Hoi allemaal, Nieuw hier, dus ook maar even mijn verhaal. Ik ben 30 jaar en in augustus 2 jaar getrouwd met de liefste man die ik me had kunnen wensen. We zijn al 8 jaar samen en hebben altijd al een kinderwens gehad, maar sowieso wilden we eerst trouwen en een gezinswoning kopen. Inmiddels is dit beide gerealiseerd en we besloten in november 2018 dat ik met de pil zou stoppen met als doel om in het jaar dat volgde zwanger te raken. Wij zijn niet zo naïef om te denken dat het direct zou lukken, daarbij slikte ik al 12 jaar de pil dus moest ik mijn lichaam rondom mijn cyclus helemaal opnieuw leren ontdekken zodra de hormonen weer in balans waren. Dat we het eerste half jaar nog niet zwanger raakten, baarde ons dan ook geen zorgen. Sinds vorige zomer heb ik mijn cyclus redelijk in kaart kunnen brengen en deze is ook best regelmatig (gemiddeld 30 dagen). Ik houd mijn temperatuur bij iedere ochtend als ik wakker word en samen met ovulatietesten weet ik eigenlijk altijd wanneer ik ovuleer. We kunnen daarom ook goed timen wanneer we vrijen. Maar desondanks zijn we nu, ruim een jaar later, nog altijd niet zwanger.. Wat het nog extra vervelend maakt voor mij, is dat mijn ongesteldheid altijd gepaard gaat met hele heftige buikkrampen en misselijkheid dat ik amper nog kan functioneren. Dus bovenop de teleurstelling dat het wéér niet gelukt is, lig ik ook steeds weer te creperen van de pijn met een kruik op mijn buik in bed en af en toe een ritje naar het toilet om de misselijk weg te spoelen. Dit laatste speelt me wel parten in hoe lang ik dit nog wil blijven proberen.. want ondanks dat ik nu wel bijna exact weet wanneer ik ongesteld zal worden en dus al een spiegel met pijnstilling ervoor aanleg in de uren daarvoor, put deze pijn en de mentale domper me enorm uit. En dan nog de kwestie dat "iedereen" in onze omgeving zwanger is en/of al kinderen heeft.. natuurlijk ben ik blij voor ze, maar het is ook pijnlijk.. hoe graag zou ik met ze mee willen kunnen praten over alles rondom kinderen, hoe graag zou ik mijn eigen kinderen met die van hen willen laten opgroeien, samen laten spelen, maar nu ben ik soms bang dat ..(sorry, ik probeer niet te doemdenken) We willen eerst weten of er een reden achter zit waarom het ons nog niet gelukt is, dus onszelf laten onderzoeken. Echter lijkt het hiervoor nu niet de goede tijd vanwege de Coronacrisis.. vruchtbaarheidsonderzoeken zijn in "ons" ziekenhuis momenteel opgeschort. Zodra het weer wat gestabiliseerd is maken we een afspraak, tot die tijd toch blijven proberen.. Nu op dit forum om gelijkgestemden te vinden, want we weten heus dat we hier niet het enige stel in zijn. Hierover praten met anderen in onze directe omgeving vinden we namelijk lastig. Lang verhaal geworden, excuus!