Je hebt het duidelijk aangegeven, meerdere keren. Hij heeft duidelijk aangegeven hier niets mee te willen doen. Een beetje bot gezegd maar dan is het toch duidelijk? Ik zou er dus niet meer over klagen maar voor mezelf bedenken of dit iets is waar ik mee kan leven. Hij gaat niet veranderen. Is dit iets waar jij je over heen kunt zetten? Zo niet, uit elkaar. Zo ja, niet meer over zeuren en accepteren.
Jeetje, nou dit snap ik wel hoor. Hoe kort of lang je ook bij elkaar bent, je wilt gezien worden. Wij zijn ruim 16 jaar bij elkaar maar vieren alles wat te vieren valt en houden van spontane verrassingen. Ik zou het erg moeilijk vinden als dit verdwijnt of één er minder waarde aan hecht. Dit is oa een van de basisredenen waarom we bij elkaar zijn, waar we hetzelfde in staan. Ik kan me voorstellen dat de manier waarop je partner er in staat je doet wankelen. Kun je er met hem over praten?
Precies ik denk echt niet dat het komt omdat hij depressief is ofzo. Hij vindt het gewoon niet belangrijk... En jij wel, als je het al een aantal keer aangegeven hebt en het blijft zo, wat maakt dat jullie relatie belangrijk? Overigenis zou hij de rest van het jaar de boom in kunnen!
Ik denk daar iets anders over, hij vind het wel belangrijk, hij koopt namelijk een cadeau voor zijn moeder en feliciteerd haar. Blijkbaar kent hij die waarde wel degelijk, maar er is iets waardoor hij het bij zijn eigen vrouw niet doet en het stukje vergeten van, daar geloof ik absoluut niet in vooral niet in dit verhaal. Hij is het echt niet vergeten. ( ik Bedoel niet te zeggen dat jij zegt dat hij het misschien vergeten is. ) Het lijkt wel alsof hij zijn vrouw niet belangrijk genoeg vindt.
Weet hij dat jij af en toe erover nadenkt de handdoek in de ring te gooien? Misschien dat hem dat wakker kan schudden... jij bent gewoon ongelukkig zo lijkt het uit je berichten.
Wat ook zou kunnen is het volgende..... Jij bent zijn vrouw, de persoon waar hij zijn leven mee deelt en waarschijnlijk ook de persoon waar hij zich veilig voelt, waar hij zichzelf kan zijn. Hij ziet jou waarschijnlijk als de persoon die hem begrijpt, accepteerd en die begrip heeft als hij zich even niet van zijn beste kant laat zien. Dat zou in combinatie met zijn depressie als uitwerking kunnen hebben dat hij bij jou en wat jouw betreft even volledig zichzelf is en even geen moeite doet. Bij zijn moeder voelt dat niet veilig genoeg, dus doet hij wel moeite. Zelf heb ik een periode niet lekker in mijn vel gezeten. Buiten kon ik me vaak wel staande houden, maar thuis(in mijn veilige omgeving, met de man waar ik 100% mezelf kan zijn) lukte dat niet. Mijn stemming sloeg dan best wel eens om, ik was uitgeput enz. Mijn man was dus de gene die(naast ik zelf)het meeste last had van het feit dat ik niet lekker in mijn vel zat. Dat uitte zich ook in dingen voor hem vergeten. Of niet de energie hebben om wat voor hem te doen, terwijl ik tegen andere geen 'nee' kon zeggen. Gelukkig kreeg ik het zelf snel door en lukte het om het anders te doen. Maar niet iedereen heeft dat inzicht en die zelfkennis. Wat zou betekenen dat jij dit bij je man aan moet geven. En eventueel bij/met zijn behandelaar, mocht hij die hebben.
Precies dit. Kennelijk vindt hij zijn moeder wel belangrijk genoeg. Een keer jouw verjaardag vergeten kan gebeuren, daar zou ik zelf dan ook geen drama van maken. Maar het lijkt erop dat hij het niet belangrijk genoeg vindt om jou de aandacht te geven die je verdient. Ik zou dit zelf echt niet accepteren binnen een relatie. Ik ken natuurlijk niet de dynamiek binnen jullie relatie, maar als ik puur uitga van hoe jij het beschrijft wordt jij niet echt gezien.
Ik begrijp je heel goed en herken je gevoel. Mijn man is echt exact hetzelfde.... Best pijnlijk als er voor iedereen een kadootje onder de kerstboom ligt behalve voor jou Ik ging afgelopen jaar door een moeilijke periode en was gewoon echt diep teleurgesteld in mijn man; dat hij niet even de moeite nam om aan mij te denken. Toen ik hem dat zei was hij nog geïrriteerd ook, want sinds wanneer geef ik om kado’s? Hij lijkt maar niet in te zien dat het niet gaat om tastbaar kado (al had hij een tekening gemaakt), maar om het feit dat hij (blijkbaar) niet eens denkt aan zijn eigen vrouw. Zijn moeder komt niets te kort en ook als de buurvrouw een klusje heeft rent hij er direct heen, maar ik....tsja.... ik moet niet “zeuren”.... Ik zit op het punt dat ik er niks meer van zeg, hij begrijpt het gewoon echt niet. Ik probeer me maar op de positieve dingen te focussen; mijn deo was deze week op en hij had zomaar -uit zichzelf- een nieuwe meegenomen (nog de goede ook! ) Sterkte
Blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Of het door zijn depressie komt of het hem gewoon echt niet interesseert weet ik nog niet. Hij reageert er niet echt op. Maar toen ik vanochtend riep dat ik hier voor spek en bonen sta en me alleen een huis slaaf enz voel reageerde hij weer dat dat niet de bedoeling is en hij echt zijn best gaat doen om verandering te brengen... nou k ben benieuwd. Geloof er niet meer zo hard in... maar om nu gelijk mijn huwelijk op te geven wil ik ook niet. We hebben een nieuw huis gekocht laatst enz. Misschien is het bij beide de stress er omheen , zijn depressie , wat ook uitwerkt op mij enz. Lastig lastig. Ga in elk geval wel zijn behandelaar vragen voor een afspraak samen
Ik kan me bijna niet voorstellen dat het hem echt niets interesseert. Zeker niet gezien zijn reactie van vanmorgen. MAAR ik ken hem niet, dus kan het natuurlijk mis hebben. Goed van je dat je zijn behandelaar voor een afspraak gaat vragen. Waarschijnlijk helpt een gesprek om voor jullie beide helder te krijgen waar het "fout" gaat. Heel veel succes!
Je vult het veel te veel voor hem in. Ga duidelijk een gesprek aan en ga niet in de ruimte ruimte. Maak duidelijk afspraken met elkaar, een constructief gesprek dus.