Beste Allemaal, ik ben bijna 31 jaar en heb sinds ongeveer 2 jaar met mijn vriend. Het onderwerp zwanger proberen te worden is in het begin van onze relatie ter sprake gekomen en daar zijn afspraken over gemaakt (binnen nu en 4 jaar, want hij is een stuk jonger dan ik). Nu is alles veranderd, ik heb hem meegenomen naar mijn arts een paar maanden geleden, heb namelijk een erg slechte rug, heb vroeger in corsetten enzo gelopen, en ben vanwege mijn rug nu arbeidsongeschikt (ben masterstudent). Ik ga wel werken straks, maar part time. Sport en beweeg veel, moet alles veel in beweging houden om geen pijn te krijgen. En ook moet ik meer rusten, en geen getil en gesjouw liever. De artsen adviseren een operatie, waarbij een staaf in mijn rug wordt gezet van boven tot onder, een zware operatie. ik ben daar erg huiverig voor. Al mijn hele leven heb ik dat nooit gewild. Bang voor de ingreep, een superstijve rug terwijl ik zo graag beweeg, dat onnatuurlijke ijzer in mn lijf, complicaties, en hoe ik eruit ga komen, ik krijg bv. met 100% zekerheid slijtage in het stukje onderrug wat niet vastgezet is. Dus bang voor alles eigenlijk. Vriend heeft altijd erg veel begrip, maar nu wat minder, hij ziet het na dat doktersbezoek niet zitten om met mij zwanger te worden bang om er evt. alleen voor te komen te staan. Als ik me laat opereren, dan wil hij het weer wel. Hij had dus niet door dat het zo erg was, want je ziet er dus niets van bij mij. Die operatie/revalidatie kost een jaar en hij vind dus heel erg dat ik het moet doen. Ikzelf vind het een beetje naief eigenlijk, het is niet gezegd dat ik dan alles kan (het blijft mn zwakke plek en misschien wordt het wel een zwakkere plek nog??? de arts zegt van niet maar ik weet dat nog niet) Ook vind ik het te lang duren; vind het meer iets voor na een zwangerschap. op dit moment staat de operatie soweiso in de ijskast, eerst afstuderen dit jaar. Wat vinden jullie hiervan? hebben jullie advies? zijn er hier misschien mensen met slechte ruggen of andere beperkingen die minder energie geven en hoe gaan jullie daarmee om tijdens de zwangerschap en daarna? Voor mij is het onderwerp kinderen zo'n hot issue dat ik het ineens wel uit wil maken, terwijl ik hiervoor onze relatie altijd erg leuk en geslaagd heb gevonden. Dat is blijkbaar niet genoeg, toen ik deze relatie begon, heb ik het onderwerp kinderen ter sprake gebracht omdat ik veel ouder ben dan hem. Als hij pas over 10 jaar kinderen had gewild, was onze relatie er toen niet gekomen. ik zou echt blij zijn met wat feedback, bedankt alvast, Melanthe
Hoi Melanthe, Wat een vervelende situatie zeg! Ik snap het gevoel heel goed wat je hebt. Ik zit dan wel in een andere situatie, maar ook ik heb erg mijn twijfels of ik het allemaal wel aan kan. Ik heb zelf 4 jaar geleden een flink ongeluk gehad, waar ik nog steeds ernstige rug en nek klachten van heb. Na eerst heel wat gesukkel ben ik uiteindelijk in een revalidatiekliniek terecht gekomen. na een jaar revalidatie (zonder succes want de pijn bleef) ben ik 2 jaar geleden bij een fysiotherapeut gekomen die me erg heeft geholpen. Eerst ging ik 2x per week, nu is dat nog maar 1x per maand (erg blij wat dat betreft, maar ook helaas, pijn is er nog steeds) 2 jaar geleden heb ik de vraag gesteld of mijn lichaam een zwangerschap aan zou kunnen. (ter info: na mijn afstuderen in 2005 zouden we gaan trouwen en aan kids beginnen maar het afstuderen is pas