Mijn dochter van vier is een pienter meisje. Ze wil graag nieuwe dingen leren, zoals stuiteren met de bal, leren schrijven etc. Maar dit gaat vaak gepaard met een sip gezicht, huilbuien en het brullen van "ik kan het niet" of "ik kan niks". Terwijl ze qua ontwikkeling het hartstikke goed doet. Ze herkent al letters en cijfers en kan kletsen als de beste met goede zinsbouw e.d.. Ze fiets sinds kort op een grote fiets zonder zijwieltjes. Kleed zichzelf aan e.d. Om maar wat voorbeelden te noemen. Ze begint het 'ik kan niet of ik mag niet' ook voor andere dingen te gebruiken, bijv. wanneer ze ons wil helpen of wanneer de kat niet bij haar wil zitten. Of wanneer we allemaal een koekje krijgen, dan zegt zij 'ik mag geen koekje van jullie'. Afgezien dat het ontzettend vermoeiend is, weet ik ook niet zo goed hoe ik haar door die emotie heen moet loodsen. Het is een drama om helemaal niks in mijn ogen. Aan de andere kant is kleuterdrama dat meestal. Hoe gaan jullie er mee om? Haar geruststellen werkt niet, afleiden werkt soms.
Toch duidelijk blijven benoemen dat jullie juist denken dat ze die dingen wel heel erg goed kan, dat ze zo goed is in voorbeeld 1, en voorbeeld 2 en dat ze hier ook vast heel erg goed in is. Ze heeft op dat soort momenten net even dat stukje zelfvertrouwen nodig en dat kunnen jullie haar geven. Al moet je wel oppassen dat het niet op een gegeven moment een toneelstukje gaat worden, omdat ze telkens die aandacht krijgt en het een soort standaard ritueel voor bepaalde dingen gaat worden. Met dingen zoals het niet mogen van een koekje terwijl het van jullie wel mag, zou ik heel luchtig op reageren en geen tot weinig aandacht aan geven. 'Jij mag zeker wel een koekje, net zoals iedereen!'. Maar ik kan me goed voorstellen dat je deze dingen al doet en ik snap dat het heel vermoeiend kan zijn. Hopelijk is het gewoon een fase en gaat het over een tijdje wat makkelijker allemaal!
Ik zeg altijd als ik weet dat mijn zoon van 4 iets wel kan. Maar zelf zegt bij voorbaat ik kan het niet. Weet je dat zeker of zullen we het proberen? En dan probeert hij het meestal en prijs ik hem de hemel in als het lukt
https://www.google.nl/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.unique-talentbegeleiding.com%2Fuploads%2F5%2F2%2F9%2F7%2F5297064%2F8884239_orig.jpg&imgrefurl=http%3A%2F%2Flifebyveerle.blogspot.com%2F2015%2F02%2Ffaalangst.html&docid=dqP3P-ClewkbMM&tbnid=xZ9Snp9v_uz3gM%3A&vet=1&w=723&h=509&hl=nl-nl&client=safari&bih=960&biw=768&ved=0ahUKEwj-iufc1ZfQAhWM1ywKHcO4BKoQMwgbKAEwAQ&iact=mrc&uact=8 Wij kregen als tip 'je kunt het nòg niet' dan kun je het oefenen of leren.
Die link hebben wij op de deur hangen. Oudste loopt er vaak heen om te kijken waar hij zit. En let er op wat je zelf zegt. 'Knap van jou' legt heel wat druk op je kind om de volgende keer net zo, of nóg beter willen zijn.
Herkenbaar. Wij benoemen juist niet te veel wat ze wél kan, want ze is nogal perfectionistisch en begint faalangst te krijgen daardoor. Wij zeggen net altijd 'van proberen kan je leren' bij alles wat ze beweert niet te kunnen. Zelfs als ik weet dat ze het wel kan.
Ik zeg altijd, je kan alles wat je wilt. Soms moeten je dingen leren, maar dat is ook juist leuk om te leren bla bla.
Mijn dochter gaat naar een mkd en een jongetje daar heeft hetzelfde "probleem" (niet dat hij alleen om die reden daar zit hoor). De leidsters hebben nu ondervonden dat als ze de negativiteit voor zijn, het een stuk beter gaat. Je zegt dan dus al iets positiefs voordat het kind iets negatiefs over zichzelf kan zeggen. Ik begreep van de moeder dat het nog een behoorlijke uitdaging is om dit thuis ook toe te passen, maar misschien is het iets om over na te denken.
