mamadeluxe, hoe vervelend ook voor jullie, maar toch fijn om te lezen dat je het herkent. Ik wil ook niet dat ze uit huis geplaatst gaat worden. Ik ben ook van mening dat ik haar het beste kan "lezen". Als ik dat had gewild, dan had ik al veel eerder de crisis gebeld. Misschien dat een zorgboerderij of logeergezin wel rust brengt, maar ik heb geen idee hoe snel zoiets te realiseren is. We zijn wel toe aan rust. Even adem halen... We zijn nu idd ook bij Accare, maar echt veel gebeurt er nog niet. Snap ook wel dat het vakantie is, maar helaas is het hier in huis geen komkommertijd. Eerst maar een diagnose zien te krijgen. Nog even een vraagje, ik zie dat je zwanger bent. Gefeliciteerd. Weet je dochter dit al en hoe was de reactie? Wij zijn hier ook al een hele tijd bezig voor een derde. Maar ben ook wel bang voor haar reactie mocht het zover zijn. Moet ze nog meer de aandacht delen...
Heel vervelend dat het nu vakantie is idd...ik zit nog even te graven of ik nog ideeen heb voor je, enige wat ik tot nu toe kan bedenken is familys first. Mijn dochter is de 3e in de rij van 8, straks 9 kinderen, dus zij weet niet beter. Aan 1 kant is het positief voor haar omdat ze zo heel veel sociale vaardigheden opdoet maar het geeft haar ook extra prikkels vooral met de zussen van 16,13 en 9. hoe is jouw dochter met leeftijdgenoten? Maakt ze wel goed contact met vriendinnen? Ik spoorde soms stiekem aan om vooral te gaan logeren hahaha
@mamadeluxe, ik ben er al weer een hele tijd uit (bij bjz gewerkt) en ik weet niet wat er inderdaad in hun regio mogelijk is, maar het leek me daarom handig alvast na te denken over de verwachtingen omdat niet alles mogelijk is. Veel niet... Maar andere dingen weer wel, waar misschien niet de eerste keus naar uit gaat. Dus even breder kijken en zelf nadenken over wat nodig is om de komende tijd door te komen zonder escalatie leek mij een goede voorbereiding. En het is vakantie en hulp is ingeschakeld, dus de inzet zal zo minimaal nodig zijn.
Hahaha, ze is dus wel wat gewend qua broertjes en zusjes Onze dochter heeft geen echte vriendinnetjes. Soms speelt ze met iemand, maar ze is nogal dwingend van aard en heeft vaak de leiding. En dat botst regelmatig. Ze is dan direct zo boos, dat zo'n vriendinnetje gelijk voor weken genegeerd gaat worden. Twee weken geleden zou er een meisje uit de klas komen logeren. Rond negen uur 's avonds kreeg het meisje heimwee en wilde alsnog naar huis. Prima, kan gebeuren toch? Nou volgens onze dochter niet. Zíj was gekwetst, zíj was onrecht aangedaan en dat zorgde (natuurlijk) ook weer voor een woedeaanval... Emoties en teleurstellingen zijn lastig voor haar.
Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten. Ik heb tijdens het laatste gesprek wel gevraagd wat we konden verwachten, maar omdat de diagnose nog niet gesteld is, konden ze daar weinig over zeggen. Wel gaven ze aan dat ze dachten aan een depressie, en dat ze misschien aan een soort van groepstherapie deel gaat nemen. Ook om daar te werken aan haar zelfbeeld. En ze kunnen zo ook zien hoe ze in een groep functioneerd. Verder zal zij niet in therapie oid moeten maar moeten mijn man en ik 1x per week naar hun toe, krijgen wij tips en moeten die op haar toepassen. Ik heb mijn twijfels aangegeven over deze behandeling omdat ze gewoon niets van ons aanneemt. Mijn vraag of het mogelijk is om bijv anti-depressiva voor te schrijven werd afgewezen. Dat was bij kinderen niet verstandig. Ik wil gewoon direct resultaat zien, vooral omdat onze emmertjes vol zijn. Maar daar hoefde ik niet op te rekenen. Nog even op de tanden bijten was het advies.... Ik ga kijken wat familys first precies is. Bedankt voor de tip!
