Ik heb eigenlijk lang getwijfeld of ik mijn verhaal hier op de site wilde zetten. Ik wil gewoon mijn verhaal kwijt.. Vandaag 40+1 weken en dag zwanger.. En ik zit er letterlijk doorheen. Lichamelijk & psychisch.. Onze eerste kindje.. mijn eerste zwangerschap. Je kijkt ernaar uit bent bezig zwanger te worden en 9 maanden lang ben je alleen depri en nog eens depri. Conclusie ik kan er niet van genieten sterker nog de band tussen mij en me ongeboren baby heb ik niet. De eerste 3 maanden waarin ik juist de 1001 symptomen had van misselijkheid tot aan de blaasontstekingen daar kon ik tenminste nog zeggen er groeit een kind in mij. Dit is wat we wilde daarna ging het bergafwaarts.. Ik begon te piekeren.. van t moment van de bevruchting wilde ik alles weten. Soms denk ik steek je neus er nou niet in je bent zwanger en genieten jij, maar de drang was te groot. Elke avond op het Internet om uit te vogelen dingen in elkaar zaten. Hoe groot de baby is, waarom ik niet kan genieten van de mooie momenten, ga ik dood tijdens de bevalling? Gaat mijn kind dood? Hoe zal me kind eruit zien? Heeft t afwijkingen? En ga zo maar door en door.. een obsessie werd het en langzamerhand raakte ik de grip kwijt over alles. Ik kon en kan alleen nog maar denken aan de 1000 vragen die ik onderhand heb ontwikkeld over hoe alles nou in elkaar zit. Ik probeerde het te laten rusten. Tevergeefs. Ze zeggen weleens Google is je beste vriend als je iets weten wil. Nou het is mijn vijand bij elke pijntjes zat ik er met me neus dik bovenop. Slapen ging en gaat niet meer en t helpt voor geen meter als ik alles voor mezelf hou. Mijn partner hoeft niets van mijn dwanggedachten te weten en mijn angsten en twijfels dat was mijn pakkie an. Dat los ik zelf wel op. Iets wat je zelf hebt ontwikkeld moet je ook zelf kunnen oplossen als het escaleert dat was mijn gedachte dus aan de bel trekken bij de verloskundige vond ik niet nodig. Ik had Meneer Google toch? Die zou me wel helpen met antwoorden.. tot 3 maanden geleden. Ik lag op bed en kon alleen maar janken en janken. De gedachten hebben me kapot gemaakt ik was en ben nog steeds een wrak. Ik nam mezelf voor bij de eerstvolgende afspraak alles te vertellen tegen de VK. Iets lichte in mij op ik kon er eindelijk met iemand over praten. Toen ik voor de groeiecho ging met 32 weken heb ik me moed bij elkaar verzameld en voordat ik nog me mond open kon doen rolde er tranen over me wangen. T aller mooiste wat er is een zwangerschap die bijna voldragen is en ik heb er amper van kunnen genieten door mijn psyche. De verloskundige luisterde en gaf me een boek waarin er meer verhalen van vrouwen stonden die ook depri waren.. thuis aangekomen gooide ik de boek in een hoek en zodra ik alleen was pakte ik me oude gewoonte op.. zoeken en nog eens zoeken.. ik wist al dat ik met mijn psyche al ver heen was daar kan een boek met verschillende verhalen mij niet doen veranderen. Ik had alleen rust als ik even weer ging zoeken. Ik sliep en at niet meer. Stress is dodelijk. Ik weet nog dat me moeder me een verhaal vertelde voordat ik zwanger was en ze vertelde over een vrouw die ongelooflijk veel stress had het was zo erg dat er iets in haar hoofd knapte en ze uiteindelijk bezweek aan een hersenbloeding. Dat is me bij gebleven. Wat doe ik dan dom? Wat voor een egoïstische trut ben ik dan? Er groeit een kind in me buik potverdrie een echte mensenleven.. ben ik dan zo ver heen? Ik wilde onmiddellijk een afspraak en kreeg een andere gezicht bij de praktijk. Ik deed mijn verhaal zonder blikken of blozen en legde haar uit dat het niet meer zo verder kon dat ik Hulp nodig had en wel nu! Ze reageerde laconiek "ach dat