dit jaar gebeurd dankzij dat ongeluk en de concentratie/energie problemen die ik had/heb). Het antwoord was toen een dikke vette NEE. Kon wel janken want ik wil zo graag moeder worden. Vorige week heb ik de vraag nog een keer gesteld. In de afgelopen twee jaar is mijn lichaam behoorlijk hersteld. Gek genoeg vanaf het moment dat ik minder ben gaan sporten (omdat dat energie vrat en ik mijn afstudeerscriptie weer op had gepakt en alle energie kon gebruiken op dat moment) is het met sprongen vooruit gegaan, hoewel voornamelijk geestelijk (concentratie) maar toch ook lichamelijk wel beter - geen nek en rug die elke week flink losgetrokken moesten worden etc. Mijn fysio vertelde me dat, op het moment dat je zwanger wordt, alle spieren zich ook verder gaan ontwikkelen in je buik. En als je bijvoorbeeld je buikspieren traint, dan train je indirect ook je rugspieren. Bij een zwangerschap worden dus ook je rugspieren sterker. Of dit in jouw geval ook op gaat durf ik niet te zeggen. Onze situaties verschillen zo erg van elkaar. In mijn geval is het heel goed om meer gewicht om mijn middel te hebben, omdat dit het zwaartepunt verlaagt en ik daardoor letterlijk steviger in mijn schoenen sta. Mijn fysio heeft het me zelfs nu aangeraden om op dit moment (ookal zijn mijn klachten nog steeds sterk aanwezig) er over na te gaan denken om aan kinderen te beginnen. Ten eerste word ik er ook niet jonger op (wou altijd graag vroeg moeder worden) en ten tweede, hij heeft mijn hersteltraject van dichtbij meegemaakt en kan goed inschatten wat de consequenties voor mij zullen zijn. Hij denkt dat ik het wel aan zou kunnen, ookal zal het een zwaardere zwangerschap zijn dan bij 'gezonde' mensen. Waar ik wel tegenop zie is de periode na de zwangerschap. Ik zou het verschrikkelijk vinden om mijn kindje niet op te kunnen tillen. Tot een paar kilo gaat wel, maar als ik bijvoorbeeld 2 pakken melk bij de supermarkt haal en met mn rugzakje naar huis loop, heb ik daar echt flink last van. Zou het zo verschrikkelijk vinden om niet 'alles' te kunnen... Je kindje uit bed tillen, of oppakken uit de box als hij/zij verdrietig is, om gewoon even te troosten. Voor mij persoonlijk voelt het dan alsof ik een slechte moeder zou zijn omdat ik dat soort dingen niet kan (weet ook wel dat het onzin is!!!) Dikke knuffel!! Mop (sorry voor het lange verhaal!)
Hai hai, Het is altijd moeilijk om in te schatten wat zwangerschap met je lijf doet. Ik ben ook heel erg krakkemikkig. Na een ongeluk. Nek en rugletsel opgelopen.Ook mijn heupen zijn slecht. Veel revalidatie gehad maar weinig verbetering... Ik heb weinig energie en draagkracht is veel minder. Eerst bij de gyne geweest en die zei dat als ik het wou ik het moest doen. Zo lang ik een "normale" zwangerschap had mocht ik ook gewoon bij de verloskundige blijven. En thuis bevallen. Als er iets bijzonders gebeurde of ik al vroeg het niet meer aan zou kunnen dan kwam ik bij de gyne onder controle. Ik ben nu bijna 30 weken zwanger en nu pas word het wat lastiger voor mij. En ik denk misschien ook wel voor de "gezonde" zwangeren. Ik heb geluk dat ik niet zo heel erg dikke buik heb. Mijn vriend is altijd druk en heeft een hoog tempo en ik kan dat nu niet meer zo goed bijhouden. Nou goed.. dan maar niet toch. Het is echt wel te doen als je maar naar je lijf luisterd. Dat is het belangrijkst. Dat geeft aan wat je wel en niet kan en moet doen!. Succes met je beslissing.
