Ik veroordeel vader ook niet, ik snap die vuist in de muur, maar dat zijn in mijn ogen duidelijke signalen dat ouders zichzelf ook niet meer onder controle hebben. Je weet ook niet wat de kinderen daar weer van mee krijgen. Misschien voelt dochter de frustratie van ouders wel zo haarfijn aan dat ze zich schuldig en gevangen voelt in haar eigen situatie. Op die manier kom je als gezin in een vicieuze cirkel terecht die ze zelf in stand houden. Het gaat dus misschien wel helemaal niet alleen om de dochter is wat ik probeer te zeggen.
euuh ik zie geen kenmerken van adhd voorbij komen .. voor ts.. jeetje man wat vervelend, wat verschrikkelijk.. wat is je doel straks?? want je beseft dat het heel goed kan dat ze je dochter uit huis willen plaatsen? gewoon crisis lijnen gaan bellen, en vragen nar de wegen die er zijn.. wie er jullie kan helpen..
DEBJjJ helaas is het wel waar. Geen vervanger, want iedereen is met vakantie... Ze gaan het a.s. donderdag in het overleg bespreken met de mensen die er nog wel zijn, en dan komen ze er op terug... We hebben nog geen officiele diagnose, maar hebben net de intake en vragenlijsten gehad. De rest komt nog. Kolibrie, de jeugdpsychiater heeft het over een waarschijnlijke depressie. Maar het lijkt me toch dat ze overal depressief zou zijn en niet alleen thuis?!? Op school weten ze precies wat er thuis speelt. Ook tijdens de IOG hebben we alle drie de partijen overleg samen gehad. Ik ga kijken of ik de videocamera van mijn ouders kan lenen en of we dan kunnen filmen. Zie nu al tegen op om haar vanavond weer naar bed te moeten brengen...
Hoi zus76, Wat een heftig verhaal... Is jeugdzorg betrokken? Zou je misschien anders de huisarts kunnen bellen voor overleg? Ik kan me voorstellen dat jullie behoefte hebben aan ondersteuning in deze situatie, wat ontzettend moeilijk... Verder zou je misschien de crisisdienst kunnen bellen voor overleg en tips. Een kind wordt (als het goed is) pas uithuis geplaatst wanneer er sprake is van een onveilige situatie en er op dat moment echt niets te doen is om die te verbeteren zodat de enige oplossing op dat moment is dat het kind uit de situatie wordt gehaald. Toch kan ik me goed voorstellen dat jullie deze angst hebben... Niet dat jullie daar op dit moment iets aan hebben en het is ook onmogelijk om ook maar iets zinnigs te zeggen over wat er mogelijk aan de hand zou kunnen zijn met jullie dochter op basis van deze informatie, maar hebben jullie al eens gekeken naar MCDD? Sinds kort een officiële diagnose en wordt in de volksmond gezien als 'kinderschizofrenie of kinderborderline'. Wat me wel opvalt is dat jullie dochter geen vriendinnetjes heeft maar dat de school geen problemen bij haar ziet. Een kind zonder vriendjes en wat dus mogelijk niet in staat is om op een gezonde manier vriendschappen aan te gaan en te onderhouden, zie ik wel als zorgelijk. Ik wens jullie veel sterkte samen!
Nou dat hoeft helemaal niet zo te zijn! Veel kinderen doen zich beter voor en zijn poeslief op een ander gewoon weg omdat dat zo "hoort" maar thuis kunnen ze zichzelf zijn en zich uitten daarom hebben ze van die buien omdat dan hun frustratie eruit kan. Wij zitten dus ook met onze dochter en wij hadden ook aangegeven dat wij aan ons zelf twijfelde maar alle hulpverleners zeiden hetzelfde namelijk dat ze thuis zichzelf kan zijn en al haar frustraties eruit kan gooien waardoor zij die buien heeft.. Dit had verder niks met ons te maken. Zij hebben al meegekeken met onze opvoeding en reacties naar haar en zeggen ook dat daar niks mee mis is.. Dus vind je reactie wel kort door de bocht
ADHD is zeker niet het geval. Ze is eerder lui dan hyper. Wat ik wel tegen kwam en waar ik herkenning in vond (tja je gaat alles opzoeken) is ODD. Dit ook aangegeven bij de psych, maar daar konden ze nog geen oordeel over geven. "Gewoon afwachten mevrouw"... en daar kun je het mee doen.