Ik probeer de nadruk erop te leggen dat je dingen moet oefenen, dat niet alles direct goed hoeft /kan gaan. Wij hadden het bijvoorbeeld met zwemles, eigenlijk was mijn zoontje nog wat jong, maar wij wilden direct de zwemles laten aansluiten op het ouder en kind zwemmen, op die leeftijd is het vaak motorisch wel nog een uitdaging om het zwemmen onder de knie te krijgen....ik heb gezegd dat ik het leuk vind als hij alles probeert mee te doen, goed naar de juf luistert en elke week gaat....en stapje voor stapje ging het beter... Ook met veters strikken....soms zijn ze gewoon nog niet aan toe om het te leren, paar weekjes wachten en opeens kan hij het ( het hielp ook dat enkele andere kinderen uit zijn klas het geleerd hadden en hij wou het nu ook graag kunnen). Hij vindt het ook leuk te horen, hoe ik iets geleerd heb, en dan benadruk ik altijd dat ik ook veel moest oefenen....
Toen je net geboren was kon je ook nog niet lope . Kan je het nu? Ja....hoe komt dat? Omdat ik het heb geleerd, door te oefenen Dat bespreek ik wel eens
Bedankt allemaal voor jullie reactie. Een aantal dingen zeggen we al tegen haar. De slogan 'van proberen kun je leren' vind ik leuk, ook het trappetje van het plaatje is mooi. Soms vind ik het nog weleens lastig om haar niet te prijzen, maar ik begrijp ook dat dat druk met zich meebrengt. Ik wil wel graag haar laten weten dat ik het mooi voor haar vindt dat ze een stukje verder is gekomen wanneer ze er zelf blij mee is. Pffff, moeilijk hoor een kind begeleiden.
Hoi, Eerst erachter komen wat de oorzaak is: - faalangst - taakontwijkend gedrag (kan voortkomen uit faalangst maar kan ook zijn dat ze er gewoon geen zin in heeft) - perfectionisme - negatieve manier om aandacht te krijgen - ouders eisen te veel (dit gebeurt bij kinderen die erg wijs zijn voor hun leeftijd sneller dan je denkt) Maar soms maken ouders een probleem groter door er steeds over te willen praten en steeds het tegendeel te benoemen. Door haar steeds complimentjes te geven kun je het juist ook verergeren. Hier ook een erg pienter meisje die zon fase heeft gehad, als ik dan zei dat het erg mooi geworden was dacht zij bijvoorbeeld: het moet dus altijd mooi zijn (dan wakker je perfectionisme aan) of ze redeneerde: mama geeft mij complimentjes omdat ik het niet goed kan zodat ik toch blij ben maar eigenlijk kan ik het niet zo goed (faalangst aanwakkeren) het kan dus een averechts effect hebben. Gewoon een tijdje negeren en afleiden hielp hier het beste. Dus als ze zegt: ik kan niet knippen, dan zei ik: dan scheur je toch, dat is ook prima joh. Of ik zei helemaal niets. Maar ik ging niet helpen knippen want dan zag ze dat ik netter dan haar kan knippen en dat werkt dan weer averechts. Bovendien denkt ze dan dat goed kunnen knippen wel belangrijk is. Schoenen aan doen: kan ik niet mama, prima, doe dan lekker je laarzen aan. Dat wilde ze dan niet en vervolgens trok ze gewoon haar eigen schoenen zonder problemen aan. Dus een beetje luchtig doen, niet groter maken dan het is en wie weet waait het dan weer over.
Dat komt hier ook regelmatig voor. Toen ze zonder zijwieltjes ging fietsen, zei ze na 1 rondje al: ik kan het niet. Mijn antwoord: tuurlijk wel, we blijven gewoon oefenen. En ik heb haar een paar keer laten zeggen: ik kan het (ok, nog net geen tjakka erachteraan). Dat hielp in haar zelfvertrouwen want ze deed het wel. Bij andere situaties waarbij ze half huilend aankomt lopen en zegt dat ze het niet kan vraag ik altijd of ze het heeft geprobeerd. Vaak niet. Dan vraag ik of ze het eerst wilt proberen en als het echt niet kan (en niet anders kan) dan help ik haar (kan ook door aanwijzingen/tips). Wel prijs ik altijd dat ze het geprobeerd heeft.
Je mag haar heus wel prijzen, alleen let op de manier waarop. Geef complimenten voor haar inzet, voor de moeite die ze doet. Ook als iets niet gelukt is. Juist dan! Leer haar dat ze door moeite te doen, iets bereikt en daarvoor erkenning krijgt. Dingen die vanzelfsprekend zijn, waar ze weinig of geen moeite voor hoeft te doen, hoeven geen compliment te hebben.