Ik zal je de details besparen, maar ik heb ook een slechte rug van nek tot stuit en heb alle specialisten, therapeuten en medicatie wel gezien. Vanwege die pijn en de pillen wou ik nooit kinderen, maar mijn klokje ging steeds harder tikken. Heb nog een MRI laten maken voor de laatste stand van zaken en mijn orthopeed gaf mij het groene licht. Ik moet eerlijk zeggen dat ik helemaal geen pijn in mijn rug heb gehad tijdens mijn zwangerschap en ik had een heel erg dikke buik! Ik heb wel erge last gehad van mijn symfyse en bekken, maar dat is niet bewezen gerelateerd, dat kan iedere zwangere overkomen. Nu, 5 maanden na de bevalling en dus een jaar verder is de pijn weer terug. Waar ik heel erg van baal, want met een flinke baby is het echt niet altijd even prettig (lees: het is zwaar kl*te!), maar goed; ik ben nog steeds iedere dag blij met de keuze die we gemaakt hebben. Mijn zoontje is het mooiste dat me is overkomen! Ik moet erg letten op hoe ik beweeg (ik hou net als jij erg van bewegen en wandel erg veel met mijn honden en fiets en zwem graag) en ik loop weer bij de fysio. Aan de medicatie wil ik niet meer, dus hopelijk red ik het zo. Ik moet soms ook samen met mijn zoontje een middagslaapje doen, even plat. Dat hcg in mijn bloed heeft me enorm goed gedaan (ook mijn reuma werd minder). Verkochten ze het maar in potjes grap ik weleens! Melanthe: ik zou die operatie nooit doen; je onderste wervel(s) gaat/n er gegarandeerd aan. Juist mijn onderste wervels zijn kapot en ik kan ook kunsttussenwervelschijven krijgen, maar het niveau daarboven en daaronder wordt dan slechter en wat is dan je winst? Bovendien gaat zo'n operatie dwars door je buik en worden al je voortplantingsorganen aan de kant geschoven. En nog even voor Mop: Je laatste alinea: daar was ik ook altijd bang voor, een paar kilo aardappelen in de fietstas tillen deed me al teveel pijn, maar moeder worden geeft je een soort oerkracht; je moet wel en je kan dan toch veel meer aan dan je ooit had gedacht! Je tilt je kind natuurlijk heel de dag uit bed, uit de box, uit de wipper (laag=extra zwaar). Badderen doet mijn man, dat is het enige dat ik niet kan en dat is dan ook echt hun momentje.
mijn fysio grapt er wel eens over en zegt dat vrouwen een veel hogere pijngrens hebben dan mannen (en dat wij daarom niet voor niets degene zijn die zwanger kunnen worden en kinderen kunnen baren ) En het is in feite ook zo, al dat gewicht van een zwangerschap zit er niet in een keer, het wordt geleidelijk opgebouwd. Zo ook met je kindje optillen... Toch blijf ik er wel bang voor, maar wat jij ook al zegt, sommige dingen moet je gewoon uit handen geven.
Mijn moeder is zelf zwaar rugpatient al vanaf mijn geboorte. Ik zal niet zeggen dat wij daar als kind niet onder geleden hebben, maar ik ben er uiteindelijk niet slechter van geworden. Het is voornamelijk aanpassen en het fijne van kinderen is dat ze opgroeien in een situatie waarvan ze niet beter weten. Pas op latere leeftijd ben ik me gaan beseffen dat het niet ging zoals in andere gezinnen. Mijn vader stond er eigenlijk altijd wel alleen voor en ze zijn op mijn 17e ook gescheiden, maar dat lag niet alleen aan haar rug. Ik snap in ieder geval de angst van je vriend wel dat hij er alleen voor komt te staan, maar ik vind het ook een beetje egoistisch. Want ook als jullie geen kinderen zouden krijgen, kan dat gebeuren. Als je je eventueel laat opereren zal er in het begin ook veel op zijn schouders terechtkomen. Zou hij dat al wel aankunnen vraag ik me af. Ik vind het van hem ook wel een beetje naief dat hij niet wist dat het zo erg zou zijn. Je bent niet voor niets arbeidsongeschikt. Het is een lastige situatie, maar ook jij hebt het recht om moeder te worden en als je vriend dit niet wilt, omdat hij bang is dat hij er alleen voor komt te staan, tja, dan weet ik niet wat ik zou doen.... Wat ik er trouwens nog aan toe wil voegen: mijn moeder is meerdere malen geopereerd en eigenlijk werd bij elke operatie de boel een beetje slechter...denk er dus goed over na!