komt zo vaak voor" ik moest diep ademhalen. Na de afspraak belde ik de huisarts voor een doorverwijzing naar de psycholoog. Die kreeg ik en constateerde dat ik zwaar depri was en ben en last had van gepieker en dwang gedachten. Alleen kreeg ik weer een andere psycholoog die daar meer in gespecialiseerd is maar omdat het zo druk was krijg ik de afspraak pas na de bevalling. Ik baalde enorm en zocht een andere psycholoog. Tevergeefs. Aangekaart bij de verloskundige en ik heb verteld wat de psycholoog zei. Ik krijg een korte antwoord met wat ik nu precies wilde. Hulp meer wilde ik niet en dat de kleine gezond op de wereld komt. Ik jankte aan 1 stuk door en op mijn zwangerschaps kaart stond alles. Bij elke vraag die ik had van de groei tot aan de angsten die ik had alles werd zo een beetje weg gewuifd. Op zoek gaan naar een nieuwe vk had geen zin ik was immers bijna uitgerekend. De stress die ik nu heb is onbeschrijfelijk en ik kan t er met niemand over hebben. Me man weet van me angst voor de bevalling maar meer ook niet. Ik heb een prenatale depressie al 2 maanden geleden geconstateerd door notabene me eigen verloskundige. Ik heb geen extra controles gehad of wat dan ook. Lichamelijk ben ik kapot met de hoofdletter K. Ik kan niet meer. Ik zie op tegen de bevalling. Ik zie op tegen de komst van de baby. Ik wil en kan niet meer. T enige wat ik doe ik piekeren en janken. Band met de baby is nog minder geworden. Kleine schopt zich suf en eens af en toe voel ik een voetje en ik heb er totaal niks mee.. Ik wou dat het voorbij was. De bevalling, het gepieker, de dwang gedachten, stress. Ik wil me normale leven met een baby die jankt als ie honger heeft of verschoond moet worden. Het helpt voor geen meter als ik nog eens overtijd loop met deze stress die ik heb. Ik kijk in de spiegel en herken mezelf niet terug. Wie ooit heeft gezegd dat een zwangere vrouw straalt schiet ik lek. Ik weet niet wat ik met deze verhaal wil bereiken maar ik ben blij dat ik het van mezelf afgeschreven heb. Begrijp me niet verkeerd ik voel me gezegend en er zijn momenten dat ik echt geniet van de kleine maar dan keren de dominante gedachten terug..
Meisje toch, ik heb hier geen ervaring mee, dus advies kan ik je niet geven maar ik wil je toch veel sterkte wensen. Ik hoop dat je er snel bovenop komt en vooral de hulp krijgt waar jij zoveel om gevraagd hebt. Dikke knuffel meid.
Het is onbegrijpelijk dat je in je omgeving (vk) niet gehoord wordt. Maar.... je hebt al stappen gezet door het uit te spreken richting vk en huisarts. Als ik je verhaal zo lees lijkt mij dat hier spoed bij zit. Print dit verhaal uit en geef het nogmaals aan je vk of ga hiermee nog ene keer naar je ha. En wat mij betreft het belangrijkste, ga met je partner in gesprek. Laat hem weten hoe het ervoor staat. Zodat hij ook in kan springen na de bevalling en dingen goed kan signaleren. Zorg er aub voor dat vertrouwde mensen in je omgeving op de hoogte zijn. En verder wil ik je heel veel sterkte wensen, wat een moeilijke tijd moet dit voor je zijn.
Wat moet dit een uitputtingsslag zijn voor je. Ik begrijp niet dat je hier nu al zolang mee rondloopt en dat er door je vk nog geen actie ondernomen is. Ik hoop dat je baby zich gauw aandient zodat je de hulp krijgt die je al zolang wil en nodig hebt! Wel zou ik je man dit verhaal laten lezen en of in gesprek gaan dat het dus minder goed gaat dan hij nu denkt. Hij hoort namelijk je rots te zijn en straks als de kleine er is wordt er misschien wel meer van hem verwacht. Zoals je zelf aangeeft wil je al heel lang hulp. Vertrouw erop dat je man ook hulp is. En heel veel van je houdt! Heel veel sterkte de komende tijd!
