Goedemiddag!

Als nieuweling op dit forum zal ik me, wel zo netjes, ook even voorstellen.

Ik ben een 19-jarige studente, studerend en wonend in het mooie Breda.
Sinds een half jaar heb ik een hele leuke, fijn en lieve vriend met wie ik hoop nog heel veel tijd samen door te brengen.

Voordat ik mijn vriend ontmoette deed ik niet aan anticonceptie omdat ik eigenlijk jarenlang(vanaf mijn elfde) dacht dat ik alleen op vrouwen viel. Totdat ja.. poef! Ik verliefd werd op mijn huidige vriend.
Ik had jaren eerder een tijdje de pil gehad vanwege huidproblemen, maar omdat ik daar verschrikkelijke humeurschommelingen van kreeg durfde ik het dat eigenlijk niet nog een keer aan - en ging ik voor het koperen spiraaltje(oud maar goud, en liever geen hormonen).

Alles leek goed te gaan totdat ik ongeveer anderhalve maand terug ontzettend last begon te krijgen van pijnlijke borsten, hoofdpijn, vermoeidheid en veelvuldig plassen. Iets aan mij zei dat ik wel eens zwanger kon zijn dus een reisje naar de drogist was zo gemaakt. En ja hoor, zwanger(na drie goedkope, en één ClearBlue test omdat ik mijn ogen niet geloofde )! In eerste instantie schoot ik vol in paniek - want hé ik ben 19, eerstejaars student en financieel zou het onmogelijk zijn om een kind te onderhouden - en wilde ik het vruchtje zo snel mogelijk weg laten halen. Hiervoor ging ik naar de dokter die uitrekende dat ik al 6 weken zwanger was(maar omdat ik onregelmatig vloeide door het spiraaltje had ik niks doorgehad). Ik kreeg een doorverwijsbrief voor een abortuskliniek en maakte een afspraak voor twee weken later. Deze afspraak is verplaatst nóg eens twee weken later omdat ik niet goed gelezen had dat volledige narcose(en dat wilde ik per se) niet mogelijk was bij de kliniek waar ik me aangemeld had.

Shit. Inmiddels was ik tien weken zwanger en de afgelopen weken had ik de tijd gehad om eens rustig na te denken over mijn opties. Een abortus begon me steeds meer tegenstaan - misschien omdat het kindje nu langer in me zat - misschien omdat ik steeds minder redenen kon bedenken waarmee ik voor mezelf de abortus kon 'rechtvaardigen'. Begrijp me niet verkeerd, ik ben totaal vóór een eigen keus maken als je zwanger bent, maar voor mij was het belangrijk dat ik mezelf kon rechtvaardigen, misschien om er later geen spijt van te krijgen. En adoptie begon me steeds meer naar mijn oren te staan. In deze weken heb ik veel gesprekken gehad met mijn vriend die - hoewel hij eerst resoluut voor een abortus had gestemd - er ook steeds meer tegenop begon te zien.

Samen met hem en mijn moeder gingen we dan afgelopen maandag toch naar de kliniek. We hadden een kort gesprekje met een maatschappelijk werker waarbij ik aangaf dat ik twijfelde en graag een echo wilde zien - voor mij zou het dan echt 'realiteit' worden, in plaats van alleen aan het ongemak te voelen dat ik zwanger was. En samen besloten we de abortus voor nu althans uit te stellen.
De echo deed me realiseren dat er daadwerkelijk een tien weken oud minimensje in me leefde en ik wist eigenlijk toen al dat ik niet voor een abortus zou gaan. Mijn vriend en mijn moeder hadden het ook wel aan zien komen en waren heel lief voor me.

Twee dagen later heb ik defintief de keuze gemaakt om de zwangerschap uit te dragen. Mijn vriend en ik hebben de 27ste een afspraak bij het Fiom, om ons over adoptie in te laten lichten en informatie te zoeken over het 'wat nu?' van de zwangerschap. En daarom ben ik ook hier aangekomen. Als 19-jarige had ik niet verwacht om nu al zwanger te zijn, maar nu ik besloten heb de kleine uit te dragen wil ik hem natuurlijk wel zo gezond mogelijk op de aarde brengen - en wat daar allemaal aan te pas komt: ik kom er nog geen wijs uit. Ik hoop op het forum informatie op te doen en misschien een soortgelijke te vinden - samen sta je sterker, niet?

Liefs