Hee 'Melanthe'!! Jeetje mineetje wat heb ik toch vaak goede ideen Jezelf aanmelden hiero en dan je vraag stellen. Fijn dat je al wat reacties hebt gekregen en hoop voor je dat er er nog meer zult gaan krijgen. Bovenal hoop ik dat je er steun uit kunt halen en je dit zal gaan helpen om je sexy kerel te overtuigen Jij lijkt mij echt ee geweldige leuke grappige mama!! Ik heb het je op MSN ook al verteld, maar ben en blijf van mening dat hij jou geen operatie kan verplichten. Je weet dat ik je mannetje leuk en lief vind, maar dit vind ik niet helemaal tof van hem. Het is jouw lichaam en jij bent dus de enige die bepaald of jij je laat opereren. Ik begrijp echter zijn angst ook wel. Ondanks dat jij in het dagelijkse leven zoveel mogelijk alles gewoon wilt doen, is het wel zo dat bepaalde zaken voor jouw extra lastig zal gaan zijn. Maar misschien is het een optie om te gaan verhuizen richting zijn of jouw ouders zodat jullie ook een beroep op hen kunnen gaan doen, indien mogelijk. En bestaat er ook een mogelijkheid om thuishulp te krijgen met jouw rug? Heb je daar al eens je in verdiept? Allemaal dingen waar ik nu pas op kom Dikke knuffel!! 'Maartje'
hoi! super bedankt voor alle berichtjes, het is fijn te lezen hoe jullie het allemaal doen, en bij de meesten is de balans toch positief uiteindelijk. ja het is zo dat je nooit weet wat een zwangerschap met zich meebrengt, dat tillen/dragen als je kindje er is lijkt mij persoonlijk nog het zwaarste. dat je dan misschien niet de moeder kan zijn die je zou willen zijn. Aan de andere kant is dat ook zo'n onzin ik of jullie ben/zijn geen slechtere vriendin of dochter of moeder door je rug/lijf natuurlijk. die operatie is geen pretje en ik wil er nu ook nog niet aan,en nooit onder lichte dwang van een naaste of een arts, er moet eerst nog over gepraat gaan worden (ook met deskundigen). we, ik mn (lieve) vriend, zijn er hier nog niet uit, hoop dat we deze dagen een compromis kunnen bereiken, die zijn er toch altijd. ik denk dat we elkaars perspectief nog niet helemaal (willen) begrijpen nu, omdat het te moeilijk is (we zijn zo graag samen maar dit is zo'n moeilijk ding onoverkomelijk lijkt het wel, en voor mij ook nog een emotionele toestand omdat ik mn hele leven er al mee bezig ben en zooo graag normaal wil zijn.). van mijn vriend mocht ik dit nog posten omdat ik hem niet helemaal goed begrepen heb ; 'Nou het gaat er dus niet om dat ik bang ben dat ik alleen kom te staan maar dat ik me zorgen maak om je welzijn, zelfs als de zwangerschap / verzorgen van het kind geen enkele invloed zou hebben op je rug wordt je rug steeds slechter. En door een mogelijke operatie pas na je zwangerschap te zetten (en dus ook pas na de eerste paar jaar van het kind) stel je die zeker 10 jaar uit, terwijl de artsen eigenlijk zeggen dat je nu moet opereren. Daarbij zal een zwangerschap + zorgen voor het kind, wel invloed hebben, dingen tillen is nu al een van je zwakste punten, een kind is zwaar en heeft veel tijd en begleiding nodig. Het is eigenlijk een full-time baan en op dit moment ben je volledig arbeidsongeschikt. Die vrouwen op het zwangerschapsforum geloven in een soort moederlijke superkracht waardoor alles op een magische manier goedkomt, maar dat komt omdat het een zwangerschapsforum is, zwanger zijn is hun ideaal. Dat is natuurlijk niet de werkelijkheid.' Nou daaag !! bedankt nogmaals en laat gerust nog wat achter ik lees het graag
