Hoi meiden, Afgelopen zaterdag ontzettend positief getest en dat is toch ook wat ik wilde maar.... ik geloof het niet want ik voel niks en ik ben ook niet zo blij als ik verwacht had. Eigenlijk voel ik me teneergeslagen. Waarom, want dit is wat we wilden en nu voel ik me zo. Heeft iemand dit ook en gaat dit over? Ik begrijp het niet. En... moet ik er met mijn partner over praten?
Gefeliciteerd!!! Ik schrok ook heeeeeel erg, en dat terwijl wij ook heel heel heel graag wilde. Ik werd ook meteen zo bang (geschiedenis MK's) Ik was ook echt niet blij in eerste instantie... Ik geloofde het eigenlijk ook pas na 8 positive testen en na de eerste echo werd het echt. Dat je niets voelt.... Jah, dat kan schrik zijn. Ik voelde ook nog niets. Pas een aantal dagen na de posi test werd ik een beetje misselijk. Maar ik heb 3 geweldige eerste maanden gehad (daarna werd t minder ) Er is niemand die eist van je dat je euforisch bent. Laat t over je heen komen.,,
Oh gelukkig, wat ben ik blij met je bericht. En bedankt... ik heb zojuist mijn huisarts gebeld en in een vreselijke huilbui vertelde ik dat ik het allemaal niet meer wist. Met een glimlach vertelde ze mij dat het een normale reac tie kan zijn en dat ik me geen zorgen moet maken. Daarna heb ik de verloskundige gebeld en ik krijg 3 mei een echo om tien uur. Dan zou ik 8 weken zijn en de huisarts zegt dat het daarna wel gaat leven bij mij. Meid ik ben me kapot geschrokken! Het klinkt zo naar want er zijn meiden die zijn er zooooo lang mee bezig en ik zit pas in ronde 2 en het is raak! Misschien daarom de schrik; dit had ik niet verwacht! Ik ging er vanuit dat het ong. een jaar zou duren haha en nu ga ik dit jaar nog bevallen als het ons gegund blijft natuurlijk. Jij bent er bijna zeg maar.. hoe ervaar je het allemaal? Ben je bang? Enerzijds ben ik heel nuchter behalve als ik aan de bevalling denk, dan is er paniek haha!
Hoe herkenbaar... Ik heb mijn moeder huilend verteld dat ik zwanger was. Zo geschrokken en het was echt heel erg gewenst. Gelukkig kwam het later meeer dan goed.
Pfff ik was zaterdagavond volledig in paniek; "ik kan dit niet" en "ik ben een slechte moeder" en daar komt ie weer: "ik kan niet bevallen, boehoehoehoe" Mijn vriend is zoooo lief en moest stiekem hard lachen om mij, haha! Maar ik ga het allemaal over me heen laten komen en wachten tot de echo.
ik had t bij mn eerste dochter ook! zat ook steeds te huilen. ze vroegen( ook mn vriend) of ik er wel blij mee was! ik had ook niet echt een blij gevoel. kan t niet uitleggen, maar kon er ook niet echt blij mee zijn heel raar. pas na de echo ging t beter. ik zag dat complete minimensje zwemmen en was verkocht. zijn ook echt de hormonen hoor meid! zo zie je maar, je voelt dan wel niks maar hebt wel degelijk last van je hormonen, hihi komt goed meid! xxx
haha ja inderdaad zo had ik het nog niet bekeken. je voelt je gewoon naar dat je niet 'blij' bent maar ik ben het echt wel maar het lukt allemaal niet zo goed. aankomende zaterdag hebben we toevallig de hele familie bij elkaar en dan willen we het toch gaan vertellen ondanks dat ik nog niet 12 weken ben. enerzijds zie ik er heel erg tegenop omdat ik altijd heb geroepen dat ik nooit aan de kinderen zou gaan dus deze gaan ze never nooit verwachten, hihi. ben zo benieuwd...
