Hoi dames, Ik heb de laatste tijd zo'n angst dat mijn baby iets overkomt en wil haar aan geen enkel gevaar blootstellen maar het probleem us dat ik in elk ding wel gevaar ziet.. Het gaat nu veel te ver. Gisteren heb ik bijvoorbeeld een hele theorie opgezocht mby vaccinaties. Dit omdat een kleinkind van mijn collega 3 weken na haar vaccinatie met 14 mnd is overleden. En tuurlijk denk ik bjj mezelf wie zegt dat het daardoor komt, maar toch... het grijpt me zo aan.. Nu ook, ze is al lange tijd verkouden, vorige week zelfs koorts gehad en nu gaat ondanks ze verkouden is beter. Maar dan lees je toch weer dat er een virus bij het hartje gekomen is waaraan ze kunnen overlijden terwijl er niks bijzonders op griepklachten na is gezien. Dan denk k weer bij mezelf maar hoe kan ik er dan op vertrouwen dat het bij mijn dochter ook niet zo is en kan ontstaan?? Ik ga elk halfuur bij haar kijken en in haar nekje voelen enzo. Het begint gewoon ziekelijke vormen aan te nemen. Ik word gewoon gek van mezelf hierdoor... Ze heeft volgende week ook haar 4 mnd vaccinatie en dan denk ik ook weer zal ik het nu wel doen nu ze zo ziek is geweest vorige week.. Kortom angst, angst en nog eens angst... Herkenbaar? Wat kan ik hieraan doen om wat meer vertrouwen te krijgen?
Wat vervelend voor je. Ik kan niks bedenken wat je hier van af kunt helpen. Misschien in therapie of praten met een psycholoog? Je zult moeten leren dat je nooit alles kunt voorkomen en je kunt je baby niet voor alles behoeden. Gelukkig komt het niet vaak voor dat baby's levensbedreigend ziek worden.
Ik heb het niet zo 'extreem' maar herken mezelf er ook wel een beetje in hoor.. Als ik d'r hoor hoesten in bed dan vlieg ik overeind en ga ik kijken, als ze te lang geen geluid meer maakt voor m'n gevoel.. En over de vaccinaties maar niet te spreken, ze moet volgende week d'r eerste prikjes halen en ik vind het dus ook echt helemaal niks.. Uit handen geven kan ik d'r ook moeilijk/niet, zelfs liever niet aan m'n man, omdat ik vind dat ik haar het beste ken en weet wat ze wil.
Ik denk dat geen enkele ouder wil dat zijn/haar kind iets overkomt... Het moet alleen niet je leven gaan beheersen of zoveel ivloed hebben op de omgang met je kindje dat het belemmerend werkt. Je kunt je kindje voor veel dingen behoeden, maar de dingen die jij noemt kun je niet voorkomen. Ze zijn zo zeldzaam, de kans dat jouw dat overkomt is zo immens klein. De kans dat je een ongeluk krijgt terwijl je kindje bij je in de auto zit is vele malen groter. Nou wil ik je niet een nieuwe angst aanpraten, maar het grootste gevaar zit echt in de alledaagse dingen en vooral in en rond je eigen huis! En daar heb je wel invloed op dus richt je daar op en niet op de dingen waar je geen invloed op hebt. En vergeet vooral niet te genieten van je kindje!
Helaas herken ik het wel. Tijdens de laatste maanden van de zwangerschap van onze jongste zoon had ik angstige gedachtes over wat mijn gezin zou kunnen overkomen. Na de geboorte kreeg ik een PND en gingen mijn gedachtes nog meer met me aan de haal. Ik weet dus hoe angstig het voor jou is dat je deze gedachtes niet onder controle hebt. Ik zou vooral veel praten met mensen in je omgeving en eventueel hulp van een psycholoog inroepen.
Gesprekken met de praktijkondersteuner GGZ bij je huisarts. Want dit gaat idd veel te ver en ga je met gewoon tips op een forum niet oplossen.