Hoi Melanthe, We zullen het helaas moeten doen met het lichaam wat we gekregen hebben. Een moederlijke superkracht, daar geloof ik niet in. Ik vind de reactie van je vriend wat kort door de bocht. Ik denk dat wij 'vrouwen met rugklachten' nuchter genoeg zijn om een zwangerschap juist niet te idealiseren. We weten wat onze beperkingen zijn en, zoals jij nu ook doet, winnen informatie in voordat we er aan beginnen. Ik lees tussen de regels door: "Omdat jouw rug steeds slechter zal worden moet je maar niet zwanger worden, want zelfs met operatie kan je het niet aan" Ik vind sommige dingen een beetje dubbel. Je vriend wil nog niet dat je zwanger wordt omdat hij bang is dat hij er alleen voor komt te staan. Maar als jij je laat opereren (wat jij nu nog niet wil) dan wil hij het weer wel. Komt op mij over dat hij gewoon nog geen vader wil worden. Hij weet immers dat jij je nog niet wilt laten opereren omdat het voor jou zoveel beperkingen met zich mee brengt qua beweeglijkheid, waardoor jij dus ook veel dingen op zou moeten geven zoals het vele sporten. Tuurlijk, kids zijn een full time baan, maar er is ook genoeg hulp te krijgen. Als het bij mij later blijkt dat het te zwaar is, dan zal ik ten eerste proberen om er van te maken wat ik kan, en ten tweede hulp inschakelen. Er zijn genoeg instanties voor, en als het op medische gronden is krijg je het waarschijnlijk ook nog (deels) vergoed, of is het belastingaftrekbaar (misschien iets om uit te zoeken?) Meid, ik kan je maar een ding adviseren: Vraag aan een specialist wat de consequenties voor jou zijn van een evt. zwangerschap. Waar zul je tegenaan lopen, wat zal je wel en niet kunnen doen enz. Als je nu al weet dat je rug steeds slechter zal worden, zou ik er zeker niet te lang meer mee wachten. Ook over 4 jaar loop je weer tegen dezelfde argumenten aan. Zwanger worden doe je met z'n tweetjes. Wat de een niet kan, zal de ander moeten doen. Zelfs bij mensen zonder beperkingen hoort die taakverdeling erbij. Knuf!
Beste Melanthe Hier ook iemand met een hele slechte rug! Ik ben geboren met een heupdysplasie in een spreidbroek gelegen en jarenlang controles gehad, en dat ging altijd goed Op mijn 11e ben ik van het paard gevallen vol op mijn rug ( ben nu 23 ) , Dit heeft veroorzaakt dat er het een en ander verschoven is onder in mijn rug na jarenlang tobben en heel veel pijn hebben zijn ze er 2 jaar geleden achter gekomen dat ik onderin mijn rug artrose heb. Op dat moment dacht ik dat mijn wereld verging maar met heel veel sporten bewegen en therapie gaat het goed. ( redelijk ) Ik heb altijd een grote kinderwens gehad en toen ik mijn vriend leerde kennen was dat ook geen twijfel. Nu ben ik 23 weken zwanger en met mijn rug gaat het heel goed. Heb weinig tot geen last, wel heb ik inmiddels bekkeninstabiliteit, maar we zijn er vroeg bij en het gaat tot nog toe echt heel goed Het verder verloop durf ik natuurlijk niet te zeggen, maar tot nog toe mag ik niet klagen.
