Hoihoi, ik ben helemaal nieuw op dit forum dus zal me even netjes voorstellen In april 2008 ben ik gestopt met de pil en al snel daarna waren we zwanger! Op een avond (7 weken zwanger) werd ik ineens koud, begon te zweten en te trillen en kreeg enorme buikpijn en ben tot 2 keer toe flauw gevallen. De huisarts zweerde me dat het mn darmen waren en ik me niet druk moest maken....en zo gingen we verder. Zo blij als we in het begin waren zo snel verdwenen bij mij het zwanger-zijn-gevoel. Op naar de eerste echo....proberen blij te zijn....maar met knikkende knieen zaten we te wachten....wachten op een bevestiging van mijn gevoel. Eenmaal begonnen met de echo zag ik meteen dat het mis was....het was veel te klein.....het bewoog niet..... Het gevoel werd angst en angst werd totale paniek... Vele vrouwen herkennen dit en helaas komt het vaak voor maar ALS het je overkomt... Nu is het een dik jaar geleden na de curretage....en nog steeds niets! Tussendoor nog een keer flink overtijd geweest en met enorme krampen uiteindelijk ongi....volgens de gyn een hele vroeg mk.... Sinds kort zitten we in de molen bij het ziekenhuis. Mijn man zijn zaad was de 1e keer niet goed....de 2e keer wel! Ik ben voor een baarmoederfoto geweest en de eileiders zijn doorgeblazen in augustus. Op dit moment weet ik gewoon even niet meer waar ik het zoeken moet want als er in januari nog niets is worden we door verwezen naar een specialist in een ander ziekenhuis voor KI.....willen wij dat allemaal wel? Hoe werkt dat allemaal? Volgens de gyn die we nu hebben zit het (ook al is dat nooit bewezen) tussen de oren..... We proberen positief te blijven maar het zwanger worden spookt elke minuut van de dag door mijn hoofd! Liefs Syll
Hoi Syll, wat een verhaal Ellendig is het als het niet gaat zoals het eigenlijk hoor, dat hele zwanger-worden-proces! Ik word er af en toe ook moedeloos van! Ik wil je even sterkte wensen en ik zie je wel weer in het topic "meiden die langer als een jaar bezig zijn". Liefs Saskia