De roze wolk waar men het over heeft is er niet altijd. Ik heb hem ook niet gehad! Ik werd ongepland zwanger wilde graag kinderen maar vriend nog in opleiding/we moeten verhuizen ik ging weer hbo opleiding volgen. Mijn eerste reactie? Huilen! Troosteloos was ik even. Ik kan namelijk slecht tegen ongeplande veranderingen en dit was toch wel een grote haha! Nu nog raak ik soms in paniek. Maar ik geniet wel van de momenten dat ik onze kleine meid voel trappen. Kan soms echt wegdromen bij de gedachten dat ik haar straks in mijn armen heb. Zwanger zijn zelf vind ik niet leuk.. En ik heb een voorspoedige zwangerschap! Ik mis mijn eigen lichaam gewoon heel erg. Lekker file eten, in de achtbaan kunnen, een keer wat alchohol nuttigen sigaretje roken of gewoon dat mensen vragen hoe het met mij gaat ipv de kleine of zwangerschap. En als ik het zo terug lees dan denk ik jeej ik klink zo egoistisch! Maar dit ben ik echt niet hoor en voel me Heel blij dat ik een kind krijg. Je bent dus echt niet de enige!
En dat je niks voelt vanwege een stokje met een streep erop tsja het blijft een stokje met een streepje! Kan me heel goed voorstellen dat het dan ook niet zo doordringt! Toen ik mijn meisje met tien weken op beeld zag werd het pas echt en voelde ik me zo trots! En misschien komt dat moment voor jou pas later... Pas als je de kleine voelt, het is geboren of zelfs voor het eerst zegt dat je zn lieve mama bent! Iedereen voelt wat hij/zij voelt. Daar staat geen tijd voor meid.
Heel herkenbaar dit. Ik heb er best lang op moeten wachten en was na de test echt ontzettend blij. Op een zondagavond een boek over bevallingen erbij gepakt en ik had alleen de inhoudsopgave nog maar gelezen of ik was al compleet ik paniek. Ben er gewoon slecht te pas van. Kan sowieso slecht tegen lichamelijke klachten. Ben altijd bang dat ik me dan slecht blijf voelen. Terwijl het er natuurlijk gewoon bij hoor, moe zijn, misselijk enz. Kortom hier ook nog geen euforie...
Wat vervelend dat je je zo voelt, maar je bent echt niet de enige hoor! Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik zitten janken! Ik wist echt niet wat ik ermee aan moest! Terwijl we er echt voor hadden gekozen. Ik wist dat dit definitief was. Ik was bang voor alles wat er komen ging. Je leest altijd in bladen 'Hoera, jullie zijn zwanger' en 'Je bent in verwachting, gefeliciteerd', voelde ik mij nog schuldiger, want ik had dat 'happy' gevoel helemaal niet! Mensen zeiden dan tegen mij 'geniet ervan'. Dan dacht ik bij mijzelf, waar moet ik in hemelsnaam van genieten??? Ik ben moe, alles doet zeer, ben bang voor wat er komen gaat, en nu moet ik genieten??? Er gaan op zo'n moment zoveel emoties door je heen. En dat is echt niet erg. Jullie zijn gewoon overweldigd en misschien ook realistisch. Het probleem is alleen dat niet iedereen/weinig mensen hier over praten. Een soort van taboe, denk ik. Maar wees gerust, je hebt er samen voor gekozen, dus je roze wolkje komt echt wel! Bij mij duurde het echt 2 maanden, maar hij kwam wel! Heel veel succes, en maak je niet te veel zorgen. Praat erover met je partner en laat het gewoon over je heen komen.
Ik herken je dat gevoel een beetje. Met dat je een streepje zie op die test, slaat de onzekerheid toe. En geloof me...het is een onzekerheid die 40 weken lang blijft. 1e echo: klopt het hartje? Rond 14 weken: Kunnen ze het hartje vinden met de dopler: 20 weken: Is alles goed?? 30 weken: groeit ie wel hard genoeg?? 36 weken: voel ik nog wel leven enz...enz...enz. Er kan nog zoveel misgaan en daar voel ik me een beetje depri over. Heel gek.