Ik heb dat ook gehad. Nu in veel mindere mate. Wat hier hielp is dat ik zag dat ze groter werd, sterker, vrolijker.. Ze is nu echt een flinke meid en er is niks aan de hand. De eerste tijd zijn ze gewoon nog zo klein en kwetsbaar en veel dingen heb je geen controle over.. Dat maakt je angstig. Ik vind je helemaal niet raar of gek en een psycholoog heb je al helemaal niet nodig.. De baby is het belangrijkste in je leven geworden en dat wil je beschermen, hartstikke logisch hoor af en toe checken of t allemaal goed gaat is ook niks mis mee. Maar probeer tussendoor ook even er tussen uit te gaan, ontspannen douchen, afspreken met jezelf dat je pas na een uur weer gaat kijken.. Wat bij mij ook hielp is de babyfoon op zn gevoeligste stand zetten. Hier hoor ik haar dan soms zuchten of snurken en geeft me weer een goed gevoel dat alles prima is en ik niet weer naar boven hoef te lopen Wat betreft vaccinaties, daar word je op internet ook gek mee gemaakt. Ik durfde haast niet meer.. Maar de kans dat er na een vaccinatie iets gebeurt is zo ongelofelijk klein, vooral als je eventuele koorts goed in de gaten houd. Het is om je kindje te beschermen tegen ziekten, niet om ziek te maken Als ze straks groter is en je ziet hoe goed ze het doet, dan krijg je vanzelf meer vertrouwen! Vooral als je de 6 maanden gepasseerd bent.
Je kan niet alles in de hand hebben. Je moet het gewoon loslaten. En van het moment dat ze groter worden zal je zien dat die schrik nog steeds af en toe opkomt maar minder. Je moet er gewoon wat minder mee bezig zijn denk ik.
Het lijkt mijn verhaal wel! Wanneer ze slaapt voel ik of hij goed ademt en luister ik en kijk of zijn neus vrij is. Ik blijf te lang staan en dan is hij onrustig. Als hij bij mij is dan is het goed. Nu slaapt hij en durf niks te doen en kijk veel op de klok. Het liefste ben ik dan bezig met wat leuks voor uk om mezelf af te leiden. Kan je dus niet helpen, als het echt in de weg zit jezelf of de kleine moet je misschien hulp vragen. Ik denk daarnog over na omdat ik goede en minder goede dagen heb.ik ben niet zo van het hulp vragen dus dat is erg moeilijk
Volgens mij zijn dit ook nog deels de hormonsters. Ik had het de eerste maanden ook, maar het werd steeds minder. Natuurlijk hoort je zorgen maken over je kind ook wel een beetje bij moeders en kan het met je persoonlijkheid te maken hebben. Hele erge controlfreaks (zoals ik, hihi) zullen zich veel eerder zorgen maken dan wat meer relaxtere types. Hoe dan ook ik zou gewoon even bij de HA langsgaan. Een paar gesprekken met een psycholoog kunnen soms erg opluchten. Grote kans ook dat het vanzelf wel minder wordt, maar dat kan best nog een paar maandjes duren helaas.
Oh dat lijkt me wel heel vervelend. Zoals de meeste meiden hier zeggen zou ik even kijken of je met iemand kan gaan praten. Voor mij is het totaal niet herkenbaar. Wel tijdens de zwangerschap. Ik was doodsbang dat mijn lichaam me weer in de steek ging laten en dat de baby er niet levend en gezond uit zou komen.. Maar vanaf het moment dat ze eruit is ben ik geen seconde meer bang geweest.. ik heb zo'n vertrouwen in m'n meisje en dat ze het allemaal wel red.. Heel veel succes!
Wel herkenbaar hoor. Niet in die mate misschien, maar wij slopen ook de hele dag rond de wieg de eerste maanden. (Dl zag er zo stevig uit en was nooit ziek, dus ik had niet eens iets om zorgen over te maken). Mbt vaccinaties: noodzakelijk kwaad. Niet druk over maken, tenzij ze nog ziekjes is/koorts heeft, dan gewoon uitstellen! Mbt enge virussen: zeldzaam. Maar zoiets kan jezelf ook overkomen. Dus beter kalm en rustig blijven, teveel stress is niet goed voor je eigen gezondheid. Straks krijg je zelf griep
Wat herkenbaar! Ook voor mijn moeder! Misschien wel in mindere mate, maar ik zag en zie soms ook apen en beren! Ha ha ha allemaal uitroeptekens! Maar zo voelt het ook. Ik denk soms nog wel eens: Straks in de auto krijgen we een ongeluk etc... en hij is nu 14 mnd... Maar het wordt inderdaad wel minder gelukkig. Praat inderdaad maar met de mensen van het consultatie bureau. Die kunnen meestal wel goed helpen. Maar weet dat je niet de enige bent. Dat komt omdat je zo vreselijk veel van je kind houd denk ik wel eens.