Heel herkenbaar, alleen had ik het al voor mijn zwangerschap en ben nu dus 8 weken zwanger. Mijn angst is dan ook precies wat jij omschrijft. Wat je idd al zegt van andermans verhalen knap je echt niet op. Je weet heel goed wat " jij jezelf aan doet " Ik gebruikte voor mijn zwangerschap paroxetine, nu voor die kleine willen ze het afbouwen. Daar ben ik dus idd al mee begonnen. Van de 40 mg zit ik nu op de 20mg en ik vind het verschrikkelijk. Ik zie alleen maar beren op de weg. Deze zwangerschap was dan ook niet gepland, maar hartstikke welkom. Alleen ben ik als de dood voor wat me te wachten staat. Ben dan ook echt kapot, denken denken denken. Alles is negatief. Gelukkig was ik al onder behandeling bij de psychiater.....maar toch... een voorbeeld, beetje bloedverlies is normaal in deze periode. Maar om de paar minuten, wc papiertje, deppen o chips nog een beetje, herhaal, herhaal totdat het nu brand als ik ga plassen logisch schraal. Weet heus wel dat het niet nodig is..... maar ja stop er maar eens mee. Ik herken het zo erg, het niet slapen, heel mijn lijf doet pijn, zo gespannen. Hulp zou er gewoon voor je moeten zijn. Ik moet mee doen aan een groepstherapie, juist vanwege mijn mijdend gedrag. Zie ik ook als een berg tegenop. De hulp die ik in het ziekenhuis heb, psychiatrisch verpleegkundige, dat doet me erg goed. Cognitieve gedragstherapie kan je zelf op de pc doen, dat hadden ze je minimaal aan kunnen bieden.
Bedankt meiden voor het tijd nemen van het lezen en de reacties. Bij mij is het echt geëscaleerd.. Heb de verlos gesproken vandaag en wilde een vroegere afspraak ipv einde van de week dus morgen middag staat er een strip poging gepland en ik ga t over t inleiden hebben. Zoveel stress kan nooit goed zijn voor deze kleine hummel. Hij heeft niets aan een moeder die straks finaal aan de grond genageld zit door de depressie.
Toch wil ik je wel aanraden inderdaad snel bij een psycholoog te komen. Wil je niet verder depressief maken, maar als je kindje er is, heb je ook slaapgebrek, pijn weet je heel vaak ook niet wat er is als hij/zij huilt....denk je dat je dan niet gaat zoeken wat het kan zijn? Ik denk dat het goed is om je man echt deelgenoot te maken van je gedachten en terug naar de psycholoog... Ik wens je een goede bevalling toe en ik hoop dat je wat rust krijgt in je hoofd!
Oh meis, heftig hoor!! Sterkte!! Ik herken het. Ben nu 9 weken zwanger, ongepland, wel gewenst, maar als de ....! Na de 2e in een PND beland, en die was nog helemaal niet over. Ik zit nu dus ook weer depressief te wezen, en wel zo ontzettend bang voor alles. Dwanggedachten?? Zo herkenbaar!! Heb ze overal over.. VRESELIJK! Sterkte meis.
Wat een vreselijk verhaal en wat moet jij je beroerd voelen. En je doet het al zo goed door aan de bel te trekken en dan nog werkt het niet. Kan je HA niet iets voor je betekenen? Misschien bellen dat je echt eerder terecht moet bij de psycholoog? Ik weet dat onze kleine reflux had en wij een afspraak in het zh hadden en toen belde de HA ons dat ze dat gezien had en het echt te lang vond duren. Toen heeft zij het ZH gebeld en konden we de volgende dag al terecht. Er is altijd ruimte voor spoed. Jij moet alleen even de juiste persoon vinden die dat wel duidelijk kan maken. Dat je het jezelf bewust bent is alvast heel erg goed. Hopelijk is je kindje er snel en kun je aan je herstel beginnen zodat jullie kunnen gaan genieten. Sterkte.
Kan je niet bij een POP poli in het ziekenhuis terecht? Ik zelf ben daar ook in behandeling, nou had ik al een psychiater dus dat was zo geregeld maar anders gaat het gewoon via de huisarts. Hier kun je ook naar toe na de bevalling om te werken aan de band met je kindje..
Ahw.. ik voel de pijn en frustratie door je OP heen! Nog heel even en het is voorbij, dan worden al je vragen beantwoord, de kleine is er. Je kunt hem/haar zien, ruiken, voelen, horen. Ik vind het zo sterk van je dat je dit op papier zet en het van je af schrijft. Ik hoop dat je de lijnen open kunt gooien naar je man toe. Gebruik hem als steun ipv hem weg te duwen. Ik hoop dat je de beste hulp krijgt! Je verdient het! Xx
Ik wou een optic openen omdat ik me de laatste dagen best slecht en depri voel, met dwanggedachtes. Never kind, vergeleken met jou mag ik me niet aanstellen. Heel veel sterkte. En ik raad je dringend aan om met je man te praten!