Hmm ja dat dwingende en de leiding/controle willen hebben met vriendschappen dat herken ik wel, mijn dochter kan ook als iets niet door gaat of iets niet gaat zoals zij had gewild heel boos doen, ze wordt ook wel heel snel boos, wil het alleen geen woede aanval noemen denk ik. Ze schreeuwt dan iets brutaals naar mij stampt de trap op gaat zitten schreeuwen als een schaap op haar kamer, trapt af en toe tegen de deur aan, tenzij is haar voor ben en gewaarschuwd heb om dat niet te doen. Hmmmm klinkt zo toch wel als soort woede aanvallen als ik het zo opschrijf....of ja, meer frustratie aanvallen, mijn dochter is heel kwetsbaar, ze snapt mensen vaak niet, kan teleurstellingen niet verwerken. Ze dreigt niet met dingen wat jouw dochter wel doet, heel af en toe roept ze dat ze dan wel lekker weg gaat lopen, maar ik ben wel eens bang dat ze stiekem heel veel woede tegen mij aan het opbouwen is, ik hou haar namelijk heel strak, voor haar eigen veiligheid, ik heb haar feilloos door wanneer ze liegt en de boel bedriegt en ben totaal niet onder de indruk van haar fratsen die ik altijd gelijk door heb, dat geeft haar veel frustratie natuurlijk. En dat die woede er op een dag allemaal uitkomt, wanneer ze ouder is....
Herken die angst voor later wel. Ze roept regelmatig tegen mij dat wanneer ze oud en sterk genoeg is, ik de eerste ben die ze een mes in de rug gaat steken! Ze is groot en grof gebouwd, als ze boos is kent ze haar eigen kracht niet en dat beangstigd me wel. Een paar weken geleden gingen we voor het eerst naar de orthodontist. Die vertelde dat ze een kies moest laten trekken. Zolang ze daar binnen is is het prima. maar toen we buiten kwamen ging ze los. We waren op de fiets en ze heeft de hele terugweg gescholden op mij. "Vieze vuile teringho*r, het is jou schuld dat ik een kies met trekken. Met je vieze rotkop, k*twijf, klereho*r" etc. etc. En dit heeft ze de hele terugweg geschreeuwd. Mensen keken ons na. Ik heb me echt kapot geschaamd... Het rare is dat we op een gegeven moment een meisje uit haar klas tegen kwamen. Toen werd ze rustig en praatte ze over koetje en kalfjes met dat meisje. En toen het meisje de andere kant op fietste, ging ze gewoon verder met schreeuwen.
Ik ben bang dat je toch echt nog op je tanden moet bijten, zonder diagnose of indicaties krijg je gewoon niet zomaar hulp....en dan nog is het vaak lang zoeken naar de juiste vorm EN persoon, ik heb gemerkt dat het erg belangrijk is dat er een klik is met de hulpverlener. Man, ik heb hulpverleners en hulpverleningsvormen gehad dat ik dacht, are you fucking kidding me? Moet ik wat van jullie leren??? Ik heb toen ook een tijdje een dip gehad dat ik dacht flikker allemaal maar op, wat een zinloze bende, want als je aangeeft dat je de betreffende hulpverlening niet ziet zitten wordt er vanuit bjz al snel gedreigd met gedwongen vormen van hulpverlening omdat "ouders niet meewerken". Voor je het weet zit je zelf ook nog in de shit. Mijn dochter heeft op een boddaert centrum een keer gezegd dat als er ruzie is onderling, dat de grotere kinderen harder kunnen schppen en slaan naar de jongere kinderen, toen heeft die betreffende medewerker daar dat weten om te toveren tot...dat ik de kleinere kinderen hardere klappen gaf dan de oudere m.a.w dat ik mijn kinderen zou mishandelen!!! Met alle gevolgen van dien (amk onderzoeken enz enz) want ja een groot gezin is anders dus zal daar wel wat mis zijn he...bweehhh. Het is allemaal goed afgelopen maar mens wat heb ik me daar een stress en ellende van gehad zeg! Meid, het blijft moeilijk maar de liefde voor je kind houdt je overeind, echt waar!
