Bah! Ik merk dat ik anders op mijn dochtertje reageer nu ik zwanger ben en daar baal ik ontzettend van. Heb veel minder geduld en in plaats van gewoon rustig naar haar te luisteren en rustig op haar te reageren is mijn lontje erg kort. Logisch dus dat we vaak 'ruzie' hebben en daar word ik echt heel verdrietig van. Als klap op de vuurpijl zijn we een maand geleden verhuisd naar een andere woonplaats. Dus: ander kdv en ritme in huis is ook nog niet helemaal op orde. Heeft ze natuurlijk ook last van en daarom vind ik het dubbel zo erg dat ik haar wat minder ruimte gun. Oh ja en peuterpuberteit natuurlijk, alles is 'nee' en 'wil ik niet'. Mijn bekkenklachten werken trouwens ook niet mee.... En het is zo'n schat en ik houd zo ontzettend veel van haar. Bah, zit hier te brullen en lachen tegelijkertijd... Anyways, ik geloof dat ik het gewoon even kwijt moest. Heb nu al het gevoel de dag weer een beetje aan te kunnen. Dankjewel alvast voor het lezen/luisteren.
Herkenbaar. Mijn lontje is ook veel korter sinds ik zwanger ben. En dan heb ik ook nog zo'n lief meisje die maar steeds zegt "is niet erg mama" als ik weer eens bij haar sta om sorry te zeggen voor mijn onnodige uitval tja..
samba wat goed van je dat je sorry zegt tegen je dochter ik vind dat heel belangrijk dat je aan een kind laat zien dat je ook fouten maakt. Gelukkig is het maar een tijdelijk iets dat zwanger zijn en daarna kunnen jullie weer heerlijk moederen.. Kinderen zijn wat dat betreft heel flexibel.
Ik denk dat jij er meer last van hebt dan je kind. Je kind is 2 en begrijpt niet alles wat jij zegt/doet. Zeg idd sorry en maak je niet al te druk. Is niet goed voor je ongeboren kind. Succes
Erg herkenbaar. Toen ik zwanger was van mijn zoon, was mijn lontje niet zozeer 'kort', hij bestond domweg niet. Als mijn dochter dus dwars was (wat erbij hoort op die leeftijd) was het net een vonk in een kruitvat. Ik heb me vaak verontschuldigd tegen haar. Gelukkig dat ze het allemaal niet zo goed onthoudt
Ik heb geen kinderen dus kan natuurlijk niet oordelen, maar vind het feit dat je je hier druk om maakt al bewijzen dat je geen slechte moeder bent! Don't be so hard on yourself, straks is alles geregeld en loopt het weer zoals altijd
Herkenbaar! En ook hier een zoontje wat me een dikke knuffel geeft als ik sorry zeg tegen hem en dan lopen de tranen over mn wangen.. Arm kind hihi
Fijn dat er herkenning is. Ik verontschuldig me ook altijd na een onterechte of overdreven reactie. Ze wordt in september 3 en houd me idd ook maar een beetje vast aan de gedachte dat je vanaf die leeftijd pas echt herinneringen gaat creeren... Tja. Het is gewoon zo'n groot verschil. Ik was juist heel relaxed en type 'pick your battles'. Nu ben ik behoorlijk streng en wil ik veel controle. Misschien omdat ik op andere vlakken los moet laten ivm bi ( energie verdelen, huishouden uit handen, minder kunnen doen). Nogmaals dank voor het delen van jullie ervaringen en bemoedigende woorden.
ja dat vindt ik belangrijk..ze mag best weten dat grote mensen ook niet altijd alles goed doen En fijn dat er zoveel herkenning is
Ik denk dat je je op een bepaalde manier altijd wel om bepaalde dingen schuldig voelt tegenover je kind. Is het niet hoe je reageert dan is het wel omdat je hem/haar iets niet laat doen/geeft of wat dan ook. Ik denk dat als je maar wel goed blijft praten en dingen uitlegt het beste is. Ze moeten ook met verschillende emoties/reacties om leren gaan. Je bent nou eenmaal niet altijd de leuke gezellige moeder die je zou willen zijn
Ik vind wel dat je er zo veel als je kan op moet letten. Je kunt zelf zeggen dat je zwanger bent en daardoor kunt uitvallen maar jouw dochter heeft te maken met een verhuizing, nieuwe omgeving en kdv, er komt een nieuwe baby + een moeder met een kort lontje. Dat is wel pittig voor een twee-jarige ook al zullen ze de exacte situatie later niet meer herinneren. Ik snap je gevoel enigszins, ik ben ook zwanger en heb een 14 maanden oude dreumes rondlopen. Daarnaast volg ik een studie en ga ik bijna verhuizen. Druk genoeg allemaal maar ik zal er juist alles aan doen om mijn dochter daar niet mee op te zadelen. Ik ben een expert geworden in geduld opbrengen. Soms lukt het niet, tsja helaas maar ik zou wel de volwassene zijn en geen genoegen nemen met steeds sorry zeggen tegen je peuter.
Ik denk dat je nergens leest dat ik mijn zwangerschap als excuus gebruik en 'genoegen neem met steeds sorry zeggen'. Je leest ook niet dat ik er niet op probeer te letten of dat dit elke dag, de hele dag het geval is. Maar heerlijk voor jou toch dat jij de volwassene kunt zijn en veel geduld op kunt brengen. Lijkt me fijn, geniet daarvan zou ik zeggen.
Mijn geduld is ook helemaal weg hoor! Ik ben hartstikke blij dat ik op dit moment geen kinderen heb, want ik ben af en toe 1 brok venijn. Ik vind het knap van de moeders die sorry zeggen en ik neem mijn petje af voor de mama's die momenteel zwanger zijn en al kinderen hebben, want ik zou waarschijnlijk al zo'n 2849403 keer zijn ontploft - en ik ben helemaal niet zo van het 'sorry-zeggen'.
ook als je niet zwanger bent, heb je van die dagen. soms loopt alles gewoon even niet zoals je graag wilt! Probeer creatief te zijn, en er een weg in te vinden meid, want helaas gaat het nog wel ff duren.. Misschien hier en daar wat hulp? wat ruimte voor jezelf?
Ja, de dagen dat het niet gaat zoals het moet en maar moet zoals het gaat. Heb nogal een perfectionistische karakter (na vorige zwangerschap lang voor bij een psycholoog gezeten, ook gecombineerd met een langdurige depressie) Hulp in huishouding zijn we mee bezig en evt. ook extra opvang voor onze dochter omdat ik het anders niet ga redden: de combinatie van werken, zorgen en nog een beetje leuke moeder zijn Maar komt allemaal goed hoor, zeker als je hier af en toe even je hart kunt luchten.