Ik zit gewoon met mn hoofd vreselijk in de rouw. Mn vriend heeft gister constant lopen vragen wat er toch is. En ik kon geen antwoord geven. Voor mijn gevoel ben ik al over t feit dat ik zwanger was heen. Maar dat wat ik afgelopen week mee gemaakt heb.. en dat niemand schijnt te snappen hoe ingrijpent dat was... Ondanks dat mn vriend toch met zn neus op de feiten werd gedrukt. (heeft n boel bloed op moeten ruimen omdat ik daar zelf niet toe instaat was en heeft me zien verkrampen telkens als ik n wee kreeg...) Vrijdag ging t weer wat beter met me en iedereen neemt dan maar aan dat alles over is en ik weer "normaal" ben. Ondanks dat ik nog geen dag geleden een MK heb beleeft. De opmerkingen van anderen (zoals mn schoonmoeder) "je bent nog jong genoeg" en "op naar de tweede" Misschien wil ik wel helemaal niet nog eens? Misschien ben ik nog helemaal niet toe aan weer zwanger raken?? Ze staan er niet bij stil dat ik vreselijk geschrokken ben van wat me donderdag is overkomen. Ik heb al zoveel mee gemaakt in mn leven (mishandeling, verkrachting, scheiding,zelfmoord van mn ex) dus moet overal nu schijnbaar maar gewoon over heen stappen alsof t niks is... Nou sorry voor mij was het niet niks. Voor mij was het n week van afzien en pijn lijden. Van bang zijn dat er iets mis was en ik naar t ziekenhuis moest. Van alleen in mn bedje liggen en de weeën weg puffen. Van me afvragen waarom je als bevallende moeder alle zorg om je heen hebt en als er zoiets gebeurt je t thuis maar moet uitzoeken. Ja ok ik had een curetage kunnen laten doen. Maar dat gaat tegen al mn overtuigingen in. En nu vloei ik nog steeds en komen er kleine stolseltjes mee. Dus waarschijnlijk krijg ik morgen als nog te horen dat ik n curetage moet. Weer n week ellende... En mn schoonmoeder had best willen komen hoor. Maar ondanks dat t door gaans n lief mens is is ze mij veel en veelste nuchter op dit soort momenten. En haar raadgevingen die onbedoeld maar toch echt erg veel pijn doen had ik op dat moment al helemaal niet nodig. En tussendoor moet ik enthausiast doen over mogelijke vakantie plekken want t is al kort dag... voor mijn gevoel hoef ik niet zo nodig op vakantie nu. Maar mn vriend en de kinderen willen wel graag... En ik wil geen spel breker zijn. Dat ben ik 2 jaar terug tijdens mn depressie al genoeg geweest. En feitelijk zou n vakantie ook wel goed zijn voor mij, maar ik kan mn hoofd er gewoon niet toe zetten. Ik ben bezig me n slag in de ronte te werken hier in huis ondanks de buikpijn en alles gewoon omdat ik dan mezelf bezig houd en er niet al teveel over na denk. Als ik dit tegen mn vriend vertel dan zegt hij dat hij t wel snapt maar ik merk gewoon dat hij dat niet doet. Hij probeert me te ondersteunen maar heeft totaal geen idee hoe hij dat kan doen. Vrienden en familie hebben ook totaal niet in de gaten wat er speelt of wat ze ermee aan moeten en laten me maar... De helft heeft niet eens gevraagd hoe t met me ging de afgelopen week... T zal allemaal wel goed bedoelt zijn...maar t werkt ave rechts. Hopelijk laat ik hier niemand mee schrikken die nog in afwachting zijn van hun MK... Dat is niet mijn bedoeling. Mijn bedoeling was het hier van me afschrijven en zien van anderen dat ik niet overdrijf of raar doe. Dat wat ik beleefd heb tijdens, echt was...ofzoiets dan toch.
jeetje wilma dit is niet niks zeg ik hoop dat je alles op zijn tijd een plaatsje kan geven en voor nu meis probeer rustig aan te doen want het is niet niks wat je heb meegemaakt heel veel sterkte meis om dit te verwerken
O Wilma net alsof je mijn verhaal op schrijft. Kreeg eerst ook van niemand begrip, en idd ook die "goed bedoelde" adviezen. Mijn schoonmoeder zei: het is toch niet leuk om in december te bevallen, en je weet nu dat het wel lukt. Mijn moeder ging opnoemen wie er bij ons in de omgeving een miskraam had gehad en hoeveel. Dat wil je helemaal niet horen en je hebt er ook niets aan. Mijn vriend snapte me eerst ook niet. Zei dat het nog niets was. Bij mij zal het hartje ook wel niet hebben geklopt, maar ik vind het ons kindje. Mijn vriend ziet dat nu gelukkig ook wel. Hij zei ook wel eens tegen mij als je nu nog zo verdrietig bent dan moet je maar naar de psycholoog. Ook daar is hij gelukkig op teruggekomen. We zijn samen naar de huisarts geweest en dat heeft voor hem ook een hoop duidelijk gemaakt. En dat je eigenlijk niet heel erg staat te springen om een vakantie kan ik me wel voorstellen. Ik kwam ook nergens toe. Wilma ik wens je heeel veel sterkte !! De ene dag zal wat beter gaan als de andere. Maar dat mag Wij zijn er voor je meid.