@Pluk, ik heb haar verteld van de crisisdienst en dat ik geen andere mogelijkheid meer zie dan die te bellen. Ze kijkt me dan ijzig koud aan en zegt "dat is toch precies wat jullie willen. Ben je eindelijk van me af". En hoe vaak ik ook zeg dat ik van haar houd, ze wijst me telkens weer af. Geeft ook zelf aan dat ze niet wil dat er iemand van haar houd.
Ik vind het ook kort door de bocht om te strooien met allerlei aandoeningen, adhd, autisme, kinderschizofrenie??? Ik zou me vreselijk voelen als mijn ouders al vanaf mijn geboorte zeggen dat er 'iets mis' met me is...
Hier sluit ik me bij aan. Vooral het verhaal dat ze dit gedrag alleen thuis laat zien, betekend dat ze zich wel kan aanpassen als zij dit wil. Daarmee wil ik niet zeggen dat dit jullie schuld is, dus denk absoluut niet dat ik met een vinger naar jullie wijs. Mijn zoon is autistisch/adhd er, maar heeft dit nooit op deze manier gehad, dus ik twijfel of je haar daar op moet laten testen. Er is wel een "syndroom", maar ik ben daar de naam van kwijt, wat niet heel bekend is, sterker nog, bijna geen arts kent deze "ziekte", maar hij is wel erkend: deze kinderen zijn heel egoïstisch ingesteld en kunnen zich totaal niet in een ander inleven. Doen anderen bewust pijn. Mocht je je hier in herkennen, zoek daar eens naar. Want de symptomen zoals jij ze beschrijft herken ik uit de omschrijving van toen mijn zoon onderzocht werd.
hoi kleintje88 wat fijn dat je dit zegt.mijn kinderpsycholoog van mijn zoontje zei dat ook al ,thuis voelen kinderen zich veilig en en dan komen al hun frustraties eruit. mijn zoontje doet dit ook alleen thuis,het eningste nadeel hiervan is dat niemand je gelooft. groetjes
Er was destijds een stichting (14 jaar terug) en die begeleiden deze kinderen, er waren er toen ik geloof maar 25 kinderen van in Nederland (kunnen er meer, maar ook minder van zijn, pin me er niet op vast, het is lang geleden) deze kinderen waren "gewetenloos" misschien moet je eens zoeken naar stichting gewetenloze kinderen, zoiets was het nl.
Klinkt wel als een narcistische inslag hier ... moeilijk hoor. Of een hechtingsprobleem. Ik zou wel waken dat je niet pontificaal met een camera in haar gezicht gaat zitten filmen (bij wijze van spreken dan). Dus bij een uitbarsting, niet de camera pakken haar gedrag direct gaan filmen. Dat gaat denk ik namelijk als olie op het vuur werken. Ik denk ook echt dat het van belang is dat de interactie tussen jullie beiden wordt gedocumenteerd en niet alleen haar reacties.
Ik zeg nergens dat het aan de ouders ligt. En ik zeg ook niet dat ze misschien niet iets heeft, alleen dat ik mijn twijfels heb. Ik vind dat er tegenwoordig al heel snel met termen wordt gegooid. Ik hoop dan ook dat de psychiater een goed onderzoek doet. Het is niet aan ons om vast te stellen wat er met haar dochter aan de hand kan zijn. Ik vind het wel heel naar voor het hele gezin en ik hoop ook zeker dat er gerichte hulp kan komen.
