ik herken er wel iets in, onze dochter van 4, heeft het van haar 3 tot 4 de jaar heel erg gehad, dan ging er in eens een knop om en boem, ze ontplofte gewoon, vaak om niks. Maar nu ze op school zit, ze uit gedaagd word, heeft ze het gelukkig zelden meer, en nu ook beter in te dammen. bij haar was het dat ze kwa denken en doen ver voor lag, ze was met 3 al klaar op de peuterspeelzaal, ze was toen al klaar voor de basisschool. ze moet helaas nog een keer groep 1 doen omdat ze na december op school is gekomen(doen ze standaard daar) maar ik maak me nu al zorgen, bang voor een terug val, omdat ze het al kent in groep 1. aangezien jou dochter het ook zo goed doet op school, kan best zijn dat ze thuis klaar is, er geen uitdagingen meer thuis zijn. bij mijn ouders en kennisen en op de peuterspeelzaal/school was ze een engeltje, mensen vinden haar zo mooi en zo lief. maar hier brak ze in haar buien het huis af, viel me aan beet (en goed ook) ik heb het opgegeven moment opgenomen, mijn ouders schrokken ervan. thuis nu ook meer uitdaging en dan gaat het goed. sterkte , ik snap de frustratie van je man heel goed, ik ben wel eens op de fiets gestapt en ben een uur gaan fietsen, puur om daar weg te zijn en weer kalm te worden
Misschien zou je eens jeugdzorg zelf kunnen benaderen. Zij kennen veel beter de weg kwa hulpverlening. Misschien dat je bij hun meer aansluiting vind? Heel veel sterkte en beterschap
Lastig verhaal t.s. Stel je wel goed je grenzen op naar je dochter toe? Jij als moeder ziet prima wanneer ze z.n bui gaat krijgen daar moet je al op in spelen. En je moet ook regels aan geven. Van wat jij wel wilt hebben in huis en niet. Stuur haar naar haar kamer als je het ziet gebeuren. Ze zal stampvoeten ect ect maar de tip die ik hier eens gehad heb is. Van laat ( zoon naar zijn kamer gaan en blijf even uit zijn buurt) zo dat hij zijn emoties even kan verwerken. Daarna ga ik naar hem toe en praten wij er over. En soms gaat dat ook niet een twee drie en is die nog wat bokkig. Ergens klinkt er ook jaloerse gevoelens bij jou dochter waarom moet haar broertje bij haar op de grond slapen? Betrek je ze ook samen bij dingen. Samen koekjes bakken zij is al groot en kan broertje weer helpen. Zij mag de oven aan zetten hij nog niet hij is nog kleiner. Ze klinkt als een eenzaam en verdrietig meisje gaat ze naar een clubje? Heeft ze al vrijheden van zelf naar school fietsen of een boodschap doen. Mag ze kinderen uitnodigen thuis dat soort dingen. Ze begint nu ook te puberen. En als mijn zoon bijvoorbeeld boos en verdrietig is en hij benoemd dat dan zeg ik hem dat ik hem begrijpt en dat sommige dingen moeilijk zijn. Bijvoorbeeld het is ook eng om een kindje mee uit te nodigen. Of het is moeilijk om wel eens wat voor je zelf te vragen. Heb je leuke dingen geplant in de vakantie met haar? Echt meiden dingen of stuur haar naar het zwembad en ga gezellig mee. Maak het ontspannender. Kijk kan zijn dat je deze dingen al geprobeerd heb hoor. Of ga eens een dagje alleen iets leuks doen met haar speciaal. Ga samen naar de kapper een tut middag of ga samen naar de avond film.. En als ze zegt dat ze zich toch zo voelt dan zeg je ik snap dat jij je zo voelt maar ik hou toch wel van jou. Misschien voelt jij het nu niet zo maar het is toch echt zo. Als ik merk dat mijn oudste boos is geweest en hij ligt op bed en hij kan nog niet slapen ga ik lekker even bij hem liggen en dan praten wij niet samen dan wrijf ik over zijn rug of buik en dan komen in eens zijn verhalen los. Denk dat je al veel geprobeerd hebt hoor maar ook ik zie niet altijd wat een van mijn kinderen nodig hebben ja ik zie het wel maar soms door de drukte van de dag of door andere omstandigheden dan loopt het wel eens anders en dan moet ik even denken o ja even die extra aandacht geven ect ect..... En mijn zoon zijn kamer is voor hem zijn zusje mag soms even kijken maar voor de rest is het zijn plekje met zijn spulletjes.