Wat erg Ik hoop echt dat jullie snel hulp krijgen op wat voor manier dan ook. Dit overstijgt het "ik ben een beetje boos" toch wel met kilometers ...
pffff jeetje, ik schrik hier echt heel erg van hoor Zij en jullie moeten echt hulp hebben en snel ook! Heb je nog even naar mijn tip gekeken? Want de dingen die jij aanhaalt zijn heel herkenbaar bij deze stoornis.
Wauw, dat gedrag herken ik heel erg!! Mijn dochter gebruikt dan niet zulke taal want dan weet ze wat er gebeurt!! Maar in bijzijn van anderen draait ze om als een blad aan een boom. We liepen laatst naar de buitenspeeldag in de wijk, de hele weg zeiken en zeuren hoe stom ik wel niet ben en dat niks mag en alles is oneerlijk en blaaablaaablaa, we komen de hoek om ze ziet een jongerenwerker van de meidenclub daar waar ze vaak heen gaat en ze staan alsof ze een engeltje is heel lieflijk en opgewekt te doen, dat ik echt even letterlijk misselijk van werd. Ik ben dan nog in stoicijnse negeer alle negatieve crap die ik over me heen krijg modus en dan kan zo iemand je aankijken alsof je de slechtste moeder van de wereld bent en ik weet dat ik die mensen nooit aan het verstand kan krijgen hoe het de minuten daarvoor net ging, want dat gelooft men niet, want ach bij ons ze is zo'n lieve vrolijke meid!
Komt ook wel een beetje in de buurt?: Personen die lijden aan een NPS kunnen in eerste instantie overkomen als charmant en interessant, maar als relaties langer duren blijkt hun egocentrisme vaak een ernstig obstakel. Niet zelden eisen ze een voorkeursbehandeling. Als dit niet gebeurt, voelen ze zich snel gekrenkt of ondergewaardeerd en zijn hierdoor vatbaar voor depressieve verschijnselen. Anderzijds kan hun kwetsbaarheid ook tot woedeaanvallen leiden. Het leven van iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis is meestal zwaar, het heeft een diepe impact op de omstanders. Zoals een junk heroïne nodig heeft, is iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis altijd op zoek naar aandacht. Die aandacht houdt zijn broze zelfbeeld in stand en is van levensbelang voor de persoon. Om die aandacht te krijgen gebruikt de persoon de mensen die het dichtst bij hem staan, zoals de partner en kinderen
Ik vind het wel heel erg voor je, dat ze zo tegen jou praat...heb echt met je te doen, dat is geen kattepies wat zij allemaal uitkraamt. Ik kan me voorstellen dat je er nu ook doorheen zit! Ik vind ook dat er snel hulp moet komen! Is er een mjd in jouw buurt? Zij hebben ook een afdeling BIB (basiszorg in de buurt) misschien dat iemand daar wat sneller balletjes aan het rollen kan krijgen?)
Leanna, ook hier herkenbare dingen. Ze staat graag in het middelpunt van de belangstelling op verjaardagen of familiefeestjes. Gaat ze een gedicht voordragen bijv. Hebben we dagen vantevoren al de spanning en stress ervan. "Ik wil niet" "Ik vind het zo eng" etc. NOu, doe het dan niet! Er is niemand die zegt dat dit moet... Maar ze wil zó graag haar 5 minutes of fame, dat ze het toch doet. Mamabri, ik heb even gekeken. En dat wat jij bedoelt valt tegenwoordig onder ODD, en dat is wat ik zelf ook al had gezien en veel overeenkomsten heeft.
