Even wat stoom afblazen... Ik ben sinds een paar maanden terug aan het werk na de geboorte van ons eerste kindje. Ik sta in het onderwijs, dat wil dus zeggen dat wanneer ik thuis kom deel II van mijn job begint. Ik heb er dan ook voor beslist slechts drie dagen in de week les te geven. Hierdoor ben ik, de zondag er niet bij gerekend, drie dagen thuis om alles gedaan te krijgen, dwz. al mijn voorbereidingen voor school, het huishouden, de verbouwingen die hier gaande zijn regelen en zorgen voor ons zoontje. Daarnaast heb je ook nog hobby's en tal van sociale verplichtingen, en daar wringt het schoentje. Wij proberen één keer in de week de grootouders (mijn ouders) te zien. Niet omdat we dat zo willen, maar daar eigenlijk toe "verplicht" worden. Maar kom, we proberen dit toch elke week in te plannen, maar toch is dit voor de grootouders niet voldoende. Ze willen ons (lees: zoon) veel meer kunnen zien. Maar dit is gewoon niet altijd mogelijk. En moest het nu zijn dat ze even komen aanwaaien, daar zou ik geen probleem mee hebben. Neen, ze komen hier dan toe en blijven hier minstens 5 uur hangen. We hebben hier al meerdere discussies over gehad, maar daar hebben ze geen oren naar. Als ze dan op voorhand bellen en ik zeg dat het niet past, luisteren ze hier niet naar, en staan hier alsnog. Ik zou hen ook constant moeten bellen met updates over mijn zoontje. Van zodra het kind als het ware nog maar een 'scheet' laat, willen ze het weten. Doe ik dit allemaal niet, dan starten ze met hun schuldgevoel-offensief. En ik word hier zo moe van! Hoe combineer je dit alles? Ik wil wel dat ze deel uitmaken van ons leven en gezin, maar ik heb ook nog een leven NAAST hun. Ik haat dit schuldgevoel waar ik mee rondloop, dit is bij alles aanwezig. Als ik hen niet bij alles betrek, zijn ze weer vertrokken. Is dit bij jullie ook zo? Hebben jullie al de magische oplossing gevonden waarbij iedereen tevreden is? Voila, de stoom is er al wat af...
Stuur je kindje een middagje in de week naar je ouders toe. Weet niet of ze al oppassen. Maar misschien is dit een oplossing Of de ene week middagje daar spelen jullie zoon en andere week bij jullie.? en als ze er dan zijn benut dan even de tijd om wat te kunnen doen. Boodschappen,,. Boodschappen doen bijvoorbeeld. Ze zijn er toch en zullen vast uitstekend voor je kindje zorgen. En jij doet dan juist dan even de weekboodschappen zonder kind heerlijk straks als ze gaan lopen zonder kinderen boodschappen doen. Vind ik het utopia bijvoorbeeld.
Gewoon een oppasdag, 1 of 2 dagen in week. Mijn ouders en schoonouders passen ook regelmatig op 1 of meerdere kinderen. Ik vind dat alleen maar handig. Zij blij en ik heb mn handen weer even vrij. En als ze normaal naar de opvang gaan, scheelt dat ook weer. Dan laat je ze oppassen op je werkdagen.
Een oppasdag is geen optie hier. Men zoontje gaat naar een onthaalmoeder en daar moet ie zeker 3 dagen per week bij gaan, anders doet ze het niet. Men man is ook één dag in de week thuis. Dat wil dus zeggen dat ik op één van men vrije dagen men zoontje al naar de onthaalmoeder laat gaan en dan de andere vrije dag heb ik hem bij mij. Kunnen jullie nog een beetje volgen? Ik heb dus geen zin om op die ene dag in de week hem bij mijn ouders te doen om hen een plezier te doen (ik ben een egoïstische bitch, ik weet het... ).
hier ook een oma die 1x in de week op de kleintjes past. Oma blij, kinderen blij, mama ook blij! Maar daarbij zou ik ook heel duidelijk je grenzen aangeven bij je ouders. Als ze bellen en je zegt dat het niet uitkomt en ze staan toch op de stoep, dan blijven ze daar maar mooi staan... Klinkt ongastvrij, maar misschien is het ze anders niet duidelijk genoeg?
Het oppassen is bij ons gewoon niet nodig, en zou enkel maar moeten gebeuren om de grootouders een plezier te doen. Wij gaan al zeker één keer per week naar daar of soms komen zij ook naar hier. Het valt zelfs soms voor dat het meer dan één keer per week is. Maar toch is dit niet voldoende voor hen. Ik krijg dan uitspraken van men moeder te horen als "Tja, het is dat je zo een moeilijke bent he, anders zouden we hier elke dag staan". Daar gaan mijn wenkbrauwen toch wel even van omhoog. Ik krijg ook tal van voorbeelden van hen van vrienden van hen die, volgens hen dan welteverstaan, die hun kleinkinderen bijna dagelijks zien. Ik stel hier dan toch wel wat vragen bij...
Ik krijg het ook niet altijd gecombineerd. MIjn ouders wonen bijna 2 uur rijden van ons vandaan. Ik werk zelf 28 uur, maar wel onregelmatig, wat voor mij nog extra energie kost. Mijn ouders werken ook beiden nog (wel regelmatig). In mijn zwangerschap hadden we ons voorgenomen elkaar minstens elke 2 weken te zien. Ieder 1x in de maand op en neer rijden. Nu komen wij hier meestal wel aan (gemiddeld gezien dan). Maar mijn ouders niet, is geen onwil. Maar de reis blijft voor beide partijen gewoon een hele onderneming. Ik vind het wel erg jammer dat ze elkaar zo weinig zien, maar ik kan er ook niets meer aan doen. Ik probeer het dus een beetje naast me neer te leggen en gewoon te genieten van de momenten dat we (ofwel onze dochter met opa en oma) gewoon samen zijn. En die momenten er dan ook voor te zorgen dat ze zoveel mogelijk samen kunnen doen, dus ook de verzorgende dingen voor mijn dochter.