Ach Wilma, en andere vrouwen met deze gevoelens. Ik leef erg met jullie mee. Zonder dat de miskraam is doorgezet ben ik ook lamgeslagen van dit nieuws en ben ik alleen bezig met het kindje in mijn buik. Al het andere boeit me niet. Ik kan me helemaal voorstellen dat een volgende zwangerschap of een vakantie nu niet is waar je aan denkt. Vooral vorige week moest ik nergens aan denken, en deed dit dus simpelweg niet. Als anderen begonnen te kletsen over koetjes en kalfjes liep ik weg en ging ik op bed liggen. Door de tijd te nemen hiervoor (ik heb bijvoorbeeld ook nog niet gewerkt sinds dit bericht), merk ik dat ik langzaamaan weer me op de buitenwereld kan richten. Mijn advies is dus: neem de tijd voor jezelf en de verwerking!! Ik heb geen miskraam gehad (nog), maar weet wel dat ik na de bevalling van mijn dochtertje best veel moeite heb gehad met de oerkrachten in je lichaam waar je zelf zo weinig controle over hebt. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt en heb het helemaal van me afgeschreven om het een plekje te geven. Destijds was het met een fantastisch resultaat, maar ik kan me bij jou voorstellen dat je hetzelfde hebt gevoeld, alleen met een totaal tegenovergesteld resultaat. Ik denk echt dat je ook hiervoor de tijd moet nemen. Het is niet niks wat er is gebeurd en zowel lichamelijk als mentaal moet je dit rust gunnen. Probeer zo goed mogelijk duidelijk te maken hoe het allemaal voor jou is. Ik merk ook dat het moeilijk aankomt bij mensen die het zelf niet hebben meegemaakt. Toch heeft bijvoorbeeld mijn zus aangegeven het zo moeilijk te vinden dat ze er voor me wil zijn maar het niet altijd lukt. Praten is de enige manier om deze kloof te overbruggen. Heel veel sterkte en je staat er niet alleen voor... Wij herkennen (delen van) je verhaal, misschien dat dat je iets helpt
Och meid toch... neem alle tijd die je nodig hebt! helaas kunnen mensen wat onnadenkend reageren... Ik hoop dat je steun krijgt van geliefden om dit een plek te geven.
Overdrijven die je nooit Wilma. Het is niet niks om een miskraam te krijgen, en het klopt gewoon voor de volle 100% dat mensen (buitenstaanders) niet weten hoe ze er op moeten reageren. Aan de ene kant natuurlijk heel begrijpelijk, als je het zelf niet hebt meegemaakt weet je ook niet hoe het voor iemand is die er wel mee te maken heeft gekregen. Maar aan de andere kant zo verschrikkelijk hard en pijnlijk voor jou. En dan de opmerkingen....je weet dat het kan , hoezo? daar heb je toch helemaal niks aan!! Pff kan me heel goed voorstellen hoe je je nu voelt. En ter zijner tijd kan je je gevoelens misschien wel duidelijk maken aan de mensen die dicht bij je staan. Ik heb het niet direct laten weten maar eerst laten gaan, als ik voor mezelf eerst alles maar op een rijtje had. En daarna soms hele velle steken onder water gegeven aan de mensen waarvan ik had verwacht dat ze me zouden steunen en me zouden begrijpen. Wetende dat het bij hun het ene oor in gaat en het andere weer uit, voel ik me daar dus ook helemaal niet schuldig over. Blijf je gevoelens gewoon uiten, hier en naar de mensen in je omgeving, zij mogen best weten hoe jij je voelt. Krop niet alles op, dan is het verwerken alleen maar moeilijker. Heel veel sterkte, en wij steunen je hier allemaal. Liefs
Dankjewel meiden. Aan de erkenning en herkenning van jullie heb ik n hele troost... zou bijna zeggen de enigste... Het vervelendste vind ik gewoon dat mn schoonmoeder dus WEL weet hoe t is om een miskraam te krijgen. Ze heeft er blijkbaar zelf n aantal gehad. En dan nog die opmerkingen... Ook mn schoonzus weet hoe dat is, maar van haar heb ik tot nog toe 0,0 reactie gehad... Je zou denken dat ze dan toch even hun medeleven zouden uiten ofzo? Maar nee dus. Ik heb wat ik hier neer heb geschreven gewoon per email aan mn vriend gestuurd. Niet helemaal eerlijk natuurlijk want hij zit nu op zn werk. Maarja nu ik t er dan met zoveel emotie en alles eindelijk uitgeperst kreeg wat er was, moest ik t hem laten weten. Dat is voor mij toch al n stuk moeilijker tegenwoordig. Dankzij mn ex die nergens in geintereseerd was op dat gebied (was ook autist dus tja) is dat bij mij verstomt.. alsof er een muur verschijnt zodra ik zoiets moet laten weten. Ik kruip in mezelf zeg maar. Heb toch moeite gedaan om dit aan mn vriend te laten weten vrijdag al. Maar hij snapte het niet. Hij heeft een bevalling oid nog nooit mee gemaakt. En tja hij is n man dus of hij t zich voor kan stellen? Heb geprobeert het te vergelijken met iets wat hij dan wel zou kunnen hebben...maar er is gewoon niets wat er mee te vergelijken is... Een troost heb ik nu. t vloeien is sinds n poos gestopt.... Dus heb stiekem n klein beetje hoop op goed nieuws morgen.