Wat iedereen al zegt, het is heeeel normaal! Ik was zelf wel heel blij toen ik die positieve test in handen had (was ook pas ronde 2), maar vrij snel daarna werd het alweer moeilijker te bevatten. Ik kon me gewoon echt niet voorstellen dat er echt een baby'tje in mijn buik zou zitten! Pas na de termijnecho (met 10.5 wk) werd het voor mij echter. Maar ook daarna is het echt niet roze wolk alom, want je maakt je de hele tijd zorgen over of het wel goed blijft gaan. Daar heb ik me inmiddels maar bij neergelegd, en probeer er maar niet teveel over na te denken wat er allemaal mis kan gaan. Het is gewoon een mega verandering in je leven, en ook als het gewenst is dan is het nog steeds een schok!
Gek hè? Ik had dit meteen na de test, zo raar. Ik was blij maar ook angstig, kan ik dit wel? Ga ik wel van dit kindje houden? Mijn vriend en ik hadden beide dit gevoel. Er rust inderdaad een taboe op. Ik kan moeilijk tegen die verandering, wand ja het is een hele verandering. En nu met 30 weken zwangerschap is dit gevoel natuurlijk minder als na de posi test, maar nog ben ik bang, kan ik dit wel?? Raak ik niet helemaal in paniek? Etc etc
Ik ben zover dat ik elk moment kan bevallen, maar ik denk nog steeds niet alleen aan de baby, maar ook aan wat ik nog meer wil doen als ik eenmaal bevallen ben. Natuurlijk ben ik blij met ons kindje, maar hou me ook erg bezig met andere dingen. Het wordt pas echt werkelijk denk ik als ik de baby in m'n armen heb. Ik zweef ook niet op een roze wolk, hoewel ik moet zeggen dat ik ook niet gehuild heb toen ik zwanger bleek te zijn. Ik ben een beetje neutraal in m'n gevoel denk ik..
ook hier iemand die bij deze 2e zwangerschap eigenlijk helemaal niet zo blij was.. ik riep wel blij ben zwanger maar daarna constateerde ik al snel dat ik eigenlijk weinig erbij voelde.. toen ik het savonds aan mijn vriend vertelde en de test liet zien feliciteerde hij me en gaf me een kus.. hij was wel blij.. alleen ik dacht ok was nog niet eens in me opgekomen je te feliciteren.. heel raar want dit was immers wat ik al die tijd al wilde .. daarna had ik een vrij rot situatie wij waren eigenlijk uit elkaar.. dat in combi met een nieuwe baan wat me zwaar viel zorgde er ook voor dat ik niet genoot ondanks een echo met kloppend hartje met 5,5 week zwangerschap... inmiddels zijn we weer bij elkaar en gaat het tussen ons prima maar ik kan pas echt genieten sinds ik vorige week de baby heb gevoeld ... voel me daar best een beetje schuldig over maar goed het is niet anders
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben zoooo blij te lezen dat ik niet de enige ben. Vanmorgen ben ik overigens goed misselijk wakker geworden.. nog zo'n euforie momentje We gaan het meemaken. Over twee weken heb ik mijn eerste echo dus we gaan afwachten.
Hier ook hoor, kon t niet geloven, hadden pas net de knoop doorgehakt, ik zou mijn paard verkopen, rustig verder sparen en toen was t ineens raak. Noooooit verwacht, kon t niet geloven. Tja, inmiddels kan ik er niet omheen.hihi. Maar nog steeds geen roze wolk hoor, die komt wel als ik bevallen ben. Ik ben nou eenmaal erg nuchter. Vind t moeilijk heel blij te zijn terwijl ik t ondertussen stiemen best zwaar heb. Hihi.
Ja heb je het zwaar? Waarmee zoal? Gelukkig begin ik me nu wat beter te voelen. Zat net te twijfelen of ik ergens op kantoor een plekje kon vinden om te gaan liggen maar ik begin zelfs beetje trek te krijgen nu dus voorzichtig een broodje naar binnen werken, hihi. Waar ik nu ook achter kom is dat collega's aan me zien dat er wat is. Ik ben getekend in mijn gezicht (moe; helaas krijg ik gelijk wallen tot op me kin), weinig energie (normaal ben ik errug aanwezig ) en nu dus ook misselijk wat ik op de een of andere manier probeer weg te zuchten, haha. Als ze wat vragen dan zeg ik dat ik grieperig ben maar toch moet ik dan een beetje lachen als ik dat zeg waardoor je rare blikken krijgt, haha.