Ik weet niet of het hier hoort. Maar zou graag in het kort mijn verhaal willen delen of anderen iets soortgelijks mee hebben gemaakt. En hoe ging jij/jullie hier mee om. De zwangerschap van onze derde was erg spannend. Ik heb de hele zwangerschap last gehad van buikpijn/harde buiken en op het laatst veel voorweeen. Ik heb mij daardoor erg druk gemaakt om de kleine, het gevoel dat het niet goed was.. Iets voor de 37 weken kreeg ik erge weeen, die echter niets kwa ontsluiting deden. Op 37,5 inleiding gekregen, ik was op.. en onze kleine was kwa groei en laatste echo's volgens de gyn ook klaar om geboren te worden. Na een zware bevalling is onze kleine man geboren, hij mocht vrijwel direct mee naar huis. Met de mededeling dat hij waarschijnlijk wat vruchtwater binnen had gekregen (kreunde) en flink zou bijslapen (door de lange bevalling) en dan wel zou gaan drinken (wilde hij niet na de bevalling) Na een nacht thuis zijn wij met spoed naar het ZH gegaan, kleine man ging achteruit. Eenmaal daar werd hij aan alle toeters en bellen gelegd, te weinig zuurstof. Vermoeden hart of long problemen... diezelfde dag is hij nog naar een ander ZH op de neotonalogie terecht gekomen. Wij dachten alsnog ons kleine mannetje kwijt te raken... daar heeft hij 3 weken gevochten. Uiteindelijk is na alle onderzoeken de oorzaak nooit gevonden. Maar mocht hij mee naar huis!! ZH waar hij geboren is, heeft toegegeven na de geboorte niet de juiste controles gedaan te hebben, maar wat kun je daar dan nu nog mee. Toen hij 2 weken thuis was opnieuw benauwd, naar het ziekenhuis. Hij had het RS virus.. weer dachten wij ons kleine mannetje kwijt te raken. Na 3 weken vechten mocht hij mee naar huis, zware periode ook daarna. Vaak benauwd, met pufjes hem er door weten te slepen. Voor nu kunnen wij zeggen dat het eindelijk beter/goed met hem gaat. Ben super trots nog steeds BV te geven, kon na de geboorte pas na 36 uur de BV op gang helpen door te kolven. 2 keer 3 weken fulltime gekolfd, en beide keren van volleding sonde/fles voeding terug naar alle voedingen bij Mama drinken. Wij hebben ons hier door gesleept, en dankbaar zijn wij voor het feit dat wij ons mannetje mogen zien opgroeien en genieten volop van hem en zijn grote zussen. Die deze periode vaak bij Oma zijn geweest, en hoe kleine ze ook nog zijn... vol begrip en flexibiteit met alles om gingen. Sorry voor het toch lange verhaal, zijn er hier gezinnen die iets soortgelijks mee gemaakt hebben.. Ik voel mij zelf vooral schuldig dat wij (nadat wij na de bevalling thuis waren) niet eerder terug naar het ZH zijn gegaan. Maar echt van het ZH hun mening uit ging, hij moet bijslapen en als hij straks drinkt komt het goed... Ook de foto's van na de bevalling en de ZH periodes.. vind het al zo ontzettend moeilijk om naar te kijken, hoe en wanneer hebben jullie deze gebruikt voor o.a. fotoboek e.d Alvast bedankt.
