Hallo Allemaal, Ik wil jullie hieronder allemaal erg veel sterkte toewensen met toch het verlies van je kindje. Het is toch emotioneel gezien erg zwaar dit te moeten verwerken. Ik heb zelf niet een miskraam maar een doodgeboorte meegemaakt, bij een zwangerschap van 7 maanden dus allemaal veel sterkte.. Groetjes Anneke
Hé Anneke... Dat lijkt me helemaal verschrikkelijk! Dat van ons is tuurlijk erg en emotioneel, maar dat van jou is nog veel erger eigenlijk... Pff, wat heftig, zeg! Dan heeft het echt al een geslacht, een naam, een kamertje... Is het lang geleden? Ik ben vorige donderdag dus bij de gynaecoloog geweest en vrijdag heb ik het pre-operatief gehad. Morgenochtend is het zover.. Curettage. Moet zeggen dat ik er nu toch echt wel tegenop zie. Zenuwachtig.. Aan de andere kant, morgenmiddag ben ik er 'lichamelijk' van af en kan ik het proberen een plekje te geven. Dan kan ik het gaan verwerken..
ben toch benieuwd weten ze de rede waarom ze is overleden? en hoever was je precies ? aantal weken? lijkt me inderdaad ook erg moeilijk de TS sterkte
Hoi allebei, Nou ik was 31 weken zwanger en voelde mijn kleine meisje op een nacht niet meer, dus in het ziekenhuis bleek dat ze was overleden. Dat was op 12 juli j.l. en op 14 juli moest ik gaan bevallen. Ze was 42 cm lang en woog 2485 gram. Haar naam was Priya. En alles was inderdaad al klaar thuis. 2 dagen daarna hebben we de crematie gehouden met weerskanten onze ouders. Ze is overleden doordat de navelstreng 3 maal om haar nekje zat gewikkeld, dus gestikt. Het is allemaal erg zwaar voor je om dit mee te maken hoe oud je kindje ook is. Maar ik heb dit een goed plekje kunnen geven en ik heb gelukkig nog 2 kinderen ( meisje van 4 en jongen van 8 ) Dus daar heb je enorm veel steun en liefde van. Maar ik wens jullie ook alle goede toe en dat alles maar weer snel een positieve draai mag hebben. ( In mijn album heb ik een foto van mijn keintje, de dag dat ze was geboren, dus als je wilt kan je kijken ) Groetjes Anneke
Hoi Alina, Ik ben net bij dit forum gegaan, want ik herkende me volledig in jouw verhaal. Bij mij werd de missed abortion op 1 oktober vastgesteld bij de echo. Dus 2 dagen na jou. Moest 10 weken zijn, maar het was gestopt bij 7 weken. En ik denk ook: wat nou met mijn werk? Dat is toch geen doen als het opeens komt? Te emotioneel, te naar, misschien wel te pijnlijk lichamelijk. Maar ik wil zoooo graag wachten en niet naar dat pokkeziekenhuis. Alleen, straks duurt het nog 4 weken. Wat doe je in de tussentijd? Ziekmelden? En dan wat doen? Kan toch niet elke avond huilend op de bank zitten zoals nu? Ik weet het niet. Ben heel benieuwd hoe je het hebt gehad vandaag bij de curettage. Morgen ga ik overleggen met de vk of en zoja wanneer ik dat ga doen. Dikke kus (ook al ken ik je niet haha)!
