Ik heb nu al een paar keer aanvallen van harde buiken gehad. Dan komen ze ineens heel vaak, een uurtje of 1-2 achter elkaar en zakken ze weer wat af. Op die momenten hoef ik, bij wijze van spreken, zelfs maar mijn grote teen te bewegen en ik heb weer een harde buik te pakken. Ik ervaar daarbij ook een enorm drukgevoel en de laatste keer zelfs een zeurderige pijn in de onderbuik. Het ziekenhuis is dan ook al 2 x gebeld ( ben onder behandeling bij de gyn) en die zeggen: je moet bellen als het bezig is. Maarf met afwachten wat er gaat gebeuren en bellen & reistijd erbij, zal ik elke keer misschien hooguit in het laatste staartje van die aanvallen in het ziekenhuis zijn aangekomen en als er geen activiteit meer is, kunnen ze niets meten, zeggen ze. Ik was vandaag bij de gyn, op controle en dit viel er voor: Verhaal verteld, ze was meer geïnteresseerd in de bekkenklachten (die ook erg pittig zijn) . Heb wel echo gehad en ben uitwendig onderzocht (buik gevoeld), terwijl ik had gehoopt dat ze even zou kijken of mijn baarmoeder nog mooi gesloten is. Wel wordt mijn urine onderzocht op blaasontsteking ( is al een paar keer gedaan, steeds zonder dat er een ontsteking uitkwam) en over 2 weken moet ik weer een bloedsuiker dagcurve doen en weer urine inleveren. Ze wilde het gesprek afronden toen ik zei dat ik ECHT HEEL bezorgd ben als ik die aanvallen van harde buiken heb, maar kreeg alleen maar de standaardriedel dat als ze met regelmaat en pijn komen ik dan naar het ziekenhuis moet komen. JA DUH! Als je moet wachten tot het zover is, ben je wellicht al aan het ontsluiten!!! Maar goed...nog gevraagd of ik er iets aan kon doen..."nee" was het antwoord. En nu zit ik dus weer hier..me afvragend hoe het toch mogelijk is dat je naar huis wordt gestuurd als je dodelijk bezorgd bent en dat er eigenlijk niets wordt gedaan om je zorgen te weerleggen. Jah, die kleine doet het goed en is lekker groot, ja alles zag er op de echo goed uit, maar ik weet nog steeds niet of mijn lichaam het goed doet zo.... De eerstevolgende aanval van harde buiken ga ik dus naar het ziekenhuis bellen, pijn of niet, ze checken me maar. Ja..als je niet gerustgesteld wordt, dan ga je andere wegen zoeken. Maar goed..zolang ik nog niet weet of alles wel goed gaat met mijn baarmoeder vind ik alles eng. Boodschappen doen, dingen in huis doen, ze geven allemaal harde buiken. En wat als ik 150 km verderop bij mijn lief zit....ver weg van mijn eigen ziekenhuis..wat doe ik dan? Kreeg zelfs niet eens te horen of ik het rustiger aan moet doen of niet... Gevolg is, dat ik eigenlijk nog steeds net zo ongerust ben als ik was. Is het niet gebruikelijk om bij dergelijke klachten toch even de baarmoederhals te checken? Ik durf amper nog wat op te tillen nu..of iets in huis te doen. Dat kan toch ook niet? En als ik zeg bezorgd, bedoel ik huilend van de stress op de bank zitten en geen vin meer durven verroeren. Dus óf ik ben een enorme aanstelster óf mijn gyn neemt me niet serieus, denk ik dan.
hoi, wat een verhaal joh. Ik snap dat je je ongerust voelt. Eigenlijk weet je heel goed wat je wilt, je wilt een inwendig onderzoek en je wilt weten of je rustig aan moet doen en zo ja wat dan wel en niet kan. Maar het was wel handig geweest als je aan het begin van het consult dat had verteld, dan ben je duidelijk en kan je arts daar ook op ingaan. De arts heeft nu inderdaad een goede controle gedaan, daar is niets op aan te merken, maar als hij weet wat jij wilt dan kan hij daar op ingaan. Je kunt gerust wel boodschappen doen en je blijven bewegen hoor, de baby valt er niet uit. En inderdaad, het lijkt een standaardriedel, maar voor ontsluiting heb je echt regelmatige weeën nodig. Het is wel goed dat je urine keer op keer wordt onderzocht. Volgende controle gewoon meteen zeggen waar je voor komt en wat je wilt! Sterkte ermee. Mirjam