Lieve Melanthe, Die laatste alinea wat je vriend daar zegt, schiet mij totaal in het verkeerde keelgat! Ik vind het heel akelig hoe hij zich uitdrukt! Ik durfde pas op mijn 39e aan kinderen te denken, dacht dat het vanwege mijn rugklachten nooit mogelijk zou zijn. Dacht dat ik nooit zonder medicijnen zou kunnen en dat ik nooit een kind zou kunnen dragen, baren of tillen. Mijn kindje is nu 5 maanden dus ik kan zeggen hoe het was om zwanger te zijn en hoe het is om een kind te baren en hoe het is om een kind te verzorgen. En het valt zo veel meer mee dan ik ooit had gedacht! Ik ben zo gelukkig dat wij de stap hebben durven nemen! Ik had juist een superzwangerschap qua rugklachten, ze verdwenen met het zwangerschapshormoon hcg als sneeuw voor de zon! Ik had alleen de laatste maanden last van bekken-/symfysepijn, maar dat kunnen zwangeren zonder chronische rugklachten ook krijgen! Overigens zijn die klachten nu weer weg. Het dragen ging ook prima ondanks die enorme toeter die ik had, ik torste 35 kilo extra met me mee! Aan mijn bevalling ging zwangerschapsvergiftiging vooraf en uiteindelijk na een heleboel ellende kreeg ik alsnog een keizersnee. Daarbij snijden ze je buikspieren door en dus til je veel meer vanuit je rug. Ik heb altijd mijn buikspieren moeten trainen voor een goed spiercorset. Ik ga binnenkort weer beginnen met trainen. Ik heb een revalidatieprogramma gevolgd hoe om te gaan met chronische pijn zowel lichamelijk als mentaal. Als je je erbij neer kunt leggen dat het nu eenmaal zo is en wsl altijd zou blijven, wordt het leven een stuk makkelijker en zonniger! Ik vind jouw vriend niet aardig hoe hij reageert. Mijn man heeft mij juist gezegd: "laat je ajb niet opereren meid, de kans is dat het alleen maar erger wordt en dat de hele boel verstijft. Ik zal er altijd voor jou en ons kindje zijn!". En dat is hij ook; hij heeft een heel verantwoordelijke baan en werkt zeker 60 uur per week, maar hij staat ALTIJD voor ons klaar als dat nodig is! Je vriend zegt dat jouw rug steeds slechter zal worden zonder operatie, maar hoe weten ze dat? En ss er echt gezegd dat je je MOET laten opereren? En heb je het wel eens met je orthopeed over zwanger zijn gehad? Wat is het precies voor operatie? Ik dacht dat de meeste orthopeden niet meer doen aan het vastzetten van de rug! Vraag anders eens een second-opinion aan bij bijv. de Maartenskliniek. Mijn ventje is nu met 5 maanden al 9 kilo en da's een heel gewicht voor mij, want bukken en tillen zijn ook mijn zwakste punten! Maar moeders beschikken over oerkracht, geloof mij! Mijn man begrijpt dat omdat hij het ziet, maar ik denk dat jouw man dat dus niet gelooft. Zeg maar dat het wel degelijk mogelijk is om moeder te zijn met een slechte rug en dat hij niet zo negatief moet zijn!
lieve allemaal, ik was echt blij met jullie reacties zoooo lief! ook echt fijn te merken dat er meerderen met deze dingen worstelen (met fysieke dingen hebben, en graag zwanger willen proberen te worden). ja ik betwijfel ook of wij hier de zwangerschap idealiseren (wat je zei moppie). Als moeder wil je heel graag/alleen maar je kindje zelf verzorgen (badje doen, aankleden, flesje geven), veel met je kind doen, en daarnaast zelf ook nog wat kunnen, en het liever niet allemaal doro anderen laten opknappen. en een leuke ouder zijn, een echt zieke ouder is voor het kind in het algemeen niet leuk, zeker later als het wat groter wordt, denk ik! Aan de andere kant, hoezo ben je een minder goede ouder als je wat minder kan, het gaat er ook om hoe je ermee omgaat! Wist trouwens niet dat je oiv hormonen zo weinig van je rug voelt, echt apart hahha. ik hoop niet dat daarna de klap komt maar dat is denk ik allemaal slecht te voorspellen, het is ook een gokje die je waagt. Bij een keizersnee snijden ze je buikspieren door, kan dat later nog herstellen? (want ik sport erg veel en mn spieren zijn belangrijk denk ik (spiercorset)) Echt suuuper trouwens jouw verhaal! (zogelukkig) En het is ook zo dat zo'n arts of mijn vriend zo'n operatie een beetje idealiseert. Voor mij is het wel heel duidelijk dat ik het alleen doe als