Hey @An: wat ontzettend moedig van jou dat je ondanks je eigen leed en verdriet ons nog wat steun komt inspreken... Het lijkt me vreselijk wat jullie doormaken... Zelfs op het laatste moment kan er opeens dus nog iets misgaan, wat moet je daar machteloos bij zijn, pfff Dikke knuffel, en jij ook nog heel veel sterkte he. @Mique: bij mij werd 3 weken geleden een MA vastgesteld, ben toen 3 dagen thuisgeweest omdat het zo'n emotionele klap was, moest de hele dag alleen maar huilen... Ik had gehoopt dat de bloeding erna wel zou komen, en ben dus terug gaan werken, maar wel heel nerveus, want stel dat het daar zou gebeuren... Loop dus al 3 weken "voorzien" rond (met supermaandverband enzo), maar jammer genoeg is er niks op gang gekomen... Sinds 5 dagen neem ik zelfs druppels in op het op te wekken, maar niks helpt. Onderhand kijk ik bijna uit naar een curettage, want het wachten en die onzekerheid is voor mij emotioneel echt slopend... Ik hoop dat jij voor jezelf kan uitmaken hoelang je wil wachten, en ook wat je met je werk gaat doen. Persoonlijk is mijn werk voor mij nu momenteel een afleiding en kan ik het daardoor overdag min of meer op de achtergrond schuiven. Natuurlijk komt het 's avonds bij het slapen gaan of in het weekend dan weer eens zo hard aanzetten, maar dat neem ik er dan maar bij... Heb me wel voorgenomen om bij de curettage voldoende te herstellen, zowel lichamelijk als emotioneel, dus misschien dat ik me dan wel ziekmeld... Succes aan jullie allemaal hier, houd de moed erin (probeer ik ook te doen) Liefs, Sunnyke
Hoi Sunnyke, Nou het is zo dat ik dit heb kunnen accepteren, en dat ik er heel veel aan heb dat ik toch gewoon de bevalling moest doorstaan. Achteraf gezien kan ik dus heel goed begrijpen dat een vrouw dit moet meemaken als er iets gebeurd. De dag van de bevalling is toch gewoon prachtig, het voelde net als of je een gewone geboorte meemakkte, allen was de baby stil op het moment dat ze kwam. Ik heb er een heel goed gevoel aan over gehouden. Nog lekker met haar kunnen kroelen, knuffelen, aan schoongemaakt en aangekleed zodat iedereen op een leuke manier afscheid van haar kon nemen. Ik zie dit ook als een soort van verlossing voor haar dat ze ergens boven is in alle vrede. Daar geloof ik gewoon in. Alles heeft volgens mij een rede waarom daar zal je nooit achterkomen. Als je jezelf dat maar blijft afvragen wordt je gewoonweg gek! Ik kijk iedere dag naar haar foto's ( ik heb een heel boek gemaakt ) en daar put ik weer energie uit. Het doet me goed om naar haar te kijken. Dus als je het kan accepteren dan pas kan je verder. Ik moet ook wel voor mijn andere 2 kinderen. Natuurlijk had ik haar voor geen goud willen missen, maar dat hebben wij nou eenmaal niet in inze handen. Ik richt me op de toekomst wie weet wat het me weer zou brengen. In iedergeval bedankt voor je steun en jij ook veel sterkte.. Groetjes Anneke
Ha Mique, Wat kut, hè!? Als je er met een echo achter moet komen dat het niet goed is.. Keihard van je voorzichtige roze wolk gegooid! Over gister... Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Heel blij. Echt waar. Ik zag er zooo tegenop. Je weet niet wat je te wachten staat. Je hoort en leest wel hoe het in zn werk gaat, maar toch. Ik moest me 's ochtends al heel vroeg melden, uurtje later werd ik met bed en al opgehaald. Ik kreeg alle voorzorg, verplegers en verpleegsters stelden zich voor. Daarna kreeg ik de narcose en weg was ik al. Viel heel rustig in slaap en werd ook heel rustig wakker. Was niet eng. Toen ik wakker werd, werd meteen mn vriend gehaald. Hij was dus ook snel bij me. Vond ik zelf toch wel prettig. Na een uur mocht ik terug naar de afdeling. Daar zag ik wel dezelfde zuster als die me 's ochtends al naar de OK bracht. Ook een hele lieve vrouw. Ik kreeg wat thee en water, heb een beschuitje gegeten, geplast en 6 uur na de operatie mocht ik naar huis. Voel me nu ook goed. Verlies bijna geen bloed, max. een paar druppels. Heb wel paracetamol nu. Heb zo'n menstruatie rugpijn en mn baarmoeder is wel gevoelig, trekkerig.. Maar al met al, ben ik opgelucht. Het is weg.... Vorige week was ik toch onzeker, gespannen, emotioneel. Je moet de klap verwerken, hebt nog last van je zwangerschapsverschijnselen, wanneer komt het spontaan, de curettage... Nu heb ik het gehad............. Ik wens jou heel veel sterkte, meid! Liefs, Alina