Dit wilde ik ook zeggen. Maak alsjeblieft een spoedafspraak bij de POP-poli, rijd er desnoods heen met een print van je verhaal. Dan word je vanaf nu tot bij en na de bevalling goed begeleid en gemonitord, door zowel psychiater, kinderarts, gynaecoloog en psychiatrisch verpleegkundigen. De kans dat je na je bevalling namelijk lekker bij kunt slapen en eens even rustig kunt gaan herstellen is niet zo heel groot. De meeste baby's eisen je in het begin helemaal op en dat kun je er nu niet bij hebben, zo te lezen.
Hoi dames even een update Allereerst bedankt voor de reacties! Het probleem is dat het ziekenhuis geen plek heeft bij de pop poli omdat de vk het te laat heeft aangegeven waar ik dus mee zit. En sowieso heb ik al een aantal afspraken staan na de bevalling bij een andere psycholoog. Er werken 5 verloskundigen onder 1 dak en tja als je elke keer een nieuw gezicht ziet dan schiet t ook voor geen meter op. Wéér je verhaal doen en wéér uitleggen waar je mee zit. De vaste die ik had gaat vaak weg en is deze week op vakantie dus echt een vaste vk heb ik niet helaas. Vandaag ben ik wel geweest en helaas geen ontsluiting (s'nachts zat ik er weer doorheen kon alleen maar janken en janken en ineens had ik geen pijn meer terwijl ik juist verlangde naar de voor weeën en krampen echt bizar) ik heb ook aangegeven ingeleid te willen worden met 41 weken als de kleine er niet is deze week daar deed mevrouw een beetje moeilijk over ik zou dan doorverwezen moeten worden naar de gynaecoloog en eerlijk waar op dat moment kon t me echt niet schelen dan maar de gynaecoloog de kleine moet er toch uit! Dus dat gaan we eind deze week bespreken. Ze was wel streng en sprak me streng toe en eerlijk waar soms heb ik dat ook echt nodig. Kon je zo iemand maar opvouwen en mee naar huis nemen. Mijn partner snapt mijn depressie niet. Mannen zijn ook zo van "je bent toch zwanger, zeik dan niet zo andere vrouwen zouden een moord plegen voor een kind" dat is de instelling die ze meestal hebben lijkt mij.. tuurlijk ze hebben ook wel gelijk en soms voel ik me echt een zeiksmurf maar ik kan t niet helpen.. ik mis de positieve ik.. dwang gedachten kunnen je echt kapot maken. Het begint heel klein en je wuift t weg en uiteindelijk keert t terug en begin je in je dwang gedachten te geloven. Ik hamer er echt op als mensen dit lezen en zichzelf erin herkennen ga alsjeblieft naar de dokter en laat je door verwijzen naar een psycholoog. Praat er met iemand over je verloskundige, een goede vriendin whatever zorg ervoor dat je er niet alleen voor staat. Ik zei nog laatst tegen de vk dat ik me nu als een beroerde moeder vond en kon alleen maar janken want als ik nu al me kind geen aandacht kan schenken door naar me lichaam te luisteren wat voor een monster mama ben ik dan NA de bevalling? Dat wil ik gewoon niet en geen enkele moeder dus als je er ook zo mee zit trek aan de bel aub..
Zoizo is het mooi als je door iemand geholpen word. Maar ergens hoop ik ook dat het als de kleine er is een stukje minder wordt. Nu zit je te wachten op de baby en kan je niet beginnen. Straks word je ook meer bezig gehouden en kan je ook minder googlen. Klinkt misschien raar maar als ik het verhaal zo lees heb je veel behoefte aan controle en weten waar je aan toe bent. Alleen weet je dat bij een zwangerschap en een bevalling minder dan bij de meeste dingen in het leven. Misschien dat als de baby eenmaal gezond ter wereld is gekomen. Dat dat je wat vertrouwen gaat geven. Het is vervelend dat je vriend er weinig van snapt. Maar misschien ergens ook goed dat hij er nuchter in staat. Als hij met je mee zou panieken zou het alleen erger worden. De eenzaamheid van angst en depressie gaat weg. Hoe moeilijk het ook is, probeer je focus te verplaatsen. Ik weet uit ervaring dat het lastig is, ik kamp mijn hele levend al schommelend tussen depressie en eruit klimmen. Maar probeer je te focussen op een glimlach van je vriend, de geur van een nieuwe dag, hoe mooi de babykamer is geworden... Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Sterkte x