Zwaar is het he, als het niet gaat zoals je zou verwachten.... weet er helaas alles van. Hier liep het ook niet zoals het moest. Korte samenvatting: dag na bevalling 600 gram afgevallen, bijna allemaal vocht. Volledig uitgedroogd, nieren die er mee ophielden, met spoed naar het WKZ in Utrecht. Daar twee weken geweest en een operatie gehad (bij 9 dagen oud) waarbij er stents zijn geplaatst tussen zijn blaas en zijn nieren). Toen hij twee weken was mochten we naar huis, ondanks dat zijn nierwaarden maar tergend langzaam beter werden. Ze konden niks meer verder doen, het moest zelf beter worden. Thuis dronk hij slecht en groeide vrijwel niet. Bleek urineweginfectie te hebben, dus weer opname. Drie weken later hetzelfde verhaal, weer een infectie, weer opname. Toen pas ging er een lichtje branden bij deze en gene artsen, goh zou hij geen last hebben van die stents? Ja dus, die zijn verwijderd toen hij 2,5 maand oud was en sindsdien gaat het super. Hij drinkt weer (zelfs teveel, moet echt in de gaten houden dat hij niet teveel over de max hoeveelheid gaat!) en hij groeit gigantisch. Van dik onder de middellijn qua gewicht naar ruim erboven. Hij is weer happy en hij slaapt goed! Ik merk zelf dat ik nu pas (hij is nu 4,5 maand) begin te genieten van alles. Van het leven met zijn viertjes. Het vinden van een ritme.Grote broer weer gewoon lekker thuis in plaats van steeds logeren bij opa en oma als wij weer naar het ziekenhuis moesten. Maar tegelijkertijd begint ook de verwerking nu pas. Ben regelmatig even flink verdrietig. besef dan pas hoe slecht het toen ging en hoe dicht we er bij waren dat hij kon overlijden (eerste 1,5 week met name). Foto's van de eerste weken heb ik nog moeite mee. Heb een paar foto's van hem en mezelf op de brancard, ambulance. Hem aan het infuus. Maar hij (en ik..) zien er daar zo gigantisch slecht uit.. ik kan het nog niet goed hebben en ik laat ze voorlopig maar links liggen. Komt wel. het is zwaar, vooral omdat je uitgaat dat het ziekenhuis het wel zal weten! In jullie geval (moet bijslapen! niks aan de hand..) en bij ons (stents plaatsen waar hij achteraf gezien NIKS aan had, alleen maar gigantisch last van). Schuldig voelen herken ik ook. Waarom ging ik akkoord met die operatie? Maar je schiet gewoon niks op met die gedachten. We moeten maar blijven beseffen dat het nu goed gaat met de kids. Dat is waar het uiteindelijk om draait. En af en toe flink uithuilen!
Bedankt voor het delen van je verhaal. Blij dat het met jullie mannetje nu ook goed gaat! Ons wonder is nu 7,5 maand en ondekt de wereld volop. Dat maakt alles goed!! Maar toch moet het verwerkt worden, en heb vooral ook veel moeite met de foto's. Heb voor onze meiden een mooi fotoboek (en) gemaakt vanaf hun geboorte. Dit wil ik ook graag voor onze kleine man doen, maar daar zitten foto's bij die echt niet zo leuk zijn. Maar dit is wel wat wij meegemaakt hebben, en het begin geweest van het leventje van onze kleine. Maar hoe maak je er toch een leuk fotoboek van die ook (kindvriendelijk) is. Misschien 2 delen, de ziekenhuisperiode en een fotoboek van daarna. Iemand hier nog ervaring mee? De meiden hebben hun broertje niet gezien toen hij in kritieke toestand in het ziekenhuis lag. Maar ook daar zitten foto's tussen, van de stapjes die hij daar toch ook vooruit ging. Wat ook een speciaal plekje verdient.
Vervelend dat het allemaal zo gegaan is en wat goed dat het nu zo super gaat. En natuurlijk heb je dan minder fraaie foto's maar goed het is wel zoals het is. Mijn zoontje heeft 11 weken op neonatologie gelegen. En ook daarvan zijn er foto's beter niet in een fotoboek kunnen maar ze horen er wel bij. Ik heb dus een fotoboek gemaakt van zijn eerste jaar en heb erop gelet dat de ziekenhuis foto's niet meer als een kwart van het totaal is. Daarnaast kun je heel veel bereiken met foto's zwart wit te maken of bv waziger als achtergrond met bv in 1 hoek een foto in kleur van wel dezelfde periode maar die minder heftig is. Ik heb het fotoboek gemaakt bij albelli. Heb er wel veel werk aangehad want alles handmatig gedaan Ben super tevreden