Ik zit er nu al een tijdje mee in mijn maag. Op veel vlakken zou je kunnen zeggen dat ik een goede relatie heb. Ik kan helemaal mezelf zijn. Ik vertrouw hem. We hebben nooit ruzie. In grote lijnen denken we hetzelfde en vinden we dezelfde dingen leuk. Hij steunt me. Hij is heel erg betrouwbaar. Ik heb vaak bewondering gehad voor wat hij doet, wat hij kan en de manier hoe hij denkt. Maar de laatste tijd bewonder ik hem minder. Terwijl er veel reden is om hem juist nú te bewonderen. Ik schaam me ervoor, maar de laatste tijd komen gevoelens van walging op. Dat heeft te maken met zijn lichaamsgeur en bepaalde karakter eigenschappen zoals eigenwijsheid en kritisch zijn. In de praktijk betekent dit dat hij graag wil knuffelen en dat ik de neiging heb om weg te gaan. Ik was juist een liefdevol persoon. Al vrij snel tijdens de zwangerschap is dit veranderd. Ben nu 17 weken. Ik voel wel dingen die ik niet herken van mezelf, zoals sneller verdriet voelen. Desondanks voel ik me een gelukkig mens, ben nog steeds vaak vrolijk, maar fysiek gaat ie niet heel lekker. Ik weet bv nu al dat ik hierna niet nog een kind wil. Dit is een man waar ik bij wil blijven. Ik wil geen walging voor hem voelen.
Dat zijn je hormonen. Ik vond mijn man ook stinken, en een lamlul. Na de bevalling werd dat gelukkig weer anders.
Indd, hoort bij het zwanger-zijn. Geuren zijn sterker, je geursmaken veranderen, net als je smaak. Ik herken het wel. Het attente van je man, vindt je ineens loei irritant, terwijl je dat eerder zo waardeerde. Ik kan je vertellen: het gaat over en komt weer goed!
Heel herkenbaar. In beide zwangerschappen heb ik echt meerdere keren gedacht ‘ik wil alleen verder, vind hem echt niet leuk’. Vorige zwangerschap zelfs direct na de bevalling paniek, want ‘ik wilde alleen verder’. Ben gaan douchen en het gleed haast letterlijk van me af. Vond t doodeng, bizar. Deze zwangerschap ben ik veel angstiger (en dikker) denk steeds dat ie bij me weg wil (tot irritatie op een bepaald moment van hem (en ja, dat snap ik). Je kunt niet meer echt op jezelf vertrouwen. Hopelijk gaat t ook bij jou snel over.
Oh schat dat zijn echt je hormonen ja. Vreselijk! Ik heb bijvoorbeeld altijd een ontzettend goede band met mijn schoonmoeder gehad, kan haar oprecht een goede vriendin noemen. Maar tijdens mijn vorige zwangerschap? Kon ik haar niet uitstaan. Ik vond het bemoeizuchtig als ze attent wilde zijn en stoorde me mateloos aan haar poezelige gedrag. Ook dat is helemaal goedgekomen daarna. Raar allemaal heh wat je lijf doet als het een kind maakt
Ik ben juist het totaaaal tegenovergestelde. Normaal hou ik natuurlijk van mijn man, knuffel graag, ben graag bij hem etc. Maar nu.... Ik voel me een verliefde puber die de hele dag aan hem geplakt wil zitten. Ik MOET hem een paar keer per dag gewoon even aanraken of aaien of een kusje geven. Hij begint er af en toe helemaal gek van te worden
Hahaha ik word heel blij van jullie verhalen . En toch verbaas ik me erover.... Waarom zouden zwangeren walging voelen voor hun man juist wanneer ze hem het hardst nodig hebben? Biologisch gezien zou ik nou toch juist super lief moeten zijn of seksueel zeer actief ofzo, zodat de man bij zijn oliebol van een vrouw blijft. Bij mijn vorige zwangerschap viel het me ook al op dat ik totaaaaall geen jaloezie meer voelde. Heel apart vond ik dat.
hahahahaa Owh zo herkenbaar... ik heb mijn man gevraagd of hij over een maand of 5/6 weer terug kan komen.
Mijn man had een nieuw parfum voor zichzelf net voordat ik zwanger was en dat vond ik lekker ruiken. Toen ik zwanger werd vond ik het opeens vreselijk stinken. Vandaag had hij het ook weer op en ik vind het na 3 jaar nog steeds goor. Het zal wel de herinnering zijn. Hormonen zijn zo raar. Misschien laten de hormonen ons onbewust extra onze kindjes beschermen tegen die gekke mannen sterkte met de stank