Ik hoop voor jou dat er morgen inderdaad goed nieuws is. Inderdaad is er niks wat hiermee te vergelijken valt, dus moeiljik uit te leggen. Wat ik zo lees heb je behoorlijk wat meegemaakt. Ik vond juist dat je alles heel duidelijk had uitgelegd, dus ik vind het juist goed dat je het naar je vriend hebt gestuurd... Inderdaad gek dat betrokken familieleden met een soortgelijke ervaring daar dan zo harteloos op reageren. Blijkbaar speelt persoonlijkheid ook een grote rol bij hoe je met dergelijke situaties omgaat. Jij en je schoonfamilie zijn blijkbaar erg verschillend op dit vlak. Heel vervelend om zoiets in zo'n moeilijke tijd te moeten constateren. Misschien troost het je: mijn schoonmoeder gebruikte de term ,,o wat jammer" toen ik zei dat het mis was. Waarschijnlijk bedoelde ze het goed, maar ik vind de term 'jammer' passen bij als je iets bent vergeten mee te nemen met boodschappen doen, als je een voetbalwedstrijd verliest of als je de staatsloterij niet wint. Maar 'jammer' past voor mijn gevoel niet bij een miskraam
Wilma, en de anderen, heel herkenbaar het verhaal. Ik heb gelukkig wel nog steeds het begrip van mijn man. Maar ook dat is op het begin wel moeilijk geweest. Heel veel sterkte, en schrijf het hier maar van je af. Liefs Hope
wilma ik wil je ontzettend veel sterkte wensen, en we hopen op betere tijden in de nabije toekomst! succes en sterkte Bengel
Hoi mummy Ik hoop dat t voor jou deze week de curetage geregeld zal zijn....net als bij mij. Want ik ga er gewoon van uit dat dat gaat gebeuren. T vloeien is namelijk weer begonnen gister avond, compleet met stolseltjes. Dus ik zal of morgen of donderdag wel naar t ziekenhuis moeten voor curetage. De rede dat wij allebei vandaag moeten is dan ook (zo zij mijn gyn) dat ze dan deze week de curetage nog kunnen plannen. Anders word t al gauw weer volgende week ivm t weekend. En ik heb idd heel wat mee gemaakt (al kost me t moeite dat van mezelf te zeggen...). Soms denk je dan dat je dan wel gespaart zult worden voor de rest. Maar helaas werkt t niet zo. Gelukkig heeft t hier van me afschrijven en de lieve woordjes van jullie me weer wat gesteunt en gesterkt. Gek hoe dat werkt ondanks dat we elkaar toch alleen maar van (nick) naam kennen. @Hope; Ik heb ook wel t begrip van mn man maar hij kan zich er niets bij voorstellen. Hij weet niet hoe of wat hij ermee aan moet. Dankjewel voor de woorden van sterkte. @Bengel: Gelukkig kan ik die betere tijden weer n beetje zien nu. Heb nu t gevoel dat er nog 1 drempel in de weg zit (curetage) en dan is al het MK leed geleden (mag ik hopen) en kunnen we weer verder aan de toekomst werken. Dankjewel voor je reactie
Gek he, Wilma, dat mensen die je net pas 'kent' via zo'n onpersoonlijk computerscherm je beter snappen dan wie ook... Ik vind er ook echt heel veel steun aan, kijk regelmatig of er nog nieuwe dingen gezegd zijn. Veel succes vandaag en laat even weten of curettage nodig was en zo ja, wanneer je dan gaat. Gaat je man mee? Succes vandaag, Mummy
Hoi Mummy, Dankjewel, laat jij ook even weten wat er nu gaat gebeuren met je? En ja mijn man gaat mee. Ik MAG niet eens alleen want hij moet me helpen en steunen (lief heh). Ik zit me hier helemaal op te vreten omdat ik nog niks kan regelen voor woens of donderdag als ik curetage krijg... Hopelijk is t donderdag en kan ik t zo regelen dat ik dan weer thuis ben als de kinderen thuis zijn (die zijn totaal niet gewent dat mama er niet is...en ik ook niet) Pff wat n gedoe ook allemaal. Jij ook Succes vandaag!