Dwanggedachtes...Goed dat je inziet dat het extreme vormen aanneemt. Als het je dagelijks leven en functioneren gaat beïnvloeden, zou je inderdaad het beste met je ha gaan praten en/of je laten doorverwijzen. Je krijgt dan meer inzicht. En het is niet raar hoor, het moet alleen niet je leven gaan beheersen. Sterkte.
Gelukkig herkennen jullie het wel in min of meerdere mate. De afgelopen dagen ben k even wat koester geweest en heb mezelf even goed tot de orde geroepen en mijn partner heeft ook even met mij gesproken hierover. Ik moet gewoon vertrouwen hebben in mijn meisje... Maar het komt inderdaad dat ze alles voor mij is en ik zielsveel van dr hou...
Is het je eerste kindje? Denk ook wel dat het de grootste angst van elke ouder is... Zonder al te veel drama op dit forum te gooien heb ik van zeer dichtbij meegemaakt hoe het is om je baby te verliezen. De eerste maanden na geboorte van onze zoon heb ik geleefd in dezelfde angst waar jij nu ook in zit. Het wordt wel minder hoor....maar praat er wel over. Met je partner...met vriendinnen. Het angstgevoel gaat nooit helemaal weg denk ik, maar het moet je leven niet gaan beheersen. Jezelf inderdaad af en toe even tot de orde roepen is een begin. We kunnen onze kindjes niet laten opgroeien in een bubbel. Ze worden nu eenmaal wel eens ziek... Loslaten. Is het moeilijkste wat er is. Dat merk ik nu nog steeds elke dag. Maar sommige angsten moet je echt loslaten. En je dochter gaat nog heeeeel wat meemaken!
Je kan zelf het beste inschatten hoe ernstig deze dwanggedachtes je beïnvloeden en hoeveel tijd het controleren inneemt, maw worden hoe erg je er onder lijdt. Het is zoals je leest een bekend fenomeen, er is echter sprake van een glijdende schaal: veel vrouwen ervaren dit maar sommigen veel sterker dan anderen. Dan spreek je over postnatale of perinatale OCD (dwangstoornis). Google eens op de trefwoorden POCD en de naam Oosterhof (bekend dwangpsychiater). Daar kan je lezen over deze angsten. Het lastige van het controleren dat je beschrijft is dat de angst even afneemt maar daarna juist toeneemt. Mi is contact opnemen met een psycholoog en dan specifiek een cognitief gedragstherapeut (zie website VGCt) die je hierbij efficiënt kunnen helpen. Voor vragen kan je me PB-en
Dankjewel voor jullie advies.. Wat bij mij vooral in het nadeel werkt is dat ik medisch ben opgeleid en normaal altijd wel nuchter ben. Wat mijn kind betreft niet, het probleem is dat ik te veel weet en het hoeft niet zo te zijn dat iets onschuldigs in iets ernstigs overgaat naar toch.. het gaat om je kind. Ik merk dat mijn medische kant heel erg in mijn nadeel werkt, anderzijds weer een voordeel omdat k weet bijv bij ziekte e.d. waar k op moet letten en k een waarschijnlijkheids diagnose kan stellen. Mijn dochter is sinds donderdagnacht opgenomen ivm het rs virus / bronchiolitis. Dit heeft weer in mijn voordeel gewerkt aangezien ik zelf goed wist hoe laat het was maar anderzijds ook de angst omdat je weet dat het kan overgaan in longontsteking... Dit is het voornaamste probleem bij mij heb ik het idee. Gevoel versus medische kennis.