Anneke, ik heb er geen woorden voor... Verschrikkelijk wat jullie hebben meegemaakt! Zo oneerlijk.. Ik vind het heel knap van je. Het zal vast niet makkelijk zijn allemaal.. Maar ik snap dat je door moet.. Heel fijn dat je er een goed gevoel aan over hebt gehouden! Gelukkig heb je 2 kindjes die je heel veel liefde geven! Daar doe je het allemaal voor toch? Ik zie dat je 2 dagen overtijd bent? Spannend.. Liefs, Alina
Hoi Alina, Nou inderdaad daar doe je het toch allemaal voor, je kinderen is je alles. En inderdaad ik ben 2 dagen overtijd. Heb geen enkele symptomen dat mijn ongi eraan zit te komen. Heb wel een test gedaan vandaag maar wees niet echt wat duidelijkheid uit. Ik zie ergens ver een vaag streepje maar probeer het as zaterdag nogmaals. Toch nog even wachten het is niet anders... ( Ik ben wel misselijk, moe, veel slijm gewoon wit, )''
Hoi Alina, Bij mij is gisteren de bloeding spontaan begonnen, dus ik heb 6 dagen gewacht. Erg opgelucht! Ik was er aan toe, zeg maar. Het afscheid was toch al genomen na de eerste dagen na de echo. Tuurlijk ben ik er niet 'overheen', maar ik ben veel minder labiel. Misschien ook minder hormonen nu. Ik had alweer 1 ochtend gewerkt, en volgende week blijf ik ook nog halve dagen werken. Moet van de HA oppassen voor veel bloedverlies, dus mag niet ver van huis (?). Mooi dat je blij bent met het verloop, na je keuze voor de curettage. Nouja, blij, je snapt wat ik bedoel he 'Naar omstandigheden blij'. Anneke, meid meid, ik hoop voor je dat het raak is! Ik duim voor je! Groetjes Mique
Pfff, het wordt er niet makkelijker op! Mn zus is ook zwanger, zou 2 maanden verder zijn dan ik. Oftewel, bij de familie is het toch regelmatig het onderwerp. Vind ik vaak niet erg, soms wel.. Nu hebben we afgelopen weekend gehoord dat vrienden van ons ook een kleine verwachten. Ik zou precies gelijk met haar zijn.. Tuurlijk, ik gun het ze heel erg! Iedereen! Maar ik wil ook! Bah... We hadden het wel wat familie verteld en een paar vrienden, maar niet aan iedereen. Nu gaan we het de vriendengroep toch maar zeggen, denk ik. Snappen ze misschien dat het voor mij niet altijd even makkelijk zal zijn...
Ach dat is wel zuur ja! Mijn schoonzus is ook even ver als ik was en een collega ook. Dus het was voor een weekje ofzo supergrappig dat we wisten dat we allemaal even ver waren, maar nu is het ongemakkelijk. Ja je gunt het ze wel maar je gunt het jezelf ook! Heb zin om te vloeken maar ik doe het niet hahaha. Sterkte Alina en anderen!
Ja hoi allemaal, Nou dat valt even tegen zeg, ik dacht echt dat het weer zover was. Maar goed ben toch weer ongi geworden vorige week vrijdag. Dus we gaan er weer gewoon voor. Iedereen succes.. Groetjes Anneke
Mique, jij weet dus precies hoe het is.. Balen hè!? En An.. Nee hè! Dus wel overtijd, maar niet zwanger dus. Soms snap je even niets van je lichaam, he.... Jij ook succes!
hier precies hetzelfde,vanochtend ook geen hartaktie en geen beweging. had nu ook 9 weken moeten zijn. rot hè.... je houdt er rekening mee maar toch is het een grote teleurstelling! heel veel sterkte!
Jeetje.. Niet leuk! In inderdaad, je houdt er rekening mee, maaaar.. Je verwacht het niet. Heel sterkte, hoor! Neem er de tijd voor..
Nou het gaat echt met ups en downs zeg.. Eerst was ik na het verliezen van het vruchtje 'bevrijd', maar daarna begonnen de buikpijnen alsnog weer.. elk hobbeltje in de weg, bukken, naar de wc..pijnlijk.. Vandaag gingen mensen me feliciteren op het werk, want ik ben bijna jarig. Ik ben overstuur naar huis gegaan... het was te veel allemaal.. xxx