Ik zou ook de crisis bellen als er geen andere optie is. Je moet nu echt rust creëren voor iedereen.Je zoontje moet zich veilig voelen thuis en jullie ook en blijkbaar kan dit nu even niet. Uit ervaring weet ik dat crisis ook niet altijd leuk is maar als er geen andere optie is moet het. Jullie moeten allemaal uit de situatie
hmmm oke even mijn hersenspinsel Ze wil dus niet dat er iemand van haar houdt en daardoor vertoont ze dus waarschijnlijk dit gedrag. Want het is vrij duidelijk dat het heel moeilijk is om van iemand te houden die dit gedrag vertoont. Wat wij veel doen op aanbevelen van de ambulant begeleider is het gedrag los te koppelen van het persoon. En dat is in het heetst van de strijd heel moeilijk. Wij zeggen dan dat we zijn gedrag niet leuk vinden en dat hij dus even moet gaan afkoelen op de trap (maar die van ons is nog een heel stuk jonger dan die van jou). Daarna is het ook klaar en nodigen we hem weer uit om gezellig bij ons te komen. Maar nog veel belangrijker is dat als jullie vermoeden dat ze misschien odd heeft (wat volgens mij vaak gepaard gaat met adhd of een autisme) je er ook naar gaat handelen. Misschien kun je het boek geef me de 5 een keertje doorlezen, denk dat je daar wel wat herkenning in kunt vinden maar bovenal tips.
Ik heb natuurlijk niet alle informatie, maar het is me wel duidelijk dat het zo niet goed gaat en dat de situatie gevolgen heeft voor iedereen. Het gebeurt vaak dat kinderen thuis ander gedrag laten zien dan op andere plekken, dat betekent niet direct dat het gedrag er niet is of dat jullie iets fout doen. Jullie hebben al ondersteuning thuis gehad en aangezien dat na een half jaar is gestopt, gaan ook zij er van uit dat jullie het zelf kunnen. Waar ik het meest van schrok was de reactie van je zoon, dat geeft denk ik goed aan hoe de situatie in huis kan zijn. Hulp is ingeschakeld, maar laat nog even op zich wachten. Dus wat denk ik nu het belangrijkste is, is om te kijken of je nu thuis even de druk van de ketel kan halen. Als het bij opa en oma goed gaat, is het een optie haar daar een of een paar nachten te laten logeren? Dan is er zowel overdag als 's nachts rust. Of ergens anders logeren, overdag ergens spelen. Dat jullie met zijn drieën tot rust kunnen komen. Heel veel succes!
zijn het bepaalde periodes dat ze het heeft?? bijv meer tijdens herfst en winter. ik herken het verhaal. mijn oudste broer had het ook. was daardoor ook gewelddadig enz. en we waren allemaal bang van hem. maar als hij normaal was, was hij onwijs leuk en lief. maar bepaalde perioden had hij vanuit het niets het voorzien op iemand die volgens hem hem iets had aangedaan. dat was helemaal niet zo. hij ging op een gegeven moment de buurvouw bedreigen enz. er was niks aan de hand. het lag nooit aan hem zelf maar altijd aan een ander!! hij heeft talloze psychiatersgehad. dat hielp niks. medicijnen hielpen wel wat, maar werd heel vlak in zn emoties. niks hielp eigenlijk. zn hele leven voelde hij zichzelf ongelukkig. ze konden ook niet zeggen wat het was. dan weer depressie, schizofreen, borderline enz... het is een vreslijke siyuatie waar je inzit meid! ik hoop dat er een soort van oplossing voor wordt gevonden, want er is niet te leven zo. en idd de crisisopvang bellen als er weer iets voordoet. sterkte meid!