En als je eens aan haar zelf vraagt wat er aan de hand is. Dat je met haar praat op een rustig moment. Vraag waarom ze zo doet en wat er aan de hand is. Zit ze ergenst mee, ziet ze dingen, voelt ze zich eenzaam???? Je kunt het gesprek beginnen door te zeggen dat je haar wilt helpen en dat je het voor haar doet. Je wilt dat zij gelukkig is. Veel sterkte ermee! Xx
Ik denk wel dat er een verschil is tussen een boos kind en een kind zoals die TS die om welke reden dan ook ontsteekt in een woedeaanval waar zelfs het zoontje van TS angst voor heeft. Dan gaat het toch wel even een stap verder. En dan nog, pubertijd of niet, volgens mij is dat nog steeds geen reden om zaken gewoon te vernielen of mensen te vernederen of angst aan te jagen of een zodanige woede aanval te krijgen dat TS zich genoodzaakt ziet om de buren in te lichten dat ze niet denken dat het kind zwaar mishandeld wordt. Of er nou iets is qua opvoeding, hechting of gewoon een psycho(sociaal) probleem ... dat is aan de professionals om te beslissen. En ik denk nog steeds dat VIB een goed idee is.
Michan, je slaat op veel punten de spijker op z'n kop. We proberen de aandacht zo veel mogelijk te verdelen. Het grootste verschil tussen beide kinderen is dat zoonlief zichzelf prima kan vermaken, dochterlief daarintegen moet de hele dag vermaakt worden. En dat doe ik dus niet. En dat frustreert haar. Verveelt ze zich. En als ik dan dingen aandraag, dan "heb ik mijn verstand niet". Ik probeer heel vaak met haar te praten, neem haar even apart bijv. op onze slaapkamer. Lekker op bed liggen kletsen. Even zet ze dan haar emoties op een kiertje, maar zodra het te persoonlijk word, slaat ze weer dicht en word ze boos. Logeren bij opa en oma gaat niet omdat ze daar liever niet wil logeren. Ik denk dat ze bang is dat ze daar ook haar emoties niet de baas kan. En dan zouden ze haar "ware aard" zien en dat beangstigd haar. Verder doen ze niets met de kinderen dus verveelt ze zich, voelt ze zich tekort gedaan en wil weer naar huis. Ook bij verder familie is het idem... Ik zeg heel vaak tegen haar dat ik van haar hou, dat ik zo graag wil dat ze gelukkig is, dat is graag alle zorgen van haar af zou willen nemen om haar gelukkig te maken, maar dat het best moeilijk is om (na zo'n woedeaanval) net zo positief en vrolijk tegen haar te doen als tegen haar broertje. Dat het mij veel verdriet doet als ze zo lelijk doet en roept dat ze dood wil, omdat ik me geen leven zonder haar kan voorstellen. Haar broertje compenseert juist door extreem lief te doen, en dat is ook niet goed... Ik zou inderdaad soms graag op de fiets stappen en hard weg fietsen, maar dat lost niets op...
Wat een moeilijke situatie! Kan het ook zijn dat ze het op school eigenlijk helemaal niet naar haar zin heeft? Aangezien ze geen vriendinnen heeft, misschien stort ze zich daarom op haar schoolwerk en zijn de resultaten dus goed? Leraren zien ook niet alles, dus misschien ligt het in deze hoek? En als ze het dan moeilijk vind om er over te praten met jullie, uit ze zich op deze manier? Tis maar een gedachte hoor veel sterkte igg!
