Hey meiden, Ik schaam mij best voor dit probleem omdat ik de hoop had dat ik hier zelf wel uit kon komen maar het is behoorlijk zwaarder dan verwacht. Ik ben op zoek naar moeders die door meerdere miskramen paniekaanvallen en angststoornissen hadden tijdens de zwangerschap erna en daardoor niet konden genieten van hun zwangerschap. Door 2 eerdere miskramen vertrouw ik mijn lichaam niet meer en heb door die miskramen nu last van angst en paniekstoornissen. Ik zoek dus moeders die dit ook hebben gehad en mij tips kunnen geven of iets anders zodat ik het in ieder geval vol kan houden tot 37 weken want dan word ik ingeleid. Ook meiden die bekend zijn met borderline en door de hormonen die erbij zijn gekomen de borderline niet meer onder controle konden houden ik wil graag weten hoe het ging na de bevalling of toen de hormonen minder werden de borderline ook weer afzwakte. Medicatie zal helaas bij mij niet helpen omdat ik totaal niet tegen dat soort medicijnen kan ik word serieus een zombie en heb totaal geen gevoel meer dan. Ik hoop dat er meiden zijn die dit gevoel herkennen en mij leidraden en tips kunnen geven. Liefs Ukje
In ga morgen uitgebreider reageren. Nu te laat en op m'n telefoon is het wat onhandiger. Maar heb je hulp, vroeg ik me ten eerste af?
Hier iemand met een paniekstoornis EN paniekaanvallen tijdens de zwangerschap. Bij mij zijn alleen niet miskramen de oorzaak, maar heb ook weinig vertrouwen in mijn lichaam. Tips... Mijn angst is vooral dat mijn hart het zal begeven doordat deze nu zwaarder wordt belast. Ik heb deze angst uitgebreid besproken met de verloskundige en met mijn therapeut. Mijn vraag is dan ook of je hulp hebt? Zodra ik een aanval voel opkomen zoek ik afleiding, vaak in de zin van iemand bellen en praten (ragelen) over alledaagse dingen. Het is en blijft ontzettend lastig en zelf kan ik er ook niet altijd even goed mee omgaan, maar vertrouwen hebben in het kindje in je buik en in je eigen lichaam is pittig, maar het heeft jou inmiddels Al wel 20 weken bewezen dat hij/zij het prima doet. Mocht je vragen willen hebben of gewoon steun zoeken, stuur me dan een PB-tje. Succes meid en ik snap je zo ontzettend goed.
Ronja ja ik heb hulp in de vorm van een verloskundige die zelf ook angstaanvallen heeft gehad en daardoor niet kon en durfde te genieten van haar zwangerschap en ik krijg mindfullness training waardoor ik moet proberen de angst die ik heb juist moet accepteren en ook analyseren van waarom voel ik het zo en ik mag het dan accepteren als iets wat bij mij hoort. Zonnebloem: bij mij is het de angst dat mijn kindje opnieuw doodgaat en dat ik weer met een dood kindje in mijn buik loop. De angst is ongegrond op dit moment want kleine uk doet het fantastisch maar zodra dat stemmetje in mijn hoofd zegt "het gaat fout, of je kindje gaat dood" dan overvalt me de paniek en het enige waar ik dan nog aan denk is dat mijn kindje inderdaad dood is... Het is moeilijk vooral omdat je "moet" genieten van je zwangerschap van mensen om je heen maar ik kan je dus vertellen dat ik pas 2x heb gedacht "Ow wauw er groeit een levend wezentje in me!!!!" En dat was pas na 20 weken.... Liefs Uk
Ukje, zet dat moeten genieten alsjeblieft van je af. Ik heb tot week 25 met een schuldgevoel gelopen omdat ik perse vond dat ik moest genieten en mezelf en baby tekort deed, maar het is onzin. Jij geniet op je eigen manier van je zwangerschap. Wat betreft jouw angst: ik kan me voorstellen dat je bang bent wederom je kindje te verliezen. Je uk doet het nu zo goed en de kans dat er weer iets zal gebeuren is behoorlijk klein. Hoop dat je wat aan je vk hebt