Ik kom uren te kort in 1 dag. Ik heb niemand die wil/kan oppassen ( ja mn moeder die 2 uur verder op woont ) Dus bijv nu zit ik enorm omhoog omdat mijn opvang pas 1 maart in gaat en man mijn sind afgelopen maandag weer is gaan werken ik deze week overuren draai ivm 3 zieken. Dan ben ik echt afhankelijk van mensen die ik niet heb. Gelukkig wilde mijn moeder oppassen dus nu zijn ze bij mn moeder al de hele week en wil mijn vriendin volgende week 2 dagen oppassen. Maar de rest van de dagen zit ik. Ik werk best variabel dus heb ik gelukkig kunnen regelen dat ik nu 2 weken avond/nacht dienst draai en mijn man kunnen regelen dat hij een paar uurtjes eerder weg kan om de kindjes op te vangen. Maar een dagje samen weg gaat nooit. ( en dat vind ik soms best jammer )
Poeh, als ik dit zo lees ben ik blij dat mijn schoonouders nu al vinden dat we te ver weg wonen, anders waren ze echt hetzelfde geweest. Het wat hoognodige dingen doen als ze dan toch langs komen is geen heel slecht idee. Inderdaad de boodschappen of de voorbereidingen voor je lessen. Hebben zij die paar uur quality time met je zoontje en jij wat rust om je werk te doen. Heb je eigenlijk wel eens je rooster en uren die je nodig hebt/bezig bent bij ze neergelegd? Duidelijk planning maken, aan ze laten zien en dan 'bot' vragen wanneer zij tijd zien om bezoek in te plannen?
Heel simpel. Mijn leven dus ik bepaal wat er gebeurd. Hier zouden ze het ook iedere week willen jammer dan ik vind 1 keer in de maand genoeg. Hier komen ze niet zelf omdat ze weten dat ze voor een dichte deur komen. Als ik er geen zin in heb in bezoek zeg ik het ook. Ik zou gewoon aangeven dat je niet mee aan hun verwachtingen gaat voldoen
Wij hebben een hele goede achtervang, grootouders passen regelmatig op omdat ze dat graag willen en wij kunnen dan andere verplichtingen afhandelen of gewoon genieten. Wat dat betreft heb ik ontzettend veel geluk en is de combi werk/huis/gezin goed te doen.
Ja, ze weten het hoor, wat mijn rooster juist is en wat ik allemaal moet doen. Maar het probleem is gewoon dat hun leuze "we zijn grootouders en dat gaat voor alles" nu eenmaal in de praktijk heel moeilijk is. Niet vergeten ook dat we ook nog met schoonouders zitten die onze spruit OOK willen zien, dus dat moet je er ook nog elke week bijtellen. Maar ze gaan er van uit omdat ze mijn ouders zijn (de ouders van de moeder) dat ze boven alles en iedereen staan. En daar ben ik absoluut niet mee akkoord.
Tja de eerste keer dat mijn moeder met een "ik ben zo zielig, want ik heb mijn kleindochter een dag niet gezien" heb meelijoffensief begon, heb ik genegeerd, met geen woord op gereageerd. De 2e keer dat ze dit deed heb ik ook genegeerd. De 3e keer dat ze dit deed waar mijn schoonouders bij waren en ze alle aandacht van mijn dochter naar zich toe trok (hun wonen nota been op 2 uur rijden afstand) heb ik mij en mijn man ook, zo verschrikkelijk zitten ergeren dat ik haar de volgende dag apart genomen heb en gezegd heb dat zowel ik als man niet van dit soort gedragingen gediend zijn. De volgende keer als ze weer als een klein kind zit te miepen heeft ze pech gehad en krijgt ze haar een week niet te zien. Tja misschien hard maar wel duidelijk. Je kan je namelijk dit soort gedrag ook aan laten leunen, in de trant van als ik maar zielig genoeg doe dan komen ze wel, jij gaat je schuldig voelen en gaat, met als gevolg dat hun dus onbewust zoiets hebben van yes het werkt. Zolang je namelijk zelf weet dat ze hun kleinkind genoeg zien is er toch niks aan de hand? Je houd ze toch niet maanden weg ofzo?
Heb je je ouders al wel eens gewoon voor de deur laten staan? Desnoods zeg je dat je net op het punt stond weg te gaan. Wees in elk geval duidelijker en harder, anders zouden ze dit niet flikken.
Ik zou je ouders inderdaad duidelijk maken dat het je op deze manier alleen maar tegen gaat staan en dat dat niet echt bevorderlijk is voor de situatie en het ook niks oplost. Daarnaast vind ik het ook overdreven dat ze dan bijvoorbeeld 5 uur lang blijven plakken. Kom dan twee keer 1,5 uur ofzo? Kunnen ze niet een keer je zoontje bij de onthaalmoeder ophalen en dan bijvoorbeeld bij jou thuis koken, mee eten (en je dus ook helpen) en dan weer weggaan? Dan draaien ze toch ook een beetje mee, en heb je er ook nog wat aan. Succes!
Dat klinkt dan sowieso al niet ideaal. Dan zou ik er persoonlijk voor kiezen een andedre opvang te regelen. Ideaal zou zijn dat je moeder een dag oppast, je schoonmoede een dag en je man een dag. Zo heb ik het ook een tijd gedaan. Werkte als een trein en heb je geen opvang meer nodig.