Het volgende gedicht heeft mij vorig jaar geholpen om door de moeilijke tijd heen te komen. Elke keer als ik het las wist ik dat ik niet alleen was en gaf me wat kracht om door te gaan. Just Those Few Weeks For those few weeks I had you to myself And that seems too short of time To be changes so profoundly. In those few weeks I came to know you... And to love you. You came to trust me with your life Oh, what a life I had planned for you! Just those few weeks When I lost you, I lost a lifetime of hopes plans, dreams, and aspirations A slice of my future simply vanisched overnight Just those fes weeks It wasn't enough time to convince others How special and important you were. How odd, a truly unique person has recently died And no one is morning the passing. Just a mere fes weeks And no "normal"person would cry all night Over a tiny unfinished baby, Or get depressed and withdraw day after endless day No one would, so why am I ? You were just those few weeks my little one You darted in and out of mij life too quickly But it seems that all the time you needed To make my life so much richer And give me a glimpse of eternity By Susan Erlin, gevonden op het internet Groetjes anita
ik las hier vorige week of de week ervoor een tekst/Gedicht die iemand geschreven had ivm haar MK, en ik vond het heel mooi, ik wil het nog eens lezen maar vind het niet terug,herkent iemand het? dit kwam er zeker in voor: moeten bloesems of rozenknoppen ontluiken/open gaan om te kunnen spreken van een roos?.... en op het einde,een zin die eropneer kwam: ook al is het kindje er niet tastbaar geweest, toch spreek je of ervaar je dit als het verlies van een kindje...