Goeiemiddag!

Hey,

mijn naam is Elke en ik ben 23.5 jaartjes jong. Sinds augustus ben ik met mijn pil gestopt. We hebben dan nog enkele maanden (een beetje) 'veilig' gevreëen omdat ik nog enkele kilootjes wilde vermageren voor ik zwanger zou worden. Sinds een drietal maanden (en 7kg lichter) zijn we er volledig voor gegaan!

Sinds het stoppen van mijn pil heb ik een vreselijk onregelmatige cyclus (cyclus banner is dus geen optie voor mij...).
13 april kreeg ik plots een bloeding die 's avonds even plots stopte. 's Anderendaags ik snel naar de winkel om een testje! Ik dacht dat ik een licht positief streepje zag maar aangezien het zo onduidelijk was, besloot ik een weekje af te wachten. 17 april kreeg ik echter terug een bloeding (mja, echt bloedverlies was het niet, meer bruinig verlies). Twee weken later was dit echter nog niet gestopt, had af en toe ook van die venijnige steken in m'n buik. Ben toen (zaterdag 2 mei) naar m'n huisdokter gegaan. Die vermoedde dat ik een baarmoederontsteking had en heeft me medicatie voorgeschreven om de bloeding te stoppen. Hij wilde ook antibiotica geven maar ik vroeg om hier nog even mee te wachten. Dat weekend werd m'n bloeding véél erger... Ik verloor echt enorm veel puur bloed! Maandag teruggebeld naar huisdokter (bloeding moest gestopt zijn, had hij gezegd). Hij wist niet goed wat er dan aan de hand kon zijn en verwees me door naar gynae. Kon donderdag naar gynae gaan. Op echo was een vruchtzakje te zien...ze zei dat ik ofwel zwanger was, ofwel een miskraam had gehad! Moest bloed laten trekken om dit te bekijken. Ben, trillend op m'n benen, naar buiten gegaan. Probeerde mezelf te overtuigen om rustig te blijven en niet te hard te hopen... Maar toen ik thuiskwam en het tegen m'n vriend vertelde, begonnen we samen al te fantaseren en ons appartementje in gedachten te herinrichten enz.... 's Avonds mocht ik al bellen voor m'n bloeduitslag. Het was een miskraam... We zijn nu een week verder en ik moet er nog om huilen! Ik probeer mezelf te troosten met het idee dat de natuur dit niet voor niets heeft gedaan en dat ik blij moet zijn dat ik niet wist dat ik zwanger was en dat het niet veel later is gebeurt enz... Maar een kindje is zooooo gewenst en we kijken er zo naar uit. Ik voel me schuldig dat ik me zo triest voel omdat het eigenlijk vrij snel gelukt was en er mensen zijn die zo ontzettend lang moeten proberen.

Zo, dit was mijn voorstelling...
Lieve groetjes, Elke

 

hi elke, welkom, ik ben ook nieuw.
wat supererg is dit. je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor! je mag heel erg verdrietig zijn, het lijkt me verschrikkelijk nieuws om te horen.
heel veel sterkte.

 

Welkom.

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor.
Heel veel sterkte, hopelijk kun je het een plaatsje geven met de tijd.

Miss dat je het fijn vind om mee te schrijven of te lezen in het miskramen topic, daar schrijven meiden die ook een miskraam hebben gekregen.

Liefs wolly