Ik ben geen ster in uitleggen, maar zal m'n best doen.. Ik bedoel vooral praten over haar gevoelens, over waarom ze zo doet, kijken naar julliezelf, kijken naar de aandachtsverdeling tussen dochter en zoon.. En dan niet met een psychiater, maar met papa en mama. Ik ben zelf ook niet bepaald de makkelijkste geweest, maar mijn moeder is altijd met me blijven praten (maar heeft me ook de rust en ruimte gegund die ik nodig had).. Je moest (en nog steeds) er bij mij alles uittrekken qua gevoelens, ik vond het verschrikkelijk om daar over te praten, omdat ik me dan kwetsbaar voelde.. En soms kwam er dan een woedeaanval/schreeuwbui/ik-wil-dood-uitbarsting tot uiting, uit wanhoop om maar niet te hoeven praten.. Uiteindelijk hebben we over veel dingen ook wel gepraat. In het ziekenhuis moest ik twee keer naar een psychiater, als test of ik op dat moment geestelijk m'n rugoperatie aankon (wilskracht, maar niet te trots om hulp aan te nemen, omdat ik een tijdje niet meer kon lopen enz.), maar no way dat ik daar over m'n problemen heb gepraat hoor! Ben met m'n armen over elkaar en een grote grijns naar binnen gelopen, en gewoon verteld dat alles vrijwel prima gaat. Zo'n vreemd mens heeft niets met mijn persoonlijke wereld te maken, vlieg op, zo dacht ik. Wellicht voelt je dochter zich erg eenzaam, en doet ze dit uit pure wanhoop, want hoewel het allemaal natuurlijk hartstikke k/lote en negatief is, krijgt ze zo wel aandacht.. Waarom ze dan alleen thuis zo is? Bij opa en oma heeft ze hun volledige aandacht (of gaat ze daar samen met broertje heen?), en op school is ze ook omringd door veel mensen (hoewel ze dan weer geen vriendinnetjes heeft, maar toch).. En als mijn moeder mij een half jaar naar een psychiater zou laten gaan, zou denken dat ik een ziekte heb, en zou vertellen dat als ik zo doorga ze geen andere uitweg ziet dan om naar een crisisdienst te bellen of me ergens heen te brengen, dan zou m'n hart breken.. En dan zou ik inderdaad heel koel reageren en zeggen dat ze dan heeft wat ze wil, omdat ze toch van me af wil.. Omdat dat dan zo voelt. En vanbinnen zou ik keihard schreeuwen terwijl m'n hart in duizenden stukjes breekt. Ik lees hier ook veel 'Wat erg voor jullie' en 'Wat erg voor jullie zoontje', en tuurlijk, dat vind ik ook echt hoor, lijkt me zo verschrikkelijk zwaar om dit elke dag mee te moeten maken! Maar ik heb ook verschrikkelijk veel medelijden met jullie dochter.. Overigens is dit alles niet meer dan alleen maar speculatie, want ik kan alles alleen maar baseren op het verhaal wat je geplaatst hebt. Ik kan niet bij jullie in huis zijn, dus ik zal nooit volledig kunnen oordelen hoe ernstig alles zit en hoe het allemaal in elkaar steekt.. Zie dit overigens niet als belediging of beschuldiging, want zo bedoel ik het absoluut niet!
Moeilijk zeg. Mijn moeder is ook jarenlang voor gek verklaard omdat ze dacht dat er iets met mij was, ondanks dat de school zei van niet. En pas op mijn 17e, bijna 18e kreeg ik tóch nog een diagnose. Als moeder zit je er (bijna) nooit naast... Wat je zegt over je dochter herken ik wel een beetje in de dochter van een vriendin (ze is 9), maar zij is gediagnosticeerd met PTSS en ADHD. Waarvan ze dan die PTSS zou hebben opgelopen weet ik verder niet trouwens.
ik geloof trouwens niet dat het iets met communicatie tussen ouders en kind te maken heeft. dit is iets in het kind zelf. ik denk een soort onvrede en ongelukkig gevoel. daar kun je als ouders gewoon niks aan doen. mijn ouders hebben van alles geprobeerd. mijn broer is op 40jarige leeftijd overleden en mijn moeder had er vrede mee! eindelijk is hij gelukkig. want het meest verschrikkelijke is om je kind ongelukkig te zien. ze had eindelijk rust. bijna 40 jaar maakte ze zich zorgen. ze wist ook niet meer wat ze eraan kon doen. ze voelde zich vaak schuldig of t aan haar lag. alles geprobeerd. nu kon ze het los laten. sorry, ook al is het van velen niet rot bedoeld. mijn haren gaan recht overeind staan als ze het hebben over communicatie enz. dit is een gigantisch probleem van het kind zelf en voor de familie om hier mee om te gaan. hier kun je als ouders niets aan doen!