Ben het helemaal met je eens en vooral het paarse stuk! Ja arme jullie(ouders) en arm zoontje, maar waar is de arme dochter??? Ik gooi even een balletje op... Volgens mij heeft ze het heel erg moeilijk en voelt ze zich niet geliefd en belangrijk. Heeft ze weinig eigenwaarde(misschien nog extra door een aandoening/ziekte/syndroom). Misschien probeert ze steeds een masker op te zetten om aardig gevonden te worden. Na een trigger lukt het haar niet meer, waardoor ze ontploft. Ze probeert jullie dan van haar weg te duwen om zichzelf te beschermen. Wat ze dan het liefste wil is dat jullie alles doen om te laten zien dat ze wel belangrijk is voor jullie. Wat jullie dan niet doen, omdat ze zich misdraagt en daar ligt dan de nadruk op(maw jullie bevestigen op dat moment waar ze zo bang voor is, dat ze niet belangrijk voor jullie is). Dit komt steeds terug in een vicieuze cirkel. Is er misschien een verband tussen het volgende: Jullie geven de aandacht aan haar broertje(dat kan een simpele 'goed zo ....' of 'nu even niet we zijn even met je broertje bezig' of een 'kijk eens wat je broertje gemaakt heeft, mooi he?!' zijn) en een ontploffing van haar?
Ts,zou Neurofeedback wat voor jullie kunnen betekenen? Ook zonder duidelijke diagnose zijn er vaak onrustige gebieden in de hersenen te zien en zijn door een hele fijne training wat rustiger te krijgen. Lees er maar eens over. Bij vragen mag je me altijd een pb sturen. Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
Geen kind is hetzelfde, dat blijkt maar weer. Wat voor de één werkt, werkt niet altijd voor een ander...
@zus76, Ik heb niet alle reacties gelezen hoor, heftig en enigszins herkenbaar verhaal. Ik heb ook een dochter van 12 waar wij vanaf 1 jarige leeftijd al veel problemen mee hebben. Ze is gelukkig niet agressief maar weigert zich aan de regels en afspraken te houden en loopt eigenlijk de hele dagen de andere broers en zussen te etteren, kent geen grenzen wbt wat van haarzelf of een ander is en zit dus overal aan wat dus veel ruzies veroorzaakt. Ook hebben wij IOG gehad en allerlei andere vormen van hulp, heb je al eens Family's First geprobeerd? Dat is een crisishulp. Jammer genoeg kan je dat zoals in nederland altijd het geval is, dat alleen aanvragen via bjz of een andere vorm van gezinshulp/maatschappelijk werk. Ik zou je wel aanraden om zsm een of andere diagnose opgeplakt te krijgen zodat de mogelijkheden tot opvang en ondersteuning veel groter worden. Mijn dochter heeft vanaf haar 5e tot nu 5 verschillende diagnoses gehad, gewoon prutswerk dus en heb allang geen hoop meer met accare/lentis maar ik heb die diagnose gewoon nodig zodat wij pgb kunnen krijgen en zorg kunnen inkopen om het zo draaglijk mogelijk te houden en wij dus niet in een positie komen dat we haar uit huis moeten laten plaatsen.
Jeetje... Heftig zeg. Ik zou inderdaad de crisisdienst bellen want als ik het zo lees is niemand happy en wordt het van kwaad naar erger. Ik ben geen psycholoog, maar het klinkt inderdaad als borderline. (Heb een jeugdvriendin met borderline, dus ik herken wel veel dingen in je verhaal. Na een psychose is ze opgenomen geweest.) Ik raad je echt aan om ook aan je andere kind te denken. Misschien is een uithuisplaatsing een optie? Misschien kan ze dan om het weekend thuis komen en zo kijken hoe het gaat? Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Ja ik vind dat best schokkend om te lezen. Jullie krijgen blijkbaar niet de hulp die jullie nodig hebben en om die dan toch te krijgen is het het beste om 'maar een label' op je kind geplakt te krijgen. Ik begrijp dat jullie als ouders geen andere mogelijkheid zien / hebben, maar ik vind het echt schrijnend dat de zorgsector in Nederland dus blijkbaar op deze manier in elkaar steekt. Jullie en jullie kind zijn daar vervolgens de dupe van.