ik het zelf wil. Mijn vriend heeft daar niet zoveel invloed op. Ik wil er heel graag voor ons 2tjes, over nadenken, gesprekken aangaan met artsen, dingen op een rijtje zetten. Maar ik beslis toch zelf, het is een te groot iets om dat speciaal voor hem te doen. We hadden nu het idee van een therapeut of relatiedeskundige ofzo (iemand tips??), omdat we er zelf niet echt uitkomen zo (uiteindelijk is het een kwestie van 2 verschillende mensen en een belangrijk verschil van mening en we blijven daar allebei een beetje inhangen), hij wil dat ook graag. ik vind het erg tof van hem, het geeft me heel erg het idee van 'samen doen' en dat ons ding is. we willen ook zo graag samen verder. Een orthopeed heeft maar een statisch plaatje, naar mijn mening. Hij is chirurg, ziet mijn rug, haalt een protocol naar boven, en schrijft een operatie voor want dat is zijn vak (idd vastzetten met een staaf van boven tot onderen). Tja simplistisch, dat past mij niet echt, voor mij heeft zo'n operatie zeer veel aspecten. Ik heb meerdere orthopeden gezien en ik heb altijd veel respect voor ze als ze zichzelf relativeren, als mens. Mijn prognose 15 jaar geleden was erg slecht, maar dat is niet echt uitgekomen. Prognoses zijn ook een beetje koffiedik kijken (denk ook mbt zwangerschap in de toekomst maar ik ga het zeker vragen, ben toch benieuwd wat ie zegt) Vind zo'n operatie ook zo zonde, heb er zo mee leren leven nu, en alles (van alles ingeleverd, qua ambities enzo) en nu toch opereren. ik wil nu gewoon balans, doseren, dat ik zo optimaal mogelijk functioneer op de gebieden die mijn prioriteit hebben. en alles erbij is mooi meegenomen!
Ja hoor; die herstellen weer gewoon! Ze worden al weer sterker. Ja, doen! Relatietherapeut of gezinspsycholoog ofzo. Jullie houden van elkaar en het zou toch verdrietig zijn als het door zoiets mis zou gaan? Het zijn gevoelige onderwerpen: wel/niet operatie, wel/niet kinderen. Sommige orthopeden zijn echt lompe slagers hoor! Zoek een arts die goed naar jouw verhaal luistert en niet klakkeloos wil snijden. In de Maartenskliniek zetten ze geen ruggen meer vast van boven naar onder met pennen, vinden ze totaal achterhaald en niet bewezen effectief! Goed zo; houden zo! Je lijkt me een echte doorzetter die er wel komt! Ik hoop met een kindje, want wat ze zeggen is waar hoor; moeder mogen worden is echt het mooiste dat er is!
Dit laatste verwoord precies hoe ik er over denk. Ook ik heb met beperkingen moeten leren leven, veel dingen in moeten leveren. Je kent je eigen grenzen. Als je daar overheen gaat moet je goed bewust zijn van de consequenties dat het voor jou meebrengt. Mij zal je niet zien bungyjumpen, maar ik stap heel graag nog even op de motor af en toe. Moet ik wel bekopen met een week lang pijn, maar ooohh wat was het het waard! Dat gevoel maakt het voor mij dan weer helemaal goed, ondanks de pijn. Als je jezelf van te voren de vraag stelt: "is het de pijn waard, als ik over mijn grenzen ga" en het antwoord is "ja", dan ben je er heel bewust mee bezig. Soms moet je ook bepaalde dingen even voor lief nemen, als je maar eventjes kunt genieten van die dingen die je normaal gesproken niet (zo vaak) doet... We zullen veel dingen moeten laten, en ja, dat levert ook flink wat frustraties op natuurlijk. Ik denk dat wij "meiden met klachten" meer bewust zijn van waar onze prioriteiten liggen, omdat we er zo bewust mee om gaan. Misschien kan je een vrouwelijke specialist consulteren, die ervaring heeft met zwangerschappen en zich daardoor beter in kan leven in jouw situatie / kinderwens? Trouwens, we zijn inderdaad geen slechtere ouders omdat we sommige dingen niet kunnen. Dat weet ik zelf ook heel goed, maar ben er soms wel bang voor dat mijn (toekomstige) kindje dat zou kunnen gaan denken. Tis maar net hoe je er mee om gaat. De dingen die jij niet kunt (in bad, uit bed tillen, als ze groter worden: optillen) zal je uit handen moeten geven (ookal wil je graag alles zelf doen - prioriteiten stellen, wat is voor jou belangrijker: op dat moment je rug! want het kindje zal echt niet minder liefde van je ontvangen toch?) Knuf!