Ja, dat kan, dat weet ik niet, ik weet alleen dat er destijds een stichting was voor "gewetenloze kinderen", de benaming is afschuwelijk dat weet ik, maar ik hoop dat je gauw verder geholpen wordt, want het lijkt me heel erg voor het hele gezin. En zoals ik jouw verhaal lees, red je het niet met alleen maar praten, straffen etc, dat komt bij deze kinderen niet over. Ik hoop echt dat je snel hulp krijgt, al is het zoals eerder gezegd pas mogelijk om hulp in huis etc te krijgen wanneer je een PGB hebt en die krijg je (met veel moeite) wanneer je een diagnose hebt. Ik heb destijds de hulpdienst gebeld van de Riagg geloof ik. Ook ik trok het niet meer en liep overal tegen de muur op, overal zaten wachttijden van maanden op. Mijn verhaal (huilend ) toen gedaan aan de telefoniste en die merkte dat ik het niet meer trok. zij heeft vervolgens gezorgd dat ik de dag erna al met mijn zoon bij de Riagg terecht kon voor een eerste gesprek. Ik ben haar nog steeds dankbaar dat ze aan de bel heeft getrokken. Zo is hier de bal gaan rollen.
Het komt me erg bekend voor van mezelf . Het was bij mij denk ik een soort van "iedereen vind me raar dus zo gedraag ik me" . Verder speelde de ruzies tussen mijn ouders ook mee . Tjah lastig zeg ! Ik kan nu nog steeds erg boos worden op mijn moeder bijvoorbeeld , niet echt leuk . Het was bij mij een visuele cirkel , ik boos en vloeken , een uur later voelde ik me schuldig werd zo boos op mezelf dat ik weer boos werd en weer vloeken . Ook leek alles mijn schuld de ruzies tussen mijn ouders enzo . Hebben jullie veel ruzie als ik vragen mag ? Ik ben inmiddels volwassenen en heb een vriend en een schat van een zoontje. Het was bij mij ook onmacht , ik moe(s)t de situatie onder controle hebben en als er iets dus niet ging zoals ik wou was het een groot drama ! Veel sterkte !!
Kan het ook niet zijn dat ze zich bij jullie op één of andere manier "veiliger" voelt dan op school of bij de grootouders of dergelijke? En dat ze zich daar zo hard inhoudt en een masker op heeft dat het er thuis in één klap of "bij 't minste" allemaal uitvliegt? Is het een optie om haar broer - in afwachting op hulp - af en toe te laten logeren bij oma en opa? Zo heeft die alvast wat meer rust. Of wordt ze dan te jaloers dat hij daar mag gaan logeren en zij thuis is?
Je kan haar laten observeren bij het curium in Oegstgeest . Ik weet niet of dat in de buurt is . Je kind wordt opgenomen voor 6 weken ongeveer en ze gaan kijken of je kind een stoornis heeft of eventueel wat anders . Heb er wel goede ervaringen mee . Leuke activiteiten , veel geleerd enzo . Ik was toen 11 .
Mijn oudste nu 12 jaar heeft last van hechtingproblematiek. Ook wij hebben vele ruzies boze buien en problemen gehad. Ik kreeg na de bevalling last van een postnatale depressie en mijn ex was altijd werken. Ondertussen ging ik gewoon door met zorgen, maar kwam de hechting niet goed tot stand. Ook ik merkte al vanaf vroege jeugd dat er steeds strubbelingen waren. We hebben verschillende soorten zorg, psychologen, therapieen geprobeerd. Nu heeft ze sinds een jaar therapie van melody psycare. Dit werkt!!! Ze leert haar woede te controleren. Ze leert zich te uiten. Het is wel een hele intensieve therapie waarbij het hele gezin mee moet doen. www.psycare.nl Sterkte
Aangezien het begon toen broertje geboren werd heb ik ook het idee dat ze een vertekend beeld/ lage eigenwaarde heeft van zichzelf.. Maar ik ben geen psychiater en weet ook niet meer te zeggen! Misschien iets raars, maar heb je al wel eens iets met haar alleen gedaan? Zonder broertje? Ik weet wel dat het niks oplost, maar misschien lucht dit even de boel een beetje op? Heel veel sterkte in ieder geval!