou dezelfde.... Laat maar iets weten en ik hoop dat je je snel hier thuis zal voelen... Liefs Julia
dat is nou dooddoener nummer 1 "je bent er teveel mee bezig" Hoe vaak wij dat niet naar ons hoofd geslingert hebben gekregen En dan met name door mensen die al kids hadden!!! Hou op schei uit, weet er alles van
Hee meis, Wat een verhaal zeg!! En kan me jullie verdriet absoluut voorstellen, ik heb bij mijn eerste ook een miskraam gehad, maar daarna (na erg lang wachten hoor) Heb ik nu 2 gezonde kids!! Ik weet zeker dat het geluk voor jullie ook wel komt, alleen het wanneer maakt het zooo onzeker!! Maar 1 ding is zeker, jullie weten dat jullie zwanger kunnen raken!! probeer altijd het positiefste van alles te zien, anders is het zo, n zware strijd, en ik weet dat het makkelijk praten is, maar op mijn eerste heb ik 2 en een half jaar moeten wachten en op onze Lynn heb ik ook weer een jaar moeten wachten eer dat ik zwanger raakte!! Heel veel succes deze ronde, dat jullie een positieve test mogen hebben deze maand, en over 9 maand een heerlijke wolk in jullie armen hebben liggen!!
bedankt iedereen voor de steunende woorden... ergens is het jammer dat het lot ons op deze manier met elkaar moet verbinden, dat sommigen onder jullie moeten weten hoe het voelt om ook niet zwanger te kunnen raken of om ook een miskraam gehad te moeten hebben... maar jullie zijn diegene die mij net begrijpen en ik heb veel aan alle verhalen die ik hier lees, aan al die keren dat ik lees hoe iemand het effe niet meer ziet zitten en daar dan heel veel superlieve reacties op komen... heel erg bedankt!
Hoi Lieve Nessa, wat een verdrietg verhaal over je miskraam, ik hoop dat je dit een plekje kunt geven. Ik weet hoe het voelt om niet zwanger te zijn/worden, wij zijn al 14 maanden bezig. Als je dan vragen krijgt zoals: Je wilde zo graag een kindje, waar blijft dat dan he? pffff dan kan ik wil gillen!! Ik wens je alle succes van de wereld! liefs Natasja
tjee nessa, wat een verhaal. ik snap heel goed dat je op het moment dat je op zo'n afdeling ligt het heel moeilijk hebt. mijn moeder heeft het mee gemaakt, haar baarmoeder moest eruit gehaald worden ivm een cyste en ze werd ook op zo'n afdeling gelegt waar de kindjes geboren werden. dit vond ze erg moeilijk. ik hoop dat je hier wat steun vind en dat je weer snel zwanger mag zijn.
ten eerste heel erg welkom hier ..enne wij verwelkoem iedere nationaliteit je verhaal is erg aangrijpend ...en ik hoop en duim heel hard voor jullie dat het heel snel raak zal zijn ... knuf asjuh