Er zijn voor nu dus geen oplossingen om even rust te creëren. Hoe gaat het nu? Zie je erg op tegen vanavond? En als je eventueel de crisisdienst gaat bellen, heb je dan duidelijk wat je van hen verwacht en wat je zou willen? Voor vandaag, voor de komende dagen.
Hmm ik weet niet, ik ben niet zo van de uithuisplaatsing (schijnen ze achteraf vaak niet veel beter af te zijn dan thuis). Wij hebben de afgelopen 10 jaar ook wel momenten gehad dat ik dacht jeeeezusss kind verdwijnnnnn, maar ik heb altijd vastgehouden aan de gedachte dat we heus wel een manier of methode zouden vinden waardoor we beter met haar om zouden kunnen gaan. Ze hoort bij ons en ik vreet me hier thuis wel eens op over haar maar ik denk als ik haar uit handen zou geven aan het "systeem" dat ik me nog 10 keer zo erg zou opvreten of het wel goed met haar gaat of niemand misbruik van haar maakt of ze haar wel doorhebben zoals ik en haar dus kunnen geven wat ik haar geef. Je moet gewoon wel echt aan rustmomenten komen anders is uithuisplaatsing uiteindelijk onvermijdelijk. Onze dame gaat 2 weekenden per maand naar zorgboerderij en de andere weekenden is ze bij mijn ex, dat is heel erg belangrijk voor mij, de rest van de kinderen maar OOK voor haar. Het kan allemaal wel ""goed komen" maar dan moet er wel het een en ander gebeuren.
En een osteopaat? Klinkt raar, maar het petekind ( die nu pas 4 is overigens) van mijn vriend heeft ook uitvallen en flinke woedeuitbarstingen, ze zijn toen naar een osteopaat gegaan en die kwam er achter dat het manneke tijdens de bevalling te veel druk op zijn voorhoofdje had gekregen en daardoor lichte beschadiging had opgelopen, o.a in zijn taal ontwikkeling en uiting van onvrede en door de osteopaat zijn er wat meer spieren, zenuwen en kanalen losser komen te zitten en het heeft hem wel goed geholpen.
@novaa, ja heel schrijnend dat het zo gaat, het klinkt allemaal heel mooi dat Accare en jeugdhulpverlening maar het is een soepje, en het is soms ook heel moeilijk om een juiste diagnose te stellen aangezien heel veel stoornissen dezelfde symptomen delen. Ik heb de eerste 2 diganoses laten herzien en second opinions voor gevraagd maar daar maak je geen vriendjes mee in de wereld van de kinderpsychiatrie/hulpverlening hahaha. Het vervelende is dat ze naar het speciaal onderwijs moest en dan heb je dus perse allemaal papierwerk+diagnose nodig en ontkom je er dus niet aan, net als voor pgb (waar tegenwoordig ook hele hoge eisen gesteld worden voor het toegekend wordt). Omdat het nu "goed" gaat met mijn dochter en wij heel bewust zijn van nze rol en wat zij nodig heeft wilde men vorig jar de hulpverlening en alle indicaties maar ff stopzetten!! Net nu de puberteit er aan komt!! Dat heb ik aangevochten en het leek er even op dat we dan een ots zouden moeten omdat we om de indicatie rond te krijgen de boel een beetje moesten aandikken (belachelijk...) maar dta hoefde achteraf gelukkig niet. Er is geen begrip, geen tijd, geen geld, geen personeel, honderdduizend regels waar je je aan moet houden....het is niet niks, soms vind ik alle rompslomp van papierwerk, discussies met psychs, vooroordelen en onbegrip nog wel tien keer zo zwaar als mijn dochter opvoeden. @evvie, ik weet niet hoe het zit in de regio waar ts woont maar crisisdienst/crisisopvang duurt hier 6-8 weken -_-